Από την εκπομπή του 'ArtFM', την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013* 
 Γεωργαντζάς.jpg
ΑΡΜΟΝΙΗ ΑΦΑΝΗΣ ΦΑΝΕΡΗΣ ΚΡΕΙΤΤΩΝ
Ηράκλειτος (54)

Αυτά που γράφω εδώ, δεν είναι γιά εκείνες και εκείνους που ήδη τα γνωρίζουν. ΄Οσες και όσοι ήδη τα γνωρίζουν, τα γνωρίζουν, άρα: «κανείς δεν μπορεί να τους πιάσει Κώτσους»!

΄Οσες και όσοι όμως ήδη τα γνωρίζουν, δεν πρέπει να τα κρατούν μόνον διά τον εαυτόν τους. Απεναντίας, πρέπει να διαφωτίσουν όλον τον ελληνικόν μας κόσμο, που τυχόν τα αγνοεί.

Εκείνες και εκείνοι που τα αγνοούν, είθε να διαπιστώσουν, πως είναι ελάχιστα εκείνα που πρέπει να γνωρίζουν. Είναι δε πάρα πολύ εύκολο να τα μάθουν, να τα θυμούνται και να τα διαδώσουν στα παιδιά τους, στους συμμαθητές τους, στους συγγενείς, στους φίλους, στους συναδέλφους και στους συνεργάτες τους, με την προτροπήν: «Mάθε, σκέψου, κρίνε!».

Ας τα εκφράσουν με λόγια πιό απλά από τα δικά μου. ΄Ωστε, να διαφωτιστεί έτσι η κάθε Ελληνίς και ο κάθε ΄Ελλην, γιά εκείνα τα ολίγα, τα απλά πραγματάκια, με τα οποία οι τύραννοι του καθεστώτος, ως τερατόψυχοι δράστες του Νείκους, κυριολεκτικά τσακίζουν τις ζωές μας.

Είναι δε αυτά, τα καυτά θέματα της αφυπνίσεως της ελληνικής μας συν-ειδήσεως και συν-ειδητότητος, όπως και της ευαισθητοποιήσεώς μας στην καθεστωτική προπαγάνδα, που καθημερινά την βιώνουμε, μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και εστιάζω επάνω σε 2 (δύο) πολύ συγκεκριμένα προβλήματα, που αντιμετωπίζει ο ελληνικός μας κόσμος, και στις δύο χώρες του ελληνικού μας έθους και έθνους: στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Πρώτον είναι το πρόβλημα της χρηματιστικής, που ήδη το αντιμετωπίζουν πολλές ελληνικές οικογένειες. Δηλαδή το ότι δεν έχουν πλέον την χρηματιστική ικανότητα να εξασφαλίσουν το γάλα των παιδιών τους, ούτε και να βάλουν ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι τους.

Το δεύτερον πρόβλημα είναι η κατηγορηματική άρνησι μερικών συμπατριωτών μας ―και δη ακαδημαϊκών, δηλαδή καθηγητών πανεπιστημίου― να μελετήσουν τους στοχαστές της κλασικής Ελλάδος. Λόγω της ειδικότητός μου στις οικονομικές επιστήμες και την διοίκησι επιχειρήσεων, περιορίζομαι σε ελληνόφωνες ακαδημαϊκούς, στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό, που επίσης ασχολούνται με τα ίδια αντικείμενα.

Πείτε μου σας παρακαλώ: είναι ή δεν είναι παράδοξο το ακόλουθο φαινόμενο; Δηλαδή πως, όχι ελληνόφωνες, αλλάξένοι επιστήμονες είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν την υπεροχή της ελληνικής γραμμής σκέψεως της κλασικής Ελλάδος. Γιατί πρέπει να είναι ξένοι οι επιστήμονες που βασίζονται σε αυτήν, ώστε να συμβάλλουν ενεργά στην ευαισθητοποίησίν μας, στην καθεστωτική προπαγάνδα;

Μήπως είναι ευθύνη και καθήκον όλων μας, να κατσαδιάζουμε, κάθε φορά που τους συναντούμε, τους ελληνόφωνες ακαδημαϊκούς, που αγνοούν τους στοχαστές της κλασικής Ελλάδος; Μιάς και η εκπομπή του 'ArtFM' ακούγεται από την Αυστραλία και την Γερμανία, μέχρι την Αμερική και την Ινδία, αυτή είναι μία ιερή αποστολή, γιά όλες και όλους τις και τους ελληνόψυχους ακροατές που συμμετέχουν, πολλάκις και διαδραστικά.

