ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΟΥ ΚΟΣΜΟ: «ΠΑΨΑΝΕ ΝΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ»

                                     ΓΡΑΜΜΑ  ΣΤΟΝ  ΚΑΤΟΥ  ΚΟΣΜΟ

                          «ΠΑΨΑΝΕ ΝΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ»
       
             ( Από την  στήλη  "Γράμμα  στον  Κάτω  Κόσμο", εφημερίδα "Γορτυνία" ΝΟΕ 2006) 

      Είχα  συνεννοηθεί  μάνα,  με τον γαμπρό  μας  τον  Θοδωρή,  να σμίξουμε  την  Πέφτη  το  μπονώρα  στην  είσοδο  της Βουλίτσας,  για να συναντήσουμε  έναν φίλο του. Εγώ πήγα φαίνεται νωρίτερα  και για να περάσει η ώρα  έκανα  βόλτες  στην αυλή. 

      Σε λίγο ξανάφανε  από τη μεριά του κήπου του Ζαππείου  μια  λεβεντογυναίκα  με μαύρα  σκουτιά  κι έκατσε στο  τουράκι,  από πάνου από τη πεζούλα του Άγνω-στου… πολύ γνωστού  Στρατιώτη,  βγάνοντας έναν  βαρύ  αναστεναγμό. Την πλη-σίασα,  την τήραξα  στα μάτια,  με τήραξε  με το αυστηρό της βλέμμα  και δε ντρέ-πουμε μάνα,  να σου πω πως ανατρίχιασα.  «Ποια  να  ‘ναι  άραγε…;  σκέφτηκα.  Τι να γυρεύει μπονώρα μπονώρα  στην  αυλή  της στρούγκας της Βουλίτσας;  Λες να έχει μέσα στη στρούγκα  κανα  συγγενή;  Δε  μπόρεσα μάνα   να κρατηθώ  και με το γορτυνιακό θάρρος και  το Καρδαριτσιώτικο θράσος,  ζύγωσα  πιο  κοντά  και την ρώτησα:  -«Μήπως μπορώ κυρά  να σε βοηθήκω;»    -«Όχι  λεβέντη μου. Δεν  χρειά-ζομαι  βοήθεια.»  Εδώ  γυρίζω  μέρα και νύχτα   τρογύρω από τη στρούγκα  της  Βουλίτσας σαν  την  άδικη κατάρα.  Εδώ που συχνάζουνε  οι  σοφοί,  οι νομοθέτες,  οι πολιτικοί,  που λένε πως θυσιάζονται για τον λαό,  οι έμποροι της Δημοκρατίας, τα μπομπόλια, τα τσοπανόσκυλα,  οι νταβατζήδες  και  τα ζαγάρια.  Ακουμπάω  παιδάκι μου το  κορμί  μου στη  πεζούλα των  τσολιάδων, και  ξανασαίνω».  –«Έχεις κυρά,  κάποιον  δικό  σου  στη  Βουλίτσα;»  -«Ούλοι δικοί  μου  είναι παιδάκι μου.  Ούλοι λένε πως τουραγνιώνται για μένα και για σας.  Πως τους κοστίζω  ακριβά.  Πως με κέρδισαν με θυσίες.  Πως με υπηρετούνε με σεβασμό.  Πως γεννήθηκα  εδώ  και  πως είμαι  χιλιάδων  χρόνων  και  πως ούλα τους τα επιτρέπω».

      Ακούγοντας μάνα τη κυρά,  εκόντευα να πάθω  μαλάκυνση  εγκεφάλου!  Τα  είχα χαϊμένα.  Δεν  ήξερα  ποιάν  είχα μπροστά μου….Μουρλάθηκα…Η  κούτρα  μου  μ’ έσφιγγε…

      -«Γιαγιούλα,  πως σε λένε;  Ποια είσαι;  Δε  μοιάζεις με καμμία.  Ποιο  είναι το ονομά σου;».  –«Είμαι λεβέντη μου εκείνη, που ούλοι με επικαλούνται στη  Βουλίτσα όταν με χρειάζονται  και έχουν γραμμένο το όνομά μου στη πάνου μεριά των  αποφά-σεων που παίρνουνε.  ‘Όμως γιόκα μου, κανένας δεν με σέβεται.  Μια χούφτα μόνο Έλληνες,  που είναι φορτωμένοι με αρετές  και κουβαλάνε Ελλάδα  και ιδανικά, που αντιστέκονται…ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΓΙΟΚΑ ΜΟΥ,  Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!  …ΝΑΙ!  Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! που τα λεβεντόπαιδα  της στρούγκας  με ντύσανε στα μαύρα. Πριν από τις εκλογές,  μιλάνε ούλοι για μένα  και μόλις μπούνε στη Βουλή, με πετάνε όξω και κλείνουνε τη πόρτα. Δεν  θυμάσαι τι είπε στον Πρόεδρο μου  τον Κάρολο Παπούλια,  η πρόεδρος της Βουλής, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του; … «…αναλαμβάνετε   κύριε Πρόεδρε την  Προεδρία της Δημοκρατίας για την  επόμενη 5ετία  σε μια περίοδο  που λόγω της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  η χώρα  θα αντιμετωπίσει  τον  περιορισμό  της κυριαρχίας της  και την συρρίκνωση των συνόρων της προς όφελος  της  ειρήνης.  Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η Δημοκρατία  θα έχουν, κύριε Πρόεδρε,  να αντιμετωπίσουν  νέες μορφές διακυβέρνησης…κλπ, κλπ.» …Κατάλαβες γιόκα μου εσύ,  τι εννοούσε  η κυρία πρόεδρος;  Tί… θα αντιμετωπίσω;  Τι εννοούσε  νέες  μορφές διακυβέρνησης;  Ποιοί θα μας κυβερνήσουν;  Έχει  αυτό σχέση με την  επανίδρυση του κράτους που  υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός;;».

     Την τήραξα μάνα  στα μάτια  με θαυμασμό, έσκυψα το κεφάλι, της φίλησα το χέρι και την ρώτησα… -«Γιατί δεν τους πετάς Δημοκρατία μου, όξω; Γιατί να μην είσαι τώρα στο θρόνο σου  και κάθεσαι στο τουράκι;».  –«Πώς να τους πετάξω γιέ μου;  Το κανα  μια φορά και κατέληξε ούλια η Ελλάδα  στο γύψο  και στα κόσκινα. Τα λησμονήκανε  όμως νωρίς  και  προχθές ζήτησε η πρόεδρος της Βουλής,  με  τόση  φτώχεια  και  τόση  ανεργία,  4000 ευρώ  το  μήνα  για μερικά  χρόνια, για  να  ορθοποδήσουνε  ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΤΕ. Τώρα ζητάνε σύνταξη στα 2 και 3 χρόνια. 
   Οι δικαστές δικάζουνε  με τα μιστοδκεία  που  τους έφτιαξε η Βουλίτσα  για λογαριασμό τους.  Γιάννης κερνάει και Γιάννης  πίνει.  Γυρίζουνε οι δάσκαλοι  ένα μήνα στους δρόμους,  γυρεύουνε την υπουργό και  αυτή  δηλώνει.. “δεν μασάω”. Σπάνε και καίνε  τα σχο-λεία  και  δεν κουνιέται  φύλλο.  Καδρονοφόροι με σκουλαρίκια  και  αλογοουρές,  δηλώνουνε  πως η Δημοκρατία μας  ούλα τα επιτρέπει.  Ακόμα  και τα αμάλλιαγα  βιάζουνε  και  κάνουνε  πορνό  και   οι καθηγητές τους… καμαρώνουνε  σα  γύφτικα σκεπάρνια.  Το 67% των  Ελλήνων,  λένε οι λογιστές του Κράτους,  έχουν  εισόδημα κάτω από 500  ευρώ, αλλά  έχουμε αύξηση  εισοδήματος. Οι διοικητές των τραπεζών,   των  ΔΕΚΟ  και οργανισμών πάνω από 300.000 ευρώ  το χρόνο,  όσα παίρνει ενας αγρότης σύνταξη  σε 85 χρόνια!!!..και επικαλούνται την Δημοκρατία.. Ετούτο αλλού   θα το έλεγαν  κοινοβουλευτική δικτατορία.  Αρνήθηκε  ο Πρόεδρος  αύξηση του μισθού  του  και  ο Βύρωνας τη θέση του  υπουργού.  Δυό  κούκοι  όμως παιδάκι μου την άνοιξη δεν φέρνουν. 
   Ο πρώην αρχηγός του στόλου, ναύαρχος  Αντωνιάδης, εδήλωσε  ξεδιάντροπα  στον  ΑΝΤΕΝΝΑ,  πως ο Χριστιανισμός  και ο Χριστός εκπροσωπούν αιμοσταγές θρήσκευμα.  Και αυτός ο κύριος  40 χρόνια κουβάλαγε στο στήθος του παράσημα  με τον σταυρό,  ορκιζότανε  στο  όνομα της Αγ. Τριάδος και  όρκιζε  τα  παιδιά  μας  στο  ναυτικό  να φυλάνε πίστη  στη πατρίδα,  στη θρησκεία  και στην οικογένεια.  Βγάλαν τα λόγια του  τους  Κανάρηδες  και  τους Μιαούληδες  από τα μνήματά  τους. Όταν τον ρώτησε ο Αυτιάς.: -«Δεν πιστεύετε αρχηγέ στην Παναγία …;;»,  ο φορτωμένος παράσημα ναύαρχος, απάντησε¨: -«Μα αφού δεν πιστεύω στον Χριστό…πως θα πιστέψω στη μάνα του;»  Και ο Ελληνοέλληνας  Γιώργος Σούρλας, οργισμένος, τον συμβούλευσε  να παραιτηθεί από όλα τα αξιώματα Να βάλει  ο Θεός, παιδακι μου, το χέρι  Του.  Που όμως να το πρωτοβάλει;  Στον Κωστάκη  που πάσχει από αλογοσκουφίαση;   Στον  Γιωργάκη  που πάσχει από σοσιαλίτιδα; Εδώ  βάλανε    κυβερνητικό  εκπρόσωπο  από το θερμοκήπιο  των  προοδευτικών δυνάμεων  της  LABOTE* και  τη Μάρα  να κάνει  κριτική  στη κυβέρνηση  από το απέναντι κανάλι, όπου κάθε βράδυ στις 8  σκούζουνε  λες  και τους έφαγε η γαϊδούρα   το ψωμί από το τράϊστο.

