Η διαχείριση του BLOG δεν υιοθετεί απαραίτητα το περιεχόμενο άρθρων που αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οιασδήποτε φύσεως ευθύνη.
Εδώ και μισή ώρα περπατούσε σκυφτός, δίπλα στην θάλασσα. Το βλέμμα του χαμένο στις σκέψεις. Που ήταν πως ξεκίνησε, τι έκανε στην ζωή του.'Ολη του η ζωή, ξανά και ξανά σαν ταινία μπροστά στα θολά του μάτια.
Λίγα μέτρα ακόμη και κάθεται σε μία απόμερη γωνιά σε ένα από τα μικρά λιμανάκια που κάνει η παραλία. Ο ήλιος στην δύση του, δίνει μια στενάχωρη χροιά πάνω στην ήρεμη θάλασσα, για να συμπληρώσει την ήδη βασανισμένη ψυχή του.
Ο Α. κάθεται χωρίς να σηκώσει το κεφάλι, χωρίς να ανασαίνει σχεδόν και άρχισε να στρίβει το τελευταίο του τσιγάρο. Γύρω του ερημιά, σε λίγο θα έρθει το σκοτάδι και οι τελευταίοι περιπατητές φεύγουν γοργά, όσο το φως τους δείχνει τον δρόμο.
Πενήντα χρόνια ζωής. Πενήντα χρόνια αγώνα. Θυμάται με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του, την πρώτη μέρα που έφευγε από το πατρικό του, με μία βαλίτσα στο χέρι, για να ανοίξει τα φτερά του στην ζωή, γεμάτος όνειρα και ελπίδες. Τότε που ένοιωθε δυνατός, τότε που ο κόσμος του άνηκε.
Θυμάται στα πρώτα του βήματα, τον δάσκαλό του να του λέει: Είσαι περήφανος, πας με το κεφάλι ψηλά και το "σταυρό στο χέρι", ο δρόμος σου θα είναι γεμάτος αγκάθια μα θα τα καταφέρεις.
Τα χρόνια πέρασαν, ο δρόμος ήταν γεμάτος αγκάθια αλλά πάλευε με όλες του τις δυνάμεις. Δεν δέχθηκε να σκύψει το κεφάλι, δεν τεμπέλιασε ποτέ του.
Θυμάται να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να δημιουργήσει την δική του ζωή, για να αποδείξει στους αμόρφωτους φτωχούς γονείς του την αξία του. Να αποδείξει στον μικρόκοσμό του, ότι δεν χρειάζεται να είσαι από "τζάκι" για να τα καταφέρεις. Πόσο αισιόδοξος ήταν!
Σηκώνει το βλέμμα στον ουρανό. Είναι η στιγμή που τα αστέρια αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Το μικρό ευχάριστο ταξίδι της σκέψης στην νεανικότητά του, του είχε δώσει το χαμόγελο που έχει χάσει τόσο καιρό. Κι όμως ένα δάκρυ έρχεται να σβήσει τις ωραίες ευχάριστες αναμνήσεις.
Σκέφτεται το παιδί του και δάκρυα κυλάνε σιγά σιγά από τα μάτια του. Εδώ και δύο χρόνια χωρίς δουλειά, ξοδεύοντας και τις τελευταίες του οικονομίες σε οφειλές (όπως του είπαν) προς το κράτος που δεν είχε.Μια ζωή τυπικότατος στις υποχρεώσεις του. Ξεπούλησε τα πάντα για να αποφύγει την καταστροφή, ελπίζοντας πως δεν θα τον αφήσει έτσι η μοίρα, κάτι θα βρεθεί και γι' αυτόν. Κι όμως, σήμερα το παιδί του, για μία ακόμη μέρα έφυγε για το σχολείο χωρίς πρωινό, κακοντυμένο μιας και είχε ψηλώσει και τα ρούχα πλέον δεν του έκαναν, λυπημένο και αυτό με την κατάσταση που περνά η οικογένειά του.
Σκέφτεται πόσο χαρούμενοι έτρεχαν σε τούτη εδώ την παραλία. Τις ξένοιαστες βόλτες τους με τα ποδήλατα, την χαρά του μικρού όταν στο τέλος της βόλτας, καθόντουσαν στο κοντινό μαγαζάκι και έτρωγαν το παγωτό τους.
