Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ

Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ

Του Δρος Π. Ι. Κυριακόπουλου & Γ. Π. Κυριακόπουλου

     Δηλαδή η "Δεσπότισσα" και "Κυρία" είναι "η θεά ήν μάλιστα θεών σέβουσιν Αρκάδες (Παυσανία Αρκαδικά 37,9) - "είναι η θεά που περισσότερον απ΄ όλους τους θεούς σέβονται οι Αρκάδες".
Ακριβώς γιατί αυτή υπήρξεν η μεγάλη ευεργέτιδά τους, αφού τους ετίμησε και μάλιστα πρώτους αυτούς απ' όλους τους ανθρώπους με τον "άρτον τον επιούσιον της ζωής", το σταρένιο ψωμί. Και πίστευαν ότι (Παυσανίας αυτόθι) :

       "θυγατέραν αυτήν Ποσειδώνος είναι και Δήμητρος επίκλησιν, δε, ες τους πολλούς έστιν αυτή Δέσποινα, καθάπερ και την εκ Διός Κόρην επονομάζουσιν, ιδία δε εστιν όνομα Περσεφόνη, καθ' ά Όμηρος και έτι πρότερον Πάμφως εποίησαν". 
     [Και πιστεύουν οι Αρκάδες ότι αυτή είναι θυγατέρα του Ποσειδώνα και της Δήμητρας. Η επωνυμία Δέσποινα χρησιμοποιείται από τους περισσότερους, όπως ακριβώς και η θυγατέρα (της Δήμητρας) από τον Δία ονομάζεται Κόρη. Βεβαίως το όνομά της, σύμφωνα με τον Όμηρο και παλαιότερα από τον Πάμφω, είναι Περσεφόνη.]

     Βεβαίως, κόρη της Δήμητρας και του Διός (Ζηνός = του χορηγού του ζήν) υπήρξε η Κόρη η πολυαγαπημένη της Μάνας της αλλά και των ανθρώπων, δηλαδή "ο σπόρος του σιταριού"! Γι αυτό και όταν με το όργωμα "αρπάζεται" από τον Πλούτωνα και η Μάνα της θρηνή, κλαίει ο ουρανός, θρηνολογούν τα δέντρα ρίχνοντας τα φύλλα τους και "φθίνουν" οι οπώρες -πέφτουν σαπισμένα τα φρούτα-, γιατί είναι Φθινόπωρο.

     Οι Αρκάδες, συγκεκριμένα οι Παρράσιοι (Μεγαλοπολίτες αργότερα), ίδρυσαν προς τιμήν της Δέσποινας και της Κόρης στην Λυκόσουρα "την πρεσβυτάτην και πρώτην, οπόσας επί τη ηπείρω έδειξε γη και εν νήσοις, ο ήλιος είδεν" (Παυσ. Αρκ. 38) ιερόν και έστησαν μαρμάρινα τεράστια αγάλματα, ύψους περίπου 15 πόδες, έργο του Μεσσήνιου γλύπτη Δαμοφώντα (Παυσ. Αρκ. 31. 1-2) υποδείξαντες σ' αυτόν να κάνη τα μάρμαρα να "φθέγγωνται", να λένε για τις ευχές των προς τις θεές, με την αποκωδικοποίηση των εικόνων τους τα εξής:
       "Εμείς οι Αρκάδες, οι τιμηθέντες από Σένα, Σώτειρά μας, θεά Δήμητρα πολυσεβέστατη, να είσαι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, έχοντας διαρκώς κοντά σου, δίπλα σου, στο φως του ήλιου, την πολυαγαπημένη Κόρη σου. Εμείς, για χάρη σου, την μαρμαρώσαμε, για νά 'ναι πάντα ζωντανή και να μην τολμά ο Πλούτωνας να σου την απαγάγη. Γι αυτό και σας βάλαμε φρουρό ακοίμητο τον Άνυτο, τον Τιτάνα τροφό της Κόρης με το δόρυ του αριστερά και δεξιά την άσφαλτη στην τοξοβολία Άρτεμι την Κυνηγέτιδα με τον ξάγρυπνο σκύλο της. Και κάτω απ' τον θρόνο σας δυό λέοντες πανέτοιμους να ορμήσουν κατά του Πλούτωνα, που θα δοκίμαζε και πάλι να την αρπάξη ". 

Πηγή: ΑΡΚΑΔΙΑ - Η μυστική βίβλος της Γενέσεως των Ελλήνων

ΑΡΚΑΔΙΑ και ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΡΑΣΙΑ (Παρρασία και Παρράσιοι)

ΑΡΚΑΔΙΑ και ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΡΑΣΙΑ (Παρρασία και Παρράσιοι)

Αρχαία Λυκόσουρα

Διαβαίνοντας τον Αλφειό ποταμό από τη Γόρτυνα μπαίνουμε στη χώρα των Παρρασίων που κατά την αρχαιότητα ήταν περιοχή της Αρκαδίας. Η χώρα αυτή κατά την αρχαιότητα συμπεριλάμβανε δεκάδες χωριά, και είχε κέντρο της τη Λυκόσουρα, η οποία λέγεται πως αρχικά ονομαζόταν Παρρασία ή Παρρασίη κι εθεωρείτο η καρδιά της Αρκαδίας. Από εκεί λέγεται ότι στα μετέπειτα χρόνια της αρχαιότητας η Αρκαδία πήρε το όνομα Παρρασία και οι Αρκάδες γενικά, Παρράσιοι. Η Παρασσία. περιλάμβανε την λεκάνη του Αλφειού από την Καρύταινα στα Ανατολικά, το Όρος Λύκαιο, Νότια, τα βουνά της Ανδρίτσαινας στα Δυτικά και στα Βόρεια το ύψωμα Καλόγρια, στο βάθος του οποίου ρέει ο ποταμός Αλφειός.

Η λέξη Παρράσιος είναι προελληνικής προέλευσης. Κατέληξε να ετυμολογείται από το παρ+ρασις - ρήσις, δηλαδή Παρράσιος είναι εκείνος που μιλάει με ελεύθερο πνεύμα, με παρρησία. Η επωνυμία πιθανόν να συνδέεται με την ύπαρξη στην περιοχή του Ιερού του Παρρασίου Απόλλωνα. που είναι ο θεός της μουσικής και της ποίησης, δηλαδή της ελεύθερης έκφρασης του πνεύματος και της μαντικής, που δίνει χρησμούς χωρίς επιφύλαξη, όπως ακριβώς θα συμβούν. Με αυτή την έννοια, με την επωνυμία Παρράσιος, επιτυγχάνεται ο συνδυασμός της ιδιότητας του Θεού και της ονομασίας των κατοίκων της περιοχής.

Ο Στράβων λέει για τους Παρράσιους: "Δοκεί δε παλαιότερα έθνη των Ελλήνων είναι τα Αρκαδικά, Αζάνες τε και Παρράσιοι και άλλοι τοιούτοι."

Ιχνηλατώντας τώρα τ' αρχέγονα μονοπάτια με το κερί του Παυσανία…

"αφού διαβούμε τον ποταμό Αλφειό φθάνουμε στη χώρα η οποία ονομάζεται Τραπεζουντία, (τμήμα της Παρρασίας) όπου υπάρχουν τα ερείπια της Τραπεζούντας (κάπου ανάμεσα στα σημερινά χωριά Κυπαρίσσια και Μαυριά). Από την Τραπεζούντα, όταν κατεβούμε πάλι αριστερά προς τον Αλφειό, όχι μακριά από τον ποταμό, συναντούμε την τοποθεσία που λέγεται Βάθος (σήμερα βαθύρεμα). Εκεί κάθε τρία χρόνια τελούν εορτή προς τιμήν των μεγάλων θεενών. Υπάρχει εκεί και μία πηγή η οποία ονομάζεται Ολυμπιάς, της οποίας το νερό τρέχει τον ένα χρόνο και τον άλλο στερεύει. Πλησίον της πηγής βγαίνει φωτιά από τη γη." (Παυσ. Η΄29,1.)

Η θέση αυτή υπήρχε μέχρι πριν λίγα χρόνια, -οπότε καταστράφηκε από τη ΔΕΗ- και ονομαζόταν "Ηφαίστειο" γιατί έβγαιναν καπνοί από τη γη.

Μεταξύ των αρχαίων κωμών της Παρασσίας ήταν η Τραπεζούντα ,η Βασιλίς και η Θωκνία στην αριστερή όχθη του ποταμού Αλφειού, οι δύο πρώτες στους ανατολικούς πρόποδες του Λυκαίου όρους. Αλλά στην Παρρασία ανήκαν και οι πόλεις Θεισόα (στο σημερινό χωριό Θεισόα της Μεσσηνίας), Φιγάλεια, δίπλα στον ποταμό Νέδα, και Αλίφειρα που και αυτές εθεωρούντο αρκαδικές πόλεις. Τέλος στον Παρράσιο χώρο φαίνεται ότι ανήκε και η Βρένθη (στην Καρύταινα) όπως και η περιοχή του Παλαιοκάστρου, περιοχή που εκατοικείτο από την προϊστορική ακόμη εποχή, όπως προκύπτει από τα ευρήματα του αρχαιολογικό του χώρου, που ερεύνησε ομάδα της Ολλανδικής Αρχαιολογικής Σχολής. Όλες οι πόλεις της αρχαίας Παρρασίας  εγκαταλείφθηκαν από τους κατοίκους της που μετοίκισαν στην Μεγάλη Πόλη που ίδρυσε ο Επαμεινώνδας το 371 π.χ.

Αρκετά στοιχεία για την περιοχή της Παρασσίας αναφέρει ο Παυσανίας στα "Αρκαδικά". Ειδική μνεία πρέπει να δοθεί στην Τραπεζούντα, που κατά την αρχαιότητα υπήρξε και πρωτεύουσα της Αρκαδίας, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της, όταν με την ίδρυση της Μεγάλης Πόλεως από τον Επαμεινώνδα το 371 π.χ. αυτοί αρνήθηκαν να μετοικήσουν σ' αυτήν. Έτσι σύμφωνα με τον Παυσανία,
"οι Τραπεζούντιοι αναχώρησαν από την Πελοπόννησο δια παντός, όσοι από αυτούς γλίτωσαν και δεν θανατώθηκαν από τους οργισμένους Αρκάδες, που τους σκότωναν αμέσως. Μπήκαν, λοιπόν σε πλοία και πήγαν στον Εύξεινο Πόντο και έγιναν δεκτοί από τους κατοίκους της Τραπεζούντας, διότι είχαν το ίδιο όνομα και προήρχοντο από την μητρόπολή τους" (Παυσ. Η΄ 27 5,6).

Λείψανα της αρχαίας Τραπεζούντας (που σώθηκαν από την "επιδρομή" της... ΔΕΗ)

Σήμερα έχει ταυτισθεί η θέση της στην ανατολική πλαγιά του Λυκαίου, όπου βρέθηκαν διάσπαρτα τα ερείπια της αρχαίας πόλης - σύμφωνα με αρκετούς ερευνητές - όπως τα αποκάλυψε το 2000 ο εκσκαφέας της ΔΕΗ σκάβοντας για λιγνίτη... Η Βασιλίς βρισκόταν στην αριστερή όχθη του ποταμού Αλφειού, στους ανατολικούς πρόποδες του Λυκαίου όρους, κοντά στην Τραπεζούντα. Τοποθετείται μεταξύ του Αλφειού ποταμού και του χωριού Ίσωμα Καρυών, πάνω σε λόφο και βορειοδυτικά της Μεγαλόπολης. Και αυτή η πόλη, όπως και η Τραπεζούντα, εγκαταλείφθηκε όταν ιδρύθηκε η Μεγαλόπολη από τον Επαμεινώνδα.

Άνω Καρυές

Ο Παυσανίας στην 21η διαδρομή στα Αρκαδικά του Η, κεφ. 29 παρ.5, λέει:
«Από την τοποθεσία που λέγεται Βάθος η Βασιλίς απέχει περίπου δέκα στάδια (1850 μέτρα). Οικιστής αυτής ήταν ο Κύψελος, ο οποίος πάντρεψε την θυγατέρα του με τον Κρεσφόντη, το γιό του Αριστομάχου. Επί των ημερών μου η Βασιλίς ήταν ερειπωμένη πόλις και σωζόταν μόνο το ιερόν της Ελευσίνιας Δήμητρας.»
Αν υποθέσουμε ότι πράγματι η τοποθεσία Βάθος ευρισκόταν εκεί που πιο πάνω την τοποθετήσαμε με βάση τα λεγόμενα του Παυσανία, τότε το χωριό Βασιλίς θα πρέπει να ήταν χτισμένο στην θέση «Παλιόπυργος» ή πιθανότερα, απέναντι στην θέση «Μάρμαρα». Στις δύο αυτές περιοχές σήμερα δεν υπάρχουν εμφανή στοιχεία που να δικαιολογούν την ονομασία τους, ερείπια από κάποιο παλιό κτίσμα στην πρώτη ή κάποια σκόρπια μάρμαρα που να μαρτυρούν την ύπαρξη κάποιου αρχαίου κτίσματος, στην δεύτερη. Το μόνο σημάδι που υπάρχει είναι μία πέτρα, που φαίνεται ότι έχει δουλευτεί από ανθρώπινο χέρι, στη θέση "μάρμαρα". Στην Βασιλίδα λοιπόν, ο ιδρυτής της Κύψελος, έχτισε τον ναό της Ελευσίνιας Δήμητρας και καθιέρωσε καλλιστεία γυναικών, οι οποίες ονομάζονταν «χρυσοφόρες». Είναι ίσως τα αρχαιότερα καλλιστεία στον κόσμο:  "Οίδα δε και περί κάλλους γυναικών αγώνα ποτε διατεθέντα. Περί ου ιστορών Νικίας εν τοις Αρκαδικοίς διαθείναι φήσιν αυτόν Κύψελον, πόλιν κτίσαντα εν τω πεδίω περί τον Αλφειόν είς ήν κατοικίσαντα Παρρασίων τινάς τέμενος και βωμόν αναστήσα Δήμητρα Ελευσινία, ής εν τή εορτή και τον του κάλλους αγάνα επιτελέσαι και νικήσαι πρώτον αυτού την γυναίκα Ηροδίκην. Επιτελείται δε και μέχρι νύν ο αγών ούτος και αι αγωνιζόμενοι γυναίκες χρυσοφόροι ονομάζονται". (ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΑΙ ΙΓ' 609e).

Κρητέα

Λίγο ψιλότερα από τη θέση της αρχαίας Τραπεζούντας, και πάνω από το σημερινό χωριό Ίσιωμα, κατά την αρχαιότητα υπήρχε περιοχή που ονομαζόταν Κρητέα. Στην περιοχή αυτή σύμφωνα με τη Μυθολογία η θεά Ρέα έφερε στον κόσμο το Δία και τον παρέδωσε βρέφος στις νύμφες Θεισόα, Νέδα και Αγνώ να τον αναθρέψουν, "τες νύμφαις δε ονόματα υφ' ών τον Δία τραφήναι λέγουσι, τίθενται Θεισόαν και Νέδαν και Αγνώ" (Παυσ. Η΄ 38, 2). Ο Παυσανίας αναφέρει επίσης:
"…το όρος εστί το Λύκαιον καλούσι δε αυτό και Όλυμπον, και Ιεράν γε έτεροι των Αρκάδων κορυφήν. Τραφήναι δε τον Δία φασίν εν τω όρει τούτω και χώρα τε εστίν εν Λυκαίω Κρητέα καλουμένη - αύτη δε η Κρητέα εστίν εξ' αριστεράς Απόλλωνος άλσους επίκλησιν Παρρασίου - και την Κρήτην ένθα ο Κρητών έχει λόγος τραφήναι Δία, το χωρίον τούτο είναι, και ου δια την νήσον, αμφισβητούσιν οι Αρκάδες"
Δηλαδή "... το όρος είναι το Λύκαιον, το ονομάζουν και Όλυμπο και άλλοι ιερή των Αρκάδων κορυφή. Λένε δε ότι στο βουνό αυτό ανατράφηκε ο Δίας και υπάρχει στο Λύκαιο και μία έκταση που καλείται Κρητέα - βρίσκεται αυτή η Κρητέα στα αριστερά του άλσους που το αποκαλούν "του Παρρασίου Απόλλωνα" - και ως Κρήτη, για την οποία η παράδοση των Κρητών λέει ότι ανατράφηκε ο Δίας, νοείται αυτό εδώ το μέρος και όχι το νησί Κρήτη που το τελευταίο αμφισβητούν οι Αρκάδες". (Παυσ. Η΄38,2)

Ο ισχυρισμός αυτός των Αρκάδων ενισχύεται από την παρακάτω αναφορά των Ορφικών ύμνων στη γέννηση του Δία:
"Ζηνός έοι τί κεν άλλο παρά σπονδήσιν αειδείν
λώιον, ή θεόν αυτόν, αεί μέγαν, αιέν άνακτα,
Πηλαγόνων ελατήρα, δικασπόλον ουρανίδηση;
Πώς και νιν, Δικταίον αείσομεν ηέ Λυκαίον;
Εν δοιή μάλα θυμός επεί γένος αμφήριστον.
Ζεύ, σε μεν Ιδαίοισιν εν ούρεσι φασί γενέσθαι,
Ζευ, σε δ' εν Αρκαδίη πότεροι, πάτερ, εψεύσαντο;
Κρήτες αεί ψεύσται και γαρ τάφον, ώ άνα, σείο
Κρήτες ετεκτήναντο, συ δ' ου θάνες εσσί γαρ αιεί.
Εν δε σε Παρρασίω Ρείη τέκεν, ήχι μάλιστα
Έσκεν όρος θάμνησι περισκεπές, ένθεν ο χώρος Ιερός"
(ΟΡΦΙΚΑ, Ύμνοι Καλλιμάχου και Επιγράμματα, Ύμνος εις ΔΙΑ 1 - 15)

