ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

                                                ΜΙΑ  ΠΡΟΣΕΥΧΗ

                                           Μια  προσευχή  στον  ουρανό, 

                                           στον  ήλιο,  στο  φεγγάρι, 

                                           για  μια  πατρίδα  π’  αγαπώ, 

                                           γλυκό  μαργαριτάρι.

                                          

                                           Μια  προσευχή  ως  τον  Θεό 

                                           το  χέρι  Του  να  βάλει, 

                                           με  την  ψυχή  ολόθερμα 

                                           Του  στέλνω  παρακάλι.

                                           Για  την  Ελλάδα  που  ήτανε 

                                           στολίδι  και  καμάρι, 

                                           που  θύμα  τώρα  έπεσε 

                                           στων  προδοτών  τη …χάρη.

                                           Πού  ‘χουν  πλανέψει  τις  ψυχές 

                                           μυαλό  καρδιά  και  αίμα 

                                           και  ζούνε  τώρα  αιχμάλωτες 

                                           στη  λήθη  και  στο  ψέμα.

                                           Γονατιστός  προσεύχομαι 

                                           σε  κάθε  ιερό  και  όσιο 

                                           να  πάψει  πιά  το  έγκλημα 

                                           το  ανίερο  κι  ανόσιο.

                                          

                                                                             Γιώργος Δουζένης

                                                                                  30-12-2011

                                                                         Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"    

ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΛΩΣΣΑ

                                              ΕΛΛΗΝΩΝ   ΓΛΩΣΣΑ

                                           Σοφά  τα  λόγια  των  παλιών,

                                           μεστά,  κρησαρισμένα,

                                           με  λογική  "τρισδιάστατη",

                                           λιτά  και  "δουλεμένα".

                                           Απλά  την  σκέψη  άφηναν,

                                           μές  στο  μυαλό  να  τρέξει

                                           κι  εκείνο  την  μετέφερε

                                           στην  γλώσσα  τους  σαν  λέξη.

                                           Χιλιάδες  χρόνια  πέρασαν

                                           από  την  εποχή  τους,

                                           μόνο  η  δόξ'  απόμεινε,

                                           καμάρι  στη  ψυχή  τους.

                                           Και  σήμερα…, εδώ  τα  γέλια!

                                           Γλιστρούν  οι  λέξεις  μοναχές,

                                           ωσάν  να  ήσαν  χέλια,

                                           ανόητες  και  υβριστικές.

                                           Ψωμί,  παιδεία,  ελευθερία,

                                           τα  δυό  τα  έχουνε  που  λές,

                                           έστω  μπουκιά  κι  ασυδοσία,

                                           μα  η  παιδεία  για  να  κλαίς.

                                           Μοιάζει  'λαφρύ  να  πήρανε

                                           τον  όρκο  οι  δασκάλοι

                                           και  το  Σχολειό  το  αποξήρανε

                                           του  κράτους  μας  το  χάλι.

                                           Πού  είναι  οι  γραμματικοί

                                           και  οι  τρανοί  μας  λογικοί,

                                           μ'  εμβόλιο  τους  χαλάσανε

                                           και  άντε  τώρα  ανάσανε.

                                           Του  Ελληνα  ο  τράχηλος

                                           ζυγό  δεν  υπομένει,

                                           τό  'ξερε  και  ο  πιο  άσχετος

                                           σ'  όλη  την  οικουμένη.     

   

                                           Μεταρρυθμίσεις  έγιναν

                                           μεγάλες  στη  παιδεία,

                                           το  κόκκαλο  πιά  γράφεται

                                           μ'  ένα  κ  για  συντομία.

                                           Στο  σύρμα  το  αφαίρεσαν

                                           το  ύψιλον  με  τόνο,

                                           με  γιώτα  το  αλλάξανε

                                           κι  έχει  μεγάλο  πόνο.

                         

                                           Για  το  παππού  και  τη  γιαγιά,

                                           γίνηκ'  η  φράση  οπώρα,

                                           του  παπουτσιού  θα  κλίνεται

                                           η  γενική  του  τώρα ;

                                           Διαβόλου  τα  μαζώματα

                                           για  σκέτη  συγκυρία ;

                                           άρα  γε  μόνο  άτυχη

                                           η  ελληνική  παιδεία;

                                           Γι  αυτό  λοιπόν  βρε  Ελληνες

                                           ξανά  'νασκουμπωθείτε,

                                           γιατι  το  μέλλον  των  παιδιών

                                           οικτρά  θα  λυπηθείτε.

                                           Ο  τρόπος  είναι  εύκολος

                                           αν  δείξετε  πυγμή,

                                           μονάχα  γνήσιοι  Ελληνες

                                           να  μπούνε  στη  Βουλή.

                                           Ξεχάστε  τα  συμφέροντα

                                           πού  'χετε,  προσωπικά,

                                           κι  όλα  τα  παρατρέχοντα

                                           φαιδρά  ιδανικά.

                                           Γιατι  αλλοιώς  θα  νοιώσετε

                                           σαν  ψάρια  στη  στεριά,

                                           που  σπαρταράνε  έντρομα

                                           στου  χάρου  τη  θηλιά.

                                           Αυτά  τα  ολίγα,  φίλοι  μου

                                           και  περιληπτικά,

                                           θα  λάμψει  το  καντήλι  μου

                                           και  πάλι  ελληνικά ;

*Γράφτηκε με αφορμή μιά δασκάλα που είχε πεί πως το σύρμα γράφεται με ι (γιώτα), 

και όταν είπα θα πάω στον υπουργό και θα τον βουτήξω να πέσουμε μαζί, ας είναι 

και στον όγδοο όροφο (ο ΓΑΠ ήταν τότε, έπρεπε να το κάνω θα είχαμε γλυτώσει 

από τα μνημόνια...), είπε στην κόρη μου, πες στον μπαμπά να μην πάει, το είδα και έχει...

δίκιο!   

                                                                Γιώργος  Δουζένης

                                                        "Ο  γεωργός  του  πνεύματος"      

                                                                     ΟΚΤ 2005

                                                            Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"

ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ

                                   ΕΛΛΑΔΑ  ΜΟΥ,  ΠΑΤΡΙΔΑ  ΜΟΥ

                                           Ελλάδα  μου,  πατρίδα  μου

                                           εσύ  του  Γένους  μήτρα

                                           παντού  τα  φώτα  έδωσες

                                           σου  άξιζαν  τα  σκήπτρα.

                                           Ελλάδα  μου  περήφανη

                                           και  χιλιοξακουσμένη

                                           πατρίδα  μου  περίτρανη

                                           σ' όλη  την  οικουμένη.

                                           Τα  σκήπτρα  σου  τα  κλέψανε

                                           της  γής  οι  πειρατές

                                           οι  ηγέτες  σου  κιοτέψανε

                                           στους  σύγχρονους  ληστές.

                                 

                                           Μα  υπάρχει  πάντα  άσβεστη

                                           στον  Ελληνα  η  ελπίδα

                                           με  την  ψυχή  κατάθεση

                                           σαν  άτρωτη  ασπίδα.

                                           Γιατί  υπάρχει  μάρτυρας

                                           αυτόπτης  η  Ιστορία

                                           μελάνι  ανεξίτηλο 

                                           σε  όλα  τα  βιβλία.

                                           Αρχαίο  πνεύμα  αθάνατο

                                           του  Παλαμά  τα  λόγια

                                           το  Γένος  μας  αδάμαστο

                                           παρά  τα  "ποινολόγια".

                                           Φοβού  βεβαίως  τους  Δαναούς

                                           αυτούς  και  δώρα  φέροντες

                                           φοβού  όμως  τους  σύγχρονους

                                           τους  έχοντες  και  κατέχοντες.

                                          

                                           Κι  εσύ  πατρίδα  μου  γλυκειά

                                           κοιτάς  με  υπερηφάνεια

                                           τρίζουνε  τα  θεμέλια

                                           στων  ισχυρών  τα  χάνια.

                                              

                                           Δικαίωμα  ιστορικό

                                           πρέπει  να  προχωρήσεις

                                           ελεύθερα  να  πορευθείς

                                           χωρίς  καθυστερήσεις.

                                 

                                            Και  θυμηθείτε  Ελληνες

                                            τις  Θερμοπύλες  πάλι

                                            να  διώξουμε  απ'  τον  τόπο  μας

                                            για  πάντοτε  το  χάλι.

                                            Φωτιά,  τσεκούρι,  είχε  πεί

                                            ο  Γέρος  του  Μωριά

                                            κι  έδωσε  στην  Ελλάδα  μας

                                            ξανά  τη  λευτεριά.

                                            Πρέπει  λοιπόν  πατριώτες  μου

                                            βαθειά  τομή  να  γίνει

                                            γιατι  κανένας  Ελληνας

                                            στη  χώρα  δεν  θα  μείνει.