Σχετικά με το πρώτο πρόβλημα, της χρηματιστικής, άρδην επιτακτική είναι η ανάγκη να κατανοήσουμε κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Πως η χρηματιστική μας αδυναμία να αγοράσουμε το γάλα των παιδιών μας και να βάλουμε ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι μας, άρρηκτα είναι συνδεδεμένη με το τυραννικό καθεστώς της κομματοκρατίας, που έχει ήδη καταλύσει την ελληνική μας πολιτεία, και την έχει υποβιβάσει στην αθλιότητα ενός της πολιτείας υποκαταστάτου, σε ένα προτεκτοράτο.

Προηγούμενες εκπομπές και άρθρα μου στο διαδίκτυο, ήδη τονίζουν τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ ενός πολιτικού συστήματος ή πολιτεύματος και ενός καθεστώτος. Εκτός όμως από την διαφορετικότητα που παρατηρούμε στην δυναμική τους συμπεριφορά, η ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους έχει να κάνει με τον απώτερο σκοπό του καθενός (π.χ.httpUndecided/alfeiospotamos.pblogs.gr/2013/10/n-gewrgantzas-h-efaisthhtopoihsi-mas-sthn-kathestwtikh-propagand.html καιhttpUndecided/tonoikaipnevmata.wordpress.com/2013/10/13/η-ευαισθητοποίησί-μας-στην-καθεστωτι/).

Επί τροχάδην, ένα πολιτικό σύστημα ή πολίτευμα αποσκοπεί στην συλλογική ευδαιμονία και στην συλλογική οικονομική ευμάρεια όλων των μελών ή μερών του. Αντιδιαμετρικά όμως, ένα καθεστώς αποσκοπεί, μόνον στο ιδιωτικό συμφέρον του μονάρχη ή των τυράννων που το επιβάλλουν (Αριστοτέλης).

Ακόμη και ετυμολογικά διαφέρουν ένα 'πολιτικό σύστημα' ή πολίτευμα και ένα 'καθεστώς'. Και οι 2 (δύο) λέξεις προέρχονται από το ρήμα 'ίστημι', την ενεργητική δηλαδή φωνή του ρήματος 'ίσταμαι', που σημαίνει: 'είμαι υπαρκτός', 'στήνω', 'τοποθετώ κοντά' και 'θέτω κοντά σε άλλο'.

Την ειδοποιό όμως διαφορά, ετυμολογικά, την κάνουν οι προθέσεις 'συν-', γιά το πολιτικό σύστημα ή πολίτευμα, και η πρόθεσις 'κατά-', γιά το καθεστώς. Η πρόθεσις 'συν-', στο πολιτικό σύστημα ή πολίτευμα, σχετίζεται με τα: 'ομού', 'από κοινού' και 'συγχρόνως', ενώ η πρόθεσις 'κατά-', στοκαθεστώς, με την έννοια του 'εναντίον', όταν δηλαδή τοποθετείται κάτι ή κάποιος υπό κάποιου άλλου, παρά την θέλησίν του.

Είναι βέβαια μέρος της προπαγάνδας του καθεστώτος, το να προσπαθεί συνεχώς να μας πείσει, μέσα από τα καθεστωτικά του ΜΜΕ, πως το καθεστώς αποτελεί ένα πολιτικό σύστημα ή πολίτευμα. Διότι τούτο είναι ένα καθεστως «ανολοκληρωτου εθνο-μηδενισμού», όπως θα έλεγε ο φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε.

Εκείνες και εκείνοι όμως, που εμμόνως επιμένουν να αποκαλούν το καθεστώς «πολιτικό σύστημα» ή «πολίτευμα», κινδυνεύουν άμεσα να χαρακτηρίζονται άρδην καθεστωτικοί ή υμνητές του καθεστώτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γνωρίζουν εκείνες και εκείνοι περί όφεως μαύρου και κολοβού; Προς αποφυγήν του σφόδρα πονηρού τούτου λάθους, ο Αριστοτέλης μας βοηθά να αντισταθούμε στην τεχνική της παραχαράξεως των λέξεων και των εννοιών.

