Κρήτη, δεκαετία του '50. Ένας νεαρός βοσκός καθώς αναζητούσε κάποια χαμένα γίδια του, είδε δύο από αυτά να εξέρχονται από μία τρύπα σε ένα κοντινό βραχώδη λόφο. Τότε πλησίασε τη τρύπα και μπήκε μέσα ψάχνοντας για τα υπόλοιπα.
Μετά από λίγες εβδομάδες ο νεαρός εντοπίστηκε από τους συγγενείς του στην Ν.Αφρική οπού παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του, αρνούμενος να γυρίσει ή ακόμα και να επισκεφθεί την Ελλάδα!
Τι ήταν όμως αυτό που τον φόβιζε να επιστρέψει; Τι είδε μέσα στη τρύπα και πώς βρέθηκε να ζει ευκατάστατα στην άλλη άκρη της Γης;
Με το θέμα ασχολήθηκε πρώτος ο αείμνηστος Ιωάννης Φουράκης. Στο βιβλίο του «Ιχνηλάτης εις τον λαβύρινθον» βρήκαμε την απάντηση σε μία μαρτυρία που του έδωσε ο πρώην βοσκός, λίγα χρόνια πριν κλείσει και αυτός τα δικά του μάτια:
«Όταν είδα τα δυο γίδια μου να βγαίνουν από τη τρύπα, πλησίασα να δω αν κρύβονταν εκεί τα υπόλοιπα. Η τρύπα ήταν καλυμμένη με κατσοπρίνια και δεν φαινόταν τόσο μεγάλη από μακριά. Για να χωρέσω να μπω, άρχισα να τα κόβω και να μετακινώ κάποιες πέτρες που έκλειναν την είσοδο. Όταν μπήκα ανακάλυψα μία σκοτεινή στενόμακρη σπηλιά. Αν και άκουγα βελάσματα, δεν έβλεπα να προχωρήσω πιο βαθειά. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω στο χωριό μου. Εφοδιάστηκα με φακούς και λουξ, και επέστρεψα. Μπήκα πάλι στην τρύπα και προχώρησα 100-150 μέτρα. Η σπηλιά ήταν τεράστια! Προχώρησα λίγο ακόμα και βρέθηκα σε ένα πολύ μεγάλο προθάλαμο. Μετά από αυτόν, υπήρχε μια πολύ μεγάλη σπηλιά με πολλούς μεγάλους θαλάμους που ακόμα και με το λιγοστό φως δεν φαίνονταν φυσικοί αλλά κατασκευασμένοι. Σε έναν εξ αυτών υπήρχε μία κρήνη όπου τα αγνοούμενα γίδια έπιναν νερό. Εκεί υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα όπου περιείχε αρκετά πελώρια μεταλλικά αντικείμενα που έμοιαζαν σαν πουλιά ή αεροπλάνα, καθώς και πολλά αγάλματα!»
«Έβγαλα τα γίδια και γύρισα στο χωριό. Εκεί είπα σε κάποιους συγγενείς αυτά που είδα κάτω από τη γη. Αρκετές μέρες μετά με επισκέφθηκαν, ένας Έλληνας αξιωματικός του στρατού και τρεις Αμερικανοί. Με υποχρέωσαν να τους πω τι είδα και να τους οδηγήσω την είσοδο της σπηλιάς. Αφού οι δυο Αμερικανοί μπήκαν στην σπηλιά (όπου παρέμειναν πέντε ώρες), βγήκαν και μου είπαν ότι δεν πρέπει να ξαναπώ σε κανέναν τίποτα, δίνοντας μου 300 δολάρια. Φοβήθηκα και κράτησα το στόμα μου κλειστό! Όμως ένα μήνα μετά, ήρθαν δεκάδες Έλληνες και Αμερικανοί στρατιώτες, για να κατασκηνώσουν γύρω από το βραχώδη λόφο, απαγορεύοντας στον οποιοδήποτε να πλησιάσει τη περιοχή. Εκεί έμειναν πάνω από δέκα μέρες και συνεχώς πηγαινοέρχονταν μεγάλα φορτηγά αυτοκίνητα.»
«Αφότου έφυγαν, πήγα να δω τι αφαίρεσαν από τη σπηλιά. Όμως δεν κατάφερα να μπω, γιατί είχαν κλείσει την είσοδο της με παχύ τσιμέντο. Προφανώς, πολλά ευρήματα δεν μπορούσαν να μεταφερθούν και σφραγίστηκαν μέσα σε αυτή.»
