ΣΤΟΝ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟ

                                         ΣΤΟΝ  ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟ

                     Της  ξενιτιάς  οι  ανηφοριές,…μικρές,…στενές

                     και  συ  τα  βήματα  βαριά  με  θύμησες  παλιές.

                     Ανάσα  την  ανάσα  σου  τραβάς  την  ανηφόρα

                     και  στο  μυαλό  σου  τριγυρνούν,  πατρίδα,  δέντρα  οπωροφόρα.                                                            

                     Πού  να  σταθείς,  πώς  να  σταθείς,  ανάστημα να  ορθώσεις,

                     μα  ήθελες  τα  όνειρα  στη  πλάτη  να  φορτώσεις.

                     Και  με  τη  πίστη  σου  βαθιά,  μέσ'  στη  ψυχή  σου  ριζωμένη,

                     έσυρες  τα  βήματα  μπροστά,  επιταγή  στην  ειμαρμένη.

                      Σαν  έφτασες  εκεί  στα  ξένα,  σε  νέο  αραξοβόλι,

                      είδες  τον  χάροντα  εμπρός,  σε  ζώσανε  πολλοί  διαβόλοι.

                      Δέ  μοιάζανε  οι  άνθρωποι  σαν  άνθρωποι,  μοιάζανε  με  τέρατα

                      και  σύ  εκεί  στο  πουθενά,  στου  κόσμου  μας  τα  πέρατα. 

                      Τότε  θυμήθηκες  γιατί,  ταξίδεψες,  παιδεύτηκες  και  έφτασες  εκεί

                      και  το  μυαλό  σου  δούλεψες,  γιατί  'χες  μέσα  σου  ζωή.

                      Το  ανάθεμα  που  έδωσες,  πίσω  το  πήρες  πάλι, 

                      τη  κόλαση  φαντάστηκες  σαν  όμορφο  ακρογιάλι.  

  

                                                                                            Γιώργος  Δουζένης

                                                                                  " Ο  γεωργός  του  πνεύματος " 

                                                                                                   Φεβ. 2006 

                                                                                        Συλλογή  'ΑΝΘΡΩΠΟΣ"