      -«Δημοκρατία μου! Τρανή  κυρά θεόρατη, θέλω συγγνώμη να σου πώ  γιατί κι εγώ ψηφίζω  στον κατήφορο  και θέλω να σου ευχηθώ  να κρατηθείς  αρχόντισσα,  να μείνεις όρθια κι ελληνική  και να μη  σε καταντήσουνε  Ελληνοαλβανοβουλγαρο-πολωνορουμανοπακιστανοινδοκινεζική  Δημοκρατία,  γιατί από καιρό αρχόντισσα,  πάψανε  στην Ομόνοια  να  ακούγονται ελληνικές φωνές!!!».

       Της φίλησα μάνα   το χέρι,  υποκλίθηκα με σεβασμό  κι έφυγα γιομάτος ντροπή,  γιατί στ’ αγκωνάρι της Βουλίτσας ξανάφανε  ο Θοδωρής  και μπήκαμε στη στρούγκα  της Βουλίτσας.

      Καρτερώ νέα σου

      Το παιδί σου ο Νιόνιος.

                                                                                    Διονύσης Δουζένης

                                                                                      Καρδαριτσιώτης
*(LAbrakis-BOmpolas-TEgopoulos)

Γεώργιος Δροσίνης: Χῶμα Ἑλληνικὸ

Δευτέρα, 14 Απριλίου 2014

Γεώργιος Δροσίνης:Χῶμα Ἑλληνικὸ 

από: ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Γεώργιος Δροσίνης:Χῶμα Ἑλληνικὸ (ποίημα): 

Τώρα ποὺ θὰ φύγω καὶ θὰ πάω στὰ ξένα,
καὶ θὰ ζοῦμε μῆνες, χρόνους χωρισμένοι,
ἄφησε νὰ πάρω κάτι κι ἀπὸ σένα,
γαλανὴ πατρίδα, πολυαγαπημένη.
ἄφησε μαζί μου φυλαχτὸ νὰ πάρω,
γιὰ τὴν κάθε λύπη, κάθε τί κακό,
φυλαχτὸ ἀπ' ἀρρώστεια, φυλαχτὸ ἀπὸ Χάρο,
μόνο λίγο χῶμα, χῶμα ἑλληνικό!

Χῶμα δροσισμένο μὲ νυχτιᾶς ἀγέρι,

χῶμα βαφτισμένο μὲ βροχὴ τοῦ Μάη,

χῶμα μυρισμένο ἀπ' τὸ καλοκαίρι,

χῶμα εὐλογημένο, χῶμα ποὺ γεννάει

μόνο μὲ τῆς Πούλιας τὴν οὐράνια χάρη,

μόνο μὲ τοῦ ἥλιου τὰ θερμὰ φιλιά,

τὸ μοσχάτο κλῆμα, τὸ ξανθὸ σιτάρι,

τὴ χλωρὴ τὴ δάφνη, τὴν πικρὴν ἐλιά!

Χῶμα τιμημένο, πὄχουν ἀνασκάψει

γιὰ νὰ θεμελιώσουν ἕναν Παρθενώνα,

χῶμα δοξασμένο, πὄχουν ροδοβάψει

αἵματα στὸ Σούλι καὶ στὸ Μαραθώνα,

χῶμα πόχει θάψει λείψαν' ἁγιασμένα

ἀπ' τὸ Μεσολόγγι κι ἀπὸ τὰ Ψαρά,

χῶμα ποὺ θὰ φέρνη στὸν μικρὸν ἐμένα

θάρρος, περηφάνια, δόξα καὶ χαρά!

Θὲ νὰ σὲ κρεμάσω φυλαχτὸ στὰ στήθια

κι ὅταν ἡ καρδιά μου φυλαχτὸ σὲ βάλη

ἀπὸ σὲ θὰ παίρνη δύναμη βοήθεια

μὴν τὴν ξεπλανέσουν ἄλλα ξένα κάλλη.

ἡ δική σου χάρη θὰ μὲ δυναμώνη

κι ὅπου κι ἂν γυρίσω κι ὅπου κι ἂν σταθῶ,

σὺ θὲ νὰ μοῦ δίνης μιὰ λαχτάρα μόνη:

Πότε στὴν Ἑλλάδα πίσω θεναρθῶ!

Κι ἂν τὸ ριζικό μου - ἔρημο καὶ μαῦρο -

μοῦ' γράψε νὰ φύγω καὶ νὰ μὴ γυρίσω,

τὸ στερνὸ συχώριο εἰς ἐσένα θάβρω,

τὸ στερνὸ φιλί μου θὲ νὰ σοῦ χαρίσω!

Ἔτσι, κι ἂν σὲ ξένα χώματα πεθάνω,

καὶ τὸ ξένο μνῆμα θάναι πιὸ γλυκὸ

σὰ θαφτῆς μαζί μου, στὴν καρδιά μου ἐπάνω,

χῶμα ἀγαπημένο, χῶμα ἑλληνικό!

ΠΗΓΗ myriobiblos

Which countries offer a reduced tax wedge for families ? Ποιες χώρες προσφέρουν μια μειωμένη φορολογική επιβάρυνση για τις οικογένειες;

APR152014

Which countries offer a reduced tax wedge for families ?

Ποιες χώρες προσφέρουν μια μειωμένη φορολογική επιβάρυνση για τις οικογένειες;

Which countries offer a reduced tax wedge for families, as compared to individuals? These are the findings of a new OECD report on wages:Luxembourg treats families the best, giving them a nearly 23-percentage-point break on their labor tax burden, but Greece goes the other way, and actually charges families more:  

April 11, 2014

http://qz.com/198287/where-the-government-takes-the-biggest-cut-of-wages/

Related posts:

Daily Mail: Middle class parents in Greece are dumping their children in orphanages so they won’t starve

The New York Times: Greece’s Dismal Demographics

Hospitals report 10% reduction in births in past four years as ministers say families cannot afford to have children

Greece’s birth rates and the economic crisis : The Lancet

Μεταφορά από:  http://justiceforgreece.wordpress.com/2014/04/15/which-countries-offer-a-reduced-tax-wedge-for-families/

Μυστικοί πολιτισμοί: Οι κυνηγοί της μούμιας του Μίνωα ΤΑ ΘΑΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΣΟΥΤΣΟΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΖΑΚΡΟΥ!

Μυστικοί πολιτισμοί: οι κυνηγοί της μούμιας του μίνωα


Posted on Tuesday, 2007 November 15 @ 12:04:49 EET by hulk

από: www.alito.gr

Tι κρύβουν τα νότια παράλια της Kρήτης και το ξαφνικό ενδιαφέρον του Nτένιγκεν; Το άρθρο που υπογράφει ο δημήτρης Κόκκορης αναφέρεται σε μια επίσκεψη του Ντένιγκεν στην Κρήτη με επίκεντρο το χωριό Τσούτσουρος.

Περίεργα πράγματα. Και ακατανόητα. Εξαιρετικά δύσκολο να τα προσεγγίσει η κοινή λογική. Μοιάζουν περισσότερο με καλοδουλεμένο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κανένας δεν είναι σε θέση να ξεδιαλύνει τα πραγματικά περιστατικά μέσα από ένα περίπλοκο κουβάρι αφηγήσεων, φημών και μυθοπλασιών, όπου εμπλέκονται και ζητήματα μεταφυσικής. Απόπειρα κατάδυσης λοιπόν σε μια ερεβώδη ιστορία, που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, χωρίς ωστόσο να έχει βγει επίσημα ποτέ προς τα έξω: Νότια παράλια της Κρήτης. Κάπου κοντά στο χωριουδάκι Τσούτσουρος.Σε μια απόσταση γύρω στα 80 χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου. Σε μια περιοχή που υπάρχουν ορισμένα μεγάλα βουνά. Όταν ο ήλιος του μεσημεριού αρχίζει να γέρνει και κοιτάζει κάποιος από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, μπορεί να διακρίνει στα βουνά, ασυνήθιστα σχήματα. Κεφαλές λεόντων, ανθρώπινες μορφές και πυραμιδοειδείς απεικονίσεις. ΜΙΝΩΑΣ ΚΑΙ ΦΑΡΑΩ Κάτω από αυτά τα έγκατα της γης κρύβεται ένας λαβυρινθώδης κόσμος. Κάπου στο κέντρο του είναι ο μεγάλος τάφος του μυθικού "κοσμοκράτορα Μίνωα". Πλάι του υπάρχουν ταριχευμένοι και άλλοι βασιλείς εκείνης της περιόδου κατ' αντιστοιχία των φαραωνικών πυραμίδων της Αιγύπτου.

Στην είσοδο βρίσκεται μια τεράστια κληματαριά. Φτιαγμένη από χρυσάφι. Με χρυσό είναι επίσης φτιαγμένα τα τσαμπιά των σταφυλιών που κρέμονται απ' αυτήν. Γύρω-γύρω έχουν φιλοτεχνηθεί χρυσά πουλιά με πάμπολλα διαμάντια. Όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Άλλωστε, οι θρύλοι δεν υποκύπτουν σε περιορισμούς. Στα σπλάχνα της ίδιας αυτής γης, βρίσκονται θαμμένα τα μεγαλύτερα μυστικά της ανθρωπότητας. Δείγματα ενός ανώτερου πολιτισμού που προϋπήρχε στα βάθη των αιώνων. Οι επιγραφές σε είδη γραμμικών γραφών είναι πολλές.Το ίδιο και οι αναπαραστάσεις. Γίνεται μάλιστα λόγος και για ύπαρξη διαστημοπλοίων της εποχής. Όποιος καταφέρει να ερμηνεύσει τις γραφές θα γίνει κτήτορας επτασφράγιστων μυστικών, που ξεκινούν από την "απόλυτη πολεμική μηχανή" και τις δυνατότητες των εγκεφαλικών λειτουργιών και φτάνουν μέχρι το ελιξήριο της ζωής και τον "διαπλανητικό πολιτισμό"! Όπως είναι φυσικό, όποιοι γίνονται δέκτες όλων αυτών των αφηγήσεων, η πρώτη αντίδρασή τους, είναι το ειρωνικό μειδίαμα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι πιο επιρρεπείς σε αυτού του είδους τις αναφορές, οι οποίοι δείχνουν ενδιαφέρον.

Και αυτό γιατί η συγκεκριμένη περιοχή της Κρήτης, έχει ήδη δώσει σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα και τελεί υπό τη συνεχή έρευνα των αρμοδίων επιστημόνων και την άμεση εποπτεία του υπουργείου Πολιτισμού. Ξαφνικά όμως γι αυτήν την "τρελή ιστορία" έδειξε ενδιαφέρον και ο διάσημος ερευνητής και πατριάρχης της θεωρίας των εξωγήινων επισκέψεων Εριχ φον Ντένιγκεν. 

