ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Τον άνθρωπο
κι αν συμπονάς,
εκείνος δεν σε
θέλει
έχει η
ψυχή του κώνειο
και η λαλιά
του μέλι.
Άβυσσο,
τον φωνάζουνε τον
ψυχικό του κόσμο,
μία σκορπά
χαμόγελα και μιά
σκορπά τον τρόμο.
Χιλιάδες χρόνους
έζησε σα ζώο
στις σπηλιές,
ανάμεσα σε
τέρατα, πολέμους και φωτιές.
Το στόμα
του σαν έμαθε,
τις λέξεις να
λαλεί,
μέσ' στο
μυαλό του δόξασε…,
χρήμα…, πολιτική.
Τα κάλπικα
τα όνειρα που
πούλαγε στους άλλους,
εγέννησαν τους
ήρωες, μικρούς μα και μεγάλους.
Παράλογο το
θέατρο που παίζει
νύχτα - μέρα,
εθέριεψε τους
"άρρωστους", χάρις στη
ταμπακιέρα.
Με σύνορα
τον χώρισε και
τον πλανήτη Γή
και νόμους
και ψηφίσματα, έβγαλε
στη βουλή.
Τό 'να
παιδί, "καλό"
παιδί και τ'
άλλο βράσε ρύζι,
και οι
πολλοί πιά ψάχνουνε,
για νέο μετερίζι.
Το βιός
μπορεί να πήρανε,
μα τη ψυχή
σου όχι,
κάνε τον
πόνο μουσική και
τον καημό σου
λόγχη.
Τον άνθρωπο
σαν θα τον
δείς, μπροστά σου με
κανόνι,
κάν' τη
καρδιά σου μέγγενη
και το μυαλό
σου ακόνι.
Γιώργος Δουζένης
"
Ο γεωργός του
πνεύματος"
ΜΑΡΤΙΟΣ 1997
Από την συλλογή «ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου