Που; Που πάνε τα όνειρα που χάνονται; - Ποίηση - Ρένα Γέρου

Ρένα Γέρου

                                                          

Που; Που πάνε τα όνειρα που χάνονται;
Γίνονται πεφταστέρια στον ουρανό;
Πάνε στον χωροχρόνο του Ποτέ;
Είναι η σκόνη στα νεφελώματα;
Το ιώδες του Τόξου;
Μήπως ο αφρός στο κύμα της θάλασσας;
Ή η πάχνη στα φύλλα την αυγή;
Μήπως γίνονται χρώμα για τα φτερά των πεταλούδων;
Ή μήπως μετατρέπονται σε άρωμα των λουλουδιών;

Τίποτα απ' όλα αυτά. Σας βεβαιώ...
Τα όνειρα που χάνονται θα τα δεις
Μια νύχτα που έχει ξαστεριά
Όχι στον ουρανό ψηλά. Όχι.
Μα στις λακκούβες του νερού της βροχής να καθρεφτίζονται.
Εκεί . Μόνο εκεί.
Σαν θα κοιτάς ψηλά δε θα τα βλέπεις.
Εκεί βρίσκονται μόνο τα άπιαστα όνειρα.
Αυτά που χάνονται είναι ακόμα πιο μακρινά.
Γίνονται είδωλα στο κρυστάλλινο νερό.
Μπορείς να τα κοιτάζεις πια μόνο τις νύχτες χωρίς φεγγάρι.
Αν έχει ξαστεριά, εκεί όπου στέκεσαι πάνω απ' το νερό.

Και πάλι δεν είναι σε όλους φανερά. Όχι.
Μοναχά τ' αερικά και τα παιδιά μπορούν να τα κοιτάξουν.
Οι άλλοι απλώς τα προσπερνούν.
Δεν τα χωρά ο κόσμος των ανθρώπων, τα όνειρα που χάνονται..
Μα κάπου- κάπου στέκονται οι ποιητές
Και τα μετράνε και τα κάνουν λέξεις.
Κι είναι τόσα πολλά! όσες κι οι λέξεις των ποιητών.
Τα κάνουν τραγούδια θλιμμένα και χαρούμενα
Και τα ακούν οι άνθρωποι και δακρύζουν ή γελάνε.
Και τα κάνουν ζωγραφιές, όμορφες, χρωματιστές
Και τις κοιτούν οι άνθρωποι και θαυμάζουν..

Εκεί. Εκεί βρίσκονται τα όνειρα που χάνονται
Κι ευτυχώς υπάρχουν οι ευαίσθητοι της γης
Και δεν τ' αφήνουν να χαθούν για πάντα!!

( Ρ. Γέρου)