Η χρηματιστική λιτότης λοιπόν, που μας έχει επιβάλλει το παρόν καθεστώς, το καθεστώς της έξωθεν επιβεβλημένης τυραννικής κομματοκρατίας, δεν αποσκοπεί παρά στο ιδιωτικό μόνον συμφέρον των τυράννων της. Η χρηματιστική αυτή λιτότης υπονομεύει, πρώτα απ' όλα, ό,τι έχει απομείνει, ως ένα άθλιον υποκατάστατον της ελληνικής μας πολιτείας, και τσακίζει έναν από τους 4 (τέσσερις) αξιακούς πυλώνες του κλασικού ελληνικού μας πολιτισμού: την Αφθονίαν.

Μέσα από ένα δυναμικά κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό φαινόμενον, η ελληνική πολιτεία αναδύθηκε ως μία υψηλή τεχνολογία, από την ροή ενός πλέγματος πράξεων, που ακολούθησαν το ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, με την άμεσο ενσωμάτωσίν του στον αξιακό κώδικα που εκφράζουν: η Αισθητική, η Αλήθεια, η Αρετή και η Αφθονία. Είναι λοιπόν το αξιακό σύστημα της Αφθονίας, που τσακίζει η χρηματιστική λιτότης, επιβεβλημένη από το ξενόφερτο, τυραννικό καθεστώς της κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας.

Ως μεσολαβητής μεταξύ ανθρώπων και θεών, η θεά Τύχη της κλασικής Ελλάδος ήταν η θεά της συμπτώσεως, του μη προβλεψίμου ή επιδιωχθέντος, όπως και της ευτυχούς συγκυρίας. ΄Εφερε δε στα χέρια της η θεά, το κέρας της Αμαλθείας, δηλαδή το κέρας της Αφθονίας (httpUndecided/mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/10/blog-post_17.html).

Το έμβλημα τούτο, της τροφού του Διός στο Ιδαίον ΄Αντρον, στην Κρήτη, είναι το σύμβολον της Αφθονίας, της πλησμονής των αγαθών και της συλλογικής ευημερίας των ανθρώπων. Δεν αφήνει καμμίαν αμφιβολίαν, ότι ο ελληνικός μας κόσμος είχε κατά νουν ένα αρχέτυπο αγαθής τύχης ή πλουτοδότραςδυνάμεως.

Αυτό ακριβώς το τσάκισμα του ελληνικού μας πολιτισμού είναι που προσπαθούν να αποτρέψουν οι πατριωτικές προσφορές χρηματιστικής, του πριν και πάνω απ' όλα, ΄Ελληνα, Αρτέμη Σώρρα, όπως και του οργανισμού ΕΙ·ΕΝD, τον οποίο υπηρετώ ως αντιπρόεδρος ή συνδήκτωρ. Χωρίς δόγμα, χωρίς κόμμα και χωρίς χρώμα, προτάσσουμε την αποκατάστασιν του αξιακού πυλώνα της Αμαλθείας, δηλαδή της Αφθονίας, του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού.

΄Αρδην επιτακτική όμως παραμένει η ανάγκη, όλες και όλοι μας να κατανοήσουμε πως η χρηματιστική μας αδυναμία να εξασφαλίσουμε το γάλα των παιδιών μας και να βάλουμε ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι μας, άρρηκτα είναι συνδεδεμένη με το τυραννικό καθεστώς της κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας. Διότι αυτό το τυραννικό καθεστώς είναι που έχει ήδη καταλύσει την ελληνική μας πολιτεία και την έχει υποβιβάσει εις ένα άθλιον της πολιτείας υποκατάστατον, δηλαδή σε ένα προτεκτοράτο ξένων, όχι μόνον ανθελληνικών, αλλά κυρίως ελληνοφοβικών συμφερόντων, του κατοχικού καθεστώτος.

