ΤΣΙΓΑΡΟΚΑΠΝΟΣΧΗΜΑΤΑ
Τσιγαροκαπνοσχήματα,
φαρμάκι και σαπίλα,
πως με
κατάντησες ζωή
και ζω μέσ’ στη
μαυρίλα
Και σε ντουβάρια
τέσσερα
της μοναξιάς
η αλάνα,
μ’
έκλεισες μέσα κι
έκλεισες
του ονείρου μου
τη βάνα.
Σ’ ένα μπαλκόνι
χαμηλό
καφέ, τσιγάρο
πίνω,
μ’
ένα μολύβι και
χαρτί
μορφή στον πόνο
δίνω.
Δε θα ζητήσω
απ’ τον Ζυγό
δικαιοσύνη κι οίχτο,
κάμε, μου είπαν,
το καλό
και στ’ ακρογιάλι
ρίχτο.
Εμένα τα
πιστεύω μου
τα δίκασε η
μοίρα,
ν’
ανοίξω μού ‘δωσε
κλειδί
της κόλασης τη
θύρα.
Σε ένα κάδρο
ξύλινο
κρεμιέται η ανάμνησή
μου,
για να… θωρώ και
να θωρούν
τη
κάθε θυμησή μου.
Γιώργος Δουζένης
10-10-2012
Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου