ΧΑΜΕΝΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ
Νύχτα αφέγγαρη γιομάτη
άστρα
κι εγώ γυροφέρνω σε
έρημα κάστρα,
αναζητώντας θύμησες
παλιές,
σε μάχες με
ανελέητες ορδές,
για την τιμή
με το σπαθί
στο χέρι,
το ποιος τη
δόξα σπίτι του
θα φέρει.
Αστροφεγγιά κι η
νύχτα σιωπηλή.
Αμίλητα τα βράχια,
μαρμαρωμένα θαρρείς,
να σε προσμένουν
καρτερικά μές στη
σιγή,
στη προαιώνια ιστορία
τους να ριχτείς,
με τη καρδιά, με
τη ψυχή, με
το μυαλό
κι ο Απόλλωνας
να παίζει πανάρχαιο
σκοπό.
Κι εγώ να
βλέπω, να κοιτώ
και ν’ απορώ…,
πώς χάθηκε τόσο
μεγαλείο, τόση ανθρωπιά,
στου γέρο Χρόνου
το ταξίδι τ’ αλαργινό…
Αρμένισμα μου μοιάζει σ’ ωκεανό, σε
βάρκα με κουπιά
κι αγριεμένες
γοργόνες με προσπερνούν,
καθώς πελώρια κύματα
μοιάζουν να με
θρηνούν.
Γιώργος Δ. Δουζένης
«Ο γεωργός
του πνεύματος»
Φεβρουάριος 2005
Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"
 |
| Λυκόσουρα - Ναός Διός |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου