Σάν σήμερα: 13 Απριλίου 1204

Σάν σήμερα: 13 Απριλίου 1204

Posted: 13 Ἀπριλίου, 2014 in Ωσάν σήμερον

από: http://stravon.wordpress.com/2014/04/13/

0

Πριν από 810 έτη (12 Απριλίου 1204) έγινε η Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους (Δ’ Σταυροφορία), η οποία ολοκληρώνεται και τυπικά την επομένη ημέρα, Τρίτη 13η Απριλίου 1204.
Έκτοτε, Τρίτη και 13 σηματοδοτεί την αποφράδα ημέρα της Αλώσεως της Πόλεως.

Θησαυροί αμυθήτου αξίας καταστρέφονται ή μεταφέρονται, είτε ολόκληροι είτε τεμαχισμένοι, στην κατ’ εξακολούθησιν και κατ’ επάγγελμα κλεπτομανή δύση – την οποία τόσο θαυμάζουν και ζηλεύουν οι νεοέλληνες – βάζοντας τα θεμέλια για τον καλλιτεχνικό και πνευματικό ανταγωνισμό που θα οδηγήσει στην «αναγέννηση» της δύσεως.

Μερικά από τα λεηλατημένα της Κωνσταντινουπόλεως στην σημερινή Βενετία.

Τι θα πει όμως «αναγέννησις»;
Θα πει ότι κάποιος ξαναγεννιέται. Οι Φραγγο-Γερμανοί όμως που κυριαρχούσαν στην δύση, ήταν από πάντοτε βάρβαροι, εκτός από τις Ελληνικές αποικίες της Μεσογείου. Συνεπώς ο όρος αναγέννησις είναι εσφαλμένος, καθώς δεν μπορεί να αναγεννηθεί κάποιος που ουδέποτε υπήρξε γεννημένος.

Δεν μιλάμε δηλαδή για αναγέννησιν αλλά για γέννεσιν εκ του μη όντος.

Ο όρος «αναγέννησις» εξάλλου είναι κατασκευασμένος, προκειμένου να προσδώσει στην δύση μία ταυτότητα που απεγνωσμένα προσεπάθησε να οικοδομήσει, αρχής γενομένης του σχίσματος του 1054, ένα σχίσμα μελετημένο και επιβαλλόμενον από τον Καρλομάγνο για να μπορέσει η Ρώμη να γίνει ισχυρόν κέντρον και να ανταγωνιστεί την Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη), την πρωτεύουσαν της Μίας και Μοναδικής (και όχι Ανατολικής, όπως θέλουν να λένε διάφοροι ιστορικοί σπουδαγμένοι στα Παρίσια και τα Βερολίνα) Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Κάθε ορολογία που χρησιμοποιείται, δεν είναι απλώς μία λέξη, εμπεριέχει σκοπιμότητα και η «αναγέννησις» είναι μία τέτοια.

Ουδέποτε μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο και ιδίως μετά τον Ιουστινιανό υπήρξε Δυτική και Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μία ήταν η αυτοκρατορία, Ένας ο αυτοκράτωρ, Μία η πρωτεύουσα, η Νέα Ρώμη δηλαδή η Κωνσταντινούπολις. Γιαυτό και η αληθοφανή ημιαλήθεια (τυχαία αλήθεια δίδονται οι πανεπιστημιακές έδρες στην Σορβόνη και αλλού;) ότι «το Βυζάντιο ουδέποτε υπήρξε αλλά ήταν η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» είναι ψέμα και μάλιστα χειρότερο από ψέμα γιατί λέει την μισή αλήθεια. Σαφώς και «Βυζαντινή» Αυτοκρατορία ουδέποτε υπήρξε, όπως όμως ουδέποτε υπήρξαν και Ανατολική-Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (με μία μόνον μικρή εξαίρεση μετά τον Θεοδόσιο, ο οποίος εμοίρασεν την αυτοκρατορίαν στα δύο του παιδιά), ειδικά μετά τον Ιουστινιανό.
Όποιος μιλάει δηλαδή για «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» εξυπηρετεί τα σχέδια της δύσεως, η οποία θέλει να καπηλευτεί των Ρωμαϊκότητα για να αποκτήσει υπόσταση, μια προσπάθεια αιώνων, από την εποχή ακόμη της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» του Καρλομάγνου, που όμως ούτε ο ίδιος ο Καρλομάγνος ετόλμησεν ποτέ θα ονομασθεί «Ρωμαίος Αυτοκράτωρ» παρά μονάχα Imperator Romanum gubernans Imperium («Αυτοκράτορας που κυβερνά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία») κάτι που δηλώνει τις προθέσεις του να διαδεχθεί και να οικειοποιηθεί την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που όμως δεν τόλμησε να δηλώσει επισήμως.

Η Μαύρη Τρίτη και δεκατρείς σηματοδοτεί και μάς υπενθυμίζει την βούλησην των δυτικών να μάς κατακλέψουν παντίοις τρόποις τα πάντα, τόσο την Ελληνικότητα μας όσο και την Ρωμαϊκότητα μας, διότι εμείς είμαστε οι Έλληνες, εμείς και οι Ρωμαίοι, όχι οι ανατολικοί Ρωμαίοι, οι Ρωμαίοι σκέτο.

Ρώμη εξάλλου ήταν η πόλης της Ρώμης, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν σημαίνει Αυτοκρατορία που κατοικείται από Ρωμαίους, όπως και παλαιότερα η Αθηναϊκή Αυτοκρατορία δεν σήμαινε ότι ζούσαν παντού Αθηναίοι, ούτε επί Μακεδονικής Αυτοκρατορίας ζούσαν παντού Μακεδόνες. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι το σύστημα, το δίκαιον, η νομή της εξουσίας, δεν έχει εθνική υπόστασιν γιαυτό και δεν έρχεται η Ρωμαϊκότητα μας σε αντίθεσιν με την Ελληνικότηταν μας. Έλληνες είμαστε και Ρωμαίοι ταυτόχρονα, διότι όλος ο κόσμος της Μεσογείου και ειδικώς της ανατολικής Μεσογείου ήταν Ελληνικός (και εξακολουθεί να είναι ανομολογήτως).

Σαν σήμερα όμως μπήκε και ένας ακόμη σπόρος, ο σπόρος της απελευθερώσεως.
Δημιουργούνται τρις νέες αυτοκρατορίες, μία Τριάς (όχι Τρόικα): η Αυτοκρατορία της Νικαίας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου και η μεγάλη Αυτοκρατορία της Τραπεζούντος από τον Μέγα Αλέξιον Α’  Κομνηνόν, έμβλημα της οποίου γίνεται ο Αετός των Σινωπέων, ανεστραμμένος ώστε να δεικνύει και να υπενθυμίζει στους Ποντίους  και σε όλον τον κόσμον τον στόχον ανακαταλήψεως της Κωνσταντινουπόλεως.

Αν υπάρχει μία αναγέννησις, αυτή είναι η Αναγέννησις της Αυτοκρατορίας του Πόντου, όπως ο Μιθριδάτης ο Ευπάτωρ είχε σκοπό την κατάληψη της Ρώμης, έτσι και η Αυτοκρατορία του Τραπεζούντος είχε σαν στόχο την απελευθέρωση της Νέας Ρώμης από τον βάρβαρο κατακτητή, γιαυτό και οι Αυτοκράτορες της Τραπεζούντος έφεραν μέχρι την απελευθέρωση της Πόλεως τον τίτλο «Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων», διατηρώντας την συνέχεια του Τίτλου άρα και της αυτοκρατορίας. Ο Πόντος δηλαδή διέσωσε και τον τίτλο της αυτοκρατορίας και έτσι δεν υπήρξε ποτέ παύσις, άρα ουδέποτε ετόλμησε ποτέ κάποιος να ισχυρισθεί ότι ήταν αυτοκράτωρ των Ρωμαίων της δύσεως, αφού τέτοιος τίτλος ουδέποτε υπήρξε, αφού δεν υπήρξε και «Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία».

Ο παραπάνω καημός των δυτικών αποδεικνύεται και αλλιώς.
Πότε γίνεται αρχίζει το Βατικανό να ξοδεύει χρήματα επί χρημάτων για να αποκτήσει συμβολική αξία;
Πότε γίνονται τα μεγάλα έργα (ανέγερσις του Βασιλικής του Αγίου Πέτρου, Δωμάτια Ραφαήλ στο Βατικανό κλπ);

Το στόλισμα ξεκινάει μετά την Άλωση της Πόλεως του 1453, ιδίως μετά την πολιορκία της Βιένης.
Μέχρι τότε ούτε που θα τολμούσε ποτέ η δύση να ανταγωνιστεί την Κωνσταντινούπολη.

Τι νομίζουμε ότι είναι όλα αυτά τα αναγεννησιακά έργα;
Τι είναι τα έργα του Ραφαήλ που τόσο θαυμάζουμε;
Με λεφτά έγιναν αυτά. Με πορδές αυγά δεν βάφονται.
Λεφτά, λεφτά, κλεμμένα λεφτά, πολλά κλεμμένα λεφτά προκειμένου να αποκτήσει αίγλη, κύρος και δόξα η δύσις.
Η « αναγέννησις» ήταν ένα εμπόρευμα, αγορασμένο με κλεμμένα, προπαγανδιστικός μηχανισμός της εποχής, διότι γενικότερα η τέχνη είναι μεταξύ άλλων και εργαλείο προπαγάνδας. Εκκλησιαστικοί τρούλοι, περιγραμμισμένοι με αρχαιοελληνικούς μαιάνδρους, ολίγον από ανατολή, ολίγον από δύση, ακριβά χρώματα και υλικά που δεν θα τα έβλεπε ποτέ η δύσις στα μάτια της εάν δεν έκλεβε τον Ρωμαϊκό πλούτο το 1204.

Θαυμάζουμε σήμερα την κλασσική μουσική της Κεντρικής «Ευρώπης» αλλά απαξιώνουμε την δική μας κλασική μουσική που είναι η Ρωμαϊκή (και όχι βυζαντινή) Υμνογραφία.
Πόσοι όμως από τους δυτικούς άκουγαν αυτήν την περίφημη κλασική μουσική;
Μόνον οι βασιλείς.
Απεναντίας τους « Βυζαντινούς»  Ύμνους τους άκουγε και ο τελευταίος κάτοικος. Ο τελευταίος Ρωμαίος έψαλε αριστουργήματα γραμμένα σε μία εξέλιξι της αρχαίας Ελληνικής μουσικής, σε μία αρχαΐζουσα γλώσσα σπανίου κάλλους, γιαυτό και η βυζαντινή μουσική πέρασε και μέσα στην λαϊκή μουσική, μέσα στην δημοτική, έφτασε μέχρι και το ρεμπέτικο για να εκδυτικοποιηθεί προσφάτως και εντέχνως, τόσο ως μελωδία όσο και ως ρυθμός, είτε μέσα από κορυφαίους μουσικούς είτε από μπασκλασαρίες που μάς πιπιλίζουν τα αυτά τα τελευταία χρόνια.
Τυχαία νομίζουμε ότι απαξιούται η παραδοσιακή και λαϊκή μας μουσική;

Τέτοια αριστουργήματα δεν είχε ποτέ στην λαϊκή του παράδοση ο μέσος δυτικός

Η ουσία όμως είναι ότι η περίφημος κλασική μουσική δεν ήταν πολιτισμική κατάκτησις αλλά αγορασμένο προϊόν που απευθυνόταν κυρίως στην Ελίτ της Βιένης και άλλων αριστοκρατικών κέντρων (αριστοκρατικών με την κακή έννοια και όχι με την αρχαιοελληνική), γιαυτό και ακόμη και σήμερα έχουμε εμείς την ομορφότερη λαϊκή μουσική παράδοση του κόσμου, όταν οι άλλες λαϊκές μουσικές είναι γραμμένες σε απλούς ρυθμούς επμπέοντες μόνον χοροπηδήματα και όχι χορούς με μικρά και λεπτομερή βήματα όπως οι Ελληνικοί χοροί, οι μοναδικοί πραγματικοί χοροί στον κόσμο.

