ΔΟΞΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ

                                          ΔΟΞΑ  ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ

                                       Χαρά  Θεού  κι  Ανάσταση,

                                       ζυγώνει  η  Λαμπρή,

                                       γιόμισε  ο  τόπος  χριστιανούς,

                                       η  Φύση  γιορτινή.

                                       Μεγάλη  Βδομάδα έφτασε

                                       και  Κυριακή  Βαϊων,

                                       εικόνες  ανθοστόλιστες,

                                       σαν  κείνες  των Μαϊων.

                                       Τα  βάγια ανεμίζουνε  

                                       στο  πέρασμα  του Ανθρώπου,

                                       σήμερα  γιορτάζουνε

                                       οι  χριστιανοί  του τόπου.

                                       Μ’ αρχίζει  το  Μαρτύριο

                                       και  προχωρούν  σε  δίκη

                                       και  τον  Χριστό  ξεδιάντροπα

                                       κατηγορούν  οι  «λύκοι».

                                       Οι  ίδιοι  δεν  τολμούν

                                       απόφαση  να  βγάλουν

                                       και  τον  ρωμαίο  προύχοντα

                                       μπροστάρη  τόνε  βγάζουν.

                                       Μα  εκείνος  πισωγύρισε

                                       κι  ευθύς  τα  χέρια  νίβει,

                                       ένοιωσε  πως  το  άδικο

                                       τον  Άνθρωπο  συνθλίβει.

                                      Οι  «λύκοι»  όμως  δε  μύριζαν

                                      το  θεϊκό  Του  άρωμα

                                      και  με  μανία  στήνουνε

                                      τον  Άνθρωπο  για  σταύρωμα.

                                      «Ηλί,  Ηλί,  λιμά  σαβαχθανί»,

                                      στου  Μαρτυρίου  τον  τόπο,

                                      είν’ του  Χριστού  μας  η  κραυγή,

                                      η  πίκρα  του Ανθρώπου.

                                      Μα  γνώριζε  τι  έμελλε

                                      και  τι  θα  απογίνει,

                                      η  Δόξα  του  Ανθρώπου

                                      παντοτινή  θα  μείνει.

                                                        Καλή  Ανάσταση  και  καλή  Λαμπρή

                       

                                                                     Γιώργος  Δ. Δουζένης

                                                                                2005

                                                                    Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"