Είναι άρδην επιτακτική η ανάγκη τούτη, διότι είναι απαραίτητο να κατανοούμε όλες και όλοι μας το τι μας συμβαίνει, όπως και το γιατί μας συμβαίνει, το ό,τι μας συμβαίνει. Τι είναι λοιπόν εκείνο που μας συμβαίνει, και γιατί μας συμβαίνει;

΄Οταν το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον μας μεταλλάσσεται, τότε επίσης μεταλλάσσεται ο τρόπος με τον οποίον βλέπουμε το περιβάλλον μας. Επιπλέον, οι αντικειμενικές αλλαγές στο περιβάλλον μας, όπως και οι υποκειμενικές αλλαγές, στον τρόπο που βλέπουμε τις αλλαγές στο περιβάλλον μας, φαίνεται να αλληλο-επηρεάζονται αλληλο-διαδόχως.

΄Ολες και όλοι μας βιώνουμε την αναταραχή και την βία σε τούτη την χρονική περίοδο ανισορροπίας της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτικής. Βιώνουμε μία εποχή, όπου το της πολιτείας θλιβερόν υποκατάστατον της τυραννικής κομματοκρατίας, όπως και το αντίστοιχο δόγμα της, φαίνεται να ανοίγουν ήδη τον δρόμο γιά την επιστροφή του κλασικού ελληνικού στοχασμού, δηλαδή την επιστροφή του ελληνικού μας πολιτισμού.

Αυτό που βιώνουμε επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, αλλά και το τι σκεφτόμαστε επηρεάζει αυτό που βιώνουμε. Η αντικειμενικότητα και η υποκειμενικότητα είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος: ναι μεν μπορούμε να τις βλέπουμε και να τις εξετάζουμε ξεχωριστά, αλλά δεν μπορούν πραγματικάνα διαχωριστούν. Είναι σαφής η αλληλεπίδρασίς των και αποκαλύπτεται στην εξέλιξι του τρόπου που βλέπουμε την όλη πολιτική μας κατάστασι.

Το δεύτερον πρόβλημα, είναι η κατηγορηματική άρνησις μερικών συμπατριωτών μας ―και δη ακαδημαϊκών, δηλαδή πανεπιστημιακών― να μελετήσουν τους στοχαστές της κλασικής Ελλάδος. Διότι φαίνεται πως υπάρχει μία προκατάληψις, όσον αφορά στις γνώσεις των κλασικών μας στοχαστών, τουλάχιστον επί των οικονομικών επιστημών.

Η νεωτερικότητα θεωρεί τους κλασικούς ΄Ελληνες στοχαστέςde facto οπισθοδρομικούς στις οικονομικές επιστήμες, επειδή αυτές ανοήτως συνδέονται με την περίοδο μετά τηνβιομηχανική επανάστασι, όπως και με την έκρηξι της προπαγάνδας του επιβεβλημένου καθεστώτος. Απόρροια της προπαγάνδας του καθεστώτος είναι ο άκρατος καταναλωτισμός, που οδηγεί στην υποβάθμισι του βιωτικού μας επιπέδου και στην χρηματιστική κρίσι που διανύουμε.

Παρενθετικά, μιάς και την ανέφερα, ας μην ξεχνούμε την τραγική ειρωνία της βιομηχανικής επαναστάσεως: όσονπερισσότερο οι μηχανές εχρησιμοποιούντο ως υποκατάστατα γιά τους ανθρώπους, τόσον περισσότερο οι άνθρωποι στην εργασία τους κατήντησαν να συμπεριφέρονται ως μηχανές. Π.χ. βλέπε την σάτιρα του Τσάρλι Τσάπλιν, στην κινηματογραφική ταινία του, με τίτλο: «Μοντέρνοι Καιροί».

Στον αντίποδα όμως αυτής της καθεστωτικής προπαγάνδας ορθώνεται η ηθική, που οδηγεί στην τεραστία κοινωνική αξία των δικαίων συναλλαγών. Η ηθική έχει σημαντικές συνέπειες γιά την κοινωνική μας συνοχή, όπως και γιά την λειτουργία και την ανάπτυξι της οικονομίας των κλασικών χρόνων του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού.