                                                                                        Γιώργος  Δουζένης 

                                                                              " Ο  γεωργός  του  πνεύματος "

                                                                                              Φεβ. 2006

                                                                                    Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ     

ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ

                                                 ΠΩΣ ΝΑ  ΞΕΧΑΣΩ

  

                                           Πώς  να  ξεχάσω  τη  ζωή  μου,

                                           το  διάβα  μου  σ'  αυτή  τη  γη,

                                           πόνος,  χαρά,  μέσ'  στη  ψυχή  μου

                                           με  ανεξίτηλη  γραφή.

                                           Πώς  να  ξεχάσω  όσο  ζώ 

                                           το  έργο  της  ζωής  μου,

                                           μοίρα  κακή,  μοίρα  καλή,

                                           στα  βάθη  της  στιγμής  μου.

                                                 

                                           Θυμάμαι  όλα  τα  βήματα

                                           πού  'κανα  σαν  παιδί,

                                           θυμάμαι  τα  σκιρτήματα

                                           το  πρώτο  μου  φιλί.

                                                  

                                           Και  τα  σχολειά  που  πήγαινα

                                           και  τους  συμμαθητές,

                                           δασκάλους  αξιόλογους

                                           μα  και  καθηγητές.

                                           Μα  πάντα  μές  στη  μνήμη  μου

                                           μία  μορφή  μεγάλη,

                                           για  τη  μανούλα  μου  μιλώ

                                           με  τη  ζεστή  αγκάλη.

                                                  

                                           Και  τον  Χριστό  με  τον  σταυρό,

                                           αλήθεια,  ποιος  θυμάται;

                                           Ο  άνθρωπος  το  διάβα  του

                                           ξεχνάει,  δε  λυπάται.

                                                   

                                           Πώς  να  ξεχάσω  όσο  ζώ

                                           γλυκόπικρο  ταξίδι,

                                           πότε  με  γλυκό  κρασί

                                           και  πότε  με  το  ξύδι.

                                           Είν'  η  ζωή  μας  μιά  στιγμή

                                           στου  χρόνου  το  ταξίδι,

                                           σταθμός  χωρίς  αναμονή,

                                           μα  να  τη  ζής  αξίζει.

                                                                            Γιώργος  Δ.  Δουζένης

                                                                       "Ο γεωργός  του  πνεύματος"

                                                                           Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ" 

Ο ύμνος της Κινέζας Xu kai για τον Ελληνισμό

Ο ύμνος της Κινέζας xu kai για τον Ελληνισμό

09/04/2014Βούλγαρης ΧρήστοςΓράψτε ένα σχόλιοGo to comments

από: http://ohifront.wordpress.com/2014/04/09/%CE%BF-%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B1%CF%82-xu-kai-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

Η Κινέζα Xu kai (Χου Κάι) αποκρυπτογραφεί την Ελληνική πνοή του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Προέδρου Μάο:
Ναι, Κίνα και Ελλάδα, δύο χώρες που έχουν την ίδια μεγάλη ιστορία. Όταν σήμερα γυρίζουμε το κεφάλι μας να κοιτάξουμε πίσω, όχι τόσο μακριά, όχι πιο πολλά από 2500 χρόνια, τι μπορούμε να δούμε; 
Εγώ, ως μια κινέζα, βλέπω .. 
την κορυφαία σοφία, την βαθιά αγάπη για όλα τα ωραιότατα πράγματα, την ακούραστη αναζήτηση ψυχικής αρετής, τον πόνο και την δίψα για την ελευθερία, τον σκληρό αγώνα για την εθνική απελευθέρωση από τη ξένη εισβολή, γενικά, το πνεύμα της αναζήτησης της καλύτερης ανθρωπότητας, και όλα αυτά τα βλέπω στην Κίνα, την πατρίδα μου, και στην Ελλάδα, και όλα αυτά είναι, νομίζω, τα μεγαλύτερα κοινά σημεία και η κοινή ουσία στον πολιτισμό των δύο χωρών μας στην αρχαία εποχή.
Και αφιερώνει αυτό το ποίημα – ύμνο στον Ελληνισμό:

     Όταν σήκωσα το κεφάλι ένας λαμπερός κεραυνός χτύπησε τα μάτια μου. Ήταν η Ακρόπολη!!!
    Στον ουρανό της Αθήνας, το μεγαλοπρεπές σώμα της στέκεται ορθό σαν ένας ουράνιος βασιλιάς. Μήπως αυτός ο βασιλιάς μεταφέρει το πνεύμα από τον ουρανό στους ανθρώπους; Μήπως αυτό το πνεύμα καλλιεργεί την ψυχή του λαού σου δημιουργώντας αδιάκοπα το μεγάλο πολιτισμό σου από την δύση στην ανατολή, από την Ελλάδα στην Κίνα;
    Όταν χαμήλωσα το βλέμμα μου ένας άλλος λαμπρός κεραυνός χτύπησε τα μάτια μου. Ήταν οι τάφοι της Βεργίνας με τους απίστευτους θησαυρούς σου, τα αφάνταστα αριστουργήματά σου !!!
    Θα ήθελα να σηκώσω το βλέμμα ξανά και ξανά, να χαμηλώσω το βλέμμα ξανά και ξανά, να ψάξω κάθε γωνιά σου, θα ήθελα να θαυμάσω κάθε κομμάτι του πολιτισμού σου.
    Σε παρακαλώ Ελλάδα, εγώ μια Ελληνολάτρισσα Κινέζα, πες μου πόσους ακόμη θησαυρούς κρύβεις;
    Ελλάδα δε θέλω να σου πω αντίο. Ήρθα Από την πρώτη μέρα που πάτησα στο έδαφος σου, εγώ μια ονειροπόλα Κινέζα, Ελλάδα αισθάνθηκα να βυθίζομαι στην κληρονομιά σου.Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στην βαθιά θάλασσά σου, είναι η θάλασσα της αγάπης, η θάλασσα της φιλίας, είναι η θάλασσα της καρδιάς με τα συναρπαστικά της κύματα, ποτέ πια δεν θα μπορέσω να την αποχωριστώ, χωρίς αυτήν το σώμα μου θα χαθεί για πάντα!!!

    Ήρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στην απέραντη ομορφιά σου, στην ομορφιά της Ιστορίας σου, στην ομορφιά της ψυχής, ποτέ πια δεν θα μπορέσω να ζήσω μακριά από την ομορφιά σου.
Ήρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στο μεγάλο σου πνεύμα, είναι το πνεύμα του πολιτισμού, το πνεύμα της Ελευθερίας, είναι το πνεύμα της δημιουργίας, δίχως αυτό η ψυχή μου θα μαραθεί.
    Ελλάδα δεν θέλω να σου πω ποτέ αντίο, θα ζούμε μαζί για πάντα, με την αγάπη μας, με τις αναζητήσεις μας, με τα όνειρά μας.

Ποίημα της Κινέζας, Χου Κάϊ, για τον Ελληνικό Πολιτισμό

Πηγή;
http://olympia.gr/2014/04/08/%CE%BF-%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B1%CF%82-%CF%87%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%AC%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB/

ΟΙ ΒΡΑΧΟΣΠΗΛΙΑΡΗΔΕΣ

                                    ΟΙ  ΒΡΑΧΟΣΠΗΛΙΑΡΗΔΕΣ

                                   Ζούσαν  κάποτε  παλιά 

                            μέσα  σε  βραχοσπηλιά, 

                            κάποιοι  άνθρωποι  μοιραίοι, 

                            δίχως  οφειλές  και  χρέη.

                                   Μέσα  στης  σπηλιάς  τα  κρύα 

                            στην  ανήλιαγη  υγρασία, 

                            μιά  φωτιά  είχαν  αναμμένη 

                            για  να  νοιώθουν  ζεσταμένοι.

                            Έξω  μπόρες  και  θηρία, 

                            μιά  ζωή  με  αγωνία, 

                            για  τροφή  αναζητούσαν 

                            και  αγρίμια  κυνηγούσαν.

                            Μα  τροφή  πολλές  φορές 

                            ήταν  οι  ίδιοι  τους  μαθές, 

                            όλοι  μες  στη  βιοπάλη 

                            είχαν  το  κακό  τους  χάλι.

                            Γνώση  απόχτησαν  και  πείρα 

                            μες  στης  κόλασης  τη  πύρα, 

                            χάραξαν  μες  στο  μυαλό  τους 

                            πιά  τον  δρόμο  τον  δικό  τους.

                            Μα…  δεν  είχαν  τον  Θεό  τους…..

                                                                             Γιώργος Δουζένης

                                                                                  ΙΑΝ  2012

                                                                         Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"