Και τώρα το παιδί παλεύει μόνο του και νηστικό στο σπίτι, να βγάλει το αυριανό πρόγραμμα του σχολείου. Και αμέσως το μυαλό του γεμίζει ανησυχία. Πως θα σπουδάσει; πως θα ζήσει; τι θα γίνει; Το άγχος και ο θυμός τον πνίγει.Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ κατακλίζει την σκέψη του και σαν τσουνάμι θολώνει για μία ακόμη φορά το μυαλό του.
Τι δεν έκανε σωστά; Που πήρε τον λάθος δρόμο; Τι δεν πρόβλεψε;
Ατέλειωτες ώρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια δουλειάς. Είχε καταφέρει να φτιάξει κάπως την ζωή του. Είχε την δουλειά του, είχε πάρει ένα μικρό σπίτι με δάνειο, ένα αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις του. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα που να δηλώνει σπατάλη. Τριάντα χρόνια δουλειάς και τώρα; Τίποτα. Το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.
Τα δάκρυα σταματούν και ξανά ο θυμός μέσα του να φουσκώνει την καρδιά του. Προσπάθησε και αυτός να κάνει την επανάστασή του. Διαμαρτυρήθηκε με τον υπόλοιπο λαό στους δρόμους. Έφτιαξε μάλιστα και λογαριασμούς στα σόσιαλ να φωνάξει για το δίκιο του. Να ζητήσει δικαιοσύνη.
Ώπα! Επανάσταση; Ποια επανάσταση; Αυτή που δεν έγινε ποτέ;
Θυμάται τότε, που πήρε την Ελληνική σημαία και κατέβαινε να διαδηλώσει μαζί με τον υπόλοιπο λαό, όταν δύο παρέες με κάτι κόκκινες και μαύρες σημαίες όρμηξαν η μία στην άλλη και αυτός βρέθηκε ανάμεσά τους, να ξυλοκοπείται και από τους μεν και από τους δε. Μέσα στην πάλη η Ελληνική σημαία που είχε στα χέρια του, έπεσε, ποδοπατήθηκε, έγινε ένα σκισμένο βρώμικο πανί. Και αυτός με σκισμένα ρούχα και μερικούς μώλωπες γύρισε σπίτι πληγωμένος, χωρίς να καταφέρει να διαμαρτυρηθεί.
Θυμάται με τι ελπίδα έγραφε στα σόσιαλ για το μέλλον της χώρας του (βλέπεις η τεχνολογία σήμερα βοηθά να έρθεις σε επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους, να μοιραστείς όνειρα, ιδανικά, γνώσεις, εμπειρίες).
Απογοήτευση βέβαια και εδώ. Τι παγίδα! Όλοι φωνάζουν, γράφουν στα πληκτρολόγιά τους, νοιώθουν δυνατοί στον πόνο του άλλου. Λόγια, λόγια, λόγια. Όλοι φωνάζουν μα κανείς δεν ακούει. Ένοιωσε να εγκλωβίζεται, ένοιωσε να βιάζεται ακόμη μία φορά η ζωή του, απο τους ίδιους ανθρώπους που φωνάζαν για την αδικία. Ένοιωσε να ξεφτιλίζεται μοιράζοντας τον πόνο του και τις σκέψεις του με ανθρώπους που δεν ήθελαν να καταλάβουν, μιας και είχαν μάθει μία ζωή να κολυμπάνε στο ρεύμα του ποταμιού και όχι κόντρα. Προτίμησε την μοναξιά του. Έκλεισε τον παλιό υπολογιστή του και δεν τον ξανάνοιξε.
Η σκέψη του ξανάφυγε. Θυμήθηκε τους φίλους και τις παρέες. Τότε που οικονομικά ήταν καλά και οι φίλοι τον έπαιρναν κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Θυμάται τα πάρτυ και τις γιορτές, τα εστιατόρια και τις εξόδους. Χαμογέλασε. Τότε ήταν καλά. Τότε κερνούσε όλη την παρέα μιας και είχε καταφέρει να είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση απο τους άλλους. Τότε βοηθούσε κάτι φίλους με τα δάνειά τους, με τις υποχρεώσεις τους. Αλήθεια, που να είναι τώρα;; Θυμήθηκε τις φυσιογνωμίες μια προς μία, ξανακοίταξε τον ουρανό και ευχήθηκε να είναι όλοι καλά.
Έσκυψε και έβγαλε το πορτοφόλι του. Τράβηξε μια φωτογραφία απο μέσα. Την φωτογραφία του παιδιού του. Την έπιασε με τα δύο του χέρια και την φίλησε. Ένα δάκρυ πάλι κύλησε, ήταν το τελευταίο.
Το τσιγάρο τελείωσε. Σηκώθηκε και άρχισε σιγά σιγά να περπατά προς την θάλασσα. Σκέφτηκε ότι σίγουρα το επόμενο πρωί θα έβρισκαν στο σπίτι το γράμμα με τις τελευταίες οδηγίες για τα λίγα λεφτά που μάζεψε ξεπουλώντας μια παλιά εικόνα της Παναγίας που την είχε κληρονομιά εδώ και 5 γενεές. Σίγουρα θα είχαν να περάσουν για λίγο καιρό και δεν θα έμενε το παιδί του στον δρόμο.
Τα βήματα βάρυναν καθώς το νερό τύλιγε τα πόδια του. Σαν υπνωτισμένος συνέχισε το βήμα του μέσα στο νερό.Είχε αρχίσει να χειμωνιάζει και άρχισε να τρέμει από το κρύο, μα δεν ήταν ούτε αυτό ικανό να τον ξυπνήσει απο τον λήθαργο της αυτοκαταστροφής. Συνέχισε μέχρι που χάθηκε. Μέχρι η θάλασσα να πάρει μαζί της το νεκρό κορμί του.
Την επόμενη μέρα, η κίνηση στους δρόμους η ίδια. Οι πολιτικοί συνέχιζαν να αψημαχούν σαν τα κοκόρια στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τα σόσιαλ συνέχισαν να φωνάζουν για την επερχόμενη καταστροφή και σωτηρία. Για τον Α. δεν ακούστηκε τίποτα, δεν υπήρξε ποτέ. Δεν θα υπάρξει ποτέ!
«…..Δείχνουν σαν το καθεστώς να μην φοβάται και τόσο την λαϊκή εξέγερση και μάλιστα να την προκαλεί κιόλας. Γιατί; Οταν κάποιος ενεργεί σαν να μην φοβάται την αυτοδικία που θα φέρει μια τυφλή λαϊκή εξέγερση εξαιτίας της οργής και της απόγνωσης που ο ίδιος προκαλεί και δημιουργεί είναι
ή τρελλός
ή θέλει πράγματι να προκαλέσει την αυτοδικία για κάποιο λόγο.
Τι σημαίνει όμως η αυτοδικία που θα φέρει μια λαϊκή εξέγερση αν ξεσπάσει αυτή τη στιγμή με τόση οργή και αγανάκτηση; Σημαίνει ενέργειες, σε μαζικό επίπεδο, έξω από τα όρια της νομιμότητας. Και τι επιφέρουν μαζικές ενέργειες βίας έξω από τα όρια της νομιμότητας; Δίνουν την δυνατότητα σε μια κυβέρνηση, που υποστηρίζει ότι ο λαός την εξέλεξε ως εγγυητή της νομιμότητας,
να περάσει έκτακτους νόμους που περιστέλλουν τις ελευθερίες που εγγυάται το πολίτευμα
να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και ίσως
στρατιωτικό νόμο….
….Ο Χαρίλαος Φλωράκης, αν θυμάμαι καλά, είχε δηλώσει παλαιότερα σε τηλεοπτική εκπομπή πως την εποχή που το κόμμα του ήταν στην παρανομία, οποιοσδήποτε απεσταλμένος του κόμματός του προσπαθούσε να εισέλθει στην χώρα παράνομα, συλλαμβανόταν από την ασφάλεια το πολύ σε μερικούς μήνες.
Τώρα, αυτούς τους παρανομούντες, δεν τους βρίσκουν γιατί μάλλον κάποιος δεν θέλει να βρεθούν. Είναι μια πολύ καλή δικαιολογία ότι το κράτος και η τάξη απειλείται από οπλισμένους και επικίνδυνους εσωτερικούς εχθρούς.
Και αν μια τυφλή και χωρίς στόχους και αιτήματα λαϊκή εξέγερση ξεσπάσει, και μάλιστα καταλήξει και σε ακρότητες, θα την εντάξουν στους ίδιους εσωτερικούς εχθρούς, ώστε να πάρουν τα αντι-δημοκρατικά μέτρα, που μάλλον σκέφτονται να πάρουν Διότι το ΔΝΤ δεν ήρθε για να φύγει γρήγορα. Θέλει λεφτά, πετρέλαια και ουράνια. Θέλει τα φιλέτα. Θέλει να πτωχεύσουν οι επιχειρήσεις για να ρθουν τα κολλητάρια του να αγοράσουν τζάμπα.
