Μανόλης Πιτυκάκης (1898 – 1981)

Μανόλης Πιτυκάκης (1898 – 1981)

Λαογράφος, Ιστορικός, και γλωσσολόγος.
Γεννήθηκε στην Βουλισμένη Λασιθίου το 1898.
Το 1916 γράφθηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έφθασε στο τέταρτο έτος χωρίς όμως να πάρει πτυχίο.
Το 1917 κατατάχθηκε στην Χωρ/κή για να εκπληρώσει τις Στρατιωτικές του υποχρεώσεις.
Το 1922 βγήκε από την Σχολή Αξιωματικών Ανθ/χος.
Το 1935 αποτάχθηκε με το κίνημα του Βενιζέλου και ξαναγυρίζει στην Νεάπολη, συνταξιούχος Μοίραρχος.
Το 1941 με την αναμενόμενη εισβολή των Γερμανών στην Κρήτη, ανακαλείται στην ενεργό υπηρεσία και τοποθετείται Διοικητής Χωροφυλακής Ηρακλείου.
Μετά την κατάληψη της Κρήτης καταφεύγει στον Ιταλοκρατούμενο Νομό Λασιθίοιυ και έτσι δεν εκτελέστηκαν 3 εντάλματα σύλληψής του από τους Γερμανούς,
Μετά την συνθηκολόγηση του Μπαντόλιο, οι Γερμανοί έρχονται στον Ν. Λασιθίου. Ο Πιτυκάκης εντάσσεται στην Εθνική Αντίσταση, δρά με το ψευδώνυμο «Στυλιανάκης» και οι Γερμανοί τον επικηρύσσουν.
Με την αποχώρηση των Γερμανών απανέρχεται στην θέση του στο Ηράκλειο και τον Μάιο του 1945 μετατέθηκε στην Θράκη και στην συνέχεια στην Θεσσαλονίκη.

Ο Μανόλης Πιτυκάκης εμφανίζεται στον λογοτεχνικό στίβο το 1912 δημοσιεύοντας ένα διήγημα του στο περιοδικό «Ελλάδα». Το 1926 θα τυπώσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο ΗΡΩΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ. Το 1937 εκδίδει το περιοδικό ΔΡΗΡΟΣ περισυλλέγοντας και δημοσιεύοντας σ’ αυτό σπουδαίο λαογραφικό και ιστορικό υλικό της περιοχής.

Στα μετακατοχικά χρόνια, όταν οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές και ο συναισθηματικός επηρεασμός έντονος, προσπαθεί με μια σειρά βιβλίων να τεκμηριώσει τις πραγματικές διαστάσεις της Μάχης της Κρήτης.
Το 1947 εκδίδει το χρονικό της Μάχης με τίτλο ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ που θα χαρακτηρισθεί σαν «ένα από τα καλλίτερα που εκδόθηκαν παγκοσμίως και αφορούν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμον, χωρίς δε καμμία συζήτηση ….. το καλλίτερο Ελληνικόν βιβλίο του είδους».
Η Ιστορική δικαίωση της Μάχης της Κρήτης και η αναγνώριση των τεράστιων θυσιών του Κρητικού Λαού, αποτέλεσμα της αυθόρμητης συμμετοχής του στην επική εκείνη αναμέτρηση με τους ουρανοκατέβατους ομπρελάδες, όπως εύστοχα τους ονόμασε, υπήρξαν τα βασικά ερεθίσματα για την συγγραφή ενός τρίπρακτου θεατρικού έργου της ΛΕΒΕΝΤΟΓΕΝΙΑΣ (1949), που παίχθηκε δεκάδες φορές σ’όλη την Ελλάδα
Το 1964 θα συμπληρώσει την τριλογία του με την ΚΡΗΤΙΚΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 41 στην οποία εκθέτει με σαφήνεια το χρονικό, τις μορφές και το νόημα καθώς και τα επιτεύγματα και τις συνέπειες της Μάχης «σαν απάντηση στην απαράδεκτη νοθεία της από Άγγλους και Γερμανούς συγγραφείς αλλά και υπόμνηση για τον περίεργο υποτονισμό της από την επίσημη ελληνική ιστοριογραφία.
Μετα το 1963 εγκαθίσταται οριστικά στην Νεάπολη και συνεργάζεται με τις εβδομαδιαίες τοπικές εφημερίδες ΔΡΗΡΟΣ και ΕΠΑΡΧΙΑΚΑ ΝΕΑ
Το σημαντικόιτερο όμως έργο του είναι το ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, ένα δίτομο έργο, στο οποίο καταγράφονται οι λεκτικές ιδιαιτερότητηες της Ανατολικής Κρήτης της τοπικής διαλέκτου στην οποία γράφθηκε το αριστούργημα του Κορνάρου. Το έργο αυτό ξεκίνησε μετά από φιλική παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος διέβλεπε τις εκφραστικές δυνατότητες της γλώσσας και φαίνετα να πίστευε, όπως ο Γιώργος Σεφέρης, πως η γλώσσα του ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, «είναι η τελειοτέρα οργανωμένη γλώσσα που άκουσε ο μεσαίωνικός και ο νεότερος Ελληνισμός».

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

1. ΗΡΩΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ (1926)
2. Περιοδικό ΔΡΗΡΟΣ (1937 – 1941)
3. ΑΔΟΣΙΔΗΣ ΚΩΣΤΗ ΠΑΣΑΣ (1940)
4. ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ (1947)
5. ΛΕΒΕΝΤΟΓΕΝΙΑ (1949)
6. Η ΚΡΗΤΙΚΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 41 (1964)
7. ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΚΡΗΤΗ (1975)
8. ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ, τόμ. Α (1984)
9. ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ, τόμ. Β (1985)
10. ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ, τόμ. Γ (1986)
11. ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ τόμ. Α+Β (1983)
    Βραβείο Α κατηγορίας της Γλωσσικής Εταιρείας 1971
12. ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
    (Β' Βραβείο Γλωσσικής Εταιρείας 1950)
13. ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΥΦΑΝΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΚΡΗΤΗ
    (Β' Βραβείο Γλωσσικής Εταιρείας 1960)
14. ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΚΡΗΤΗ
    (Γ' Βραβείο Γλωσσικής Εταιρείας 1961)
15. Η ΥΦΑΝΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
    (Βραβείο Εταιρείας.Κρητικών Ιστορικών Μελετών 1954)

Πηγή : Η ΒΟΥΛΙΣΜΕΝΗ ΤΟΥ ΜΕΡΑΜΠΕΛΛΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Μανόλη Αντ. Παπαδογιάννη, Θεσσαλονίκη 1992

Μεταφορά από: http://toarkadi.blogspot.gr/2008/05/test5.html

Υψωσαν την σημαία και στην Βουδαπέστη οι Ελληνες βετεράνοι αθλητές

ΚΥΡΙΑΚΉ, 30 ΜΑΡΤΊΟΥ 2014

Υψωσαν την σημαία και στην Βουδαπέστη οι Ελληνες βετεράνοι αθλητές (πλήρες)

του Νίκου Κωνσταντόπουλου

από: http://athlitismoska.blogspot.gr/2014/03/blog-post_30.html

Οκτώ μετάλλια, πολλές θέσεις στην οκτάδα και αρκετές καλές εμφανίσεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου

 Ο πρωταθλητής κόσμου, Κωνσταντίνος Χατζηεμμανουήλ.

Οκτώ μετάλλια περιλαμβάνει, τελικά η συλλογή των Ελλήνων, μετά την λήξη του παγκόσμιου πρωταθλήματος κλειστού στίβου διαχρονικών αθλητών, το οποίο διεξήχθη στην Βουδαπέστη, και την δημοσίευση όλων των αποτελεσμάτων. Ελειπαν  αυτά των 8.000μ. σε δημόσιο δρόμο, αγώνισμα στο οποίο πήραμε το όγδοο μετάλλιο, με τον ηλικίας 82 ετών και πέντε μηνών, Στέλιο Πρασσά (κατηγορία 80-84 ετών) να έχει τερματίσει 3ος με 51'44''50. Τρίτος ήταν και στον ημιμαραθώνιο, την τελευταία ημέρα του πρωταθλήματος, με 2 ώρες 08'56''10.
Τι είχε προηγηθεί; Πολλά: 
Ο 85χρονος (κατηγορία 85-89 ετών), Κώστας Χατζηεμμανουήλ από την όμορφη Κω, αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου στα 200μ. με 41''85. 
Ο ηλικίας 91 (για την ακρίβεια κοντά στα 92) ετών (90-94), Ανδρέας Πολυχρονόπουλος τερμάτισε 2ος στο ίδιο αγώνισμα με 59''53 και 3ος στα 60 με 15''29.
Ο πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας βετεράνων (ΟΕΒΑΣ), Συμεών Συμεωνίδης (κατηγορία 80-84 ετών), παλαιό μέλος της εθνικής ομάδας ανδρών, κατέκτησε δύο χάλκινα μετάλλια. Στο επί κοντώ με 2,10μ. και στο άλμα τριπλούν με 6,96μ. 
Ο 43χρονος (βαδίζει στα 44) σφαιροβόλος, Ιμπραήμ Φαναρτζής (κατηγορία 40-44) πρόσθεσε άλλο ένα ασημένιο παγκόσμιο μετάλλιο στην τροπαιοθήκη του, ρίχνοντας 15,22μ. Για την 2η θέση έδωσε μεγάλη μάχη μ' έναν Αυστριακό κι' έναν Νοτιοαφρικάνο κι' επικράτησε. Ο νικητής, ο Λιθουανός, Γκίντας Ντεγκούτις ξεπέρασε τα 16μ. (16,06).
Κατακτήσαμε και αρκετές άλλες θέσεις στην οκτάδα. Ο Συμεωνίδης ήταν 4ος στο μήκος με 2,87μ. και στα 60μ. μ' εμπόδια με 13''91. 

Ο πρόεδρος της ΟΕΒΑΣ, Συμεών Συμεωνίδης.