(μετάφραση):  "Πώς καλλίτερα θα μπορούσε κανείς να υμνήσει κατά τις θυσίες το Δία / παρά να τον ειπεί θεό, πάντοτε μέγα, αιώνιο άνακτα, / διώκτη των Πηλαγόνων, δικαστή των επουρανίων θεών; / Πώς θα τον εξυμνήσωμεν, ως Δικταίον ή ως Λυκαίον; / Ο νους μου ευρίσκεται σε μεγάλη αμφιβολία / διότι το γένος του είναι αμφισβητήσιμον./ Ω Δία, άλλοι μεν λέγουν ότι εγεννήθης εις τα Ιδαία βουνά / άλλοι όμως, Δία, λέγουν ότι εγεννήθης εις την / Αρκαδία, ποιοι από τους δύο πατέρα μας είπαν ψέματα; / Οι Κρήτες λέγουν πάντοτε ψέματα και προς τούτο είπαν ψέματα, / διότι κατασκεύασαν για σένα τάφο, / εσύ όμως δεν απέθανες διότι εσύ είσαι αιώνιος. / Αλλά εσένα σε γέννησε η Ρέα εις το Παρράσιον, / όπου ήταν ένα βουνό πολυσκέπαστο με θάμνους, γι αυτό το λόγο / ο τόπος αυτός είναι ιερός…"

Ο Ναός του Παρρασίου Απόλλωνα

Κοντά στην Κρητέα, όπως και η σκαπάνη του Κουρουνιώτη αποκάλυψε το 1903, υπήρχε ιερό του Απόλλωνα, "...στ' ανατολικά του βουνού, υπάρχει ιερό του Απόλλωνα, του επονομαζόμενου Παρρασίου τον λένε και Πύθιον. Υπάρχει ετήσια γιορτή για το θεό, κατά την οποία θυσιάζουν στην αγορά αγριογούρουνο για τον Επικούρειο Απόλλωνα. Αφού γίνει αυτού η θυσία, μεταφέρουν το σφάγειο στο ιερό του Παρρασίου Απόλλωνα με πομπή και υπό τους ήχους αυλού. Εκεί κόβουν τα μηριά και τα καίνε και τρώνε επί τόπου το κρέας του ιερείου. Έτσι συνηθίζουν να κάνουν τη θυσία". (Παυσ. Η΄ 38, 8.) 

ΠΑΡΡΑΣΙΑ - Ναός Αη Γιάννη, στη θέση του ναού του Απόλλωνα

Στην ίδια θέση, που σήμερα ονομάζεται Μάρμαρα, βρίσκεται μισογκρεμισμένο το εξωκλήσι του Αϊ Γιάννη του "Ψηλού" κοντά στο χωριό Ίσωμα Καρυών. Το εκκλησάκι είναι χτισμένο με τις πέτρες του αρχαίου ναού, και γύρω του κείτονται σκόρπια αρχαία οικοδομικά μέλη. Μάλιστα λέγεται ότι η άγια τράπεζα είναι το αρχαίο θυσιαστήριο του ναού του Παρρασίου Απόλλωνα. Το κτίσιμο της εκκλησίας του Αη Γιάννη πάνω στα ερείπια του ναού του θεού του φωτός και της ελεύθερης έκφρασης Απόλλωνα δεν φαίνεται τυχαίο αφού ο Άγιος Ιωάννης αντιπροσωπεύει και αυτός την αλήθεια και το φως.

Αλλά η όποια συνέχεια στη συζήτηση περί Παρρασίας δεν θα πρέπει να αγνοήσει το κέντρο της, την Λυκόσουρα, κέντρο γεωγραφικό, πολιτικό και θρησκευτικό της αρκαδικής αυτής χώρας. Αλλά ούτε τον ιερό τόπο συνάθροισης, λατρείας και αθλητικής άμιλλας όλων των αρχαίων Αρκαδικών φύλων, το όρος Λύκαιο, την ιερά κορυφή των Αρκάδων. 

Κορυφή Λυκαίου όρους

Iωάννης Ασημακόπουλος, 
Χ. Αλεξόπουλος
Copyright 2001©

http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/parasia.html

Η Τρελοπαρέα...