Κι έχει και συμμάχους εδώ. Που περιμένουν πως και πως να αρχίσουν οι πτωχεύσεις και οι “ιδιωτικοποιήσεις” και όλα αυτά τα ωραία κόλπα.
Κι αν ο λαός, που θα χει “ατακτήσει” γιατί προκλήθηκε, θεωρηθεί εχθρός, θα χουν βρει την χρυσή ευκαιρία να του φορέσουν κάνα κολλάρο “έκτακτης ανάγκης”, και να του αφαιρέσουν οποιαδήποτε δυνατότητα να αντιδράσει στο μαζικό ξεπούλημα που ολοφάνερα σχεδιάζεται.»
Και ξαφνικά πάνω από 20.000 πολίτες, ακομμάτιστοι και αδέσμευτοι, χωρίς χρώματα και ταμπέλες, βγήκαν επιτέλους στις πλατείες.
Μαζεύτηκαν κάποια άτομα στο διαδίκτυο και έφτιαξαν ένα “γκρουπ” στο “φέισμπουκ”, στο οποίο συμμετέχουν αρκετές χιλιάδες ανεξάρτητοι πολίτες με όπλο τους την αγανάκτιση. Δεν πάει άλλο!
Αυτό είναι το κλίμα των τελευταίων ημερών.
Στην Ισπανία, οι “αγανακτισμένοι” διαμαρτύρονται διότι δεν θέλουν η χώρα τους να εισέλθει στον μηχανισμό στήριξης. Ενώ εμείς είμαστε εδώ και αρκετούς μήνες υπό του μηχανισμού του ΔΝΤ, λίγο μετά την ανακοίνωση σκληρών οικονομικών μέτρων από την κυβέρνηση και ξαφνικά μία ομάδα στο διαδίκτυο διέδωσε μία ιδέα, η οποία άρεσε σε πολύ κόσμο και έτσι συγκεντρώθηκαν όλοι στο Σύνταγμα. Κάπως έτσι πάει το παραμύθι. Υπάρχει μάλιστα ένα περιστατικό, το οποίο μέχρι αυτή την ώρα φαίνεται αρκετά μυστήριο. Το γνωστό πανό που αναρτήθηκε στις διαδηλώσεις της Μαδρίτης, το οποίο έγραφε “Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες“, υποτίθεται ειρωνικά, εννοώντας πως οι Έλληνες κοιμούνται, αντί να επαναστατούν. Αργότερα, όπως διαβάσαμε στην ιστοσελίδα του “star”, “μιλώντας στο κεντρικό δελτίο του ΑΝΤ1, ο Μανώλης Γιαλιτάκης, πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ισπανίας, τόνισε ότι το συγκεκριμένο πανό το ζήτησαν Έλληνες φοιτητές ως προειδοποιητικό των όσων θα επακολουθήσουν έτσι και ξυπνήσει η επαναστατική φλέβα των Ελλήνων! Κάτι σαν «προσοχή μην ξυπνήσετε τους Έλληνες γιατί τότε θα δείτε τι σημαίνει αληθινή επανάσταση” Πήγαν δηλαδή κάποιοι Έλληνες φοιτητές και ζήτησαν να βάλουν εκεί και το δικό τους πανό. Kανείς περιέργως δεν είχε ιδέα για το περιστατικό αυτό στην Μαδρίτη και όλοι λέγαμε, οτι οι Ισπανοί μας χλευάζουν. Κάποιοι μάλιστα, Ισπανοί “αγανακτισμένοι”, έφτασαν μέχρι και την ακρόπολη μαζί με πανό, προφανώς για να υποστηρίξουν τους εδώ “αγανακτισμένους”.
