ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ

                                                 ΠΩΣ ΝΑ  ΞΕΧΑΣΩ

  

                                           Πώς  να  ξεχάσω  τη  ζωή  μου,

                                           το  διάβα  μου  σ'  αυτή  τη  γη,

                                           πόνος,  χαρά,  μέσ'  στη  ψυχή  μου

                                           με  ανεξίτηλη  γραφή.

                                           Πώς  να  ξεχάσω  όσο  ζώ 

                                           το  έργο  της  ζωής  μου,

                                           μοίρα  κακή,  μοίρα  καλή,

                                           στα  βάθη  της  στιγμής  μου.

                                                 

                                           Θυμάμαι  όλα  τα  βήματα

                                           πού  'κανα  σαν  παιδί,

                                           θυμάμαι  τα  σκιρτήματα

                                           το  πρώτο  μου  φιλί.

                                                  

                                           Και  τα  σχολειά  που  πήγαινα

                                           και  τους  συμμαθητές,

                                           δασκάλους  αξιόλογους

                                           μα  και  καθηγητές.

                                           Μα  πάντα  μές  στη  μνήμη  μου

                                           μία  μορφή  μεγάλη,

                                           για  τη  μανούλα  μου  μιλώ

                                           με  τη  ζεστή  αγκάλη.

                                                  

                                           Και  τον  Χριστό  με  τον  σταυρό,

                                           αλήθεια,  ποιος  θυμάται;

                                           Ο  άνθρωπος  το  διάβα  του

                                           ξεχνάει,  δε  λυπάται.

                                                   

                                           Πώς  να  ξεχάσω  όσο  ζώ

                                           γλυκόπικρο  ταξίδι,

                                           πότε  με  γλυκό  κρασί

                                           και  πότε  με  το  ξύδι.

                                           Είν'  η  ζωή  μας  μιά  στιγμή

                                           στου  χρόνου  το  ταξίδι,

                                           σταθμός  χωρίς  αναμονή,

                                           μα  να  τη  ζής  αξίζει.

                                                                            Γιώργος  Δ.  Δουζένης

                                                                       "Ο γεωργός  του  πνεύματος"

                                                                           Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"