Πρόσφατα μάλιστα ήρθε στην Αθήνα και σύμφωνα με πληροφορίες, αμέσως μετά ταξίδεψε στην επίμαχη περιοχή της Κρήτης. Σε αποκλειστική συνέντευξή του, που έδωσε στο ειδικό περιοδικό "Τρίτο Μάτι", ο Ντένιγκεν αναφέρει μεταξύ άλλων ότι του χρόνου θα ξανάρθει στην Ελλάδα για έρευνες μαζί με συνεργάτες του και ένα μέρος του εξοπλισμού του. Όμως το "Τρίο Μάτι" προχωρά ακόμη περισσότερο και σημειώνει επί λέξει τα ακόλουθα:

Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για την Ελλάδα και για τον Ελληνισμό γενικότερα. Πολλοί ερευνητές και άνθρωποι του πνεύματος, σε όλον τον κόσμο, έχουν εκδηλώσει ένα ενδιαφέρον που έχει δημιουργήσει πολλά ερωτήματα. Χαρακτηριστικό είναι ότι το ενδιαφέρον αυτό συνδέεται με διάφορα "μυστικά", που υποτίθεται ότι υπάρχουν στον ελληνικό χώρο, τα οποία σχετίζονται με αρχαίες τεχνολογίες, με μυθολογικές παραδόσεις αλλά και με την ειδική γεωδαιτική θέση του τόπου.

Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους αναζητητές δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Εριχ φον Ντένιγκεν. Οι πληροφορίες μας λένε ότι σκοπεύει να επισκεφθεί την Κρήτη για να ερευνήσει κάποιο από αυτά τα "μυστικά". Υπάρχει μια περιοχή στη Νότιο Κρήτη όπου υποτίθεται ότι "κάτι" βρίσκεται θαμμένο εκεί, από την αρχαιότητα!! Ένας από τους λόγους της επίσκεψης του φον Ντένικεν στη μεγαλόνησο, είναι να ερευνήσει τη συγκεκριμένη τοποθεσία αυτού του "μυστικού"...Χαρακτηριστικό είναι, πάντως, το ότι γι αυτό το θέμα έχουν εκδηλώσει κάποιο ενδιαφέρον και οι ...ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Τι συμβαίνει στη Νότιο Κρήτη; Ας ελπίσουμε ότι ο δαιμόνιος κύριος φον Ντένικεν θα θελήσει να μας το αποκαλύψει στο επόμενο βιβλίο του. Είναι σαφές ότι το δημοσίευμα "φωτογραφίζει" την αρχική ιστορία που προαναφέρθηκε, χωρίς όμως να μπει σε λεπτομέρειες. Κατά τα άλλα οι πληροφορίες αναφέρουν ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη ομάδα "αυτοδίδακτων ερευνητών" που υποστηρίζει ότι έχει βρει τη δίοδο που μπορεί να οδηγήσει στο μεγάλο τάφο του "κοσμοκράτορα".

Η ομάδα αυτή απευθύνεται επί χρόνια σε σημαντικούς παράγοντες της επιστημονικής, αλλά και της πολιτικής ζωής του τόπου, χωρίς όμως να βρει κάποια ανταπόκριση. Η ίδια αυτή ομάδα μιλά για αρχαιολογικά ευρήματα, που όταν έρθουν στο φως θα είναι πολύ πιο σημαντικά από την ...Ακρόπολη!!! Ο δήμαρχος του Αρκαλοχωρίου Κρήτης (που βρίσκεται κοντά στο χωριό Τσούτσουρος) κ. Χαράλαμπος Γιαννόπουλος, λέει: "Είναι αλήθεια ότι ακούγονται πολλά. Οι μύθοι και οι θρύλοι είναι ευχάριστοι στα αυτιά, γι αυτό και διαδίδονται εύκολα. Πέρα όμως και ανεξάρτητα από όσα ακούγονται, η ευρύτερη περιοχή έχει μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Απ' ότι γνωρίζω υπάρχουν ευρήματα που δείχνουν διασυνδέσεις του Μινωϊκού με τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Ευρήματα που χρονολογούνται σε πάνω από 2.000 χρόνια προ Χριστού. Παλαιότερα, σε μια σπηλιά στον Τσούτσουρο, είχαν βρεθεί αρχαία αντικείμενα. Όλα αυτά είναι σε γνώση των αρχαιολόγων και του υπουργείου Πολιτισμού". Εκείνο που παραμένει ακόμη άγνωστο είναι αν τελικά όλη αυτή η "τρελή ιστορία της Κρήτης" θα αποτελέσει το έναυσμα για να γραφεί "ένα ακόμη συναρπαστικό παραμύθι" από τον κ. Ντένικεν. Αυτά το 1996, πριν από 7 χρόνια. Το 2000 κυκλοφόρησε στη χώρα μας το βιβλίο του κ. Ντένικεν "Στο όνομα του Δία", ένα ανούσιο με πολλά λάθη βιβλίο, όπου ο κύριος ερευνητής μιλά για την Μινωϊκή Κρήτη, αλλά δεν γράφει λέξη για το μυστηριώδες χωριό Τσούτσουρο... Τώρα βλέπουμε αρκετά αόριστα περί μυστικών στρατιωτικών βάσεων, πειραμάτων κλπ. Φίλοι μου, όπως όλα τα μυστήρια, έτσι κι αυτό έχει τις σωστές δόσεις ασάφειας, υπαινιγμών, φημών και βέβαια ότι χρειάζεται για να φουντώσει η φαντασία (μήπως κι η προσδοκία μας;) μέσα μας... Ορισμένα ερωτήματα που παραπέμπουν σε περαιτέρω έρευνα:

1. Τι ακριβώς είναι σε γνώση του Υπουργείου Πολιτισμού; 2. Έχει γίνει έκτοτε κάποια επιστημονική ανακοίνωση; 3. Τι ακριβώς γνωρίζουν οι κάτοικοι ή οι αρχές της περιοχής; 4. Υπάρχει ακόμη αυτή η ομάδα που ισχυρίζεται ότι έχει βρει τα σημαντικά ευρήματα; 5. Έχει γραφτεί από τότε κάτι πάνω στο θέμα; 6. Οι πολιτικοί του νησιού γνωρίζουν κάτι σχετικό; Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι γνωστή για την αγάπη της στο νησί και το ιστορικό του παρελθόν. Έχει γνώση του συγκεκριμένου χώρου και των μυστηρίων του;

paranormap.net

Και μερικές πληροφορίες από:  http://ufotruth-gr.blogspot.gr/2013/03/blog-post_22.html

Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2013

--- ΤΑ ΘΑΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΣΟΥΤΣΟΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΖΑΚΡΟΥ! ---

Κρήτη, δεκαετία του '50. Ένας νεαρός βοσκός καθώς αναζητούσε κάποια χαμένα γίδια του, είδε δύο από αυτά να εξέρχονται από μία τρύπα σε ένα κοντινό βραχώδη λόφο. Τότε πλησίασε τη τρύπα και μπήκε μέσα ψάχνοντας για τα υπόλοιπα.
Μετά από λίγες εβδομάδες ο νεαρός εντοπίστηκε από τους συγγενείς του στην Ν.Αφρική οπού παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του, αρνούμενος να γυρίσει ή ακόμα και να επισκεφθεί την Ελλάδα!
Τι ήταν όμως αυτό που τον φόβιζε να επιστρέψει; Τι είδε μέσα στη τρύπα και πώς βρέθηκε να ζει ευκατάστατα στην άλλη άκρη της Γης;

Με το θέμα ασχολήθηκε πρώτος ο αείμνηστος Ιωάννης Φουράκης. Στο βιβλίο του «Ιχνηλάτης εις τον λαβύρινθον» βρήκαμε την απάντηση σε μία μαρτυρία που του έδωσε ο πρώην βοσκός, λίγα χρόνια πριν κλείσει και αυτός τα δικά του μάτια:
«Όταν είδα τα δυο γίδια μου να βγαίνουν από τη τρύπα, πλησίασα να δω αν κρύβονταν εκεί τα υπόλοιπα. Η τρύπα ήταν καλυμμένη με κατσοπρίνια και δεν φαινόταν τόσο μεγάλη από μακριά. Για να χωρέσω να μπω, άρχισα να τα κόβω και να μετακινώ κάποιες πέτρες που έκλειναν την είσοδο. Όταν μπήκα ανακάλυψα μία σκοτεινή στενόμακρη σπηλιά. Αν και άκουγα βελάσματα, δεν έβλεπα να προχωρήσω πιο βαθειά. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω στο χωριό μου. Εφοδιάστηκα με φακούς και λουξ, και επέστρεψα. Μπήκα πάλι στην τρύπα και προχώρησα 100-150 μέτρα. Η σπηλιά ήταν τεράστια! Προχώρησα λίγο ακόμα και βρέθηκα σε ένα πολύ μεγάλο προθάλαμο. Μετά από αυτόν, υπήρχε μια πολύ μεγάλη σπηλιά με πολλούς μεγάλους θαλάμους που ακόμα και με το λιγοστό φως δεν φαίνονταν φυσικοί αλλά κατασκευασμένοι. Σε έναν εξ αυτών υπήρχε μία κρήνη όπου τα αγνοούμενα γίδια έπιναν νερό. Εκεί υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα όπου περιείχε αρκετά πελώρια μεταλλικά αντικείμενα που έμοιαζαν σαν πουλιά ή αεροπλάνα, καθώς και πολλά αγάλματα!»
«Έβγαλα τα γίδια και γύρισα στο χωριό. Εκεί είπα σε κάποιους συγγενείς αυτά που είδα κάτω από τη γη. Αρκετές μέρες μετά με επισκέφθηκαν, ένας Έλληνας αξιωματικός του στρατού και τρεις Αμερικανοί. Με υποχρέωσαν να τους πω τι είδα και να τους οδηγήσω την είσοδο της σπηλιάς. Αφού οι δυο Αμερικανοί μπήκαν στην σπηλιά (όπου παρέμειναν πέντε ώρες), βγήκαν και μου είπαν ότι δεν πρέπει να ξαναπώ σε κανέναν τίποτα, δίνοντας μου 300 δολάρια. Φοβήθηκα και κράτησα το στόμα μου κλειστό! Όμως ένα μήνα μετά, ήρθαν δεκάδες Έλληνες και Αμερικανοί στρατιώτες, για να κατασκηνώσουν γύρω από το βραχώδη λόφο, απαγορεύοντας στον οποιοδήποτε να πλησιάσει τη περιοχή. Εκεί έμειναν πάνω από δέκα μέρες και συνεχώς πηγαινοέρχονταν μεγάλα φορτηγά αυτοκίνητα.»
«Αφότου έφυγαν, πήγα να δω τι αφαίρεσαν από τη σπηλιά. Όμως δεν κατάφερα να μπω, γιατί είχαν κλείσει την είσοδο της με παχύ τσιμέντο. Προφανώς, πολλά ευρήματα δεν μπορούσαν να μεταφερθούν και σφραγίστηκαν μέσα σε αυτή.»
«Λίγες μέρες μετά, ήρθαν να σφραγίσουν και το δικό μου στόμα! Ήταν ένας αξιωματικός της αεροπορίας και τρεις Αμερικανοί με πολιτικά. Μου είπαν ότι έπρεπε να ξεχάσω ότι είδα για την ασφάλεια των ευρημάτων, αλλά και την δική μου. Λέγοντας μου ότι κινδυνεύω, μου ζήτησαν να πάω στην Ν. Αφρική, όπου θα μου αγόραζαν ένα σπίτι και θα μου έδιναν ένα σημαντικό μηνιαίο ποσόν για να ζήσω άνετα. Πράγματι σε λίγες μέρες βρέθηκα στη Ν. Αφρική, σε μια μεγάλη δική μου φάρμα με μεγάλο και άνετο σπίτι, όπου παρέμεινα 35 χρόνια δίχως να μπορώ να πάρω βίζα για να επιστρέψω στην Ελλάδα.» δήλωσε ο ξενιτεμένος βοσκός.
Σήμερα, ο σφραγισμένος λόφος στον Τσούτσουρο στη Κρήτη, παραμένει ακόμα ένα άλυτο μυστήριο. Αν και ο Φουράκης προκάλεσε ένα μεγάλο ερευνητικό ενδιαφέρον για την περιοχή, η απαξίωση και η αδιαφορία των λεγομένων του από τον αρχαιολογικό αλλά και τον επιστημονικό χώρο, έκαναν την αναβίωση του θέματος να θαφτεί ξανά στο χρονοντούλαπο των ξεχασμένων ιστοριών.
Το θέμα του σπηλαίου αυτού ξανάγινε γνωστό πριν μία δεκαετία από την τηλεοπτική εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», όταν ακόμα ένας Κρητικός, αφού μπήκε στα σπήλαια και είδε, καθώς ανέφερε, αρχαία αντικείμενα εξοπλισμένα με υψηλή τεχνολογία, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση με την κατηγορία της αρχαιοκαπηλίας.
Το θέμα για ακόμα μία φορά ξεχάστηκε... μέχρι πρότινος όμως, που τα παρόμοια εξώκοσμα ευρήματα του Ζάκρου το έφεραν ξανά στην επιφάνεια.
Τελευταίες ανασκαφές έδειξαν ότι στο φαράγγι του Ζάκρου, που βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Κρήτης, ανακαλύφθηκαν πολύ περίεργα ευρήματα μέσα στους σκαμμένους στα βράχια πανάρχαιους Μινωϊκούς τάφους!
Εκεί λοιπόν (κατ’επίσημη δήλωση αρχαιολόγου στο μουσείο του Ηρακλείου) βρέθηκαν λίθινες σφραγίδες από το 1400π.Χ. που απεικόνιζαν διάφορα «φανταστικά όντα αγνώστου προέλευσης και αναγνώρισης»! Όταν μάλιστα αποφασίστηκε σε ποια αίθουσα του μουσείου του Ηρακλείου να τα τοποθετήσουν προς έκθεση στους επισκέπτες, όλα αυτά τα περίεργα εκθέματα από τον Ζάκρο, τότε ξαφνικά όλο το μουσείο έκλεισε για λόγους ανακαίνισης. Μάλιστα παραμένει κλειστό από το 2006 μέχρι και σήμερα, ενώ λειτουργεί μόνο μία προσωρινή μικρή αίθουσα με λίγα χαρακτηριστικά και αντιπροσωπευτικά εκθέματα, (δηλαδή αυτά μόνο που θέλουν να μας δείξουν).

Άραγε, τι προσπαθούν να κρύψουν στη Κρήτη;  Γερμανικές αποθήκες σε σπηλιές; Και ο Ζάκρος; Λογικό νόημα δεν βγαίνει...
Πάντως, αν συνδυάζατε στο μυαλό σας τις αρχαίες ιστορίες του μυθικού μηχανικού γίγαντα Τάλω, με τα αγνώστου προέλευσης όντα των εξαφανισμένων Μινωικών σφραγίδων του Ζάκρου, με τη μαρτυρία στον Τσούτσουρο για τα πελώρια μεταλλικά αρχαία αντικείμενα που έμοιαζαν σαν αεροπλάνα, με το λατρευτικό βουνό των Ακκάδων (πολιτισμός πριν τους Σουμέριους) στο αντίστοιχο όρος Ζάκρος του Ιράν, και τις ιστορίες του μολύβδινου λαβύρινθου του Μινώταυρου με τις σφραγισμένες στοές που εκπέμπουν ακόμα και σήμερα ραδιενέργεια... θα νοιώθατε και εσείς ότι όλα αυτά αρχίζουν να σκιαγραφούν έναν άγνωστο εξελιγμένο πολιτισμό ανάμεσα στους αρχαίους προγόνους μας, κάτι που ''προφανώς'' δεν έχει σχέση με τη σύγχρονη Γερμανική κατοχή και δεν τολμούν να αποκαλύψουν στα σύγχρονα βιβλία ιστορίας.

Αναζητώντας τον ελληνισμό στα... Ιμαλάια.

Αναζητώντας τον ελληνισμό στα... Ιμαλάια.  Ταξίδι στο χωριό Μάλανα στις Ινδίες. Η παράδοση μιλάει για ελληνική καταγωγή των κατοίκων.                   Του Ορέστη Ηλιανού Ήταν το φθινόπωρο του 1988. Επέστρεψα τότε μόλις από ένα ταξίδι στο βόρειο Πακιστάν και το μυαλό μου ήταν ακόμα γεμάτο από αυτά που είχα ζήσει, δει και ακούσει εκεί πέρα· απ' τις εικόνες και τα λόγια εκείνων των ορεσιβίων του Καρακοράμ και το Ινδικού Καυκάσου, που κρατούν μέσα τους άσβεστη την ανάμνηση των Ελλήνων και της πίστης της ελληνικής τους καταγωγής. Εντελώς κατά τύχη, έπεσε τότε στα χέρια μου ένα τεύχος του περιοδικού ,Discover India όπου ένα ζευγάρι Ινδών δημοσιογράφων περιέγραφε την επίπονη μετάβαση του σ' ένα χωριό, απομονωμένο πάνω σε κάποια πλαγιά των Ιμαλαΐων, που η παράδοση το θέλει να έχει ιδρυθεί 23 αιώνες πριν, από Έλληνες στρατιώτες που λιποτάκτησαν από το στρατό του Μεγαλέξανδρου μετά την εισβολή του στην Ινδία.«Να ο προορισμός του επόμενου ταξιδιού μου!» είπα, μόλις τέλειωσα το διάβασμα του άρθρου. Και τρία χρόνια μετά, πραγματοποιούσα αυτή μου την απόφαση.                                                                  Δελχί, Μανάλι, κοιλάδα του Παρβάτι Το χωριό Μάλανα βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Ινδίας στην επαρχία Hi-machal Pradesh , που είναι σφηνωμένη μεταξύ Πακιστάν και Κίνας, πάνω στη δυτική πλευρά της οροσειράς των Ιμαλαΐων, σε 3000 μέτρα περίπου υψόμετρο.Για να φτάσει κανείς εκεί από το Δελχί (600 χλμ. περίπου) χρειάζεται δεκαέξη ή δεκαεφτά ώρες με λεωφορείο ως την κωμόπολη Μανάλι, πάνω σε δρόμους ορεινούς, συχνά δύσβατους, όπου κυκλοφορούν ατέλειωτες ουρές από φορτηγά.Από το Μανάλι, διόμιση ώρες με το τζιπ ή τέσσερις ώρες με το λεωφορείο βρίσκεται το χωριό Jari, τελευταίος οδικός σταθμός πριν από τη Μάλανα, κρυμμένη κάπου ανάμεσα στις απόκρημνες κορυφές των Ιμαλαΐων σε 15 χλμ. περίπου απόσταση από εκεί.Ξεκινήσαμε από το Jari στις δέκα το πρωί μαζί με τους δύο συνοδούς μας, τον Hari και τον Bahadur·. Ο ήλιος είχε ανέβει ήδη αρκετά και η παγωνιά του πρωινού είχε υποχωρήσει.Προχωρούσαμε μέσα στην κατάφυτη κοιλάδα ακολουθώντας τον ποταμό Παρβάτι, που καθώς ανεβαίναμε ο ρους του γινόταν όλο και πιο ορμητικός και τα νερά του λαγάριζαν. Η κοιλάδα στένευε και βάθαινε και το μονοπάτι όσο πήγαινε γινόταν πιο απότομο και ανηφορικό. Μετά από μερικές ώρες πορείας, ο ιδρώτας μούσκευε το κορμί μας, το σάλιο είχε πήξει μες στο στόμα και το αίμα χτυπούσε στα μηνίγγια σα δαιμονισμένο. Ο Νεπαλέζος Sherpa, με το πελώριο τσουβάλι του στην πλάτη αγκομαχούσε, έμενε πίσω και τέλος χανόταν απ' τα μάτια μας. Σταματούσαμε τότε να τον περιμένουμε και έτσι επωφελούμαστε κι εμείς να ξαποστάνουμε. Που και που συναντούσαμε στο δρόμο μας κάποιο χωρικό από τη Μάλανα, που κατέβαινε φουριόζος για ψώνια στην πολιτεία. Φουριόζος, γιατί, όπως μας είπαν, οι Μαλάνοι - έτσι λέγονται οι κάτοικοι της Μάλανας - απεχθάνονται να περνούν τη νύχτα έξω απ' το χωριό τους. Ξεκινούν λοιπόν πρωί-πρωί, κάνουν τα ψώνια τους στο Κουλού, την πιο κοντινή πόλη, και επιστρέφουν στο χωριό πριν νυχτώσει.Και η πορεία συνεχιζόταν, μα με στάσεις που γίνονταν ολοένα και πιο συχνές. Τέλος, λίγο μετά τις τέσσερις, φτάσαμε κάτω από ένα απόκρημνο βραχοβούνι. Η πετρώδης επιφάνεια υψωνόταν σχεδόν κατακόρυφη, πανύψηλη πάνω απ' τα κεφάλια μας. Πίσω απ' εκεί βρισκόταν η Μάλανα!Ο ήλιος όμως είχε κιόλας χαθεί μέσα απ τη στενή κοιλάδα και το κρύο έπεφτε τσουχτερό. Ώσπου να στήσουμε τις σκηνές, να μαζέψουμε ξύλα για τη φωτιά και να βάλουμε μπρος τη γκαζιέρα για το τσάι και το βραδινό φαγητό, είχε πια νυχτώσει για τα καλά.                                                                                                          Επιτέλους στην Μάλανα... Ξεκινήσαμε την επομένη με την ανατολή του ήλιου. Το μονοπάτι που σκαρφάλωνε στην απότομη βουνοπλαγιά χωρούσε ίσα-ίσα έναν άνθρωπο. Κάτω απ' τα πόδια μας έχασκε το βάραθρο. Μετά από μισή ώρα ανάβαση, η κατασκήνωση μας εκεί κάτω στην ακροποταμιά έμοιαζε απίστευτα μακρινή.Φτάσαμε στην κορυφή κατά τις δέκα. Εκεί, ένας νεαρός από το χωριό Jari έχει στήσει δύο μεγάλα αντίσκηνα και υποδέχεται τους ξεθεωμένους οδοιπόρους με τσάι και κρύο νερό. Προχωρήσαμε λίγο ακόμα στο ίσιωμα και σε λίγα λεπτά, περνώντας μια συστάδα δέντρων, αντικρύσαμε επιτέλους μπροστά μας τη Μάλανα. Χτισμένο σ' ένα πλάτωμα, στα ριζά δύο μελανόχρωμων ορεινών όγκων (που κατά μια άποψη αποτελούν την πηγή του ονόματος του χωριού: Μάλανα (Μέλανα), με τα σπίτια του από πέτρα και ξύλο που θυμίζουν κάπως ελβετικά chalet, το χωριό μας φάνηκε στην αρχή μικροσκοπικό κι ασήμαντο. Γρήγορα όμως αντιληφθήκαμε ότι αυτό που βλέπαμε δεν ήταν παρά ένα τμήμα μόνο του όλου οικισμού. Ουσιαστικά η Μάλανα χωρίζεται σε δύο μέρη' την άνω Μάλανα ή Dhara Behr και την κάτω ή Sara Behr·, και έχει συνολικά 1000 με 1500 κατοίκους. Οι Μαλάνοι δεν ανήκουν όλοι στον ίδιο ανθρωπολογικό τύπο. Υπάρχουν κάμποσοι μελαμψοί, με εξογκωμένα ζυγωματικά και μάτια σχιστά, άλλοι λευκοί, με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και ακόμα ορισμένοι καστανόξανθοι ή και ξανθοί με μάτια ανοιχτόχρωμα. Είναι όλοι τους, γυναίκες και άντρες, πάρα πολύ βρώμικοι, μια που δεν πλένονται σχεδόν ποτέ. Φορούν χονδροειδή, υφασμένα στο χέρι φορέματα. Οι γυναίκες φορούν στ' αυτιά, κάποτε και στη μύτη, πολλά ασημένια σκουλαρίκια. Είναι άνθρωποι καχύποπτοι, κλειστοί, άκρως συντηρητικοί. Απεχθάνονται τη φυσική επαφή, αποφεύγουν τη συναναστροφή με ξένους, απορρίπτουν κάθε νεωτερισμό. Επέδειξαν τέλεια αδιαφορία στις προσπάθειες που κατέβαλε το κράτος για να ηλεκτροδοτήσει το χωριό τους, και εξακολουθούν απτόητοι να χρησιμοποιούν ακόμα δαυλούς για να φωτίζονται. Στο σχολείο που το κράτος ίδρυσε πριν μερικά χρόνια, 25 μόνο από τα 300 με 400 παιδιά που έχει το χωριό παρακολουθούν μαθήματα, κι από αυτά μόνο ένα κορίτσι.  Ευημερία που στηρίζεται στο Charas [=χόρτο] Παρόλο που το χωριό τους είναι απομονωμένο και η γη τους σχετικά άγονη, οι Μαλάνοι όχι μόνο επιβιώνουν, μα ευημερούν. Καλλιεργούν κριθάρι του βουνού, βότανα και πατάτες, παράγουν μέλι και μαλλί και ανταλλάσουν τα προϊόντα τους με τους κατοίκους της κοιλάδας. Ωστόσο, η κύρια πηγή πλουτισμού τους είναι το Charas, για το οποίο όσοι έχει τύχει να γράψουν για τη Μάλανα είναι πάντα ιδιαίτερα διακριτικοί. Και δικαιολογημένα, γιατί το Charas δεν είναι τίποτε άλλο από την ινδική κάνναβι, της οποίας η καλλιέργεια και φυσικά το εμπόριο απαγορεύονται αυστηρά από την ινδική κυβέρνηση. Όμως οι Μαλάνοι αδιαφορούν και για την κυβέρνηση και για τους νόμους της. Από την άλλη, φαίνεται πως και οι αρχές κάνουν τα στραβά μάτια, κι έτσι το εμπόριο του «χόρτου» ανθεί προς μεγάλο όφελος της Μάλανας και των κατοίκων της. Από στόμα σε στόμα ωστόσο το γεγονός έγινε ευρύτερα γνωστό και εδώ και μερικά χρόνια έχει αναπτυχθεί στην περιοχή τουρισμός χασισοποτών, που καταφθάνουν συστημένοι και κατασκηνώνουν στα περίχωρα της Μάλανας, μέσα στους αγρούς όπου φυτρώνει η μαριχουάνα, μια και οι Μαλάνοι δεν επιτρέπουν τη διαμονή των ξένων στο χωριό τους. Εκτός από τους χασισοπότες, οι άλλοι συστηματικοί επισκέπτες της Μάλανας είναι οι Ισραηλινοί(/). Άγνωστο για ποιο λόγο, δεκάδες νεαροί από το Ισραήλ πέρασαν απ' εδώ τα δύο τελευταία χρόνια κι άφησαν τ' όνομα τους, γραμμένο άλλοτε με λατινικά κι άλλοτε με εβραϊκά στοιχεία, στο βιβλίο επισκεπτών του νεαρού από το Jari, που εξασφαλίζει την υπηρεσία υποδοχής  στην είσοδο του χωριού.                                                                        Δημοκρατική διοίκηση και σεξουαλική ελευθερία Όπως είπαμε πιο πάνω, οι κάτοικοι της Μάλανας δεν αναγνωρίζουν κανένα εξωτερικό νόμο και καμία εξωτερική αρχή. Αποτελούν μια κοινότητα με ξεχωριστά, δικά τους ήθη, θρησκεία, γλώσσα και νόμους, εντελώς διαφορετικά από αυτά των άλλων ορεινών οικισμών της περιοχής. Διοικούνται με τρόπο δημοκρατικό. Στο κέντρο του χωριού, μεταξύ του άνω και του κάτω τμήματος, είναι μια μεγάλη πλατεία, που έχει στο κέντρο της μια μακρόστενη ιερή πέτρινη πλάκα. Τριγύρω βρίσκονται τρία ξύλινα δημόσια κτίρια και από την άλλη πλευρά ένα μεγάλο κρηπίδωμα φτιαγμένο από πέτρινες πλάκες. Πρόκειται για τον τόπο συνεδρίασης του ανωτάτου δικαστηρίου, που φέρει το όνομα Ηarcha (πρβ. ελληνικά αρχά, δωρική μορφή του αρχή). Το δικαστήριο αυτό αποτελείται από 16 μέλη, οκτώ από το άνω και οκτώ από το κάτω τμήμα, τα οποία εκλέγονται μεταξύ των γερόντων του χωριού, των Κarmisht (πρβ. ελληνικά κάρα = κεφαλή, κάρονες = αρχηγοί), και προεδρεύεται από τον ιερέα, τον pujari (πρβ. ελληνικά ιαρής = ιερέας) και τον gur·, τον αντιπρόσωπο του θεού. Οι τυχόν διαφορές συνήθως λύνονται απευθείας μεταξύ των ενδιαφερομένων και μόνο όταν αυτό δεν είναι δυνατό τίθεται η υπόθεση στην κρίση του δικαστηρίου. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις για τις οποίες ούτε κι αυτό το δικαστήριο δεν κατορθώνει να εκφέρει κάποια ικανοποιητική ετυμηγορία. Η λϋση τότε δίνεται με ένα εντελώς πρωτότυπο τρόπο: Οι αντίδικοι δίνουν ο καθένας από ένα πρόβατο, οι δικαστές δένουν τα πρόβατα σε δύο δέντρα που θεωρούνται ιερά, λίγο πιο εκεί από την Harcha- τους χαράζουν μ' ένα μαχαίρι το πόδι και στάζουν μέσα δηλητήριο. Το άδικο πέφτει σ' αυτόν του οποίου το πρόβατο πεθαίνει πρώτο και που καταδικάζεται να κάνει το τραπέζι σ' όλο το χωριό, που όπως είπαμε αριθμεί πάνω από χίλιους κατοίκους! Οι Μαλάνοι λατρεύουν ένα μόνο θεό, τον Jamlu, στον οποίο προσφέρουν θυσίες. Μπορεί εξάλλου να δει κανείς τα κρανία και τα κέρατα των θυσιασμένων ζώων καρφωμένα πάνω στην πρόσοψη του ναού του θεού. Μόνο ο ιερέας έχει το δικαίωμα να μπει μέσα στο ναό και για το λόγο αυτό η πόρτα του παραμένει πάντα κλειδωμένη. Πολλές πέτρες μέσα στο χωριό, που δε φαίνονται να έχουν τίποτε το ιδιαίτερο, θεωρούνται ιερές και όποιος ξένος τις αγγίξει υποχρεώνεται να πληρώσει τα έξοδα της θυσίας του εξαγνισμού, που είναι συνήθως 200 ρουπιές (περίπου 2000 δρχ.), δηλαδή η τιμή μιας γίδας ή ενός προβάτου. Οι πιο ιερές πέτρες είναι αυτές που βρίσκονται γύρω στην Harcha και στο ναό. Παρόλο που οι Μαλάνοι και ζώα θυσιάζουν και κρεωφάγοι είναι, όχι μόνο απεχθάνονται οι ίδιοι τη χρήση του δέρματος, αλλά και απαγορεύουν την εισαγωγή οποιουδήποτε δερμάτινου αντικειμένου στο χωριό τους. Αν και η απαγόρευση είναι μόνο τυπική, αφού κανένας δεν έρχεται να ελέγξει ή να ρωτήσει αν έχεις πάνω σου κάτι από δέρμα. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων μοιάζουν να είναι εντελώς ελεύθερες. Γάμος ουσιαστικά δεν υπάρχει. Αν δυο νέοι αισθάνονται αμοιβαίο έρωτα και αποφασίζουν να ζήσουν μαζί, τότε το αγόρι καταθέτει 20 ρουπιές στο ναό και η ένωση επισημοποιείται. Υπάρχει επιπλέον πολυγαμία, τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ένα μεγάλο σπίτι όπου τα κορίτσια από 7 ως 15 χρονών το 'χουν συνήθειο να πηγαίνουν και να κοιμούνται όλα μαζί. Το βράδυ, όποιο αγόρι θέλει μπορεί να πάει και να διαλέξει το ταίρι που του αρέσει. Δεν υπάρχει καν όριο ηλικίας για την ένωση δυο ερωτευμένων. Ένα δεκαεπτάχρονο αγόρι μπορεί κάλλιστα να παντρευτεί με μια σαραντάχρονη γυναίκα, και το αντίθετο. Η γλώσσα των Μαλάνων είναι κι αυτή ιδιαίτερη, διαφορετική από τις άλλες γλώσσες που μιλιούνται στην περιοχή. Το όνομα της είναι Kanachi(πρβ. ελληνικά καναχή = τριγμός δοντιών). Υπάρχει ένας μύθος για το πώς άρχισαν οι Μαλάνοι να μιλούν αυτή τη γλώσσα. Στο χωριό βασίλευε, λέει, κάποτε ένας Raksha, δηλαδή δαίμονας. Οι άνθρωποι υπέφεραν πολύ κάτω από τη διοίκηση του και μη βρίσκοντας άλλη λύση στην απελπισία τους, κατέφυγαν στον ιερέα του χωριού, τον Jargdaman Rishi, και του ζήτησαν να τους απαλλάξει από την τυρανία του βασιλιά - δαίμονα. Στη μονομαχία που ακολούθησε ο δαίμονας νικήθηκε, καταράστηκε όμως τους Μαλάνους να μιλούν στο εξής τη δική του γλώσσα. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτού του μύθου βρίσκεται, νομίζω, στο ότι υποδηλώνει ότι σε κάποια στιγμή της ιστορίας τους οι κάτοικοι της Μάλανας άλλαξαν τη γλώσσα τους. Εγκατέλειψαν το παλιό τους ιδίωμα κι άρχισαν να μιλούν τη γλώσσα του βασιλιά δαίμονα, που ίσως έμοιαζε με τρίξιμο δοντιών (καναχή).                                 Ενδείξεις ελληνικής καταγωγής Η παράδοση για την ελληνική καταγωγή της Μάλανας είναι διάχυτη και ξεπερνά τα όρια της επαρχίας. Ακόμα και στο Δελχί, σα μίλησα σε κάποιους για τη Μάλανα, και πριν ακόμα φανερώσω την εθνικότητα μου, αυτοί ανεφώνησαν: «Α, αυτοί εκεί πάνω είναι Έλληνες!». Οι ίδιοι οι Μαλάνοι ωστόσο δε διατηρούν καμμια ιδιαίτερη μνήμη μιας πιθανής ελληνικής καταγωγής τους. Τα ονόματα Sikander (Αλέξανδρος), Μakedοη, Γιόνα ή Γιαβάνα (Έλληνες), γνωστά σε άλλες χώρες όπως το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, μοιάζουν να είναι σ' αυτούς εντελώς άγνωστα. Η ιστορική τους μνήμη σταματά στο Μογγόλο βασιλιά των Ινδιών 'Ακμπαρ, εγγονό του Ταμερλάνου, που λέγεται ότι είχε έρθει κάποτε στο χωριό τους να προσκυνήσει το θεό Jamlu. Υπάρχει μολαταύτα στη Μάλανα κάτι το πραγματικά συγκλονιστικό. Τα δημόσια κτίρια που βρίσκονται στην κεντρική πλατεία του χωριού, καθώς και ένα, δύο άλλα οικήματα, φέρουν πάνω από το περιστύλιο της πρόσοψης τους ζωοφόρους με ανάγλυφες παραστάσεις. Οι παραστάσεις αυτές απεικονίζουν σκηνές μάχης με άλογα και ελέφαντες. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι οι πολεμιστές αυτών των παραστάσεων θυμίζουν εκπληκτικά αρχαίους Έλληνες οπλίτες. Αρκετοί Ινδοί επισκέπτες έχουν επισημάνει στο παρελθόν την ύπαρξη αυτών των ανάγλυφων μορφών και έχουν τονίσει το γεγονός ότι οι εικονιζόμενοι πολεμιστές φέρουν πλήρη πανοπλία, όπως αυτή που φορούσαν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, ενώ η παραδοσιακή ινδική πανοπλία κάλυπτε μόνο το άνω μέρος του κορμού. Οπωσδήποτε, είναι δύσκολα πιστευτό ότι οι παραστάσεις αυτές ανάγονται στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το πιο πιθανό είναι ότι αναπαράγονται από καιρό σε καιρό, όταν τα παλιά κτίρια καταστρέφονται και κτίζονται νέα, έτσι όπως αναπαράγονται στη λαϊκή τέχνη τα παραδοσιακά μοτίβα επί σειρά αιώνων, έτσι που στο τέλος να ξεχνιούνται ολότελα τόσο η προέλευση όσο και το ιδιαίτερο νόημα τους. Η άποψη αυτή, νομίζω, ενισχύεται και από το ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι Μαλάνοι, απεικονίζουν στις ανάγλυφες παραστάσεις τους κατά κόρον άλογα και ελέφαντες, παρόλο που έτσι απομονωμένοι καθώς είναι πάνω στις βουνοκορφές τους το πιο πιθανό είναι να μην έχουν δει ποτέ στη ζωή τους τέτοια ζώα. Είναι λοιπόν οι κάτοικοι της Μάλανας απόγονοι των Ελλήνων της εποχής του Μεγαλέξαντρου; Νομίζω ότι το θέμα παραμένει ανοιχτό.                                                                                                ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ -Selina Bahl: <Malana: une remontee dans le cours de l histoire> in< Discover India >Oct 1988 -A C Khanna : <Holiday and trekking in Kulu-Manali> Nest-Wings 1991 -K K Sawhney S R Vashist