Στην κλασική του εποχή, ο ελληνικός μας κόσμος πέτυχε να ενσωματώσει την δικαιοσύνη στην οικονομική του συμπεριφορά και τις δραστηριότητές του. Το έπραξε δε τούτο υιοθετώντας την κριτική σκέψι και τον ορθολογισμό, που θεμελίωσαν οι ΄Ελληνες στοχαστές, στις ελληνίδες πόλεις της Ιωνίας.

Δεν υιοθέτησε δηλαδή την ηθική λόγω του φόβου μίας αναμενομένης επιδοκιμασίας ή τιμωρίας. Απεναντίας, ο ελληνικός μας κόσμος επεδίωκε να μεγιστοποιήσει τα συλλογικά οφέλη, σηλαδή την συλλογική ευδαιμονία, και την συλλογική οικονομική ευμάρεια της κοινωνίας, γιά όλους τους πολίτες.

Αυτός είναι ίσως ένας από τους λόγους που, όχιελληνόφωνες, αλλά ξένοι συγγραφείς, σήμερα αναγνωρίζουν την υπεροχή της κλασικής-ελληνικής γραμμής σκέψεως. Απροκάλυπτα πλέον τοποθετούνται υπέρ της επιστροφής των θέσεων των στοχαστών της κλασικής Ελλάδος. Ιδού μερικά παραδείγματα:

α) Η Γαλλίδα Simone Le Baron, που παράλληλα με το βιβλίο της, με τίτλο: «Μιά Γαλλίδα γιά την Ελλάδα» (2013), προσπαθεί να ξεκινήσει ένα παγκόσμιο κίνημα νεο-φιλελληνισμού. Σε άπταιστα Ελληνικά, η Simone Le Baronδιακρίνει στο βιβλίο της την διαφορά μεταξύ του χρήματος και του νομίσματος, ενώ επίσης αναφέρεται στις ελληνικές αξίες, που υπήρξαν ο πρόδρομος και ο στυλοβάτης του δυτικού πολιτισμού.

β) Ο Γερμανός κλασικός φιλόλογος, Bruno Snell, που στο βιβλίο του με τίτλο: «Η ανακάλυψη του πνεύματος: στην ελληνική φιλοσοφία και την λογοτεχνία» (1953), εξηγεί το πως ακριβώς οι στοχαστές της κλασικής Ελλάδος, δεν έκαναντίποτα λιγότερο από το συλλογικά να ανακαλύψουν το ανθρώπινο πνεύμα.

γ) Ο επίσης Γερμανός, φιλόσοφος Martin Heidegger που, στο βιβλίο του με τίτλο: «Παρμενίδης (μελέτες στην ηπειρωτική σκέψη)» (1982), τονίζει την αντίθεσι μεταξύ της ελληνικής και της ρωμαϊκής σκέψεως, όπως και την αντανάκλασι της αντιθέσεως αυτής στην γλώσσα. Αναλύει δε λεπτομερώς οHeidegger, το πως διεξοδικά μειώνεται η αρχέγονος, ελληνική αντίληψις της Αλήθειας και, εξίσου σημαντικό, του σκιώδουςψέματος, που ξεκίνησε στην ύστερη ελληνική διανόησι.

δ) O Πολωνο-ιουδαίος, Βρετανός μαθηματικός, Jacob Bronowski. Στην σελίδα 8 (οκτώ) του βιβλίου του με τίτλο:«Μία αίσθησις του μέλλοντος: δοκίμια στην φυσική φιλοσοφία» (1977), επισημαίνει πως οι στοχαστές της κλασικής Ελλάδος είναι αυτοί που έκαναν την μεγαλύτερη ανακάλυψι στον κόσμο: «ανακάλυψαν την ίδια την επιστήμη».

ε) Με το όλον θέμα της αφυπνίσεως της ελληνικής μας συν-ειδήσεως και συν-ειδητότητος, ασχολείται μία πλειάς ξένωνερευνητών, όπως είναι, π.χ., ο Δρ. Antonio Damasio, καθηγητής νευροεπιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Νοτίας Καλιφόρνιας, ο Δρ. Daniel Dennett, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Tufts της Μασαχουσέτης, όπως και ο Δρ.William A. Tiller, επίτιμος καθηγητής της επιστήμης υλικών του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, στην Καλιφόρνια, των ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα των ερευνών τους απροκάλυπτα πλέον τοποθετούνται υπέρ της επιστροφής των θέσεων των στοχαστών της κλασικής Ελλάδος, που υποστήριζαν πως: το ανθρώπινο πνεύμα είναι πιό θεμελιώδες από την ύλη.