Την 4η θέση, στους 52, στα 60μ. πήρε ο Μάριος Χριστοφορίδης (45-49) με πολύ καλή επίδοση (7''42), όπως και ο Χατζηεμαννουήλ στα 400μ. με 1'41''18, την 5η στα 800μ. ο αειθαλής Χατζηεμμανουήλ με 4'08''05, ενώ η Μάγδα Ροϊλίδου - Τσίτσουλα (60-64) αναδείχθηκε 7η στον ακοντισμό (όργανο 0,4κ.) με 23,73μ., 8η στην σφαιροβολία (3κ.) με 9,45 (πολύ καλή επίδοση) και 10η στο βαρύ όργανο (σφύρα με κοντή αλυσίδα, συνολικό μήκος οργάνου 0,415μ., έναντι 1,215μ. της κανονικής σφύρας -στην κατηγορία της το βάρος του οργάνου είναι 5,45κ., ενώ της κανονικής σφύρας 3κ.) με 8,34μ. Πέμπτη κατετάγη στον ακοντισμό των 35-39 ετών (όργανο 0,6κ.) η Μαρία Μολλάκη με 30,25μ.  και 6ος ο Βλαδίμηρος Ντεκάιλο (55-59) στο τριπλούν με 11,51μ. Την 6η θέση κατέλαβε στο τριπλούν και ο Κώστας Μπούμπας (65-69 ετών) με 9,74μ. Ο Απόστολος Βενετιάδης (70-74) τερμάτισε 7ος στα 8.000μ. με 35'57''00.
Τ' αποτελέσματα όλων των άλλων Ελλήνων είναι:
35-39: Θανάσης Καμπίτσας: 9ος στο ύψος με 1,75μ. Μανώλης Σφακιανάκης: 20ος, στους 45, στα 200μ. με 24''19.
40-44: Αλέξανδρος Λυγουράς 20ος στα 60μ. εμπόδια με 9''78.
45-49: Διονύσης Κοντωνής: 20ος, στους 46, στα 400μ. με 55''46 (ασχέτως θέσης, η επίδοση είναι καλή) και 27ος, στους 54, στα 200μ. με 25''26. Χρήστος Κτιστόπουλος: 11ος στο άλμα τριπλούν με 11,30μ., 40ος στα 60μ. με 8''24.
50-54: Περικλής Σιάμος: Προκρίθηκε στους ημιτελικούς των 400 και των 800μ. Στα 400 ως 17ος, στους 43, με 57''96 και στα 800 ως 13ος, στους 31, με 2'15''81. Στους ημιτελικούς κατετάγη 17ος με 58''15 και 15ος με 2'15''27. Κώστας Χαμουρούδης: 10ος στον ακοντισμό (0,7κ.) με 43,30μ., 43ος, στους 44, στα 60μ. με 8''83. Μανώλης Παττακός: 11ος στον ακοντισμό με 39,74, 20ος στα 60μ. εμπόδια με 13''04. Λάμπρος Πανάγος: 28ος στα 8.000μ. με 39'32''80.
55-59: Θανάσης Καλαντζής: 13ος στο βαρύ όργανο (11,34κ.) με 13,15μ. και στην σφυροβολία με 36,54μ. Σημείωσε καλές επιδόσεις. Οδυσσέας Άγρος: 14ος στα 3.000μ. με 10'48''24. Θεοδώρα Μπαράκη: 10η στην σφαιροβολία (3κ.) με 7,26μ., 13η στην δισκοβολία (1κ.) με 17,52μ., ακυρώθηκε στο βαρύ όργανο (7,26κ.). Παναγιώτης Τόλιας: 19ος στο τριπλούν με 8,32μ. Ματένια Παπαζήση: 21η στα 60μ. με 11''34.

Ο συλλέκτης ασημένιων μεταλλίων, Ιμπραήμ Φαναρτζής.

60-64: Γιάννης Χουλίδης: Ο Καβαλιώτης αθλητής, παρότι δεν μπήκε σε τελικό, έκανε καλές εμφανίσεις. Στα 60μ. μ' εμπόδια κατετάγη 9ος με 10''07 (ο 8ος προκρίθηκε με 10''04), ενώ στα 60μ. πέρασε στον ημιτελικό ως 13ος στους 32, με 8''51 κι' εκεί κατετάγη 14ος με 8''57. Κωνσταντίνος Κορδώσης: Στα 400μ. προκρίθηκε στον ημιτελικό ως 13ος με 65''13, αλλά μετά δεν έτρεξε. Στα 200μ. κατετάγη 20ος με 29''42, ενώ στα 800 δεν τερμάτισε. Γιώργος Χατζηβασιλείου: 13ος στο ύψος με 1,40μ. και 22ος στο πένταθλον με 2.491 βαθμούς, σημειώνοντας τις εξής επιδόσεις: 12''86 στα 60μ. μ' εμπόδια, 1,39 στο ύψος, 3,77μ. στο μήκος, 7,58μ. στην σφαιροβολία και 4'02''08 στα 1.000μ. Ο Βασίλης Ανδρεάδης ξεκίνησε με πολύ καλή επίδοση στα εμπόδια (10''44), αλλά δεν συνέχισε. Είχε πάει στην Ουγγαρία με πρόβλημα τραυματισμού. Αντώνης Μόρφης: Προκρίθηκε στον ημιτελικό των 60μ. ως 16ος με 8''67, όμως δεν έτρεξε. Στα 400μ. δεν τερμάτισε. Στεριάδης Λάππας: 26ος στα 3.000μ. με 13'58''23, 34ος στα 8.000μ. με 39'35''60. Σφαιροβολία: 12η Ευγενία Μπεκατώρου με 6,20μ. Στην κατηγορία αυτή πρώτευσε η 2η Ολυμπιονίκης του 1984, η Ρουμάνα, Μικαέλα Λογκίν με 13,39μ.
Είναι ένας πολύ καλός απολογισμός, παρότι, για διάφορους λόγους, απουσίασαν Ελληνες, που θα μπορούσαν να κατακτήσουν μετάλλια, ακόμη και χρυσά, όπως ο σχεδόν μόνιμος πρωταθλητής κόσμου στις ρίψεις, Βασίλης Μαγγανάς, αλλά και ο Γιάννης Μπέλλος (75-79 ετών).
Αξιοσημείωτο είναι ότι ένας Ελληνας, παλαιό μέλος της εθνικής εφήβων, ο Αντώνης Κόντος (40-44 ετών), που στο παρελθόν έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε αγώνες βετεράνων, αγωνίσθηκε με τα χρώματα της Γερμανίας, στην οποία κατοικεί, και αναδείχθηκε 4ος στο βαρύ όργανο (15,88κ.) με 15,19μ. 

«Εξαφάνισε» την σφαίρα ο Βασίλης Μαγγανάς στα «Παναθήναια» 
Ο πρωταθλητής κόσμου, Βασίλης Μαγγανάς (κατηγορία 60-64 ετών), που δεν μετέσχε στην Βουδαπέστη, αλλά προετοιμάζεται για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοικτού στίβου, που θα διεξαχθεί τον Αύγουστο στη Σμύρνη, «εξαφάνισε» την σφαίρα στην Φιλοθέη. Αγωνιζόμενος στους ετήσιους αγώνες, «Παναθήναια», που διοργανώνει ο ΑΣΕΔΑΣ, έρριξε χωρίς φόρα -λόγω ελαφρού τραυματισμού- με την 5κιλη σφαίρα, 14,64μ. Θεωρητικά, η επίδοση αυτή, με πλήρη φορά, αντιστοιχεί σε βολή κοντά στα 16μ. και, πάντως, πάνω από τα 15,50.
Αλλες αξιόλογες επιδόσεις από τους αγώνες αυτούς: 
Σφαιροβολία: 45-49 (όργανο 7,26κ.): Ν. Αρβανίτης (είναι δεκαθλητής) 11,05. 65-69 (5κ.): Διον. Αυγουστάτος 12,27. 70-74 (4κ.): Σπ. Τουρκομανώλης 9,94. 80-84 (3κ.) Σ. Συμεωνίδης 8,73. Γυναίκες: 60-64 (3κ.) Χλόη Αγγλούπα 8,85.
Μήκος άνευ φοράς: 75-79: Ι. Μπέλλος 2,24 (σπουδαία επίδοση). 80-84: Συμεωνίδης 1,78. 60-64: Γρ. Τριφωνίδης 2,40. Γυναίκες: 35-39: Α. - Μ. Τουβρά 2,17. 40-44: Ευ. Λιάπη 1,86.  
100μ.: 45-49: Ν. Κόκκος 11''8. 55-59: Βλ. Ντεκάιλο 13''3. 65-69: Κ. Μπούμπας 14''6. 
400μ.: Γυναίκες: 35-39: Τουβρά 69''4.
800μ.: 50-54: Περ. Σιάμος 2'18''4.
2.000μ.: 40-44: Λιάπη 11'01''8. 
3.000μ.: 45-49: Π. Ψαρουδάκης 12'40''9. 60-64: Κ. Μουχτούρης 13'31''1. 65-69: Ηλ. Μαφούνης 15'02''7.
Επί κοντώ: 70-74: Ν. Δέδες 2,50μ.  
*Σε αγώνες, που διοργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ στο Ηράκλειο της Κρήτης, ο Μιχ. Φρουδάκης πρώτευσε στην σφαιροβολία βετεράνων της κατηγορίας 50-54 ετών (όργανο 6 κ.) με 12,66μ. Ο ίδιος στα «Ρεθύμνια» έρριξε με τον δίσκο των δύο κιλών 37,77μ., μια πολύ σημαντική, για την ηλικία του (έχει γεννηθεί το 1961), επίδοση. Μπράβο, λοιπόν, στον αειθαλή, Μιχάλη, που θεωρώ ότι κακώς δεν πηγαίνει στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα βετεράνων.

Ψωροκώσταινα: Κι όμως, υπήρξε πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής ιστορίας

Ψωροκώσταινα: Κι όμως, υπήρξε πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής ιστορίας

από: http://anekshghta.blogspot.gr/2013/08/blog-post_3638.html

Ψωροκώσταινα: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο Μεσολόγγι». 