Το Κατόρθωμα του Υποπλοίαρχου Νικολάου Βότση

από: http://www.istorikathemata.com/2014/04/blog-post.html

γράφει ο κ.Δημοσθένης Λαμπρινάκηςυποστράτηγος ε.α 

(το άρθρο αναδημοσιεύεται χάρις την γραπτή άδεια του συγγραφέα τον οποίο και ευχαριστούμε)
«Πώς μας θωρείς ακίνητος;  πού τρέχει ο λογισμός σου …»

                                                           Βαλαωρίτης

Κάθε φορά που περνάω από την παραλία της Θεσσαλονίκης, δίπλα ακριβώς από τον «Λευκό Πύργο», οι στίχοι αυτοί του Βαλαωρίτη περνούν από το μυαλό μου!  Βέβαια, ο ποιητής αναφέρεται στο Πατριάρχη Γρηγόριο το Ε΄, αλλά νομίζω ταιριάζουν και στον ήρωα Ναύαρχο, ο οποίος στέκεται ακίνητος και μας θωρεί!  Αλλά, ποιος ήταν ο Ναύαρχος Βότσης;  Ποιο το κατόρθωμά του που άξιζε μια τέτοια τιμή;  Άγαλμα σε περίοπτη θέση, ακριβώς στην παραλία, ατενίζοντας τον Θερμαϊκό Κόλπο;

Ο Νικόλαος Βότσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877 και ήταν γιός του Ιωάννη Βότση και της Μαρίας Κουντουριώτη.  Καταγόταν από παλιές οικογένειες και ήταν ανιψιός του Παύλου και του Ιωάννη Κουντουριώτη καθώς και δισέγγονος του Γεωργίου Κουντουριώτη.  Αποφοιτώντας από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων τοποθετήθηκε στο θωρηκτό (Θ/Κ) ΥΔΡΑ με το οποίο έλαβε μέρος στον θαλάσσιο αποκλεισμό της Κρήτης στις αρχές του 1897.

Στη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου πέτυχε κάτι που θεωρούνταν ακατόρθωτο.  Με τις πρώτες ναυτικές συμπλοκές στις 18 Οκτωβρίου του 1912, κυβερνώντας το Τορπιλοβόλο 11 κατάφερε να εισέλθει στο οχυρωμένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης χωρίς να γίνει αντιληπτός και να βυθίσει το τουρκικό πολεμικό «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» 3.000 τόνων.  Μετά από την επιτυχία του αυτή κυβέρνησε τα Θ/Κ ΚΙΛΚΙΣ και ΛΗΜΝΟΣ και διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1921 - 1922.  Προήχθη σε υποναύαρχο και αποστρατεύθηκε κατόπιν αιτήσεώς του το 1922.  Απεβίωσε το 1934.

Ήταν Οκτώβριος, λοιπόν, του 1912 όταν άρχιζε η εποποιία του Ελληνικού 

Στρατού για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου και των νησιών του Αιγαίου.  Η αρχή έγινε με την περίφημη Μάχη του Σαρανταπόρου, την εκπόρθηση του οχυρών στενών που οι Τούρκοι, αλλά και οι διεθνείς στρατιωτικοί παρατηρητές θεωρούσαν απόρθητα.  Ο δε οργανωτής του Τουρκικού Στρατού φον Ντερ Γκόλτς είχε πει ότι τα στενά του Σαρανταπόρου θα ήταν ο τάφος του Ελληνικού Στρατού.  Μετά τη νίκη στο Σαραντάπορο ο ΕΣ, με 5 από τις 7 Μεραρχίες του, πέρασε τον ποτ. Αλιάκμονα και αναπτύχθηκε με το Γενικό Στρατηγείο να έχει έδρα του την Κοζάνη, προς τα στρατηγικά σημεία της Δυτ Μακεδονίας (Βελβενδό, Πτολεμαΐδα, Σιάτιστα), με το δίλημμα να κινηθεί βόρεια με κατεύθυνση το Μοναστήρι και να ενωθεί με τους Σέρβους, ή ανατολικά με κατεύθυνση προς Βέροια και Θεσσαλονίκη.  Στις 13 Οκτ 1912 και με τη συνεχή και γρήγορη προέλαση του Στρατού μας, το Γενικό Στρατηγείο έλαβε δύο τηλεγραφήματα, το ένα του Ελ. Βενιζέλου και το άλλο του Λ. Κορομηλά, Υπουργού Εξωτερικών, που μετέφεραν την επιθυμία της κυβερνήσεως να καταληφθεί το συντομότερο δυνατό η Θεσσαλονίκη. 