Οπλισμένοι με τα υπερόπλα του οθολογισμού και της κριτικής σκέψεως, οι στοχαστές της κλασικής Ελλάδος βλέπουν τον άνθρωπο ως, θα τολμούσα να πω, υλικόν κατ' ευφημισμόν, αλλά πρωτίστως ως ένα ον πνευματικόν, του οποίου το κύριον μέλημα είναι η πνευματική ανέλιξίς του: προσωπικά, κοινωνικά και πολιτικά. Η ουσία, η μορφή και η συν-είδησις του ανθρώπου συνθέτουν την αρμονικήν έκφρασι της Φύσεως, από όπου προέρχεται ο άνθρωπος, και δη ο ελληνικός άνθρωπος.

Βλέπει δηλαδή τον άνθρωπο, η ελληνική γραμμή σκέψεως, ως αποτελούμενον από ουσίαν, μορφήν και συν-είδησιν, ως μίαν αρμονικήν έκφρασιν της Φύσεως, σκοπός της οποίας φαίνεται πως είναι η συνεχής ανέλιξις της συν-ειδήσεως.

Συν τω χρόνω, το των Ελλήνων ερωτικόν δαιμόνιον οδηγεί στην μίξι της μεριστής και της συνεχούς ουσίας, ώστε το είναι του ατόμου να εξελίσσεται εις άτομον συν-ειδητόν. Τον χρόνον βέβαια ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος, αλλά και η μαθηματική βιολογία, από το 2010, τον περιγράφουν ως τρισδιάστατον, και δη σπειροειδή. Συν τω χρόνω λοιπόν, μετουσιώνεται ο άνθρωπος, διά μέσου οργανισμών της οντικής κλίμακος, όπως είναι, π.χ., η κοινωνία των ανθρώπων, εις έναν άνθρωπον πρωτίστως πνευματικόν.

Είναι δε η ουσία η μεριστή ή μεριζομένη, η 'άνευ ποιού' ή 'άποιος ουσία', που παράγει τα βασικά σωμάτια της φυσικής επιστήμης εις ζεύγη, π.χ., ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια ή κουάρκ και αντικουάρκ. Σχετικά δε με την μεριστή ήμεριζομένη
ουσία, ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων την περιγράφουν, αντίστοιχα, με τους όρους: «έτερον» και «αόριστος δυάς», θεωρώντας πως εκπροσωπεί την θήλεια ενέργειαν.

Η δε συνεχής ουσία είναι η πρωταρχική ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, περιδινουμένη και επίσης σπειροειδής, μιάς και κινείται διαχρονικά, με μία μεγάλη ικανότητα διεισδύσεως στην συν-ειδητότητα του ανθρώπου. Σχετικά με την συνεχή ουσία, ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων την περιγράφουν με τους όρους: «Εν» και «Λόγος», θεωρώντας πως εκπροσωπεί την άρρενα ενέργειαν. Ο Πλάτων επίσης αποκαλεί την συνεχή ουσία «ταυτόν», ενώ ο Αριστοτέλης την προσδιορίζει απλά ως ένα «είδος».

Στην διαχρονική της ανέλιξι, η ελληνική γραμμή σκέψεως βλέπει την Αρμονίαν ως τον ύψιστον ηθικόν νόμον της Φύσεως. Δια-κανονίζει δε η Αρμονία, την συμπύκνωσιν του τριπτύχου των εννοιών που άμεσα μας αφορούν: 'Ελευθερία', '΄Ερως', και 'Δικαιοσύνη'.