Η Τρελοπαρέα... Από την Ελληνική Μυθολογία του N. Τσιφόρου

Η Μυθολογία , τα λέει σταράτα όπως είναι , τίμια και γαλάζια , κάτω από τον τίμιο και γαλάζιο Ελληνικό ουρανό. Κι ' ας μας πούνε "Εθνικούς" οι Χριστιανικώτατοι … Καλύτερα Εθνικοί και ντόμπροι. Η Ελληνική Μυθολογία δεν κρύβεται πίσω από θρησκευτικές προθέσεις. Όταν οι Θεοί της Μυθολογίας κάνανε βρωμιές, το ομολογεί ανοικτά. Ο τάδε κύριος έκανε τέτοια βρώμικα. Και το γελάει. Λοιπόν ο Διόνυσος, ο Θεός, πρέπει να του το πούμε, αμάν μια παρέα πού είχε. Χειρότερη φάρα μπεκρήδων και έκφυλων δεν γινότανε και καιρός είναι να τους πούμε όλους. Να τους γνωρίσουμε, να τους σιχαθούνε οι "εντιμότατοι" και να χασκογελάσουνε οι φιλοπαίγμονες, να κλείσουνε τα μάτια μέσα σε ένα θολό , αρρωστημένο ερωτισμό, οι λάγνοι , να φτύσουνε οι "αξιοπρεπείς" και άλλα ευτράπελα και τρομερά. Τούτος ο λαός, εκείνη την εποχή ζούσε πιο κοντά στη φύση, λαός ζεστός, μεσογειακός, ερωτιάρης . Φταίει ο ήλιος, το αεράκι, η καθαρότητα της ατμόσφαιρας. Και είναι γνωστό, όσο πιο θερμός κι' ερωτικά έκδοτος είναι ένας λαός, τόσο μεγαλύτερους περιορισμούς βάζει στην ηθική του (αν πούμε ηθική το σεξουαλικό στοιχείο). Έτσι λοιπόν φτιαγμένος ο δικός μας λαός, βρήκε τον Θεό του τον Διόνυσο και τον φόρτωσε σαν γλεντοκόπο με μια μεγάλη αμαρτωλή παρέα …… Οι κοπέλες λεγόντουσαν Μαινάδες. Αν θέλετε κι' αλλιώς, Βάκχες. Ήταν Νύμφες. Τούτες εδώ οι Μαινάδες φοράγανε τη νεβρίδα, ένα ελαφρό ρουχαλάκι που τ' άφηνε όλα έξω, τύφλα νάχη το τόπλες. Βάζανε στεφάνια από αμπελόφυλλα η' κισσό, χοροπηδάγανε σαν ζαρκάδια και σαλτάρανε σαν τους ψύλλους. Το χειρότερο, φωνάζανε και χτυπάγανε τα κύμβαλα. Πίσω τους τρέχανε κατσίκες, ελάφια, πάνθηρες, λιοντάρια . Αλλά κάνανε τέτοιο σαματά και τέτοια τρέλα τις έδερνε, που ο κόσμος σιγά-σιγά άρχισε να τις αντιπαθεί. Χορεύανε άγρια, κάνανε όργια και σκίζανε τα ζώα να φάνε τις σάρκες τους ωμές . Ετσι φάγανε και τον Ορφέα . Αρσενικιά παρέα τους ήταν οι Σάτυροι και οι Σειληνοί. Φαίνεται ότι πρώτη πατρίδα τους ήταν η Αρκαδία και ότι γεννήθηκαν στα δάση και τις σπηλιές των βουνών. Τούτη η χώρα ορεινή και κτηνοτροφική, είχε ένα σωρό βοσκούς που γεννήσανε μέσα στην τρομαγμένη φαντασία τους τούτα τα δαιμόνια. Για τούτο και είναι ίδιοι με τους τράγους. Τριχωτοί με πονηρή τραγίσια μούρη και μυτερή μύτη και τραγίσια τριγωνικά αυτιά, με κέρατα και ουρά και τραγοπόδαρα, με ακράτητο τραγίσιο ερωτισμό … Τούτοι εδώ οι Σάτυροι, τα πονηρά πνεύματα του δάσους όχι μόνο διατηρηθήκανε αλλά μπήκανε μέσα στην Αττική Κωμωδία ακριβώς λόγω κατασκευής και χαρακτήρος και αναιδεστάτης διαγωγής. Κοντά στους Σάτυρους, σχεδόν ίδιοι, με ελάχιστες παραλλαγές , ήτανε οι Σειληνοί. Ήτανε πνεύματα της πηγής και του ποταμού, αλλά κατάφεραν να γίνουν μια συμμορία με τους Σάτυρους. Μαζί με τον Διόνυσο έτρεχε παρέα του κι' ένας άλλος Θεό , ο Πρίαπος. Τούτος εδώ δεν είναι και πολύ γνωστός στην Αρχαία Ελλάδα και φαίνεται ότι μάλλον κουβαλήθηκε από τον Ελλήσποντο, από την πόλη