Στις 14 Οκτ ελήφθη η απόφαση το μεγαλύτερο μέρος του Στρατού μας να κινηθεί προς Βέροια και Θεσσαλονίκη, ενώ η ΥΙΙη Μεραρχία να κινηθεί προς την Κατερίνη, την οποία απελευθέρωσε την 16^η Οκτ, ενώ η ΙΙα Μεραρχία απελευθέρωνε την Βέροια.  Άνοιγε ο δρόμος προς την Θεσσαλονίκη, με μάχες στην Νάουσα και στα οχυρωμένα Γιαννιτσά, όπου ο Τούρκος αρχιστράτηγος Χασάν Ταξίμ πασάς είχε αποφασίσει να αντιμετωπίσει τον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό.  Μετά από σκληρές μάχες στις 11:00 της 20^ης Οκτ Ελληνικές μονάδες εισέρχονται στα Γιαννιτσά, επιτυγχάνοντας δεύτερη σημαντική νίκη κατά του Τουρκικού Στρατού.

Ο Αρχιστράτηγος Διάδοχος Κωνσταντίνος, στην Ημερησία Διαταγή της 21^ης Οκτ 1912 έγραφε μεταξύ άλλων:  «… η νίκη των Γιαννιτσών συμπληροί την του Σαρανταπόρου και αποτελεί δια τον Ελληνικόν Στρατόν νέον τίτλον τιμής και δόξης».  Και είχε απόλυτο δίκαιο, γιατί αν η νίκη του Σαρανταπόρου άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση της Δυτ Μακεδονίας, η νίκη στα Γιαννιτσά οδηγούσε στην απελευθέρωση της Κεντρικής Μακεδονίας και ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης. 

Η ΥΙΙη Μεραρχία και η Ταξιαρχία Ιππικού θα κινούνταν από τη Χαλάστρα, η ΙΙΙη ΜΠ από το Ανατολικό (Βαλμάδα), η Ιη ΜΠ μεταξύ Βαλμάδας και σιδηροδρομικής γέφυρας, η ΙΥη ΜΠ από το Αμμοχώρι.  Την διάταξη αυτή των Ελληνικών δυνάμεων ξηράς κατά την πορεία τους προς την Θεσσαλονίκη, κάλυπτε το Ελληνικό Ναυτικό με τα τορπιλοβόλα 11 και 15, με διοικητή τον κυβερνήτη του υπ΄ αριθμ. 15 πλωτάρχη Κ. Μαλικόπουλο, ενώ στο 11 κυβερνήτης ήταν ο υποπλοίαρχος Ν. Βότσης.  Υπόψιν ότι οι σύμμαχοι της Ελλάδος στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο δεν διέθεταν αξιόλογο στόλο, ενώ αντίθετα ο Ελληνικός Στόλος ήταν αξιόμαχος και έτοιμος να αντιμετωπίσει τον πανίσχυρο Τουρκικό που κάλυπτε το ασιατικό και ευρωπαϊκό τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Αυτόν τον στόλο αντιμετώπιζε ο υπερήφανος Ελληνικός, που είχε ως βασικά του πλεονεκτήματα την άρτια εκπαίδευση των πληρωμάτων του, την ναυτική παράδοση της Ελλάδος, την εμπνευσμένη διοίκησή του υπό τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη με το σημαντικό πλεονέκτημα του θωρηκτού ευδρόμου «ΑΒΕΡΩΦ».  Βεβαίως, ο Ελληνικός Στόλος πλαισιώνονταν από τα τρία θωρηκτά «ΣΠΕΤΣΕΣ», «ΥΔΡΑ» και «ΨΑΡΑ», τα αντιτορπιλικά «ΑΕΤΟΣ», «ΛΕΩΝ», «ΠΑΝΘΗΡ» και «ΙΕΡΑΞ», τα «ΚΕΡΑΥΝΟΣ», «ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ», οκτώ άλλα μικρά αντιτορπιλικά, ένα υποβρύχιο το «ΔΕΛΦΙΝ», πέντε παλαιά τορπιλοβόλα, οκτώ κανονιοφόρους, ένα παλαιό ναρκοβόλο το «ΚΑΝΑΡΗΣ», μία ναρκοθέτιδα και οπλιταγωγό την «ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ». 

Απέναντι στον Ελληνικό Στόλο ο Τουρκικός, σχεδόν ισοδύναμος και με ισχυρό πλεονέκτημα το απρόσβλητο ορμητήριο των Στενών, απ΄ όπου μπορούσε να εισέρχεται και να εξέρχεται για επισκευές και ανεφοδιασμό κάτω από την προστασία ισχυρών πυροβολείων.  Έτσι, ο Ελληνικός Στόλος όφειλε να περιπολεί συνεχώς έξω από τα Δαρδανέλλια για να αντιμετωπίσει την ενδεχόμενη έξοδο του Τουρκικού Στόλου. 

Η υπεροχή του Ελληνικού Στόλου φάνηκε από τις πρώτες επιχειρήσεις.  Κατά τα πρώτα στάδια των επιχειρήσεων μια καταδρομική επιχείρηση τορπιλοβόλου ανέβασε το ηθικό του Στόλου στα ύψη.  Ήταν το κατόρθωμα του υποπλοιάρχου Ν. Βότση.  Εκείνες τις ημέρες, τα τορπιλοβόλα 11 και 15 και το οπλιταγωγό «ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ» ευρίσκονταν ανοικτά των ακτών της Πιερίας με αποστολή τον εφοδιασμό και την κάλυψη της ΥΙΙης ΜΠ, η οποία είδαμε ότι προήλαυνε προς την Θεσσαλονίκη σε σχεδόν παράλληλη πορεία με τον ποτ. Αξιό. 

Ν. Βότσης

Τα τρία αυτά πλοία, αρχικώς είχαν καταπλεύσει στην Σκιάθο (8 Οκτ), αλλά από την 15^η Οκτ κινούνταν μεταξύ Σκάλας Κατερίνης, Σκάλας Ελευθεροχωρίου και Λιτοχώρου.  Απέκλειαν έτσι, κάθε προσπάθεια του Τουρκικού Στόλου να προσεγγίσει την μακεδονική παραλία και να εφοδιάσει τον Τουρκικό Στρατό.  Ο Βότσης, κυβερνήτης του Τορπιλοβόλου 11, που είχε υπηρετήσει προ του πολέμου υπασπιστής στο Υπουργείο Ναυτικών, εγνώριζε παλαιό σχέδιο του Υπουργείου που είχε μελετήσει, ένα σχέδιο που προέβλεπε την καταστροφή των δύο παλαιών τουρκικών θωρηκτών «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» και «ΜΟΥΪΝ ΤΖΑΦΕΡ», το πρώτο ελλιμενισμένο στην Θεσσαλονίκη, το δε δεύτερο στον λιμένα της Σμύρνης.  Έτσι, ο Ν. Βότσης συνέλαβε την ιδέα, προ της κηρύξεως ακόμη του πολέμου, να καταβυθίσει το «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ», γι΄ αυτό μάλιστα και είχε επισκεφθεί την Θεσσαλονίκη, είχε μελετήσει τον Θερμαϊκό Κόλπο και την θέση του αγκυροβολημένου τουρκικού θωρηκτού.

Με την κήρυξη του πολέμου, και ευρισκόμενος στη Σκιάθο, υπέβαλε αναφορά στο Υπουργείο Ναυτικών, ζητώντας την άδεια να πραγματοποιήσει την επιδρομή αυτή.  Το Υπουργείο ενέκρινε το εγχείρημα.  Και όταν την 1^ηΟκτ 1912 έφθασε στη μακεδονική παραλία, έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό του:  απλό και τολμηρό, είσοδος στον Θερμαϊκό Κόλπο δια των αβαθών των εκβολών του Αξιού.  Σχέδιο στο οποίο απαιτούνταν όχι τόσο θεωρητικές ναυτικές γνώσεις, όσο ναυτική πείρα και γνώση του θαλασσίου χώρου. 

Στην πραγματοποίηση του σχεδίου του τον βοήθησε, εκτός των ναυτικών ικανοτήτων του, ο κυβερνήτης μικρού ιστιοφόρου που έκαμε συχνά το ταξίδι Σκάλα Λιτοχώρου – Θεσσαλονίκη, ο Μιχαήλ Κουφός από το Λιτόχωρο και ο φίλος του Νικ. Βλαχόπουλος, ναυτικός κι αυτός που γνώριζε καλώς το υδάτινο αυτό δρομολόγιο.  Εκείνες τις ημέρες οι δύο Λιτοχωρινοί αισθάνονταν ιδιαιτέρως ευτυχείς, αφού ο Ελληνικός Στρατός μόλις είχε απελευθερώσει το Λιτόχωρο.  Αυτοί λοιπόν οι ατρόμητοι ναυτικοί συντρόφεψαν τον Βότση στο τολμηρό εγχείρημά του.  Στο Λιτόχωρο, ο Βότσης λίγο πριν αναχωρήσει για τον Θερμαϊκό, ανέβηκε στο Τ 15 και την «ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ» και αποχαιρέτησε τους συναδέρφους του.  Από εκεί, βγήκε έξω από τον όρμο κατευθυνόμενος προς τη Σκάλα Ελευθεροχωρίου.  Περνώντας δίπλα από τα δύο πολεμικά έστειλε δια βραχιόνων το εξής σήμα:  «Το Τορπιλοβόλον 11 πριν αποπειραθή να γράψη μίαν σελίδα της ιστορίας του πολέμου σας αποχαιρετά». 

Στο μεταξύ, και ενώ είχε αποπλεύσει ο Βότσης, το Υπουργείο Ναυτικών διέτασσε τηλεγραφικά το Τ 11 να μην επιχειρήσει κατά του «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ», διότι ήταν πλέον άοπλο.  Τα πυροβόλα του τα είχαν παραδώσει στη τουρκική φρουρά της Θεσσαλονίκης για την οχύρωση του Καραμπουρνού.  Ο Βότσης δεν γνώριζε την νεώτερη διαταγή των ανωτέρων του και γύρω στις 21:00 εστράφη προς τον Θερμαϊκό.  Η βραδιά εκείνη ήταν κατασκότεινη και ο αέρας που κατέβαινε από τα μακεδονικά βουνά παγερός, ο δε ουρανός συννεφιασμένος.  Όταν έφθασε, μετά από ένα δίωρο περίπου, στον Θερμαϊκό οι προβολείς του Καραμπουρνού φώτιζαν την είσοδό του, αλλά ο Βότσης προχώρησε στις εκβολές του Αξιού, όπου δεν έφθαναν οι προβολείς.  Τράβηξε αριστερά προς τα αβαθή των εκβολών του Αξιού και τον μικρό φωτοβόλο σημαντήρα των αβαθών και συνέχισε ολοταχώς προς τον μυχό του κόλπου. 