Μετά την πτώσιν της Πόλεως ξεκινάει ένας αγώνας ταχύτητας, ΟΧΙ για την απελευθέρωσιν της Βασιλεύουσης από τους Τούρκους αλλά ένας αγώνας για να δημιουργηθεί ένα νέο κέντρο του χριστιανικού κόσμου, ένας αγώνας για την διαδοχή του Ελληνορωμαϊκού κόσμου, σε βαθμό που αξίζει να αναρωτιέται κανείς: μήπως τελικά η δύση επιδίωξε την υποδούλωση μας στους Τούρκους ή τουλάχιστον ουδέποτε επισήμως βοήθησε για την απαλλαγή μας από την σκλαβιά, ουδέποτε επέδειξε ζήλο αντίστοιχο με αυτόν που είχε επιδείξει με τις Σταυροφορίες, που φυσικά δεν είχαν σαν στόχο την Ιερουσαλήμ αλλά εξ αρχής στόχευαν εμάς;

Τα σύμβολα είναι το Α και το Ω, γιαυτό ανεφώνησε το «ΝΕΝΙΚΗΚΑ ΣΕ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ» ο Ιουστινιανός, για αυτό οικοδομήθηκε ακόμη και ο Παρθενών, ένας ναός Δωρικού ρυθμού σε μίαν Ιωνικήν πόλιν που ήθελε να αυτοκρατορίσει, γιαυτό ακόμη κατεστράφη ο Νός της Αρτέμιδος στην Έφεσο ώστε η Αγία Σοφία να είναι το μοναδικό αριστούργημα του κόσμου (ο «υπέροχος»  Παρθενών δεν ανήκει καν στα 7 θαύματα του κόσμου, υπέροχος μεν, όχι όμως τόσο για να ανταγωνισθεί το Αρτεμίσιο, τούτεστιν όχι τόσον υπέροχος εν συγκρίσει με τα Θαύματα του Κόσμου), γιαυτό και ανεγέρθη η νέα Βασιλική του Αγίου Πέτρου, όχι ως μόνον Ναός αλλά ως κυρίως ως σύμβολον ανταγωνιστικόν της Αγίας του Θεού Σοφίας, γιαυτό και η δύση ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα μάς βοηθήσει, διότι εάν μάς βοηθήσει θα χάσει την πρωτοκαθεδρία της.

Γιαυτό και κλέβονται τα αρχαία μας μοιραζόμενα στα μουσεία του κόσμου, διότι εάν η Ελλάς μαζέψει τα κομμάτια της μπορεί να γίνει αυτό για το οποίο είναι ανέκαθεν προορισμένη, το Κέντρον της Γης. Γιαυτό και δεν θα μας επιστραφούν ποτέ τα Ελγίνεια, η Νίκη της Σαμοθράκης, ο Θησαυρός του Πριάμου και τα άλλα αριστουργήμετα, όχι από κάποιον φιλελληνισμό των δυτικών μας «φίλων» αλλά γιατί δεν πρέπει ποτέ να ανακτήσομεν το αρχαίον ημών κάλλος. Όπως φυσικά και δεν θα επιτρέψουν ποτέ να λειτουργήσει η Αγία Σοφία ως Ναός, όπως επίσης δεν θα βρεθεί ποτέ ο τάφος του Αλεξάνδρου.

Η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί ότι κακώς έχουμε κρεμάσει τις τύχες μας στους αιωνίως εχθρούς, κλέφτες, υπονομευτές, βιαστές, φονιάδες μας, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρίαν να μας προδίδουν ακόμη και ως « ελεύθερον Ελληνικόν κράτος» , γιαυτό και δεν μάς επέτρεψαν να έχουμε την Βόρειον Ήπειρον – διότι τι είναι η Βόρειος Ήπειρος πέρα από Ελληνικό Έδαφος;  Είναι πέρασμα προς την Μεγάλη Ελλάδα της «Νοτίου Ιταλίας», απέχουσα ελάχιστα από αυτήν και μοχλός αφυπνήσεως της Ελληνικότητας των «ΝοτιοΙταλών» – , δεν μάς επέτρεψαν να καταλάβουμε την Κωνσταντινούπολη με την Στρατιάν του Έβρου (115 χιλ. άνδρες) – παιχνίδι πράγμα για την εποχήν, όμως «εμείς» κάναμε χρήσιν της μεγάλης αυτής και παθιασμένης δυνάμεως μόνον για διαπραγματευτικούς σκοπούς, προκειμένου να «επιτύχουμε»  την Συνθήκη της Λωζάνης, παραχωρώντας την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρον, την Τένεδον και ουσιαστικά χάνοντας τον έλεγχο των «Στενών», τα οποία προσφάτως ο ΓΑΠ χάρισε στην Τουρκία, ονομάζοντας τα « Τούρκικα Στενά», μίαΑνατολική Θράκη η οποία όχι μόνον είναι Ελληνική αλλά συμμετείχε και στις εκλογές του 1920, δηλαδή ήτο πλήρως προσηρτημένη στον εθνικόν κορμόν.
Και τι είναι η Ανατολική Θράκη; Είναι το πέρασμα προς τον Εύξεινον Πόντον και προς την Κωνσταντίνου Πολιν.
Δεν μάς επέτρεψαν ούτε την ένωσιν με την Κύπρον, η οποία Κύπρος τι είναι πέρα από Ελληνικόν έδαφος;
Πέρασμα και αυτή προς τα Ελληνιστικά, Ελληνικά και Ρωμαϊκά εδάφη της Συρίας, της Λυκίας, Παμφυλιας, Κιλικίας κλπ.

Κάνουν όμως ένα σφάλμα. Η Νέα Ρώμη (Κωνσταντίνου Πόλις) δεν είναι μεταφορά της πρωτευούσης σε έναν άλλο κόσμο, ήταν η παραδοχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου της Ελληνικής κυριαρχίας στην Αυτοκρατορία, η αποδοχή δηλαδή ότι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν πρωτίστως Ελληνική, γιαυτό και ελληνόγλωσσος τε ελληνόμουσος, γιαυτό και μετέφερε την πρωτεύουσαν του στην καρδίαν του Ελληνικού κόσμου. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίς Ελληνική ψυχή ούτε υπήρξε ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει, όπως φυσικά ούτε Ευρώπη.

Η σημερινή επομένως ημέρα σηματοδοτεί την κήρυξιν πολέμου προς την Αιρετικήν και Παπικήν δύσιν, η οποία ούτε καν Καθολική είναι, διότι μέχρι την εποχή του Σχίσματος ολόκληρος η αυτοκρατορία ήτο Ορθόδοξος και για να ακριβολογούμε το δόγμα είναι «Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Ορθοδόξων Χριστιανών» στην οποία ανήκαν όλοι, δυτικοί και ανατολικοί, γιαυτό και δεν μπορεί να υπάρξει Οικουμενική Σύνοδος μετά το σχίσμα, γιαυτό και εμείς είμαστε και Ορθόδοξοι και Καθολικοί, «καθολική» είναι επιθετικός προσδιορισμός για την εκκλησία των Ορθοδόξων Χριστιανών, ενώ οι δυτικοί ανήκουν είς την αίρεσιν του Παπισμού.

Για όλα τα παραπάνω ήταν αδύνατος η ένωσις των Εκκλησιών το 1453, που θα σηματοδοτούσε την πλήρη υποταγήν της Καθολικής Ορθοδοξίας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στον ψευδοκαθολικισμό της ψευδορωμαϊκής αυτοκρατορίας, δηλαδή θα σήμαινε την πλήρη άρνησιν του εαυτού της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δηλαδή στην εθελουσίαν αυτοκατάργησιν της, κάτι που φυσικά δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από μία υπερχιλιετή αυτοκρατορία, η οποία είχε κάθε λόγο να ελπίζει ότι να απελευθερωνόταν σύντομα από τον Οθωμανικό ζυγό, και ποιος ξέρει; Ίσως η Τουρκοκρατία να κράτησε τόσους αιώνες και εξαιτίας της Παπικής δύσεως που είχε κάθε συμφέρον να κτίσει τα συμφέροντα της πάνω στο νεοσύστατον Οθωμανικόν Κράτος και όχι να βοηθήσουν στην ανασύστασιν μίας αυτοκρατορίας, την οποίαν εξάλλου υπέσκαπταν επί αιώνες. Για τα 500 χρόνια σκλαβιάς δηλαδή δεν φταίνε μόνον οι Τούρκοι, οι οποίοι εξάλλου ήταν πληθυσμιακή μειονότητα, τουλάχιστον στις πρώτες δεκαετίες, αν όχι μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η Οθωμανική ήταν ίσως ποιο εύκολος και πιο ελέγξιμος αντίπαλος απ΄την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Καλήν Ανάστασιν!