Το όνομα «Ψωροκώσταινα» το χρησιμοποιούμε σήμερα, όταν θέλουμε να περιγράψουμε την ανέχεια και τη φτώχεια και ειδικότερα όταν θέλουμε να καταδείξουμε κάποιον ή κάτι ως τον «φτωχό συγγενή» ενός συνόλου, ή με άλλα λόγια τον «τελευταίο τροχό της αμάξης». Στις μέρες μας, συνήθως χρησιμοποιούμε απαξιωτικά αυτή τη λέξη όταν πρόκειται να στηλιτευθεί μια κακομοιριά, υποχωρητικότητα, ανοργανωσιά, αδυναμία και φτώχια που κάποιοι θεωρούν ότι χαρακτηρίζει την Ελλάδα της νεότερης ιστορίας.

Όμως, η Ψαροκώσταινα ή Ψωροκώσταινα, ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο της νεοελληνικής ιστορίας και μάλιστα μια ηρωική και αξιέπαινη γυναίκα στα χρόνια της Επανάστασης του 1821.

Όταν το 1821 καταστράφηκε η πόλη των Κυδωνιών, της Μικράς Ασίας, μετά από την αποτυχημένη επαναστατική κίνηση που επιχειρήθηκε, ο πληθυσμός της σφάχτηκε και το σύνολό του εγκατέλειψε την όμορφη πόλη με ντόπια ή ψαριανά καράβια.

Στην χαλασιά αυτή κατάφερε να σωθεί η Πανωραία Χατζηκώστα, μια όμορφη αρχόντισσα με μεγάλη περιουσία. Κατά αγαθή συγκυρία ένας ναύτης τη βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασαν σ’ ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.

Τόσο τον άντρα της, τον Κώστα Αϊβαλιώτη, που ήταν πλούσιος έμπορος, όσο και τα παιδιά της, τους έσφαξαν μπρος τα μάτια της οι Τούρκοι. Στα Ψαρά λοιπόν, όπου βρέθηκε (γι’ αυτό ονομάστηκε Ψαροκώσταινα) πάμφτωχη και ολομόναχη, οι συντοπίτες της και κυρίως ο Βενιαμίν ο Λέσβιος (δάσκαλος της Ακαδημίας των Κυδωνιών) την βοήθησαν και την προστάτεψαν.

Η Πανωραία σύντομα άφησε τα Ψαρά και φθάνει στην τότε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, το Ναύπλιο. Εκεί την ακολούθησε κι εγκαταστάθηκε και ο Βενιαμίν ο Λέσβιος. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά, αφού ζούσε από τις υπηρεσίες τις οποίες προσέφερε στον δάσκαλο και φιλόσοφο Βενιαμίν Λέσβιο,* ο οποίος παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει.

Τον Αύγουστο του 1824 όμως, ο Βενιαμίν ο Λέσβιος πέθανε από τύφο. Από τότε για την Πανώρια άρχισε ένας δυσβάστακτος αγώνας επιβίωσης. Μόνη και άγνωστη, βγάζει το ψωμί της πότε κάνοντας την αχθοφόρο, πότε την πλύστρα και πότε χάρη στην ελεημοσύνη όσων την συμπονούσαν.

Την περίοδο εκείνη η Επανάσταση δοκιμαζόταν από την επέλαση του Ιμπραήμ, ο οποίος εκτός από τις άλλες καταστροφές άφηνε στο πέρασμά του και εκατοντάδες ορφανά που συγκεντρώνονταν στο Ναύπλιο.

Παρά τα προβλήματά της, η Πανώρια ζήτησε και πήρε υπό την προστασία της παιδιά ορφανά. Για να τα θρέψει περνούσε από σπίτι σε σπίτι και ζητιάνευε. Είχε παραμελήσει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό της, που τα αλητάκια της παραλίας την πείραζαν και την φώναζαν Ψωροκώσταινα.

Το 1826 έγινε έρανος** στο Ναύπλιο για να βοηθήσουν το μαχόμενο Μεσολόγγι. Έτσι μια Κυριακή, στήθηκε στη κεντρική πλατεία ένα τραπέζι και οι υπεύθυνοι του εράνου ζητούσαν από τους καταστραμμένους, πεινασμένους και χαροκαμένους Έλληνες να βάλουν πάλι το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν τους μαχητές και τους αποκλεισμένους του Μεσολογγίου.

Αλλά λόγω της φτώχιας και της εξαθλίωσης κανείς δεν πλησίαζε το τραπέζι. Όλων τα σπίτια δύσκολα τα έφερναν πέρα. Τότε η φτωχότερη όλων, η χήρα Χατζηκώσταινα, η Πανωραία, έβγαλε το ασημένιο δαχτυλίδι που φορούσε στο δάχτυλό της και ένα γρόσι που είχε στην τσέπη της και τα ακούμπησε στο τραπέζι της ερανικής επιτροπής, λέγοντας «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο Μεσολόγγι».

Ύστερα απ’ αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της» κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Άρχισαν να αποθέτουν στο τραπέζι του εράνου λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η εξέλιξη της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή απαθανατίστηκε «επίσημα» πλέον, με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα».

Η πλύστρα Πανωραία όμως, δεν έδινε μόνο μαθήματα πατριωτισμού, αλλά και ανθρωπιάς, καθώς το ελάχιστο εισόδημά της το μοιραζόταν με ορφανά παιδιά αγωνιστών. Όταν μάλιστα ο Καποδίστριας ίδρυσε ορφανοτροφείο, προσφέρθηκε – γριά πια και με σαλεμένο τον νου από τον πόνο και τις στερήσεις – να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά αμοιβή.

Και εκεί που άρχισε να χαίρεται για τα «παιδιά της» που είχαν βρει ρούχα και φαγητό, λίγους μόλις μήνες μετά τη λειτουργία του ιδρύματος η Πανώρια πέθανε. Οι επίσημοι δεν την τίμησαν. Την τίμησαν όμως με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά του ορφανοτροφείου, τα οποία μέσα σε λυγμούς την συνόδευσαν ως την τελευταία της κατοικία.

Για το πώς η Ψωροκώσταινα έγινε «σύμβολο» υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, η οποία μάλλον οφείλεται στην αγάπη που έτρεφε ο απλός κόσμος για την Πανώρια. Σύμφωνα με αυτήν, η Ψωροκώσταινα, όπως την έλεγαν λόγω της φτώχειας της, ήταν σύζυγος αγωνιστή. Δεν είχε καμία βοήθεια από πουθενά και ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου. Κάποια στιγμή την είδε ο Καποδίστριας και της έδωσε κάτι. Τότε εκείνη, κατανοώντας το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας, έδωσε στον κυβερνήτη όσα χρήματα είχε συγκεντρώσει. Ο Καποδίστριας συγκινήθηκε από τη χειρονομία και έδωσε εντολή να συνταξιοδοτηθεί.

Γιατί όμως έγινε πανελλήνια γνωστό το παρατσούκλι της Πανωραίας; Στην εποχή του Καποδίστρια σε μια συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος παρομοίασε το Ελληνικό Δημόσιο με την Ψωροκώσταινα.

Ο συσχετισμός «άρεσε» και κάθε φορά που αναφερόντουσαν στο θέμα του Δημοσίου το ονόμαζαν «Ψωροκώσταινα». Λίγο αργότερα όταν ανέλαβαν την εξουσία οι Βαυαροί και διέλυσαν τα άτακτα στρατιωτικά τμήματα των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, η φράση «τι να περιμένει κανείς από την Ψωροκώσταινα;» πέρασε στην ιστορία.

Οι αγωνιστές αποκαλούσαν την αντιβασιλεία ειρωνικά «Ψωροκώσταινα» και οι Βαυαροί από την πλευρά τους όταν ήθελαν να απαντήσουν σε όσους ζητούσαν τη βοήθεια του κράτους για να συντηρηθούν έλεγαν περιφρονητικά: «Όλοι από την Ψωροκώσταινα ζητούν να ζήσουν». Το παρατσούκλι το οποίο απέδιδε την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, από τότε και έως τις ημέρες μας αναφέρεται συχνά.

Μάλιστα το 1942, κατά τη συνεδρίαση της πρώτης Βουλής κάποιος βουλευτής χαρακτήρισε και πάλι την Ελλάδα Ψωροκώσταινα. Όλοι είχαν αποδεχθεί πλέον τον χαρακτηρισμό. Έναν περιφρονητικό χαρακτηρισμό ο οποίος έγινε αποδεκτός και στη σημερινή πολιτική ορολογία.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ ΔΑΚΟΓΛΟΥ,ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ «ΕΣΠΑΣΕ» ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΤΟΥ ΠΥΘΓΟΡΑ.

από: http://ellinondiktyo.hellinon.net/?p=3769

16/04/2014 ανάρτηση από xrisos

Ο Ιπποκράτης Δάκογλου είναι ένας από τους… γνωστότερους-άγνωστους επιστήμονες του σύγχρονου Ελληνισμού. Μπορεί να μην τον ξέρει το πανελλήνιο αλλά ήδη τον ευγνωμονούν τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι που έχουν πάρει από εκείνον μουσικό CD με την «αρμονία των ουρανίων σφαιρών», στο οποίο ακούγεται ο ήχος των μαθηματικών μηνυμάτων του Πυθαγόρα!

Αυτό το παράδοξο μουσικομαθηματικό έργο που έφερε σε πέρας ο κ. Δάκογλου με τη βοήθεια του ιδρύματος του συνθέτη Ιάννη Ξενάκη άλλαξε τη ζωή πολλών συνανθρώπων μας προς το καλύτερο, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν από αϋπνίες μέχρι κατάθλιψη και άλλα, σημαντικά προβλήματα!

Ο κ. Δάκογλου είναι ένας αεικίνητος άνθρωπος, που έχει συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής ανάμεσά μας, μελετώντας τον Πυθαγόρα και λύνοντας σύνθετα (και για πολλούς άλυτα) μαθηματικά προβλήματα, με την ευκολία και την άνεση ενός μικρού παιδιού που λύνει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Ανήκει σ’ αυτή την ειδική κατηγορία των Ελλήνων που έζησαν στην Κωνσταντινούπολη και βίωσαν το μεγαλείο της Βασιλεύουσας, αποθηκεύοντας για πάντα στον «σκληρό δίσκο» με τις αναμνήσεις τους την αυτοκρατορική αύρα ενός αλησμόνητου πολιτισμικού οικοδομήματος. Σπούδασε με στερήσεις, δυσκολίες και πείσμα. Η τύχη τον ευνόησε όποτε ακριβώς χρειάστηκε τη βοήθειά της. Εργάστηκε σκληρά. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ενήλικου βίου του συγκέντρωνε βιβλία, αναφορές και κείμενα για τον Πυθαγόρα – ένα πρόσωπο της αρχαιότητας που ετάχθη από την Ιστορία να κινείται ανάμεσα στη σφαίρα του μύθου και της πραγματικότητας.