Προκύπτουν λοιπόν αρκετά ερωτήματα: Γιατί εμείς στην Αθήνα δεν γνωρίζαμε οτι οι εμπνευστές του πανό ήταν ‘Ελληνες φοιτητές, αλλά αφεθήκαμε να πιστεύουμε πως “μας χλεύαζαν οι Ισπανοί”, λίγες ώρες πριν πραγματοποιηθούν οι “ελληνικές” συγκεντρώσεις; Επίσης, στην Μαδρίτη, όποιος θέλει μπορεί ν’ αναρτήσει το πανό του στην διαδήλωση διαμαρτυρίας των κατοίκων; Τι ακριβώς ήταν αυτοί που κρέμασαν το πανό; Ήταν “φίλοι των Ισπανών”, όπως είπε ο κ. Γιαλιτάκης;
Τόσον καιρό που φωνάζει κόσμος στο διαδίκτυο, τόσον καιρό που γράφουμε για όλα, σχολιάζουμε, κρίνουμε και καταδικάζουμε με τόσο πάθος και φανατισμό την πολιτική ένταξης στο ΔΝΤ, και ύστερα από τόσα κινήματα και αντιδράσεις, βρέθηκε απλώς ένα …”γρουπ” ανωνύμων να ξεσηκώσει τον κόσμο; Ανώνυμοι και επώνυμοι γκαρίζουν μήνες τώρα, αλλά ούτε συγκέντρωσεις είδαμε, ούτε συμπαράσταση και κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης. Ποιοι είναι αυτοί οι “ανώνυμοι” που βγάλανε τόσο κόσμο έξω, κατάφεραν να φτιάξουν “αγανακτισμένους” σε δεκάδες πόλεις σε όλη την Ελλάδα και κέρδισαν και την συμπάθεια των μέσων ενημέρωσης; Θα ‘λεγε κανείς, πως ούτε καν προσπάθησαν. “Τρολάρουν” στο διαδίκτυο και ο κόσμος βγαίνει στις πλατείες. Ούτε ο Μίκης μπόρεσε να φέρει τόσο κόσμο στο Σύνταγμα. Οι ανώνυμοι πως το πέτυχαν;
Η αλήθεια είναι οτι δεν συγκεντρώνεις κόσμο στις πλατείες 7-8 μεγάλων ελληνικών πόλεων, σε μία μέρα, απλά γιατί άρεσε μία ιδέα στο “φέισμπουκ”. Τους συγκεντρώνεις όμως, αν έχεις τα μέσα πληροφόρησης, που διαθέτουν οι μηχανισμοί προπαγανδας του ΚΚΕ. Τους συγκεντρώνεις, αν βοηθήσει το δίκτυο επικοινωνίας των απανταχού αντιεξουσιαστών(συμπεριλαμβάνεται η Ισπανία…). Αυτό ναι, έχει λογική. Δεν γίνεται όμως να πιστέψουμε πως το να αρέσει μία ιδεά που διαδόθηκε σε λίγες ημέρες στο “φέισμπουκ”, ιδιαιτέρως όταν τα ίδια τα φωνάζουν σε όλο το διαδίκτυο, πάνω από ένα χρόνο τώρα, μπορεί από μόνο του να οδηγήσει σε μαζική αντίδραση των πολιτών, όπως αυτή των τελευταίων ημερών. Δεν ήταν οι πρώτοι που σκέφτηκαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο μέσω διαδικτύου. Έχουν προηγηθεί δεκάδες προσπάθειες. Ήταν όμως οι πρώτοι που το πέτυχαν. Και είναι και άγνωστοι. Με δύο λόγια, λείπει η πραγματική αφορμή του “ξεσηκωμού”.
Τι κάνουν λοιπόν όλοι αυτοί στις πλατείες; Μας αποδεικνύουν πως το “φέισμπουκ” έχει αρκετούς οπαδούς. Μας αποδεικνύουν πως οι φήμες για το “φέισμπουκ” που σχετίζονται με την CIA, αρχίζουν να γίνονται αρκετά πειστικές. Να πως μπορεί ένα διαδικτυακό μέσο κοινωνικής δικτύωσης, να πορώσει μερικές δεκάδες χιλιάδες άτομα και να τα βγάλει από το σπίτι τους. Κίνητρο των εξεγερμένων, το κοινό πάθος για το “φέισμπουκ” και το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο μας κάνει να πιστεύουμε πως έχουμε μία ιδιαίτερη δύναμη στα χέρια μας. Ο κόσμος στο διαδίκτυο είναι διαφορετικός από τον πραγματικό και μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε ευκολότερα. Μας επιτρέπει να αγωνιζόμαστε ευκολότερα. Όλα είναι πιο εύκολα στο διαδίκτυο, διότι όλα είναι στο μυαλό μας και μόνο. Έχουμε χάσει τελείως την επαφή με την πραγματικότητα και την διαδικτυακή μανία που λέγεται “φέισμπουκ” την μεταφέραμε και έξω από το σπίτι μας. Μόνο που έξω από το σπίτι η διαδικτυακές μας συνήθειες, γίνονται