Μέσα σε τούτο το πλαίσιο, ο ελληνικός άνθρωπος, αυτό το πνευματικόν όν, πραγματοποιεί την ανέλιξίν του εντός της ελληνικής πολιτικής κοινωνίας, η οποία είναι ένας οντικόςοργανισμός, και όχι, ποτέ, απλά οντολογικός. Το πετυχαίνει μέσω δράσεων και πράξεων πρωτίστως κοινωνικο-πολιτικών, διά της γλώσσης, των εθίμων, των ηθών, των θεσμών και των παραδόσεών του, που είναι κατάλληλοι διά την ιδιοσυγκρασίαν και το πνευματικόν επίπεδον της ελληνικής μας φυλής.

Συμπερασματικά λοιπόν, εστιάσαμε επί της αφυπνίσεως της ελληνικής μας συν-ειδήσεως, όπως και της ευαισθητοποιήσεώς μας στην καθεστωτική προπαγάνδα, που καθημερινά την βιώνουμε, μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.Δύο είναι τα σχετικά, καυτά προβλήματα, που αντιμετωπίζει ο ελληνικός μας κόσμος, και στις δύο χώρες του ελληνικού μας έθους και έθνους, δηλαδή στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Πρώτον είναι το πρόβλημα της χρηματιστικής, δηλαδή το ότι πολλές ελληνικές οικογένειες δεν έχουν πλέον την χρηματιστική ικανότητα να εξασφαλίσουν το γάλα των παιδιών τους, ούτε και να βάλουν ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι τους. Το δεύτερον πρόβλημα έχει να κάνει με την κατηγορηματική άρνησι μερικών ελληνοφώνων ακαδημαϊκών να μελετήσουν τους στοχαστές της κλασικής Ελλάδος.

Η λύσις στο πρώτο πρόβλημα είναι οι πατριωτικές προσφορές χρηματιστικής, του πριν, και πάνω απ' όλα, ΄Ελληνα, Αρτέμη Σώρρα, όπως και του οργανισμού ΕΙ·ΕΝD. Επαναλαμβάνω: χωρίς δόγμα, χωρίς κόμμα και χωρίς χρώμα, προτάσσουμε αρμονικά και συλλογικά την αποκατάστασιν του αξιακού πυλώνος της Αφθονίας, στον ελληνικόν μας κόσμο.

Η λύσις στο δεύτερο πρόβλημα σχετίζεται με την ευθύνην και το καθήκον όλων μας, να κατσαδιάζουμε, κάθε φορά που τους βλέπουμε, τους ελληνόφωνες ακαδημαϊκούς, που αγνοούν τους στοχαστές της κλασικής Ελλάδος. Είναι μία ιερή αποστολή τούτη, γιά όλες τις και όλους και τους ελληνόψυχους ακροατές που συμμετέχουν, πολλάκις και διαδραστικά, όπως επίσης και γιά τις και τους αναγνώστες που διαβάζουν τα άρθρα μου.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, γιά την προσοχή σας, όπως και γιά τον τρισδιάστατον χρόνον σας!

Νίκος Γεωργαντζάς
Συνδήκτωρ, ΕΙ·ΕΝD

Εκτός από συνδήκτωρ (αντιπρόεδρος) του συμβουλευτικού οργανισμού ΕΙ·ΕΝD, ο Δρ. Νίκος Γεωργαντζάς είναι καθηγητής συστημικής δυναμικής στο ΠανεπιστήμιοFordham της Νέας Υόρκης. Η συστημική δυναμική είναι μία σχετικά νέα επιστήμη, που τα τελευταία χρόνια σημειώνει ραγδαία ανέλιξι, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ασία και την Ευρώπη. Ο Δρ. Γεωργαντζάς είναι ιδρυτικό μέλος του ελληνικού τμήματος στον παγκόσμιο οργανισμό συστημικής δυναμικής, έχοντας διατελέσει πρόεδρος του παγκοσμίου σχετικού συνεδρίου, που έγινε στην Αθήνα το 2008. Κατατάσσεται στους κορυφαίους παγκοσμίως επιστήμονες στον τομέα του, με δημοσιεύσεις σε πλήθος επιστημονικών περιοδικών και βιβλίων. Πέρα από τα ακαδημαϊκά του καθήκοντα, με τα συνεχή άρθρα-παρεμβάσεις του βρίσκεται στην πρώτη γραμμή γιά την προώθησι του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού στις ΗΠΑ, αλλά και την επίλυσι των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική μας κοινωνία συλλογικά, επάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.