Στις 23:20΄ ο Βότσης έβλεπε καθαρά το τουρκικό αντιτορπιλικό που είχε την πρώρα στραμμένη δυτικά.  Εμπρός από τον Λευκό Πύργο ήσαν αγκυροβολημένα ένα ρωσικό, ένα αγγλικό, ένα αυστριακό, ένα γαλλικό πολεμικό και μερικά επιβατηγά και φορτηγά πλοία.  Ο Βότσης είχε τώρα το «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» στα 150 μέτρα, οπότε και έδωσε το παράγγελμα της εκσφενδόνισης κατ΄ αυτού της δεξιάς πρωραίας τορπίλης του και αμέσως μετά της αριστεράς πρωραίας.  Το κτύπημα ήταν καίριο στην δεξιά πλευρά της καπνοδόχου, προκαλώντας μεγάλο πάταγο και ανοίγοντας ρήγμα στο θωρηκτό, το οποίο άρχισε να βυθίζεται ταχύτατα.  Αμέσως ο Βότσης ανεπόδισε ολοταχώς απομακρυνθείς της εκρήξεως, ενώ το «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» εξακολουθούσε να βυθίζεται κλίνοντας δεξιά με την πρώρα του.  Πριν απομακρυνθεί, κατά την αναφορά του ιδίου του Βότση, το ελληνικό τορπιλοβόλο εκσφενδόνισε την τορπίλη του καταστρώματος, η οποία και εξερράγη πάνω στον κυματοθραύστη με μεγάλο κρότο, ο οποίος στο Τ 11 ακούστηκε σαν πυροβολισμός από την ξηρά. 

Στη συνέχεια, το τορπιλοβόλο μας ανέπτυξε ολόκληρη την ταχύτητά του και πέρασε απαρατήρητο από το ίδιο δρομολόγιο των αβαθών, βάλλοντας μάλιστα ειρωνικά μια βολή κατά των φρουρών του Καραμπουρνού από απόσταση 2.500 μέτρων, σαν να τους έλεγε ότι ματαίως κοπιάζουν να κινηθούν προς καταδίωξή του.  Άλλωστε, όπως λέει ο Βότσης στην αναφορά του, τους είχε υποσχεθεί αυτήν την βολή. 

Το «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» βυθιζόταν κι έπαιρνε μαζί του στα κρύα νερά του Θερμαϊκού τον ιμάμη του πλοίου κι έξι ναύτες, οι οποίοι εκείνη την ώρα κοιμόταν.  Το λοιπό πλήρωμα είτε ρίφθηκε στη θάλασσα για να σωθεί, είτε επιβιβάσθηκε στις σωστικές λέμβους.  Ήταν νύκτα σκοτεινή και παγερή, ήρεμη, ωστόσο, μολονότι ο Ελληνικός Στρατός δεν ήταν και τόσο μακριά από τη Θεσσαλονίκη και οι εκρήξεις των τορπιλών εξελήφθησαν από τους Τούρκους της Θεσσαλονίκης ως εκρήξεις βομβών που έρριπταν εκείνες τις δύσκολες, γι΄ αυτούς ημέρες, αντιδραστικά στοιχεία.  Έτσι το εξέλαβε και ο δυστυχής κυβερνήτης του «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» που την ώρα της βυθίσεώς του ευρίσκονταν στην ξηρά για να συζητήσει την αποστολή ανιχνευτικής περιπόλου με ρυμουλκό ως τα αβαθή των εκβολών του Αξιού, επειδή φοβούνταν απόβαση τμημάτων του στρατού μας.  Ίσως να ήταν το εξοπλισμένο ρυμουλκό «ΤΕΣΧΙΛΑΤ», το οποίο μισή ώρα περίπου μετά τη βύθιση του θωρηκτού διατάχθηκε να καταδιώξει τον Βότση και το Τ 11 του. 

Ήταν ήδη πολύ αργά. Στις 04:00 το Τ 11 έφθανε στην Βρωμερή[1] Κατερίνης και ο κυβερνήτης του, ο ηρωικός υποπλοίαρχος Βότσης τηλεγραφούσε την αναφορά του στην Αθήνα.  Το πρωί συνέχισε την κύρια αποστολή του που ήταν να καλύπτει προστατευτικά την εκφόρτωση τροφίμων για τον προελαύνοντα ΕΣ.  Την επομένη της επιτυχίας αυτής του Ν. Βότση, στις 19 Οκτωβρίου εκδίδεται από το Υπουργείο Ναυτικών το ακόλουθο τηλεγράφημα προς όλες τις ναυτικές μονάδες:

"Τορπιλοβόλο 11" υπό Κυβερνήτην Υποπλοίαρχον Ν. Βότσην εισελθόν εσπέρας χθες εις λιμένα Θεσσαλονίκης ετορπίλισεν επιτυχώς τουρκικόν πολεμικόν "ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝ" αφήσαν βυθισμένο.  Κατέπλευσεν Αικατερίνη αβλαβές.  Συγχαίρω από καρδίας Ελληνικόν Στόλον, πεποιθώς ότι η δράση του, μέχρι τέλους νικηφόρου αγώνος είναι ανταξία ενδόξων παραδόσεων Ελλήνων ναυμάχων"

                                                                   Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

Έτσι, γράφηκε μια από τις ωραιότερες σελίδες του ναυτικού πολέμου των Βαλκανικών Πολέμων και μπορεί μεν η βύθιση του τουρκικού θωρηκτού να μην διατάραξε την ισορροπία δυνάμεων των αντιμαχομένων στόλων, ωστόσο το κατόρθωμα του Βότση προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στην κοινή γνώμη, αφού θύμιζε τα κατορθώματα των πυρπολητών του 1821 και στο ναυτικό και τον στρατό μας αίσθημα τόλμης, αυτοθυσίας και πατριωτισμού.  Η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία, μετά από 500 χρόνια σκλαβιάς, ετοιμαζόταν να δεχτεί τον απελευθερωτή στρατό μας στην επική του προέλαση, και μια βδομάδα αργότερα στολίσθηκε με την γαλανόλευκη. 

Κάθε Θεσσαλονικιός, κάθε Μακεδόνας, κάθε Έλληνας, ερχόμενος σήμερα στην πόλη, βλέπει στην παραλία της την λευκή προτομή του Ν. Βότση να θυμίζει τα κλέη των βαλκανικών αγώνων και τον ίδιο τον νεαρό υποπλοίαρχο εκείνης της ηρωικής εποχής, άσπιλο και ωραίο, σύμβολο της νίκης και της αιωνίας των Ελλήνων ναυτοσύνης.  Τον τιμά και τον ευγνωμονεί. Το σύγχρονο δε, Πολεμικό μας Ναυτικό έδωσε το όνομα του ναυάρχου σε μια από τις Τορπιλακάτους του. 

Βιβλιογραφία:

·                Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού (1988), «Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ 1912 – 13»

·                Ιστοσελίδα του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού:  www.hellenicnavy.gr

·                Αφιέρωμα Εφημερίδας «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» (24-10-1010), «Ο Νικόλαος Βότσης και ο τορπιλισμός του ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ».

·                Αθαν. Ε. Καραθανάση, «ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΤΣΗ», Περιοδικό «ΤΟΛΜΩΝ».

·                Η δωρεάν Εγκυκλοπαίδεια του Διαδικτύου “Wikipedia”. 

---

[1] Σημερινό χωριό Καλλιθέα Πιερίας.  

Όλυμπος: Σειρά Ντοκυμαντέρ στην Αμερική

Όλυμπος: Σειρά Ντοκυμαντέρ στην Αμερική

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria Παρασκευή, 21 Μαρτίου 2014

Με την υπογραφή της σκηνοθέτιδος Αθηνά Κρικέλη

Elassona: The secret path to mt Olympus

 Oλοκληρώθηκε η παραγωγή του ντοκυμαντέρ Ελλασόνα, το μυστικό πέρασμα για τον Ολυμπο.

“Elassona: The secret path to mount Olympus”. Πρόκειται για το πρώτο τηλεοπτικό αφιέρωμα στο βουνό των Θεών, του ελληνοαμερικανικού οργανισμού Εllopia Media Group, που εδρεύει στην Νέα Υόρκη σε συνεργασία με την αμερικανική τηλεοπτική εταιρεία PBS.

Την σκηνοθεσία υπογράφει η διακεκριμένη δημοσιογράφος Αθηνά Κρικέλη. Το μίνι ντοκυμαντέρ αναφέρεται στην ιστορία του Ολύμπου αλλά και τους τρόπους ανάβασής του από την περιοχή της Θεσσαλίας Ελασσόνα. Με την συμβολή της ΝΑΣΑ προβάλεται υλικό από δορυφόρο αλλά και από το βουνό/υφαίστιο Ολυμπος που βρίσκεται στον  πλανήτη Αρη.

Για την ολοκλήρωση αυτού του πρώτου μέρους της σειράς για τον Ολυμπο που θα προβληθεί στις ΗΠΑ και Καναδά, ουσιαστικής βοήθειας στα τηλεοπτικά συνεργεία της Ellopia  ήταν η συμμετοχή του Ορειβατικού Συλλόγου Ελασσόνος, της Ομάδας Διάσωσης, και του εναλλακτικού τουρισμού γραφείο  Olympus Adventure.

“Είναι μια ευκαιρία να δείξουμε την ομορφιά της Ελλάδας, ο Ολυμπος είναι ίσως το πιο αναγνωρισμένο βουνό στον κόσμο και δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες να το προβάλλει προς τα έξω. Ακομα πιο λυπηρό το γεγονός πως οι αρμόδιες αρχές της Θεσσαλίας το υποβαθμίζουν ενώ θα μπορούσε ο Ολυμπος από την Θεσσαλία να αποτελεί την βασική αιτία προσέλευσης τουρισμού στην περιοχή.  Να σκεφτείτε πως όταν κάποιος ψάξει στο διαδίκτυο για τον Ολυμπο (στην αγγλική γλώσσα) θα εμφανιστούν περισσότερα αποτελέσματα για τους άλλους “Ολυμπους” στην Αμερική και τον κόσμο και ελάχιστα για τον Ολυμπο της Ελλάδας. Εμείς η ομάδα του Ellopia Media Group σκοπεύουμε μετά την πρώτη προβολή στην Αμερική να το διαθέσουμε δωρεάν στο Youtube, για κοινή χρήση” 

Αθηνά Κρικέλη

Πηγή: Olympia.gr