Ο κ. Δάκογλου έχει υπογράψει μια σειρά έργων που αναφέρονται στην αποκωδικοποίηση της πυθαγόρειας διδασκαλίας και πολλές φορές έχει έλξει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Όταν αναφέρεται στους αριθμούς σε υποχρεώνει να πιστέψεις ότι πρόκειται για αληθινές οντότητες! Με χαρακτήρα, συνήθειες, προτιμήσεις και μοτίβα συμπεριφοράς, τα οποία τα υπαγορεύει η ίδια η φύση τους. Επίσης, ένα από τα προσφιλή του θέματα προς συζήτηση είναι ο «αιθέρας», η μυστηριώδης ουσία που συνέχει το σύμπαν. Ο κ. Δάκογλου ισχυρίζεται ότι στα έργα του παραθέτει όλες τις αποδείξεις για την ύπαρξη του αιθέρα.

Ο διάλογος μαζί του είναι μια ευχάριστη εμπειρία – αν και πάντοτε ο συνομιλητής του μένει με την εντύπωση ότι τα λόγια του κ. Δάκογλου είναι σαν την κορυφή παγόβουνου: όσα φαίνονται, όσα θέλει να αποκαλύψει είναι πολύ λιγότερα απ’ όσα έχει γνωρίζει αυτός ο αινιγματικός και καλοσυνάτος άνθρωπος με το παιδικό χαμόγελο και τη νεανική αισιοδοξία.

Ερ.: Ποιες είναι οι πρώτες αναμνήσεις σας από τη ζωή;

Απ.: Οι πρώτες εικόνες μου από αυτό τον κόσμο ελήφθησαν στην Κωνσταντινούπολη Γεννήθηκα εκεί. Στα χαρτιά γεννήθηκα 15 Ιουλίου 1917. Τυπικά είμαι 98 ετών. Όμως ανακάλυψα κάτι που το ήξερα, επειδή μου το είχαν πει οι γονείς μου. Ότι δεν ισχύει η «επίσημη» ηλικία μου. Έχω ήδη μπει στα 100! Έχω στα χέρια μου πιστοποιητικό γεννήσεως από τη Θεσσαλονίκη. Όταν ήρθαμε από την Πόλη στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας μου μας έγραψε στο εκεί ληξιαρχείο.
Έχω πιστοποιητικό γεννήσεως και βαφτίσεως 31/12/1915! Είμαι αρκετά… ηλικιωμένος αλλά ευτυχώς οι συνέπειες της ηλικία μου είναι μόνον σωματικές όχι πνευματικές. Ο πατέρας μου δούλευε σε μια βρετανική εταιρεία τηλεγραφητής. Η εταιρεία μετεγκαταστάθηκε από την Πόλη στην Ελλάδα. Πρώτα στη Θεσσαλονίκη κι ύστερα Αθήνα.
Πήγαινα σε γαλλικό σχολείο, το οποίο διοικείτο από Ιησουΐτες. Την Α’ Τάξη την έβγαλα στην Πόλη, 7 ετών. Άρα, όπως συνάγεται και από τα οικογενειακά αρχεία που σώζονται, ήρθαμε στην Ελλάδα, ξαναγυρίσαμε στην Πόλη και ξαναφύγαμε.

Ερ.: Τι έχετε συγκρατήσει πιο έντονα στην μνήμη σας από την περίοδο που ζήσατε στην Βασιλεύουσα;

Απ.: Στην Πόλη είχαμε νταντά. Κάθε πρωί μας πήγαινε βόλτα στον κήπο του Ταξίμ. Μια ημέρα περάσανε τρεις τσιγγάνες μαζί. Μια μου άρπαξε το χέρι, το κοίταξε καλά-καλά και μου είπε το εξής: θα ζήσεις πολλά χρόνια, πέραν του ορίου σου. Θα πάρεις δόξα. Επίσης, στη δύση του βίου σου θα βγάλεις πολλά χρήματα. Όλα έχουν βγει αληθινά εκτός από το τρίτο – ίσως επειδή ποτέ δεν έδωσα σημασία στα χρήματα και ούτε προτίθεμαι να δώσω.

Ερ.: Αληθεύει ότι σχεδιάσατε το ιστορικό γήπεδο του ΠΑΟ στη Λεωφόρο και ότι έχει ένα «τρικ» στην κατασκευή του που το καθιστά ιδιαίτερα ανθεκτικό;

Απ.: Ισχύει. Είμαι πολιτικός μηχανικός του ΕΜΠ. Το γήπεδο του ΠΑΟ στη Λεωφόρο βασίστηκε σε δική μου μελέτη. Έγινε το 1950. Και το σχέδιο και η μελέτη μπετόν είναι δικά μου. Αυτό το γήπεδο έχει όντως ένα μυστικό: μια σειρά πεδίλων στην άκρη δεν είναι ενωμένα με την κολώνα. Στα σχέδια τα έχω κόψει και έχω προβλέψει άρθρωση εκεί. Κι προέβλεψα να μπει πλάκα 5 πόντων μολύβδου. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε υποχρεωτικός υπολογισμός σεισμού για τον σχεδιασμό των κτισμάτων. Εγώ δεν είχα κατά νου τις συνέπειες σεισμού αλλά τον ενθουσιασμό του πλήθους και τα χοροπηδητά. Υπ’ όψιν ότι η συντονισμένη κίνηση πλήθους μπορεί να προκαλέσει κατάρρευση σε μεγάλες κατασκευές όπως γήπεδα, γέφυρες κ.ά. και ο σχεδιασμός αυτών των έργων θέλει προσοχή. Ένα από τα τεχνάσματα που μπορούν να δώσουν μεγάλη ανθεκτικότητα είναι στην κολώνα να υπάρχει άρθρωση και όχι πάκτωση με τα πέδιλα. Αρχικά ήθελα να σπουδάσω μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος γιατί με τραβούσε η έρευνα. Το όνειρο της ζωής μου ήταν να εγκατασταθώ στην Πάρνηθα και να κάνω πειράματα. Αυτό δεν το κατάφερα. Ζω στον Χολαργό.
Στο Μετσόβειο πέτυχα το 1934 (μηχανολόγος). Έκανα αίτηση για μετεγγραφή στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών διότι τότε οι μηχανολόγοι δεν είχαν μεγάλες επαγγελματικές προοπτικές.

Ερ.: Πώς μπήκε στη ζωή σας ο Πυθαγόρας;

Απ.: Από μικρό παιδί μου ασκούσε μεγάλη έλξη και ενδιαφέρον η προσωπικότητα του Πυθαγόρα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας μου ήταν στο νου μου αυτός ο μεγάλος μύστης, φιλόσοφος και μαθηματικός. Μάζευα οτιδήποτε είχε σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Η βιβλιογραφία που είχα συγκεντρώσει ήταν μεγάλη και είχα σκοπό να την διαβάσω εν καιρώ. Μου είχε κάνει δε εντύπωση και η σχέση Πυθαγόρα με τα ορφικά. Εκείνος γνώρισε στην εποχή του έναν μύστη, τον Αγλαόφαμο, ο οποίος τον μύησε στα ορφικά. Από αυτά που άκουσε από τον Αγλαόφαμο επέλεξε να ασχοληθεί με όσα μπορούσε να αποδείξει ή με πείραμα ή με μαθηματική απόδειξη. Συνεπώς, έψαξα κι εγώ τα ορφικά για να κάνω ό,τι έκανε ο Πυθαγόρας.

Ερ.: Έχετε κυκλοφορήσει σειρά βιβλίων όπου αποκαλύπτετε με μαθηματικές αποδείξεις τον κώδικα που έκρυβε ο Πυθαγόρας στις διδασκαλίες του. Ισχύουν οι φήμες για «αλλόκοτα» τεχνικά προβλήματα στην πρώτη έκδοση;

Απ.: Ναι υπήρξαν προβλήματα στον πρώτο τόμο από τον «Μυστικό Κώδικα του Πυθαγόρα». Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80. Δεν υπήρχαν τότε τα σημερινά μέσα σελιδοποίησης και εκτύπωσης. Είχα το χειρόγραφο του πρώτου τόμου. Το παρέλαβε ο εκδοτικός οίκος. Στις εγκαταστάσεις του διέθετε ένα μεγάλο δωμάτιο με τεράστια μηχανήματα της Agfa. Σε ένα κεφάλαιο 40 σελίδων, έβγαζε λευκό χαρτί! Λες και δεν ήθελε το μηχάνημα να τυπώσει την κοσμολογία του Πυθαγόρα (σ’ αυτό αναφερόταν το… προβληματικό κεφάλαιο). Δοκίμασε ο εκδοτικός οίκος να τα δώσει αλλού για εκτύπωση, σε πιεστήρια που είχαν παρεμφερή μηχανήματα. Σε κανένα δεν καθίστατο εφικτό! Υπ’ όψιν ότι δεν επρόκειτο για σχέδια και διαγράμματα, αλλά για απλό κείμενο και μαθηματικούς νόμους.

Ο γιος μου είχε την ιδέα να φωτογραφήσουμε τις «απείθαρχες» σελίδες και έτσι να μπορέσουμε να τα τυπώσουμε. Η φωτογράφηση θα γινόταν στην περίφημη «φούσκα» της Agfa, έναν ειδικό θάλαμο που είχε κατασκευάσει αυτή η εταιρεία και στην χώρα μας υπήρχαν μόνο 2 τέτοια μηχανήματα. Αυτός ο θάλαμος κάηκε! Βγήκε εκτός λειτουργίας. Υποχρεώθηκε ο γιος μου να φωνάξει ειδικό μηχανικό της Agfa από την Γερμανία για να το επισκευάσει. Όταν ήλθε ο ειδικός και το εξέτασε, δοκιμάζοντας να αποτυπώσει απόσπασμα από άλλο βιβλίο, διαπίστωσε ότι λειτουργεί μια χαρά. Όταν αποπειράθηκε να τυπώσει το δικό μου, χάλασε ξανά το μηχάνημα. Ο τεχνικός έφυγε από την Ελλάδα απορώντας για το πρόβλημα.

