Η ΝΥΧΤΑ ΚΙ ΕΓΩ
Βραδάκι ήταν
όμορφο, γλυκό, σεληνιασμένο,
μονάχος μου
περπάταγα σε δρόμο
φωτισμένο,
η
νύχτα με προσκάλεσε
παρέα να της
κάνω,
"έλα", μου είπε,
"φίλε μου, έλα
να σε γλυκάνω".
"Μιά ιστορία
θα σου πώ,
παλιά, λησμονημένη,
για χώρα
όμορφη μιλώ, που
ήταν δοξασμένη,
με παλληκάρια
ατρόμητα και κόρες
ζηλευτές,
με πνεύμα
που εγέννησε αξίες
και αρχές.
Περήφανα είχε
τα βουνά κι
ονομαστά ποτάμια,
με νύμφες
και νεράιδες στους
λόγγους, στα λιβάδια.
Οι άνθρωποί
της οι απλοί
για θρύλους διηγούσαν,
Για μύθους
και ιστορήματα μ'
αγάπη αυτοί μιλούσαν.
Τι να
πρωτοθυμηθώ και τι
να ομολογήσω,
ειλικρινά είναι
δύσκολο το πώς
να ξεκινήσω…
…Μια
λάμψη ήταν στην
αρχή, λάμψη πολύ
μεγάλη,
που απλώθηκε
στον κόσμο μας
σα νά 'τανε
αγκάλη.
Από τη
λάμψη φτιάχτηκε η
γή που τη
πατάμε,
κι
έπειτα θάλασσα πλατιά,
αυτή που κολυμπάμε.
Σειρά είχαν
τώρα τα φυτά,
που τόσα μας
προσφέρουν,
καθώς επίσης
ζωντανά, συμπλήρωμα να
φέρουν.
Χιλιάδες
χρόνια πέρασαν και
ήρθαν αλλαγές,
σεισμοί και
ηφαίστεια έδρασαν και
πύρινες φωτιές.
Πολλά βουνά
βουλιάξανε και άλλα
νησάκια γίναν
Και
κάποιοι λόγγοι πράσινοι,
αποκαϊδια μείναν.
Και αφού
κατασταλάξανε τα πράγματα
στη γή,
ξάφνου παρουσιάστηκε
η ανθρώπινη ζωή.
Όλα τη
θαυμάσανε τη νέα
τη τροπή
και χάρηκαν
που ο άνθρωπος
είχε τη "λογική".
"-Μήπως σε κούρασα
πολύ, θέλεις να
σταματήσω
και διάλειμμα
να κάνουμε, μετά
να συνεχίσω;"
"-Όχι, νυχτιά
μου όμορφη, μη
σταματάς να λές,
να μάθω
θέλω, ειλικρινά, πως
ήτανε το χθές".
"Που λές
λοιπόν, ο άνθρωπος, τα
πάντα εξερευνούσε
και με
τα μάτια και τ'
αυτιά, όλα παρατηρούσε.
Όλα τα
εργαζότανε με τέχνη
και σπιρτάδα
και έγινε
το πνεύμα του
ανθρώπινη λαμπάδα.
Εδώ αρχίζουν
τα καλά, τα
ένδοξα κι ωραία,
γι αυτό
μη φύγεις, φίλε μου,
κάνεις καλή παρέα.
Κι αν
απορία δύσκολη θέλεις
να με ρωτήσεις,
εγώ να
ξέρεις θα σου
πώ όλες τις
απαντήσεις.
Η τέχνη
η πρώτη ήτανε
να φτιάχνει εργαλεία,
άλλα τα
είχε για δουλειά
και άλλα για
θηρία.
Μετά με
χώμα και νερό,
κεραμικά θα φτιάξει
κι έπειτα
σπίτια πλίθινα σ' ολάκερη
τη πλάση.
Και γή
επεξεργάζεται και σχέδια
πολλά,
τώρα μιλά
με γράμματα και
μαθηματικά.
Σπουδαία οικοδομήματα
φτιάχνει με τεχνική,
τα συνδυάζει
αρμονικά στης φύσης
το χαλί.
Το πνεύμα του πιό δυνατό
και λόγους τώρα
βγάζει,
οι άνθρωποι
αυξάνονται και νόμους
αραδιάζει.
Τώρα καλό
απ' το κακό
ξέρει να ξεχωρίζει,
την ηθική
και τις αρχές
μαθαίνει να ορίζει.
Στη γή,
στη μάνα γή,
οπού 'μαθε να
οργώνει,
ναό περίλαμπρο,
τρανό, ο άνθρωπος
ορθώνει,
είναι σε
όλους ξακουστός, είναι
ο Παρθενώνας,
που μας
εμπνέει ψυχικά εις
όλους τους αιώνας".
"-Πιστεύω να
κατάλαβες που τη
κουβέντα πήγα,
υπάρχουν όμως
πιο πολλά κι
αυτά είναι μόλις
λίγα.
Τι να
σου κάνω, φίλε
μου, μιά νύχτα
είμαι μόνο,
παρέα απόψε
ήθελα, για να
ξεχνώ τον πόνο…".
Γιώργος Δ. Δουζένης
" Ο γεωργός του πνεύματος"
2003
Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου