Αέναη επΑνάσταση: Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέ...

Αέναη επΑνάσταση: Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέ...: Χρόνια Πολλά... Καλή Χρονιά!!!  Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος Επιμέλεια-τονισμοί: Σοφία Ντρέκου Υπά...

Τετάρτη, 1 Ιανουαρίου 2014

Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος

Χρόνια Πολλά... Καλή Χρονιά!!! 

Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος

Επιμέλεια-τονισμοί: Σοφία Ντρέκου

Υπάρχει ένα όχι πολύ γνωστό φιλολογικό σημείωμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίο υπό μορφή πρωτοχρονιάτικου άρθρου δημοσιεύθηκε πριν από 115 χρόνια στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ακρόπολις».

Έχει τον τίτλο «Οιωνός», τίτλος ο οποίος σχετίζεται με την περίφημο ομηρικό στίχο –αποφθεγματική ρήσι/ομολογία φιλοπατρίας- (στο Μ 243) της Ιλιάδος: ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ (= Ένα είναι το καλύτερο σημάδι, ο καλύτερος οιωνός: το να πολεμάει κανείς υπερασπιζόμενος την πατρίδα του).

Σε αυτό το πρωτότυπο (και απίστευτα επίκαιρο) δημοσίευμα, ο άγιος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ενώ ξεκινά με μια διάθεσι φιλολογική (στην εισαγωγή του κάνει τρείς κειμενικές αναφορές σε αντίστοιχους κλασσικούς συγγραφείς, Όμηρο, Κικέρωνα και Πλάτωνα), συνεχίζει με μια σύντομη διήγησι, την οποία χρησιμοποιεί ως παράδειγμα (λίαν τολμηρό και στην σύλληψι καί στην διατύπωσι –ειδικά στο β’ μέρος του- όπως ίσως καταφέρουμε να καταδείξουμε σε προσεχή αναφορά μας) για το άστοχο της αναζήτησης «οιωνών, καλών δηλ. σημαδιών και ευνοϊκών προβλέψεων.

«Οι μόνοι αληθείς οιωνοί είναι τα πράγματα» επισημαίνει ο Παπαδιαμάντης και κλείνει το άρθρο του με μια σύντομη αναφορά στα εν εθνικά ζητήματα.

Σ’ αυτό το κομμάτι (που αναδεικνύει το όλο δημοσίευμα σε μαρτυρία μνημειώδους για τον μέγα Σκιαθίτη συγγραφέα πολιτικής τόλμης) με μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων και κατάλληλων κριτικών τοποθετήσεων σε γλώσσα που σφύζει από το πάθος της φιλοπατρίας, αποδεικνύει πως «το αμύνεσθαι περι πάτρης» δεν συγκινεί την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.

Αντίθετα, για την πνευματική και κοινωνική παρακμή, τον ηθικό εκφυλισμό, την πολιτική φαυλότητα ακόμα και αυτήν την οικονομική καταστροφή με την συντελεσθείσα (και ακόμα πρόσφατη τότε) χρεοκοπία της ορφανεμένης από φιλοπάτριδες ηγέτες χώρας μας, καταδεικνύει ως υπεύθυνους τους άστοργους (σαν …τις μητριές! -όπως λέει) πολιτικούς.

«Οἰωνός» Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος

Tὸ ἐκήρυξεν ὁ θεῖος Ὅμηρος πρὸ ἐτῶν τρισχιλίων: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος !...

Εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ βάλῃ εἰς τὸ στόμα τοῦ Ἕκτορος ὅλην τὴν ἀηδίαν, ὅσην τοῦ ἐνέπνεον κατὰ βάθος οἰωνοὶ καὶ οἰωνοσκόποι, καίτοι, λόγῳ τοῦ ἐπικοῦ ἀξιώματος, ἦτο ἠναγκασμένος, ὁ θεσπέσιος, νὰ περιγράφῃ μετὰ μεγάλης σοβαρότητος ὅλας τὰς τελετὰς καὶ τὰς ἀσκήσεις τῶν θυσιῶν, καὶ τῶν οἰωνῶν, καὶ τῶν μαντευμάτων.

Καὶ ὁ Κάτων, ὁ ἄκαμπτος Ρωμαῖος, εἶπε, χίλια ἔτη ὕστερον: Si augur augurem...

Δηλαδή, ἐὰν οἰωνοσκόπος συναντήσῃ οἰωνοσκόπον, δὲν ἠμπορεῖ νὰ κράτησῃ τὰ γέλια...

Οἱ μόνοι ἀληθεῖς οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα. Πλήν, ἂν ὑπάρχωσιν ἄλλοι συμβολικοί, ἐναέριοι ἢ ἐπίγειοι οἰωνοί, ἔρχονται ἐπικουρικῶς μόνον, διὰ ν' ἀνοίξουν τὰ ὄμματα τῶν τυφλῶν, ὅσοι δὲν βλέπουν τὰ πράγματα.

Ἀφοῦ αἰτήσω συγγνώμην ἀπὸ τὸν ἀναγνώστην διὰ τὸ βάναυσον καὶ ὄχι πολὺ κόσμιον ἴσως τοῦ συμβόλου ἐνταῦθα, θὰ διηγηθῶ ἕνα οἰωνόν.

Ἕνα καιρόν, δύο νέοι, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ εἷς μοὶ ἐτύγχανε, διὰ νὰ εἴπω κατὰ Πλάτωνα, ἐγγύτατα γένους ὤν καὶ ἐν τῷ αὐτῷ οἰκῶν, ἔκαμναν τὸν ἔρωτα εἰς μίαν νέαν, ἥτις δὲν εἶχεν εἴδησιν τοῦ πράγματος. Διότι εἶχεν ἴσως τόσους λατρευτάς, ὅσας χιλιάδας προῖκα. Δὲν εἶχε καιρὸν ἡ ἰδία, μὲ τὰς ἁβρὰς καὶ τρυφερὰς χεῖράς της, καὶ μὲ τοὺς μεγάλους τακεροὺς ὀφθαλμούς της, νὰ μετρήσῃ οὔτε τὸν σωρὸν τῆς μιᾶς οὔτε τὴν ἄγελην τῶν ἄλλων.

Ἴσως οἱ δύο, περὶ ὧν ὁ λόγος, δὲν ἦσαν τόσον ὑγιῶς προικοθῆραι, ὅσον νοσηρῶς αἰσθηματικοί. Ἡ κόρη ἦτο χαριεστάτη. Μετεῖχε καλῶν αἰσθημάτων καὶ δὲν ἦτο ἄμοιρος καλῆς ἀγωγῆς. Ἐξαιρέσει τῆς οἰήσεως καὶ τοῦ ἐξιππασμοῦ τῶν νεοπλούτων, κατὰ τὰ ἄλλα ἦτο ἄμεμπτος. Ἀδιάφορον ὅμως.

Ἓν δειλινόν, ἢ μίαν ἑσπέραν, δὲν ἐνθυμοῦμαι καλά, φθινοπώρου ἀρχομένου, οἱ δύο νέοι ἐκάθηντο ὑπαίθριοι, χωριστὰ ὁ καθείς, ἔξωθεν ζυθοπωλείου, καὶ ἐκοίταζαν ἀντικρὺ τὸν ἐξώστην της. Ἐπερίμεναν πότε νὰ φανῇ. Ἤλπιζον νὰ πέση ἐπ' αὐτοὺς ἡ ματιά της ἢ ποθεινή.

Τὸ ἐλάχιστον τυχαῖον βλέμμα της ἦσαν ἱκανοὶ νὰ τὸ ἐκλάβουν ὡς σκόπιμον καὶ σημαντικόν, καὶ πλάττον εὐτυχίαν δι’ αὐτούς. Μωρότεροι τοῦ Ναρκίσσου, κατωπτρίζοντο ὄχι εἰς τὸ φεῦγον ρεῦμα τοῦ ρύακος, ἀλλ' εἰς τὸ ἀεικίνητον βλέμμα τῆς κόρης.

Ἡ κόρη ἐξῆλθεν. Ἐκοίταξεν ἐδῶ, ἐκοίταξεν ἐκεῖ, ἴσαξε τὰ μαλλιά της, ἔρριψε βλέμμα εἰς τοὺς δύο νέους, τοὺς ἀφῆκε νὰ τὴν κοιτάζουν καὶ νὰ χάσκουν, καὶ προσήλωσε τὸ ὄμμα εἰς ἕν ἀόριστον ὑψηλὸν σημεῖον τῆς πόλεως ἢ τοῦ ὁρίζοντος, εἰς ἓν κωδωνοστάσιον ἢ ἓν νέφος. Ποῦ ἀλλοῦ;

Ἐντοσούτῳ ἐκεῖνοι τὴν ἐθώπευον, τὴν ἔτρωγον, τὴν ἔλειχον, τὴν ἐπιπίλιζον, ἐνετρύφων μὲ τὸ βλέμμα, καὶ ἦσαν οἰκτρῶς εὐτυχεῖς.

Ὅσον καὶ οἱ ἔγκλειστοι τῶν ὑγιεινῶν οἴκων.

Τέλος ὁ εἷς ἀπέσπασε τὸ ὄμμα.

Ἴσως τοῦ ἦλθεν ἀμυδρὰ ἡ συναίσθησις τοῦ κωμικοῦ.

Τὸ βλέμμα του ἔπεσε χαμαί, εἰς τὴν γῆν. Τὴν στιγμὴν ἐκείνην ὑπῆρχεν ἐκεῖ, ὑπὸ τὸν ἐξώστην, μία μεγάλη, λευκή, ὑπερήφανος σκύλα. Ὡραία σκύλα, γένους ἐκλεκτοῦ.

Ἡ σκύλα ἐχαμήλωνε κάτω τὴν κεφαλὴν καὶ ἔψαχνε καὶ ἐζήτει τροφήν.

Ὄπισθεν τῆς οὐρᾶς της ἵσταντο δύο μικρά, οἰκτρὰ κυνάρια. Τὰ δύο κυνάρια ἐμάχοντο μεταξὺ των, ἔγρυζον, ἔτριζον τοὺς ὀδόντας, καὶ ἐζήτουν, πότε τὸ ἕν, πότε τὸ ἄλλο (καὶ πάλιν αἰτῶ συγγνώμην), νὰ ἐπιβῶσι τῆς σκύλας.

Ἀλλὰ δὲν ἔφθαναν.

Τὰ νῶτα τῆς σκύλας ἦσαν πολὺ ὑψηλά.

Θὰ τοὺς ἐχρειάζετο σκαλωσιὰ διὰ ν' ἀναβῶσιν.

Ἡ μεγάλη, εὔμορφη σκύλα, οὔτε ἐγύριζε νὰ τὰ ἰδῇ, τὰ δύο κυνάρια. Ἔκυπτε χαμαί, ἐξηκολούθει νὰ ψάχνῃ, καὶ δὲν ἠνωχλεῖτο ποσῶς ἀπὸ τὰς παιδιὰς οὔτε ἀπὸ τὰς ἐπιχειρήσεις των.

Οὔτε τὰ ἐνεθάρρυνε, οὔτε τὰ ἀπεθάρρυνε. Προφανῶς, εἶχε πεποίθησιν εἰς τὰ ὑψηλὰ νῶτα της.

Τὰ δύο κυνάρια ἐξηκολούθουν νὰ μάχωνται, νὰ γρύζουν καὶ νὰ δαγκάνονται, ἑωσότου, τὴν ἰδίαν στιγμὴν ἔφθασε μέγας, μαῦρος σκύλος.

Ὁ μαῦρος σκύλος ἐγαύγισε μεγαλοπρεπῶς, ἔδειξε τοὺς ὀδόντας, ἐφυγάδευσε τὰ δύο κυνάρια, καὶ ἔμεινε κύριος τοῦ πεδίου, ἐκρέμασε τὴν γλῶσσαν, ὠργίασεν, ἐγαύγισε... καὶ γαυγίζει ἀκόμη.

Τὸ σύμβολον ἦτο εὔγλωττον. Ὁ οἰωνὸς ὡμίλει ἀφ' ἑαυτοῦ.

Ὁ νέος ὁ εἷς, «ὁ ἐγγύτατα καὶ ἐν τῷ αὐτῷ οἰκῶν», τὸ ἐνόησεν, ἔφυγε, καὶ ἀκόμη φεύγει, διότι δὲν ἦτο ἱκανὸς νὰ τὰ βγάλῃ πέρα μὲ τὸν μαῦρον σκύλον. Ὁ ἄλλος δὲν ἐβράδυνε νὰ τὸν ἀκολούθησῃ.

Ἀλλὰ τί ἐχρειάζετο ὁ οἰωνός;

Μήπως δὲν ἦσαν τὰ πράγματα; Μήπως δὲν ἦτο ἡ δυσαναλογία τοῦ πλούτου καὶ τῆς κοινωνικῆς θέσεως, καὶ τὸ ὕψος τῶν νώτων;

Ὁμοίως, καὶ παντοῦ ἀλλοῦ.

Τί χρειάζεται ὁ οἰωνός;

Μήπως δὲν εἶναι τὰ πράγματα;

Εἷς οἰωνὸς ἄριστος. Ἀλλὰ τίς ἔβαλεν εἰς πρᾶξιν τὴν συμβουλὴν τοῦ θειοτάτου ἀρχαίου ποιητοῦ; Ἐκ τῆς παρούσης ἡμῶν γενεὰς τὶς ἠμύνθη περὶ πάτρης;

Ἠμύνθησαν περὶ πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοὶ τοῦ ταλαιπώρου ὠρφανισμένου Γένους, τοῦ «στειρεύοντος πρὶν καὶ ἠτεκνωμένου δεινῶς σήμερον»;

Ἄμυνα περὶ πάτρης δὲν εἶναι αἱ σπασμωδικαί, κακομελέτητοι καὶ κακοσύντακτοι ἐπιστρατεῖαι, οὐδὲ τὰ σκωριασμένης ἐπιδεικτικότητος θωρηκτά. Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεοκοπίας.

Τίς ἠμύνθη περὶ πάτρης; 

Καὶ τί πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπὶ ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος.

Καὶ σήμερον, νέον ἔτος ἄρχεται. Καὶ πάλιν τί χρειάζονται οἱ οἰωνοί;
Οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα.

Μόνον ὁ λαὸς λέγει: «Κάθε πέρσι καλύτερα».

Ἂς εὐχηθῶμεν τὸ ἀρχόμενον ἔτος νὰ μὴ εἶναι χειρότερον ἀπὸ τὸ ἔτος τὸ φεῦγον.

Πηγή: Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο «Οιωνός» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις την 01 Ιανουαρίου 1896.

Το κείμενό του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο «Οιωνός» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις την 01 Ιανουαρίου 1896 είναι ένα κείμενο που συνδυάζει την αξίωση για ευσυνείδητη λειτουργία των θεσμών, με την πρόληψη της χρεοκοπίας σε ένα άλλο. Πόσο αληθινά είναι το λόγια του μεγάλου λογοτέχνη μας ακόμη και σήμερα!

Το δόγμα του σοκ - Ναόμι Κλάϊν (βίντεο, ντοκυμανταίρ)

Το δόγμα του σοκ

ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ


Αξίζει να το δείτε, ένα τεταρτάκι της ώρας είναι.
Πολύ επεξηγηματικός και κατατοπιστικός ο "χαζός" για το σύστημα, Άλαν Βάτ.... Και έχεις εδώ τα σαϊνια του σημερινού πνευματικού κόσμου να σου λένε πως είσαι ηλίθιος και δεν υπάρχουν σχέδια και συνωμοσίες. Και θα δείτε τι λέει για τους νέους ηγέτες που φυτεύουν στο σύστημα, πέρα από τα άλλα διαφωτιστικά (για τον πολύ κόσμο αν θέλει επιτέλους να καταλάβει τι γίνεται, όχι μόνο εδώ αλλά σε όλον τον πλανήτη.







Ὁ Allan Watt σκιαγραφεῖ σ᾽ αὐτὴν τὴν συνέντευξη τὸν τρόπο ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ ἀδρανοποιήσουν τοὺς λαοὺς καὶ ξεχωριστὰ γιὰ ἄνδρες καὶ γυναῖκες. 

Οἱ ἄνθρωποι ἐθελοτυφλοῦν πεισματικά, μὴ θέλοντας νὰ ἀποδεχθοῦν ὁτι ἔχουν ἀλλοιωθεῖ σὰν ἄνθρωποι καὶ σὰν κοινωνικὲς μονάδες. Τοὺς ἔχουν κάνει νὰ χάσουν τὴν ταυτότητά τους, ἐνῷ ταυτόχρονα προσπαθοῦν νὰ τοὺς δημιουργήσουν ὑποκατάστατο ταυτότητος μέσῳ τῶν μέσων «ἐνημερώσεως», δίνοντάς τους ὁτιδήποτε δὲν ἀπαιτεῖ κόπο ἢ κριτικὴ σκέψη, ὑποβαθμίζοντας τὸ νοητικὸ ἐπίπεδό τους. 

Ἔτσι ἡ νέα προσφερομένη ταυτότητα εἶναι αὐτὴ τοῦ οἰκολόγου, φιλόζωου, ποδοσφαιρόφιλου, ἀντικαπνιστή, ὑποστηρικτὴ τῶν μεταναστῶν, διασώστη θαλλασίων χελωνῶν καὶ ἄλλων εἰδῶν, ὥστε νὰ δοθῇ ἡ ψευδαίσθηση ὁτι πρόκεινται γιὰ ὁλοκληρωμένα ἄτομα καὶ ἐνεργοὶ πολίτες, ἢ κατὰ τὴν ἐμφυτευμένη ἔκφραση ποὺ ἀνοήτως καὶ κατὰ κόρον ἐπαναλαμβάνουν: «πολιτικῶς ὀρθοί», τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἀποδέχονται ἀπάνθρωπες νομοθεσίες, ἄδικους πολέμους, θεσμικὲς καταστροφὲς καὶ ἐνεργοῦν πλέον σὰν μεμονωμένα ἄτομα διαλύοντας τὸν κοινωνικὸ ἰστὸ ποὺ δημιούργησε τὸν πολιτισμό. 

Δηλαδὴ ἀφαιροῦν τὴν ὅποια ταυτότητα ἔχει ὁ ἄνθρωπος καὶ τοῦ δίνουν μία ψεύτικη ὑπόσταση.

Τὸν ὑποτιτλισμὸ τοῦ βίντεο ἔχει ἐπιμεληθεῖ ἡ vassoula2908 τὴν ὁποία εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἀφιλοκερδὴ καὶ μακρόχρονη συνεισφορὰ σὲ αὐτὸν τὸν τομέα.

copyright @TheAlexJonesChannel

Η Μοναχικότητα ενός Έλληνα Πατέρα

Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2014

Η Μοναχικότητα ενός Έλληνα Πατέρα

Εδώ και μισή ώρα περπατούσε σκυφτός, δίπλα στην θάλασσα. Το βλέμμα του χαμένο στις σκέψεις. Που ήταν πως ξεκίνησε, τι έκανε στην ζωή του.'Ολη του η ζωή, ξανά και ξανά σαν ταινία μπροστά στα θολά του μάτια.

Λίγα μέτρα ακόμη και κάθεται σε μία απόμερη γωνιά σε ένα από τα  μικρά λιμανάκια που κάνει η παραλία. Ο ήλιος στην δύση του, δίνει μια στενάχωρη χροιά πάνω στην ήρεμη θάλασσα, για να συμπληρώσει την ήδη βασανισμένη ψυχή του.

Ο Α. κάθεται χωρίς να σηκώσει το κεφάλι, χωρίς να ανασαίνει σχεδόν και άρχισε να στρίβει το τελευταίο του τσιγάρο. Γύρω του ερημιά, σε λίγο θα έρθει το σκοτάδι και οι τελευταίοι περιπατητές φεύγουν γοργά, όσο το φως τους δείχνει τον δρόμο.

Πενήντα χρόνια ζωής. Πενήντα χρόνια αγώνα. Θυμάται με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του, την πρώτη μέρα που έφευγε από το πατρικό του, με μία βαλίτσα στο χέρι, για να ανοίξει τα φτερά του στην ζωή, γεμάτος όνειρα και ελπίδες. Τότε που ένοιωθε δυνατός, τότε που ο κόσμος του άνηκε.

Θυμάται στα πρώτα του βήματα, τον δάσκαλό του να του λέει: Είσαι περήφανος, πας με το κεφάλι ψηλά και το "σταυρό στο χέρι", ο δρόμος σου θα είναι γεμάτος αγκάθια μα θα τα καταφέρεις. 

Τα χρόνια πέρασαν, ο δρόμος ήταν γεμάτος αγκάθια αλλά πάλευε με όλες του τις δυνάμεις. Δεν δέχθηκε να σκύψει το κεφάλι, δεν τεμπέλιασε ποτέ του. 

Θυμάται να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να δημιουργήσει την δική του ζωή, για να αποδείξει στους αμόρφωτους φτωχούς γονείς του την αξία του. Να αποδείξει στον μικρόκοσμό του, ότι δεν χρειάζεται να είσαι από "τζάκι" για να τα καταφέρεις. Πόσο αισιόδοξος ήταν!

Σηκώνει το βλέμμα στον ουρανό. Είναι η στιγμή που τα αστέρια αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Το μικρό ευχάριστο ταξίδι της σκέψης στην νεανικότητά του, του είχε δώσει το χαμόγελο που έχει χάσει τόσο καιρό. Κι όμως ένα δάκρυ έρχεται να σβήσει τις ωραίες ευχάριστες αναμνήσεις. 

Σκέφτεται το παιδί του και δάκρυα κυλάνε σιγά σιγά από τα μάτια του. Εδώ και δύο χρόνια χωρίς δουλειά, ξοδεύοντας και τις τελευταίες του οικονομίες σε οφειλές (όπως του είπαν) προς το κράτος που δεν είχε.Μια ζωή τυπικότατος στις υποχρεώσεις του. Ξεπούλησε τα πάντα για να αποφύγει την καταστροφή, ελπίζοντας πως δεν θα τον αφήσει έτσι η μοίρα, κάτι θα βρεθεί και γι' αυτόν. Κι όμως, σήμερα το παιδί του, για μία ακόμη μέρα έφυγε για το σχολείο χωρίς πρωινό, κακοντυμένο μιας και είχε ψηλώσει και τα ρούχα πλέον δεν του έκαναν, λυπημένο και αυτό με την κατάσταση που περνά η οικογένειά του. 

Σκέφτεται πόσο χαρούμενοι έτρεχαν σε τούτη εδώ την παραλία. Τις ξένοιαστες βόλτες τους με τα ποδήλατα, την χαρά του μικρού όταν στο τέλος της βόλτας, καθόντουσαν στο κοντινό μαγαζάκι και έτρωγαν το παγωτό τους.

Και τώρα το παιδί παλεύει μόνο του και νηστικό στο σπίτι, να βγάλει το αυριανό πρόγραμμα του σχολείου. Και αμέσως το μυαλό του γεμίζει ανησυχία. Πως θα σπουδάσει; πως θα ζήσει; τι θα γίνει; Το άγχος και ο θυμός τον πνίγει.Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ κατακλίζει την σκέψη του και σαν τσουνάμι θολώνει για μία ακόμη φορά το μυαλό του.

Τι δεν έκανε σωστά; Που πήρε τον λάθος δρόμο; Τι δεν πρόβλεψε; 

Ατέλειωτες ώρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια δουλειάς. Είχε καταφέρει να φτιάξει κάπως την ζωή του. Είχε την δουλειά του, είχε πάρει ένα μικρό σπίτι με δάνειο, ένα αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις του. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα που να δηλώνει σπατάλη. Τριάντα χρόνια δουλειάς και τώρα; Τίποτα. Το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.

Τα δάκρυα σταματούν και ξανά ο θυμός μέσα του να φουσκώνει την καρδιά του. Προσπάθησε και αυτός να κάνει την επανάστασή του. Διαμαρτυρήθηκε με τον υπόλοιπο λαό στους δρόμους. Έφτιαξε μάλιστα και λογαριασμούς στα σόσιαλ να φωνάξει για το δίκιο του. Να ζητήσει δικαιοσύνη.