Ερ.: Πώς ξεπεράστηκε το πρόβλημα; Ποια ερμηνεία δίνετε;

Απ.: Ξεγελάσαμε τα μηχανήματα μπερδεύοντας το «καταραμένο» κεφάλαιο με κομμάτια από την ποιητική συλλογή μιας κυρίας. Σε άλλα σημεία έμπαιναν στροφές από τα ποιήματα και σε άλλα τμήματα από το δικό μου έργο. Το μηχάνημα… υπέκυψε και έπειτα εμείς κάναμε το απαραίτητο μοντάζ – έπειτα από έναν χρόνο άκαρπων προσπαθειών.
Αποφεύγω να μπω στα υπερφυσικά. Η μόνη εκδοχή που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι κάποιος ή… κάτι δεν ήθελε να αποκαλυφθεί η μελέτη μου για την κοσμογονία του Πυθαγόρα. Στον κομπιούτερ μου τώρα έχω ετοιμάσει μια μελέτη για την «Εικασία του Γκόλντμπαχ». Την έχω λύσει εδώ και χρόνια. Μαζί μ’ έναν Έλληνα πυρηνικό φυσικό που σπούδασε στην Αμερική κάναμε αυτή το βιβλίο δίγλωσσο: ελληνικά και αγγλικά. Ο στόχος είναι να το στείλουμε στις ακαδημίες όλου του κόσμου. Σας μιλώ για αυτή τη μελέτη επειδή κρίνω πως ρίχνει φως σε μεγάλα μυστικά για κρίσιμα θέματα.

Ερ.: Μιλούσατε πριν ξεκινήσει η συνέντευξη για αριθμούς και ο τόνος της φωνής σας ήταν σαν να αναφερόσασταν σε πρόσωπα!

Απ.: Να μην σας κάνει εντύπωση αυτό. Οι αριθμοί δεν είναι τα απλά… νουμεράκια που βλέπουμε. Πιστεύω ακράδαντα ότι έχουν κρίση και επιλογή! Με τον φίλο μου για τον οποίο σας μίλησα προηγουμένως το έχουμε αποδείξει αυτό και σκοπεύουμε να το βγάλουμε σε βιβλίο.
Ο Πυθαγόρας χρησιμοποίησε την περίφημη λεξαριθμική θεωρία – δικής του εμπνεύσεως. Οι αριθμοί κατά αυτόν είναι 9. Δεν είναι άπειροι. Τα περίφημα «ακούσματα» του Πυθαγόρα είναι μαθηματικά προβλήματα, τα οποία τα έλυσα και τα έχω παρουσιάσει στα έργα μου. Ειδικά η κοσμολογία του αποτελεί τον πραγματικό νόμο της δημιουργίας του σύμπαντος.

Ερ.: Και ποιο το όφελος να ασχοληθεί κάποιος με όλα τούτα;

Απ.: Με τον Πυθαγόρα μπορεί κάποιος να ωφεληθεί πολύ στη ζωή του. Να την αλλάξει προς το καλύτερο. Να ζήσει αληθινά επειδή θα μάθει αλήθειες. Η αλήθεια, όπως και τα μαθηματικά, μπορούν να μεταμορφώσουν τη ζωή μας.

Ερ.: Ισχυρίζεστε ότι έχετε ανακαλύψει τις αποδείξεις για την ύπαρξη του «αιθέρα». Περί τίνος πρόκειται;

Απ.: Είναι η ενέργεια, η οποία έφτιαξε τα πάντα. Η επιστήμη σήμερα τον αγνοεί αλλά είμαι βέβαιος ότι υπάρχει και τον έχω βρει κι εγώ, ακολουθώντας, αναλύοντας και ερμηνεύοντας τη διδασκαλία του Πυθαγόρα. Για να σας το πω απλά είναι κάτι σαν την… πρώτη ύλη της δημιουργίας. Συνέχει τα πάντα. Οι αρχαίοι δεν τον ανέφεραν στην τύχη ούτε ήταν προχειρολόγοι. Ήξεραν πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε.

Ερ.: Αυτό το απόθεμα γνώσεων από που το αντλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες;

Απ.: Από προηγούμενους πολιτισμούς, οι οποίοι χάθηκαν. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, με κατακλυσμούς ή άλλα φαινόμενα, οι αναπτυγμένες κοινωνίες καταστρέφονταν αλλά άφηναν πίσω τους -με κωδικούς, σύμβολα, μυστικές διδασκαλίες και μεγάλα έργα- οδηγίες για τους επόμενους. Ένα από τα κατάλοιπα παλαιότερων χαμένων πολιτισμών είναι η πυραμίδα του Χέοπα. Όσο παράξενο κι αν μπορεί να σας φανεί, θεωρώ ότι η τεχνολογία για την κατασκευή της πυραμίδας προέρχεται από την Ατλαντίδα. Το νησί αυτό ήταν τεχνητό. Αυτό γίνεται και ξαναγίνεται στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Πώς φτιάχνουν τώρα οι δισεκατομμυριούχοι Άραβες τεχνητά νησιά; Έτσι και η Ατλαντίδα. Ήταν τέτοια κατασκευή. Είχε προηγμένη τεχνολογία, ατομική ενέργεια και άλλα πολλά. Όμως, η εξαιρετική ανάπτυξή της κατέληξε, ίσως και να προκάλεσε την καταστροφή της. Όποιος αμφιβάλλει ας μελετήσει λίγο τη βιβλιογραφία και όσες αρχαίες πηγές μαρτυρούν την ύπαρξή της.

Ερ.: Έχει αναφερθεί πως κατορθώσατε να ανασυνθέσετε τη «συμπαντική μουσική» του Πυθαγόρα. Πώς το καταφέρατε;

Απ.: Ο Πυθαγόρας μπορούσε να θεραπεύει τις ψυχικές ασθένειες των μαθητών του με τη μουσική. Αναφέρομαι στη «μουσική αρμονία των ουρανίων σφαιρών». Αναζητώντας στις πηγές, ανακάλυψα ότι υπάρχει ολόκληρο κείμενο στον Αριστοτέλη που κατηγορεί τον Πυθαγόρα γι’ αυτή τη μουσική. Εκεί, ο Αριστοτέλης αναφέρει σκωπτικά πως ο Πυθαγόρας ακούει τον «τριγμό των άστρων» και έτσι δημιουργεί μουσική. Είχε δε την πλάνη (ο Αριστοτέλης) ότι το σύμπαν είναι οι πλανήτες «καρφωμένοι στον ουρανό» και πως ο ουρανός κινείται. Και συνεπώς, κατά την άποψη του Αριστοτέλη δεν ήταν εφικτή η παραγωγή «μουσικής» από τα άστρα διότι ένα πράγμα -όπως ένα άστρο- που είναι καθηλωμένο κάπου δεν έχει τριβή με οτιδήποτε ώστε να παράγει ήχο. Ο Πυθαγόρας όμως έχει αποδείξει το αντίθετο. Σημειώνω για όλους όσοι τυχόν δεν το γνωρίζουν η NASA έχει καταγράψει τον ήχο των άστρων και το έχει δώσει στη δημοσιότητα. Ο Πυθαγόρας δημιούργησε τη «μουσική αρμονία των ουρανίων σφαιρών» με βάση το Φ, τον χρυσό αριθμό. Κατ’ αυτόν η πιο ελληνική μουσική είναι η δωρική. Προσάρμοσε στη δωρική οκτάβα το μαθηματικό νόμο του και έτσι έφτιαξε αυτή την ιδιαίτερη μουσική. Εγώ, περί το 1987, έχοντας τα μαθηματικά της μουσικής αρμονίας ανά χείρας απευθύνθηκα στο παράρτημα του ιδρύματος Ξενάκη στην Αθήνα για να τα μετασχηματίσουν σε μουσική. Αυτό έγινε και ωφελήθηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ακούγοντάς την. Έχω μοιράσει δωρεάν περισσότερα από 20.000 CD με αυτή τη μουσική και είναι χιλιάδες οι ευχαριστίες που έχω λάβει από ανθρώπους που ξεπέρασαν βαριά ψυχολογικά προβλήματα ακούγοντάς την.

Ερ.: Οι ξένοι σας έχουν προσεγγίσει για να τους εξηγήσετε το έργο σας;

Απ.: Μόνο οι Ρώσοι έχουν καταλάβει. Από αυτή τη χώρα έχω λάβει πάμπολλες τιμές.

Ερ.: Τι είναι οι Έλληνες κατά τη γνώμη σας;

Απ.: Θεϊκή σπορά. Ακατάβλητο έθνος. Η πατρίδα μας δεν θα πεθάνει ποτέ. Είναι ήδη ανίκητη, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη και κάπως σύνθετη κουβέντα…

Από την «Κυριακάτικη Δημοκρατία»
Αναρτήθηκε από Panagiotis Liakos

αλιευθέν στο
http://www.visaltis.net/2014/04/blog-post_16.html

Το Κατόρθωμα του Υποπλοίαρχου Νικολάου Βότση

από: http://www.istorikathemata.com/2014/04/blog-post.html

γράφει ο κ.Δημοσθένης Λαμπρινάκηςυποστράτηγος ε.α 

(το άρθρο αναδημοσιεύεται χάρις την γραπτή άδεια του συγγραφέα τον οποίο και ευχαριστούμε)
«Πώς μας θωρείς ακίνητος;  πού τρέχει ο λογισμός σου …»

                                                           Βαλαωρίτης

Κάθε φορά που περνάω από την παραλία της Θεσσαλονίκης, δίπλα ακριβώς από τον «Λευκό Πύργο», οι στίχοι αυτοί του Βαλαωρίτη περνούν από το μυαλό μου!  Βέβαια, ο ποιητής αναφέρεται στο Πατριάρχη Γρηγόριο το Ε΄, αλλά νομίζω ταιριάζουν και στον ήρωα Ναύαρχο, ο οποίος στέκεται ακίνητος και μας θωρεί!  Αλλά, ποιος ήταν ο Ναύαρχος Βότσης;  Ποιο το κατόρθωμά του που άξιζε μια τέτοια τιμή;  Άγαλμα σε περίοπτη θέση, ακριβώς στην παραλία, ατενίζοντας τον Θερμαϊκό Κόλπο;

Ο Νικόλαος Βότσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877 και ήταν γιός του Ιωάννη Βότση και της Μαρίας Κουντουριώτη.  Καταγόταν από παλιές οικογένειες και ήταν ανιψιός του Παύλου και του Ιωάννη Κουντουριώτη καθώς και δισέγγονος του Γεωργίου Κουντουριώτη.  Αποφοιτώντας από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων τοποθετήθηκε στο θωρηκτό (Θ/Κ) ΥΔΡΑ με το οποίο έλαβε μέρος στον θαλάσσιο αποκλεισμό της Κρήτης στις αρχές του 1897.

Στη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου πέτυχε κάτι που θεωρούνταν ακατόρθωτο.  Με τις πρώτες ναυτικές συμπλοκές στις 18 Οκτωβρίου του 1912, κυβερνώντας το Τορπιλοβόλο 11 κατάφερε να εισέλθει στο οχυρωμένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης χωρίς να γίνει αντιληπτός και να βυθίσει το τουρκικό πολεμικό «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» 3.000 τόνων.  Μετά από την επιτυχία του αυτή κυβέρνησε τα Θ/Κ ΚΙΛΚΙΣ και ΛΗΜΝΟΣ και διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1921 - 1922.  Προήχθη σε υποναύαρχο και αποστρατεύθηκε κατόπιν αιτήσεώς του το 1922.  Απεβίωσε το 1934.

Ήταν Οκτώβριος, λοιπόν, του 1912 όταν άρχιζε η εποποιία του Ελληνικού 

Στρατού για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου και των νησιών του Αιγαίου.  Η αρχή έγινε με την περίφημη Μάχη του Σαρανταπόρου, την εκπόρθηση του οχυρών στενών που οι Τούρκοι, αλλά και οι διεθνείς στρατιωτικοί παρατηρητές θεωρούσαν απόρθητα.  Ο δε οργανωτής του Τουρκικού Στρατού φον Ντερ Γκόλτς είχε πει ότι τα στενά του Σαρανταπόρου θα ήταν ο τάφος του Ελληνικού Στρατού.  Μετά τη νίκη στο Σαραντάπορο ο ΕΣ, με 5 από τις 7 Μεραρχίες του, πέρασε τον ποτ. Αλιάκμονα και αναπτύχθηκε με το Γενικό Στρατηγείο να έχει έδρα του την Κοζάνη, προς τα στρατηγικά σημεία της Δυτ Μακεδονίας (Βελβενδό, Πτολεμαΐδα, Σιάτιστα), με το δίλημμα να κινηθεί βόρεια με κατεύθυνση το Μοναστήρι και να ενωθεί με τους Σέρβους, ή ανατολικά με κατεύθυνση προς Βέροια και Θεσσαλονίκη.  Στις 13 Οκτ 1912 και με τη συνεχή και γρήγορη προέλαση του Στρατού μας, το Γενικό Στρατηγείο έλαβε δύο τηλεγραφήματα, το ένα του Ελ. Βενιζέλου και το άλλο του Λ. Κορομηλά, Υπουργού Εξωτερικών, που μετέφεραν την επιθυμία της κυβερνήσεως να καταληφθεί το συντομότερο δυνατό η Θεσσαλονίκη. 

Στις 14 Οκτ ελήφθη η απόφαση το μεγαλύτερο μέρος του Στρατού μας να κινηθεί προς Βέροια και Θεσσαλονίκη, ενώ η ΥΙΙη Μεραρχία να κινηθεί προς την Κατερίνη, την οποία απελευθέρωσε την 16^η Οκτ, ενώ η ΙΙα Μεραρχία απελευθέρωνε την Βέροια.  Άνοιγε ο δρόμος προς την Θεσσαλονίκη, με μάχες στην Νάουσα και στα οχυρωμένα Γιαννιτσά, όπου ο Τούρκος αρχιστράτηγος Χασάν Ταξίμ πασάς είχε αποφασίσει να αντιμετωπίσει τον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό.  Μετά από σκληρές μάχες στις 11:00 της 20^ης Οκτ Ελληνικές μονάδες εισέρχονται στα Γιαννιτσά, επιτυγχάνοντας δεύτερη σημαντική νίκη κατά του Τουρκικού Στρατού.

Ο Αρχιστράτηγος Διάδοχος Κωνσταντίνος, στην Ημερησία Διαταγή της 21^ης Οκτ 1912 έγραφε μεταξύ άλλων:  «… η νίκη των Γιαννιτσών συμπληροί την του Σαρανταπόρου και αποτελεί δια τον Ελληνικόν Στρατόν νέον τίτλον τιμής και δόξης».  Και είχε απόλυτο δίκαιο, γιατί αν η νίκη του Σαρανταπόρου άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση της Δυτ Μακεδονίας, η νίκη στα Γιαννιτσά οδηγούσε στην απελευθέρωση της Κεντρικής Μακεδονίας και ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης. 

Η ΥΙΙη Μεραρχία και η Ταξιαρχία Ιππικού θα κινούνταν από τη Χαλάστρα, η ΙΙΙη ΜΠ από το Ανατολικό (Βαλμάδα), η Ιη ΜΠ μεταξύ Βαλμάδας και σιδηροδρομικής γέφυρας, η ΙΥη ΜΠ από το Αμμοχώρι.  Την διάταξη αυτή των Ελληνικών δυνάμεων ξηράς κατά την πορεία τους προς την Θεσσαλονίκη, κάλυπτε το Ελληνικό Ναυτικό με τα τορπιλοβόλα 11 και 15, με διοικητή τον κυβερνήτη του υπ΄ αριθμ. 15 πλωτάρχη Κ. Μαλικόπουλο, ενώ στο 11 κυβερνήτης ήταν ο υποπλοίαρχος Ν. Βότσης.  Υπόψιν ότι οι σύμμαχοι της Ελλάδος στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο δεν διέθεταν αξιόλογο στόλο, ενώ αντίθετα ο Ελληνικός Στόλος ήταν αξιόμαχος και έτοιμος να αντιμετωπίσει τον πανίσχυρο Τουρκικό που κάλυπτε το ασιατικό και ευρωπαϊκό τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Αυτόν τον στόλο αντιμετώπιζε ο υπερήφανος Ελληνικός, που είχε ως βασικά του πλεονεκτήματα την άρτια εκπαίδευση των πληρωμάτων του, την ναυτική παράδοση της Ελλάδος, την εμπνευσμένη διοίκησή του υπό τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη με το σημαντικό πλεονέκτημα του θωρηκτού ευδρόμου «ΑΒΕΡΩΦ».  Βεβαίως, ο Ελληνικός Στόλος πλαισιώνονταν από τα τρία θωρηκτά «ΣΠΕΤΣΕΣ», «ΥΔΡΑ» και «ΨΑΡΑ», τα αντιτορπιλικά «ΑΕΤΟΣ», «ΛΕΩΝ», «ΠΑΝΘΗΡ» και «ΙΕΡΑΞ», τα «ΚΕΡΑΥΝΟΣ», «ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ», οκτώ άλλα μικρά αντιτορπιλικά, ένα υποβρύχιο το «ΔΕΛΦΙΝ», πέντε παλαιά τορπιλοβόλα, οκτώ κανονιοφόρους, ένα παλαιό ναρκοβόλο το «ΚΑΝΑΡΗΣ», μία ναρκοθέτιδα και οπλιταγωγό την «ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ». 

Απέναντι στον Ελληνικό Στόλο ο Τουρκικός, σχεδόν ισοδύναμος και με ισχυρό πλεονέκτημα το απρόσβλητο ορμητήριο των Στενών, απ΄ όπου μπορούσε να εισέρχεται και να εξέρχεται για επισκευές και ανεφοδιασμό κάτω από την προστασία ισχυρών πυροβολείων.  Έτσι, ο Ελληνικός Στόλος όφειλε να περιπολεί συνεχώς έξω από τα Δαρδανέλλια για να αντιμετωπίσει την ενδεχόμενη έξοδο του Τουρκικού Στόλου. 

Η υπεροχή του Ελληνικού Στόλου φάνηκε από τις πρώτες επιχειρήσεις.  Κατά τα πρώτα στάδια των επιχειρήσεων μια καταδρομική επιχείρηση τορπιλοβόλου ανέβασε το ηθικό του Στόλου στα ύψη.  Ήταν το κατόρθωμα του υποπλοιάρχου Ν. Βότση.  Εκείνες τις ημέρες, τα τορπιλοβόλα 11 και 15 και το οπλιταγωγό «ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ» ευρίσκονταν ανοικτά των ακτών της Πιερίας με αποστολή τον εφοδιασμό και την κάλυψη της ΥΙΙης ΜΠ, η οποία είδαμε ότι προήλαυνε προς την Θεσσαλονίκη σε σχεδόν παράλληλη πορεία με τον ποτ. Αξιό. 

Ν. Βότσης

Τα τρία αυτά πλοία, αρχικώς είχαν καταπλεύσει στην Σκιάθο (8 Οκτ), αλλά από την 15^η Οκτ κινούνταν μεταξύ Σκάλας Κατερίνης, Σκάλας Ελευθεροχωρίου και Λιτοχώρου.  Απέκλειαν έτσι, κάθε προσπάθεια του Τουρκικού Στόλου να προσεγγίσει την μακεδονική παραλία και να εφοδιάσει τον Τουρκικό Στρατό.  Ο Βότσης, κυβερνήτης του Τορπιλοβόλου 11, που είχε υπηρετήσει προ του πολέμου υπασπιστής στο Υπουργείο Ναυτικών, εγνώριζε παλαιό σχέδιο του Υπουργείου που είχε μελετήσει, ένα σχέδιο που προέβλεπε την καταστροφή των δύο παλαιών τουρκικών θωρηκτών «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» και «ΜΟΥΪΝ ΤΖΑΦΕΡ», το πρώτο ελλιμενισμένο στην Θεσσαλονίκη, το δε δεύτερο στον λιμένα της Σμύρνης.  Έτσι, ο Ν. Βότσης συνέλαβε την ιδέα, προ της κηρύξεως ακόμη του πολέμου, να καταβυθίσει το «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ», γι΄ αυτό μάλιστα και είχε επισκεφθεί την Θεσσαλονίκη, είχε μελετήσει τον Θερμαϊκό Κόλπο και την θέση του αγκυροβολημένου τουρκικού θωρηκτού.