Πρίαπον . Συμβολίζει την παραγωγική δύναμη της φύσης, αλλά και τον ελεύθερο (κτηνώδη θα λέγαμε) έρωτα. Βρίσκεται μέσα σε υγρά εδάφη, είναι άσεμνος, μεταμορφώνεται συνεχώς και βάρδα μην του πέση θηλυκό στην πλώρη. Στην παρέα είναι κι' ένα σωρό άλλοι. Ο ’μπελος, ωραίο αγόρι που φαίνεται να τον ευνοεί πολύ ο Διόνυσος , ο Ήδύοινος (το γλυκο κρασί), ο Οίνος, ο ’κρατος, η Μέθη, ο Μόλπος (το τραγούδι ) ο Ηδυμελής (το γλυκοτράγουδο), ο Κώμος, η Κωμωδία, ο Διθύραμβος, η Τελετή, ένα σωρό παιδιά κακομαθημένα και συμπαθέστατα . Καιρός είναι να γνωρίσουμε και τον Πάνα…Γεννήθηκε λένε, στο όρος Κυλλήνη κι' η μάνα του η Δρυόπη τόσο πολύ τρόμαξε μόλις τον είδε να χοροπηδάει τριχωτό και με κέρατα, που τον εγκατέλειψε και τόβαλε στα πόδια. Ο Πάν είναι φίλος της Ηχώς, της Νύμφης. Ίσως επειδή παίζει μουσική να του την κολλήσανε. Μια άλλη Νύμφη, η Σύριγξ, πήγε και γκρεμίστηκε στο ποτάμι τον Λάδωνα για να μην την τσακώση ο Πάνας και έγινε καλάμι, απ' αυτήν βγήκανε και τα σουραύλια .Ο Πάνας δεν ήτανε ακριβώς Θεός. Ήτανε κάτι ενδιάμεσο και πέθανε, λένε επί Τιβερίου (Πλούταρχος). Όμως ήταν μια μορφή που ενέπνευσε πολύ τους καλλιτέχνες, ένα πρόσωπο συμπαθητικό και παιχνιδιάρικο, που φόβισε ακόμα και τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα, από εκεί βγήκε η λέξη πανικός. Αν πέθανε…. Θεός σχωρέστον… Δύο πρόσωπα ακόμα, ο Αριστεύς και ο Δάφνις. Ο Αριστεύς γιος του Απόλλωνα και της Νύμφης Κυρήνης, είναι ένας μελαγχολικός Θεός των δασών, ήσυχος, ίδιος η κόρη του Κάδμου. Έμαθε στους ανθρώπους τις αγροτικές δουλειές, την ιατρική, την προφητική, ερωτεύτηκε την Ευριδίκη που για να του ξεφύγει πέθανε από φίδι. Ο Δάφνις, γιος του Ερμή, τραγουδούσε στα δάση της Σικελίας κι ήτανε ο ωραιότερος βοσκός της Σικελίας. Αυτοί είναι πάνω - κάτω όλη η τρελοπαρέα του Διονύσου. Ξεφαντώνει, πίνει, ερωτεύεται και βιάζει τα θηλυκά, δεν έχει κανένα φραγμό, είναι τα ένστικτα της ράτσας που τ'αφήνεις ελεύθερα να ξεσπάσουν. Ίσως ζωηρά τσογλάνια, ασυγκράτητα και κακομαθημένα. Αλλά που δώσανε στην Ελλάδα και στον κόσμο μεγάλα δώρα. Την σάτιρα, την κωμωδία, την τραγωδία, το θέατρο… Το πνεύμα που γεννάει. Βλέπεις, το πνεύμα δεν μπορεί να δημιουργήσει μέσα σε περιορισμούς, σε στενοκεφαλιά, σε κανόνες σχολαστικούς, σε αντιρρήσεις γελοίες . Είναι ελεύθερο και πετάει πάνω στα βουνά, στα δάση, στις θάλασσες, κάνει ότι θέλει, δεν σηκώνει κανενός είδους περιορισμό. Μερικοί θέλουν να το υποτάξουν σε υποκλίσεις, σε στενά εγωιστικά όρια, σε συμφεροντολογικές και κουτές διατάξεις… Σηκώνουνε ψηλά τη μύτη, ψευτοδιαβάζουνε και λένε: "άστους να λένε…". Κάποτε, ίσως ποτέ, το πνεύμα των ανθρώπων θα πετάξη ψηλά. Κι' άμα φτάσει σε "ικανό ύψος" θ' ατενίσει όλους αυτούς τους ανώτερους, τους σνόμπ, τους υποταγμένους στη μετριότητα τους, τους φανατικούς, τους …τους …τους …και θα τους κατουρήσει! Πηγή: http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/arcadia-hist/topics/treloparea.htm Μεταφορά από πρωτότυπο: B. Αναστασόπουλος