«Λίγες μέρες μετά, ήρθαν να σφραγίσουν και το δικό μου στόμα! Ήταν ένας αξιωματικός της αεροπορίας και τρεις Αμερικανοί με πολιτικά. Μου είπαν ότι έπρεπε να ξεχάσω ότι είδα για την ασφάλεια των ευρημάτων, αλλά και την δική μου. Λέγοντας μου ότι κινδυνεύω, μου ζήτησαν να πάω στην Ν. Αφρική, όπου θα μου αγόραζαν ένα σπίτι και θα μου έδιναν ένα σημαντικό μηνιαίο ποσόν για να ζήσω άνετα. Πράγματι σε λίγες μέρες βρέθηκα στη Ν. Αφρική, σε μια μεγάλη δική μου φάρμα με μεγάλο και άνετο σπίτι, όπου παρέμεινα 35 χρόνια δίχως να μπορώ να πάρω βίζα για να επιστρέψω στην Ελλάδα.» δήλωσε ο ξενιτεμένος βοσκός.
Σήμερα, ο σφραγισμένος λόφος στον Τσούτσουρο στη Κρήτη, παραμένει ακόμα ένα άλυτο μυστήριο. Αν και ο Φουράκης προκάλεσε ένα μεγάλο ερευνητικό ενδιαφέρον για την περιοχή, η απαξίωση και η αδιαφορία των λεγομένων του από τον αρχαιολογικό αλλά και τον επιστημονικό χώρο, έκαναν την αναβίωση του θέματος να θαφτεί ξανά στο χρονοντούλαπο των ξεχασμένων ιστοριών.
Το θέμα του σπηλαίου αυτού ξανάγινε γνωστό πριν μία δεκαετία από την τηλεοπτική εκπομπή «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», όταν ακόμα ένας Κρητικός, αφού μπήκε στα σπήλαια και είδε, καθώς ανέφερε, αρχαία αντικείμενα εξοπλισμένα με υψηλή τεχνολογία, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση με την κατηγορία της αρχαιοκαπηλίας.
Το θέμα για ακόμα μία φορά ξεχάστηκε... μέχρι πρότινος όμως, που τα παρόμοια εξώκοσμα ευρήματα του Ζάκρου το έφεραν ξανά στην επιφάνεια.
Τελευταίες ανασκαφές έδειξαν ότι στο φαράγγι του Ζάκρου, που βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Κρήτης, ανακαλύφθηκαν πολύ περίεργα ευρήματα μέσα στους σκαμμένους στα βράχια πανάρχαιους Μινωϊκούς τάφους!
Εκεί λοιπόν (κατ’επίσημη δήλωση αρχαιολόγου στο μουσείο του Ηρακλείου) βρέθηκαν λίθινες σφραγίδες από το 1400π.Χ. που απεικόνιζαν διάφορα «φανταστικά όντα αγνώστου προέλευσης και αναγνώρισης»! Όταν μάλιστα αποφασίστηκε σε ποια αίθουσα του μουσείου του Ηρακλείου να τα τοποθετήσουν προς έκθεση στους επισκέπτες, όλα αυτά τα περίεργα εκθέματα από τον Ζάκρο, τότε ξαφνικά όλο το μουσείο έκλεισε για λόγους ανακαίνισης. Μάλιστα παραμένει κλειστό από το 2006 μέχρι και σήμερα, ενώ λειτουργεί μόνο μία προσωρινή μικρή αίθουσα με λίγα χαρακτηριστικά και αντιπροσωπευτικά εκθέματα, (δηλαδή αυτά μόνο που θέλουν να μας δείξουν).
Άραγε, τι προσπαθούν να κρύψουν στη Κρήτη; Γερμανικές αποθήκες σε σπηλιές; Και ο Ζάκρος; Λογικό νόημα δεν βγαίνει...
Πάντως, αν συνδυάζατε στο μυαλό σας τις αρχαίες ιστορίες του μυθικού μηχανικού γίγαντα Τάλω, με τα αγνώστου προέλευσης όντα των εξαφανισμένων Μινωικών σφραγίδων του Ζάκρου, με τη μαρτυρία στον Τσούτσουρο για τα πελώρια μεταλλικά αρχαία αντικείμενα που έμοιαζαν σαν αεροπλάνα, με το λατρευτικό βουνό των Ακκάδων (πολιτισμός πριν τους Σουμέριους) στο αντίστοιχο όρος Ζάκρος του Ιράν, και τις ιστορίες του μολύβδινου λαβύρινθου του Μινώταυρου με τις σφραγισμένες στοές που εκπέμπουν ακόμα και σήμερα ραδιενέργεια... θα νοιώθατε και εσείς ότι όλα αυτά αρχίζουν να σκιαγραφούν έναν άγνωστο εξελιγμένο πολιτισμό ανάμεσα στους αρχαίους προγόνους μας, κάτι που ''προφανώς'' δεν έχει σχέση με τη σύγχρονη Γερμανική κατοχή και δεν τολμούν να αποκαλύψουν στα σύγχρονα βιβλία ιστορίας.