Με την κήρυξη του πολέμου, και ευρισκόμενος στη Σκιάθο, υπέβαλε αναφορά στο Υπουργείο Ναυτικών, ζητώντας την άδεια να πραγματοποιήσει την επιδρομή αυτή.  Το Υπουργείο ενέκρινε το εγχείρημα.  Και όταν την 1^ηΟκτ 1912 έφθασε στη μακεδονική παραλία, έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό του:  απλό και τολμηρό, είσοδος στον Θερμαϊκό Κόλπο δια των αβαθών των εκβολών του Αξιού.  Σχέδιο στο οποίο απαιτούνταν όχι τόσο θεωρητικές ναυτικές γνώσεις, όσο ναυτική πείρα και γνώση του θαλασσίου χώρου. 

Στην πραγματοποίηση του σχεδίου του τον βοήθησε, εκτός των ναυτικών ικανοτήτων του, ο κυβερνήτης μικρού ιστιοφόρου που έκαμε συχνά το ταξίδι Σκάλα Λιτοχώρου – Θεσσαλονίκη, ο Μιχαήλ Κουφός από το Λιτόχωρο και ο φίλος του Νικ. Βλαχόπουλος, ναυτικός κι αυτός που γνώριζε καλώς το υδάτινο αυτό δρομολόγιο.  Εκείνες τις ημέρες οι δύο Λιτοχωρινοί αισθάνονταν ιδιαιτέρως ευτυχείς, αφού ο Ελληνικός Στρατός μόλις είχε απελευθερώσει το Λιτόχωρο.  Αυτοί λοιπόν οι ατρόμητοι ναυτικοί συντρόφεψαν τον Βότση στο τολμηρό εγχείρημά του.  Στο Λιτόχωρο, ο Βότσης λίγο πριν αναχωρήσει για τον Θερμαϊκό, ανέβηκε στο Τ 15 και την «ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ» και αποχαιρέτησε τους συναδέρφους του.  Από εκεί, βγήκε έξω από τον όρμο κατευθυνόμενος προς τη Σκάλα Ελευθεροχωρίου.  Περνώντας δίπλα από τα δύο πολεμικά έστειλε δια βραχιόνων το εξής σήμα:  «Το Τορπιλοβόλον 11 πριν αποπειραθή να γράψη μίαν σελίδα της ιστορίας του πολέμου σας αποχαιρετά». 

Στο μεταξύ, και ενώ είχε αποπλεύσει ο Βότσης, το Υπουργείο Ναυτικών διέτασσε τηλεγραφικά το Τ 11 να μην επιχειρήσει κατά του «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ», διότι ήταν πλέον άοπλο.  Τα πυροβόλα του τα είχαν παραδώσει στη τουρκική φρουρά της Θεσσαλονίκης για την οχύρωση του Καραμπουρνού.  Ο Βότσης δεν γνώριζε την νεώτερη διαταγή των ανωτέρων του και γύρω στις 21:00 εστράφη προς τον Θερμαϊκό.  Η βραδιά εκείνη ήταν κατασκότεινη και ο αέρας που κατέβαινε από τα μακεδονικά βουνά παγερός, ο δε ουρανός συννεφιασμένος.  Όταν έφθασε, μετά από ένα δίωρο περίπου, στον Θερμαϊκό οι προβολείς του Καραμπουρνού φώτιζαν την είσοδό του, αλλά ο Βότσης προχώρησε στις εκβολές του Αξιού, όπου δεν έφθαναν οι προβολείς.  Τράβηξε αριστερά προς τα αβαθή των εκβολών του Αξιού και τον μικρό φωτοβόλο σημαντήρα των αβαθών και συνέχισε ολοταχώς προς τον μυχό του κόλπου. 

Στις 23:20΄ ο Βότσης έβλεπε καθαρά το τουρκικό αντιτορπιλικό που είχε την πρώρα στραμμένη δυτικά.  Εμπρός από τον Λευκό Πύργο ήσαν αγκυροβολημένα ένα ρωσικό, ένα αγγλικό, ένα αυστριακό, ένα γαλλικό πολεμικό και μερικά επιβατηγά και φορτηγά πλοία.  Ο Βότσης είχε τώρα το «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» στα 150 μέτρα, οπότε και έδωσε το παράγγελμα της εκσφενδόνισης κατ΄ αυτού της δεξιάς πρωραίας τορπίλης του και αμέσως μετά της αριστεράς πρωραίας.  Το κτύπημα ήταν καίριο στην δεξιά πλευρά της καπνοδόχου, προκαλώντας μεγάλο πάταγο και ανοίγοντας ρήγμα στο θωρηκτό, το οποίο άρχισε να βυθίζεται ταχύτατα.  Αμέσως ο Βότσης ανεπόδισε ολοταχώς απομακρυνθείς της εκρήξεως, ενώ το «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» εξακολουθούσε να βυθίζεται κλίνοντας δεξιά με την πρώρα του.  Πριν απομακρυνθεί, κατά την αναφορά του ιδίου του Βότση, το ελληνικό τορπιλοβόλο εκσφενδόνισε την τορπίλη του καταστρώματος, η οποία και εξερράγη πάνω στον κυματοθραύστη με μεγάλο κρότο, ο οποίος στο Τ 11 ακούστηκε σαν πυροβολισμός από την ξηρά. 

Στη συνέχεια, το τορπιλοβόλο μας ανέπτυξε ολόκληρη την ταχύτητά του και πέρασε απαρατήρητο από το ίδιο δρομολόγιο των αβαθών, βάλλοντας μάλιστα ειρωνικά μια βολή κατά των φρουρών του Καραμπουρνού από απόσταση 2.500 μέτρων, σαν να τους έλεγε ότι ματαίως κοπιάζουν να κινηθούν προς καταδίωξή του.  Άλλωστε, όπως λέει ο Βότσης στην αναφορά του, τους είχε υποσχεθεί αυτήν την βολή. 

Το «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» βυθιζόταν κι έπαιρνε μαζί του στα κρύα νερά του Θερμαϊκού τον ιμάμη του πλοίου κι έξι ναύτες, οι οποίοι εκείνη την ώρα κοιμόταν.  Το λοιπό πλήρωμα είτε ρίφθηκε στη θάλασσα για να σωθεί, είτε επιβιβάσθηκε στις σωστικές λέμβους.  Ήταν νύκτα σκοτεινή και παγερή, ήρεμη, ωστόσο, μολονότι ο Ελληνικός Στρατός δεν ήταν και τόσο μακριά από τη Θεσσαλονίκη και οι εκρήξεις των τορπιλών εξελήφθησαν από τους Τούρκους της Θεσσαλονίκης ως εκρήξεις βομβών που έρριπταν εκείνες τις δύσκολες, γι΄ αυτούς ημέρες, αντιδραστικά στοιχεία.  Έτσι το εξέλαβε και ο δυστυχής κυβερνήτης του «ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» που την ώρα της βυθίσεώς του ευρίσκονταν στην ξηρά για να συζητήσει την αποστολή ανιχνευτικής περιπόλου με ρυμουλκό ως τα αβαθή των εκβολών του Αξιού, επειδή φοβούνταν απόβαση τμημάτων του στρατού μας.  Ίσως να ήταν το εξοπλισμένο ρυμουλκό «ΤΕΣΧΙΛΑΤ», το οποίο μισή ώρα περίπου μετά τη βύθιση του θωρηκτού διατάχθηκε να καταδιώξει τον Βότση και το Τ 11 του. 

Ήταν ήδη πολύ αργά. Στις 04:00 το Τ 11 έφθανε στην Βρωμερή[1] Κατερίνης και ο κυβερνήτης του, ο ηρωικός υποπλοίαρχος Βότσης τηλεγραφούσε την αναφορά του στην Αθήνα.  Το πρωί συνέχισε την κύρια αποστολή του που ήταν να καλύπτει προστατευτικά την εκφόρτωση τροφίμων για τον προελαύνοντα ΕΣ.  Την επομένη της επιτυχίας αυτής του Ν. Βότση, στις 19 Οκτωβρίου εκδίδεται από το Υπουργείο Ναυτικών το ακόλουθο τηλεγράφημα προς όλες τις ναυτικές μονάδες:

"Τορπιλοβόλο 11" υπό Κυβερνήτην Υποπλοίαρχον Ν. Βότσην εισελθόν εσπέρας χθες εις λιμένα Θεσσαλονίκης ετορπίλισεν επιτυχώς τουρκικόν πολεμικόν "ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝ" αφήσαν βυθισμένο.  Κατέπλευσεν Αικατερίνη αβλαβές.  Συγχαίρω από καρδίας Ελληνικόν Στόλον, πεποιθώς ότι η δράση του, μέχρι τέλους νικηφόρου αγώνος είναι ανταξία ενδόξων παραδόσεων Ελλήνων ναυμάχων"

                                                                   Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

Έτσι, γράφηκε μια από τις ωραιότερες σελίδες του ναυτικού πολέμου των Βαλκανικών Πολέμων και μπορεί μεν η βύθιση του τουρκικού θωρηκτού να μην διατάραξε την ισορροπία δυνάμεων των αντιμαχομένων στόλων, ωστόσο το κατόρθωμα του Βότση προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στην κοινή γνώμη, αφού θύμιζε τα κατορθώματα των πυρπολητών του 1821 και στο ναυτικό και τον στρατό μας αίσθημα τόλμης, αυτοθυσίας και πατριωτισμού.  Η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία, μετά από 500 χρόνια σκλαβιάς, ετοιμαζόταν να δεχτεί τον απελευθερωτή στρατό μας στην επική του προέλαση, και μια βδομάδα αργότερα στολίσθηκε με την γαλανόλευκη. 