Η ΙΕΡΗ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΑΡΚΑΔΩΝ

Η ΙΕΡΗ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΑΡΚΑΔΩΝ...ΚΑΙ ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΟΥ Pedro Olalla

χωρίς σχόλιαΠλάτων Πισατίδης | Παρασκευή, 12 Ιουλίου 2013 11:41 μμ

Η  ιερή κορυφή του Λυκαίου  Όρους  αποτελεί  την κορυφή ενός αρχαιολογικού τριγώνου, του οποίου οι  άλλες  δύο κορυφές είναι οι αρχαιότητες  της  Λυκοσούρας  και ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες.

Το Λύκαιο  Όρος είναι τοποθετημένο στην μέση της  Πελλοποννήσου και εκτείνεται από την αριστερή όχθη του Αλφειού μέχρι την παραλία του Κυπαρισσιακού κόλπου. Η κορυφή του (ύψος 1.430 μ.) βρίσκεται στα νότια της Λυκοσούρας και εκεί τελούνταν τα Λύκαια. Στο βουνό αυτό λατρεύονταν ο Δίας (Λύκαιος), ο Πάνας, ο Απόλλωνας, ο Ερμής, η Δέσποινα, η Δήμητρα και άλλες θεότητες. 

Στο τέμενος του Δία δεν επιτρεπόταν η είσοδος ούτε σε ζώο ούτε σε άνθρωπο. Οι θυσίες που γινόταν εκεί ήταν μυστικές. Στο τέμενος του Δία βρέθηκαν κατά της ανασκαφές πολλά αντικείμενα, όπως αγάλματα, χάλκινα ελάσματα, νομίσματα κ.α.

Επίσης βρέθηκαν οι βάσεις των κιόνων, που είχαν πάνω τους δύο χρυσούς αετούς, που ήταν θεατοί από όλοι την περιοχή. Όταν έβγαινε ο ήλιος, φώτιζε τους χρυσούς αετούς της κορυφής και οι ακτίνες αντανακλώνταν  στο άγαλμα του Απόλλωνα στις Βάσσες, που βρισκόταν σε χαμηλότερα ύψος από την κορυφή του βουνού, σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων, αλλά σε ευθεία γραμμή προς τα δυτικά . Το άγαλμα του Απόλλωνα είχε τοποθετηθεί έτσι, ώστε να δέχεται ταυτόχρονα με τους αετούς τις πρώτες ηλιαχτίδες, πολύ πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος εκεί . Μάλιστα ο Παυσανίας αναφέρει, ότι οι ηλιαχτίδες δημιουργούσαν ένα φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του αγάλματος του θεού Απόλλωνα, δείγμα ότι ο Λύκαιος Δίας της κορυφής του Λύκαιου έστελνε το φωτεινό μήνυμα του στον Επικούρειο Απόλλωνα.

Τα Αρχαία Λύκαια , Τα Σύγχρονα Λύκαια

http://www.lykaia.gr/

Ο ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡEΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΣΤΙΣ ΒΑΣΣΕΣ ΗΛΕΙΑΣ

Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ, Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΔΟΝΕΙΤΑΙ... #1

Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ, Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΔΟΝΕΙΤΑΙ... #2

http://enneaetifotos.blogspot.gr/2013/07/blog-post_4345.html

....................................

Αναφορά του Ισπανού ιστορικού ερευνητή και συγγραφέα Pedro Olalla στην αρχ. Λυκόσουρα, το Ιερό της Δέσποινας, το Λύκαιο Όρος και τον Θεό Πάνα... 
Ο Pedro Olalla Gonzalez de la Vega γεννήθηκε στην πόλη Οβιέδο της Ισπανίας το 1966, όπου παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας, Ιστορίας της Τέχνης και Φιλοσοφίας και πήρε το πτυχίο του στη Ρομανική Φιλολογία. Το 1994 μετοικεί στην Αθήνα με σκοπό να ασχολείται με την έρευνα, τη δημιουργία και τη διδασκαλία σε μια χώρα με την οποία διατηρούσε στενή σχέση από δέκα χρόνια πριν. Υπήρξε καθηγητής Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο του Οβιέδο και λέκτορας Ισπανικών στο Πανεπιστήμιο Syracuse της Νέας Υόρκης. Το 1999 του δόθηκε υποτροφία από το Ίδρυμα «Α. Σ. Ωνάσης» για την διεξαγωγή των ερευνών σχετικά με την εκπόνηση του Μυθολογικού Άτλαντα της Ελλάδας (χαρτογράφηση, φωτογράφηση και φιλολογική τεκμηρίωση. Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 2002), έργο για το οποίο, από το 1995, έχει διανύσει πάνω από εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα στην Ελλάδα ακολουθώντας τα ίχνη των αρχαίων μύθων. 
Ανάμεσα στα βιβλία που έχει γράψει είναι και το  
"Ευδαίμων Αρκαδία"...

fxst88i