μία άθλια υποτυπώδης αντίδραση κατά του κατεστημένου. Αντί ο αγανακτισμένος λαός να στήνει κρεμάλες, πίνει καφέ, κάνει τσιγάρο και συζητά για ποδόσφαιρο. Αντί να τσακίζει τους προδότες και να αναδεικνύει τους νέους ηγέτες του, συμπεριφέρεται σαν εκφυλισμένο κύτταρο και αρκείται σε μία διεθνιστικών προδιαγραφών “γκρικ ρεβολούσιον”. Δεν αρκούσαν στα “ζόμπι” του “φέισμπουκ” τα παραδοσιακά “κονβένσιονς” για την προστασία της καρέτα καρέτα, θέλουμε και το διαφορετικό τώρα. Τι άλλο, παρά μία αγανακτισμένη διαμαρτυρία για το κακό μνημόνιο; Και τόσους μήνες τι περιμένατε και δεν διαδηλώνατε; Να σας κάνουν αύξηση στον μισθό;
Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες και οι εξεγέρσεις της νεολαίας, γίνονταν και γίνονται μεταξύ άλλων για να χρησιμοποιηθούν από το ίδιο το καθεστώς. Δεν είναι κάτι καινούργιο, το ζήσαμε πολλές φορές. Μία καλή ευκαιρία για πολιτική αλλαγή με την λαϊκή συγκατάθεση, αυτή τη φορά μέσω των “αγανακτισμένων” θα μπορούσε να δώσει στο σύστημα αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να εξουδετερώσει τις όποιες αντιστάσεις διαθέτουμε. Εκδηλώσεις και οι διαδηλώσεις οι οποίες βρίσκουν “συντρόφους” σε κάθε γωνιά της χώρας, πραγματοποιούνται στα πλαίσια της δράσης ενός κόμματος, της νεολαίας του ΚΚΕ, του Σύριζα ή του ΛΑΟΣ, μίας χρηματοδοτούμενης από το κράτος μη κυβερνητικής οργάνωσης κ.α. Υπάρχει εξάλλου συγκεκριμένο κόμμα που σχεδόν μονοπωλεί αυτές τις “αντιδράσεις”. Το κόμμα που διαθέτει εκτός από πολιτικό και πολλά διαφορετικά κοινωνικά προσωπεία… Στα πρακτικά της πρώτης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, που δημοσιεύθηκαν, ο πρώτος σύντροφος “αγανακτισμένος” ομιλητής, κατήγγειλε κάποια μαχαιρώματα ακροδεξιών πιστός στην βασική γραμμή του κόμματος…
Κανείς ανεξάρτητος, ακομμάτιστος, αδέσμευτος πολίτης, δεν διαθέτει την δυνατότητα να οργανώσει διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του. Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει καμία ανεξάρτητη κίνηση πολιτών και καμμία ακομμάτιστη οργάνωση. Ο “αγανακτισμένος” είναι τόσο ανεξάρτητος όσο είναι ο κομμουνιστής από το ΚΚΕ.
Η σύνθεση της διαδήλωσης, και η προσέλευση ακομμάτιστων, όπως επίσης και τα “γιούχα” κατά κομματικοποιημένων, δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Τέτοιοι “ανεξάρτητοι” πολίτες, μπορούν μαζί με “αλληλέγγυους”, να συνθέσουν ένα ικανοποιητικό σε μέγεθος και προσδοκίες “γκρουπ” “επαναστατών”.
Δεν το κρύβουμε, πως αυτό που φοβόμαστε είναι, να δούμε “αγανακτισμένους” να πανηγύριζουν και να συγχαίρουν ο ένας τον άλλον στις πλατείες. Τα πανηγύρια αυτά, μόνο καλό δεν θα σημαίνουν, όταν μάλιστα προέρχονται από εκείνους που είναι εν αγνοία τους στην υπηρεσία του κόμματος. Αν είναι να περάσουμε δεύτερη μεταπολίτευση, με πανηγύρια και “αλλαγές” τότε να λείπει το βύσσινο.
ΥΓ. Οι Ισπανοί “επαναστάτες”, με τι λεφτά ταξιδεύουν στην Ακρόπολη; Ο Έλληνας, ούτε στο Παγκράτι με το αστικό λεωφορείο δεν τολμάει να πάει. Ξέραμε τους “χλιδάνεργους”(sic). Τώρα μάθαμε και τους “χλιδαγανακτισμένους”.
Εδώ και μισή ώρα περπατούσε σκυφτός, δίπλα στην θάλασσα. Το βλέμμα του χαμένο στις σκέψεις. Που ήταν πως ξεκίνησε, τι έκανε στην ζωή του.'Ολη του η ζωή, ξανά και ξανά σαν ταινία μπροστά στα θολά του μάτια.