Κάθε Θεσσαλονικιός, κάθε Μακεδόνας, κάθε Έλληνας, ερχόμενος σήμερα στην πόλη, βλέπει στην παραλία της την λευκή προτομή του Ν. Βότση να θυμίζει τα κλέη των βαλκανικών αγώνων και τον ίδιο τον νεαρό υποπλοίαρχο εκείνης της ηρωικής εποχής, άσπιλο και ωραίο, σύμβολο της νίκης και της αιωνίας των Ελλήνων ναυτοσύνης.  Τον τιμά και τον ευγνωμονεί. Το σύγχρονο δε, Πολεμικό μας Ναυτικό έδωσε το όνομα του ναυάρχου σε μια από τις Τορπιλακάτους του. 

Βιβλιογραφία:

·                Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού (1988), «Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ 1912 – 13»

·                Ιστοσελίδα του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού:  www.hellenicnavy.gr

·                Αφιέρωμα Εφημερίδας «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» (24-10-1010), «Ο Νικόλαος Βότσης και ο τορπιλισμός του ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝΤ».

·                Αθαν. Ε. Καραθανάση, «ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΤΣΗ», Περιοδικό «ΤΟΛΜΩΝ».

·                Η δωρεάν Εγκυκλοπαίδεια του Διαδικτύου “Wikipedia”. 

---

[1] Σημερινό χωριό Καλλιθέα Πιερίας.  

Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΜΙΛΗΤΟΥ 600 Π.Χ - ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Παρασκευή, 11 Απριλίου 2014

Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΜΙΛΗΤΟΥ 600 Π.Χ - ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

από: http://alexander-hellas.blogspot.gr/2014/04/600.html

Ο Αναξίμανδρος υπήρξε μαθητής και διάδοχος του Θαλή στη διεύθυνση της Σχολής της Μιλήτου.

Μιλήτου, Σχολή. Φιλοσοφική σχολή στη μικρασιατική Μίλητο (βλ. λ.), κατά την αρχαιότητα. Η σχολή ιδρύ­θηκε γύρω στο 600 π.Χ. και θεωρείται το πρώ­το πανεπιστήμιο του κόσμου. Μοναδικός καθηγη­τής της ήταν ο Θαλής (βλ. λ. Θαλής ο Μιλήσιος), ο οποίος δίδασκε μερικές δεκάδες φοιτητών. Από τον Αριστοτέλη έχουμε μερικές πλη­ροφορίες για το έργο της σχολής, τις οποίες έγραψε περίπου 250 χρόνια μετά τον θάνατο του Θαλή. Ο Αριστοτέλης, ωστόσο, ασχολείται μόνο με τις φιλοσοφικές θεωρίες της Σχολής, ενώ μόνο από μεταγενέστερους συγγραφείς σώθηκαν μερικές πληροφορίες που μας βοηθούν να σχηματί­σουμε κάποια εικόνα για το έργο της. 

Ο Θαλής είχε επιδοθεί στην απόδειξη γεωμετρικών προ­τάσεων, η αλήθεια των οποίων είχε διαπιστωθεί εμπει­ρικά. Αναφέρονται μερικές αποδείξεις θεωρημάτων περί ομοιότητας καθώς και η κατασκευή κάποιου απλού οργάνου, με τη βοήθεια του οποίου μπορούσε να υπολογιστεί από την παραλία η απόσταση ενός πλοίου που πλησίαζε. Λέγεται πως για τη μέτρηση της απόστασης αυτής είχε αποδείξει το θεώρημα πως «αν δύο τρίγωνα έχουν μία πλευρά ίση και τις προσκείμενες γωνίες ίσες, είναι ίσα». Δεν υπάρχουν πληροφορίες αν ο Θαλής είχε ασχοληθεί με τη θεωρία των αριθμών. Ωστόσο, είναι γνωστές οι αστρονομικές του ενασχολήσεις και οι μετεωρολο­γικές του έρευνες. Θεωρείται ο πρώτος μετεωρολόγος του κόσμου και ο πρώτος φυσικός, αφού αυ­τός ανακάλυψε τον μαγνητισμό και τον ηλεκτρισμό. Έχει παραμείνει μνημειώδης η πρόβλεψή του, πολλούς μήνες νωρίτερα, της έκλειψης του Ηλίου της 28ης Μαΐου του 585 π.Χ.)Αντάξιος μαθητής του και διάδοχός του στη διεύθυνση της σχολής υπήρξε ο Αναξίμανδρος (βλ. λ.). Ήταν ο πρώτος που επινόησε την κατασκευή των ηλιακών ρολογιών, τα οποία έστη­σε στη Λακεδαίμονα, όπως μας πληροφορεί ο Διο­γένης ο Λαέρτιος. «Ανακάλυψε πρώτος τον γνώ­μονα και έστησε στη Λακεδαίμονα τις συσκευές που δείχνουν με τη σκιά τις τροχιές και τις ισημερίες», όπως αναφέρει και ο Φαβωρίνος στην πραγματεία του που φέρει τον τίτλο Παντοδαπή Ιστορία. Κατα­σκεύασε επίσης ηλιακά ρολόγια. Ο Αναξίμανδρος είχε κληθεί στη Σπάρτη, που ήταν εκείνη την εποχή μια πολύ ισχυρή δύναμη, για να εγκαταστήσει στη Λακεδαίμονα αστεροσκοπεία και ηλιακά ρολόγια, που είχαν ως όργανα παρατηρήσεων τους γνώ­μονες. Ο Κικέρων, μάλιστα, μας δίνει την πληροφορία ότι το αστεροσκοπείο στη Λακεδαίμονα είχε στηθεί από τον Αναξίμανδρο στην κορυφή του Ταΰγετου. Ο Αναξίμανδρος στις έρευνές του φαί­νεται πως είχε υπερβεί και τον δάσκαλό του. Στην αστρονομία, είναι ο πρώτος που σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τη γεωμετρία για τον υπολογισμό των αποστάσεων και των μεγεθών του Ηλίου και της Σελήνης, προκαλώντας τον θαυμασμό των συγχρόνων και των μεταγενεστέρων του για το εκπλη­κτικό για την εποχή του εγχείρημα. Κατάπληξη προ­ξενεί στους συγχρόνους η θεωρία του Αναξίμαν­δρου ότι το παν ήταν κάποτε διάπυρο και ενιαίο και από αυτό προήλθαν οι άλλοι κόσμοι. Η σημερινή επιστήμη δεν είναι σε θέση να προσθέσει τίποτα περισσότερο στη θεωρία αυτή. Ο Αναξίμανδρος είχε γράψει πολλές πραγματείες σχεδόν για όλους τους κλάδους των θετικών επιστημών, οι οποίες δυστυχώς χάθηκαν. Για το περιεχόμενο αυτών των πραγματειών έχουμε ελάχιστες πληροφορίες, από συγγραφείς που έζησαν τουλάχιστον πεντακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του Μιλήσιου φιλοσόφου. Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται ο Αέτιος, ο Πλούταρχος, ο Ιππόλυτος, ο Θέων ο Σμυρναίος και άλλοι. Κατά τον Ιππόλυτο, ο Αναξίμανδρος πρέσβευε πως η Γη βρίσκεται στη μέση του κόσμου, αλλά δεν στηρίζεται πουθενά και αιωρείται λόγω της έλξης των ουράνιων σωμάτων που βρίσκονται γύρω της. Ο Θέων ο Σμυρναίος μας δίνει την πληροφορία ότι, κατά τον Αναξίμανδρο, η Γη είναι μετέωρη και κινείται «περί το του κόσμου μέσον». Περίπου εκατό χρόνια πριν από τους πυθαγόρειους φιλοσόφους Ικέτα και Εκφάντη, στους οποίους ο Κοπέρνικος αναγνωρίζει σε μια επιστολή του προς τον πάπα πως είχαν διατυπώσει τη θεωρία του ηλιοκεντρικού συστήματος, ο Αναξίμανδρος είχε πρώτος διατυπώσει τη θεωρία αυτή. Ο σπόρος που είχε σπείρει ο Θαλής αναπτύχθηκε απίστευτα με τον Αναξίμανδρο. Είναι ο πρώτος που κατασκεύασε γεωγραφικό χάρτη της τότε οικουμένης, και ο πρώτος που έγραψε πραγματεία φυσικής ιστορίας. Ο Θεμίστιος το τονίζει αυτό: «Ο Α­ναξίμανδρος τόλμησε πρώτος από όσους Έλληνες γνωρίζουμε να γράψει βιβλίο περί φύσης». Ο Διο­γένης ο Λαέρτιος και ο Λατίνος συγγραφέας Πλί­νιος μας παρέχουν την πληροφορία ότι ο Ανα­ξίμανδρος είχε κατασκευάσει σφαίρα. Πρόκειται για την κατασκευή του πρώτου πλανητάριου του κόσμου, όπου ήταν σημειωμένες οι κινήσεις του Ηλίου και των πλανητών. Από τον Αναξίμανδρο επίσης γράφτηκε το πρώτο βιβλίο γεωμετρίας του κόσμου καθώς και το πρώτο βιβλίο γεωγραφίας. Από τον Πλούταρχο επίσης γνωρίζουμε τη βιολο­γική θεωρία του Αναξίμανδρου για την προέλευση του ανθρώπου από τα ψάρια, η οποία ενέπνευσε τον Δαρβίνο και τους μεταγενέστερους βιολόγους. )Τρί­τος και τελευταίος, όπως φαίνεται, διευθυντής της σχολής ήταν ο Αναξιμένης (βλ. λ.), που επο­νομαζόταν Φυσικός, γιατί εξακολούθησε με ζήλο τις έρευνες του δασκάλου του, Αναξίμανδρου, επά­νω στα φυσικά φαινόμενα. Ελάχιστες πληροφορίες έχουν περισωθεί για το έργο του Αναξιμένη, αλλά από αυτές που υπάρχουν, φαίνεται ότι είχε βαδίσει ακριβώς πάνω στα χνάρια που είχε χαράξει ο μεγάλος του δάσκαλος των φυσικών επιστημών.
ΔΟΜΗ
ellinonpaligenesia.blogspot.gr

ΠΗΓΗ lithosfotos