Είμαι η Αγάπη Σου - Ποίηση - Ρένα Γέρου

Ρένα Γέρου

Γεννήθηκα από έρωτα..
Έρωτας έγινα..
Αγάπη , πάθος, δόσιμο, μοίρασμα
Δεν μπορώ να είμαι μίσος, αδιαφορία, απαξίωση
Δεν μπορώ...
Μέσα μου ανθίζουν οι ζωές των ανθρώπων
Είμαι η Γη, ο Κήπος των κρίνων
Είμαι ανάσα κι ελπίδα
Είμαι ομορφιά και γαλήνη
Είμαι όσα δεν έχεις τη στιγμή που ξυπνάς από τ' όνειρο...
Ναι είμαι η λύση στου κόσμου τον γρίφο
Η αρχή και το τέλος των πάντων
Είμαι το φως, το σκοτάδι.
Η χαρά σου κι η λύπη
Εμένα ζητάς όταν χάνεσαι μόνος μεσ' την μιζέρια της πόλης
...
Είμαι η Αγάπη Σου
Και το ξέρεις.

(Ρ. Γέρου)

Που; Που πάνε τα όνειρα που χάνονται; - Ποίηση - Ρένα Γέρου

Ρένα Γέρου

                                                          

Που; Που πάνε τα όνειρα που χάνονται;
Γίνονται πεφταστέρια στον ουρανό;
Πάνε στον χωροχρόνο του Ποτέ;
Είναι η σκόνη στα νεφελώματα;
Το ιώδες του Τόξου;
Μήπως ο αφρός στο κύμα της θάλασσας;
Ή η πάχνη στα φύλλα την αυγή;
Μήπως γίνονται χρώμα για τα φτερά των πεταλούδων;
Ή μήπως μετατρέπονται σε άρωμα των λουλουδιών;

Τίποτα απ' όλα αυτά. Σας βεβαιώ...
Τα όνειρα που χάνονται θα τα δεις
Μια νύχτα που έχει ξαστεριά
Όχι στον ουρανό ψηλά. Όχι.
Μα στις λακκούβες του νερού της βροχής να καθρεφτίζονται.
Εκεί . Μόνο εκεί.
Σαν θα κοιτάς ψηλά δε θα τα βλέπεις.
Εκεί βρίσκονται μόνο τα άπιαστα όνειρα.
Αυτά που χάνονται είναι ακόμα πιο μακρινά.
Γίνονται είδωλα στο κρυστάλλινο νερό.
Μπορείς να τα κοιτάζεις πια μόνο τις νύχτες χωρίς φεγγάρι.
Αν έχει ξαστεριά, εκεί όπου στέκεσαι πάνω απ' το νερό.

Και πάλι δεν είναι σε όλους φανερά. Όχι.
Μοναχά τ' αερικά και τα παιδιά μπορούν να τα κοιτάξουν.
Οι άλλοι απλώς τα προσπερνούν.
Δεν τα χωρά ο κόσμος των ανθρώπων, τα όνειρα που χάνονται..
Μα κάπου- κάπου στέκονται οι ποιητές
Και τα μετράνε και τα κάνουν λέξεις.
Κι είναι τόσα πολλά! όσες κι οι λέξεις των ποιητών.
Τα κάνουν τραγούδια θλιμμένα και χαρούμενα
Και τα ακούν οι άνθρωποι και δακρύζουν ή γελάνε.
Και τα κάνουν ζωγραφιές, όμορφες, χρωματιστές
Και τις κοιτούν οι άνθρωποι και θαυμάζουν..

Εκεί. Εκεί βρίσκονται τα όνειρα που χάνονται
Κι ευτυχώς υπάρχουν οι ευαίσθητοι της γης
Και δεν τ' αφήνουν να χαθούν για πάντα!!

( Ρ. Γέρου)

Κοιτώντας μια ξεχασμένη φωτογραφία.... (Ποιήση - Ρένα Γέρου)

Ρένα Γέρου

Κοιτώντας μια ξεχασμένη φωτογραφία....

Νόμιζα τα είχα πετάξει όλα
Όλα όσα σε θυμίζουν
Όλα τα δικά σου
Μα όχι
Εκεί στο βάθος του συρταριού παραμόνευε..
Καραδοκούσε , ζύγιαζε τη στιγμή
Σαν κυνηγός το θήραμα
Με περίμενε να την βρω
Εκείνη η παλιά στιγμή μας , τυπωμένη στο χαρτί.

Κοιτώ τα μάτια
Μεσ' απ' το θολό μου βλέμμα
Τα δικά μου γελούν , τα δικά σου ζυγιάζουν
Τις ώρες
Τις στιγμές
Τους χτύπους
Τ' αγγίγματα
Τον Έρωτα
Ζυγιάζουν.. δεν λένε Αγάπη
Μετράνε, υπολογίζουν
Το γέλιο..φτιαχτό
Θα ήταν στα μάτια η αλήθεια..

Άλλη μια νύχτα
Και πως να αντέξω
Άλλη μια ώρα
Και δεν το μπορώ
Δε λέει να χαράξει απόψε
Τις ώρες μετρώ,..
Σαν χτύποι καρδιάς
Αργεί ο Ήλιος
Με πνίγει το δάκρυ
Και το σκοτάδι πηχτό
Έφυγες κι είναι
Η θύμηση σου
Βαριά
Σαν μια ζάλη
Έφυγες κι είναι η ζωή μου κενό

Επιτέλους ξημέρωσε
Ας είναι το μαξιλάρι υγρό..
Έχω την ανάσα σου στη μνήμη φυλαχτό
Έχω τη δαγκωνιά στο κορμί σημάδι μικρό
Έχω ΕΜΕΝΑ όρθια
Και το φως της Αυγής
Στο μπλε τ' ουρανού
Που χαράζει ακόμα για όλους μας...

(Ρ.Γέρου)