 Ώπα! Επανάσταση; Ποια επανάσταση;  Αυτή που δεν έγινε ποτέ; 

Θυμάται τότε, που πήρε την Ελληνική σημαία και κατέβαινε να διαδηλώσει μαζί με τον υπόλοιπο λαό, όταν δύο παρέες με κάτι κόκκινες και μαύρες σημαίες όρμηξαν η μία στην άλλη και αυτός βρέθηκε ανάμεσά τους, να ξυλοκοπείται και από τους μεν και από τους δε. Μέσα στην πάλη η Ελληνική σημαία που είχε στα χέρια του, έπεσε, ποδοπατήθηκε, έγινε ένα σκισμένο βρώμικο πανί. Και αυτός με σκισμένα ρούχα και μερικούς μώλωπες γύρισε σπίτι πληγωμένος, χωρίς να καταφέρει να διαμαρτυρηθεί.

Θυμάται με τι ελπίδα έγραφε στα σόσιαλ για το μέλλον της χώρας του (βλέπεις η τεχνολογία σήμερα βοηθά να έρθεις σε επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους, να μοιραστείς όνειρα, ιδανικά, γνώσεις, εμπειρίες).

Απογοήτευση βέβαια και εδώ. Τι παγίδα! Όλοι φωνάζουν, γράφουν στα πληκτρολόγιά τους, νοιώθουν δυνατοί στον πόνο του άλλου. Λόγια, λόγια, λόγια. Όλοι φωνάζουν μα κανείς δεν ακούει. Ένοιωσε να εγκλωβίζεται, ένοιωσε να βιάζεται ακόμη μία φορά η ζωή του, απο τους ίδιους ανθρώπους που φωνάζαν για την αδικία. Ένοιωσε να ξεφτιλίζεται μοιράζοντας τον πόνο του και τις σκέψεις του με ανθρώπους που δεν ήθελαν να καταλάβουν, μιας και είχαν μάθει μία ζωή να κολυμπάνε στο ρεύμα του ποταμιού και όχι κόντρα. Προτίμησε την μοναξιά του. Έκλεισε τον παλιό υπολογιστή του και δεν τον ξανάνοιξε. 

Η σκέψη του ξανάφυγε. Θυμήθηκε τους φίλους και τις παρέες. Τότε που οικονομικά ήταν καλά και οι φίλοι τον έπαιρναν κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Θυμάται τα πάρτυ και τις γιορτές, τα εστιατόρια και τις εξόδους. Χαμογέλασε. Τότε ήταν καλά. Τότε κερνούσε όλη την παρέα μιας και είχε καταφέρει να είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση απο τους άλλους. Τότε βοηθούσε κάτι φίλους με τα δάνειά τους, με τις υποχρεώσεις τους. Αλήθεια, που να είναι τώρα;; Θυμήθηκε τις φυσιογνωμίες μια προς μία, ξανακοίταξε τον ουρανό και ευχήθηκε να είναι όλοι καλά.

Έσκυψε και έβγαλε το πορτοφόλι του. Τράβηξε μια φωτογραφία απο μέσα. Την φωτογραφία του παιδιού του. Την έπιασε με τα δύο του χέρια και την φίλησε. Ένα δάκρυ πάλι κύλησε, ήταν το τελευταίο.

Το τσιγάρο τελείωσε. Σηκώθηκε και άρχισε σιγά σιγά να περπατά προς την θάλασσα. Σκέφτηκε ότι σίγουρα το επόμενο πρωί θα έβρισκαν στο σπίτι το γράμμα με τις τελευταίες οδηγίες για τα λίγα λεφτά που μάζεψε ξεπουλώντας μια παλιά εικόνα της Παναγίας που την είχε κληρονομιά εδώ και 5 γενεές. Σίγουρα θα είχαν να περάσουν για λίγο καιρό και δεν θα έμενε το παιδί του στον δρόμο.

Τα βήματα βάρυναν καθώς το νερό τύλιγε τα πόδια του. Σαν υπνωτισμένος συνέχισε το βήμα του μέσα στο νερό.Είχε αρχίσει να χειμωνιάζει και άρχισε να τρέμει από το κρύο, μα δεν ήταν ούτε αυτό ικανό να τον ξυπνήσει απο τον λήθαργο της αυτοκαταστροφής. Συνέχισε μέχρι που χάθηκε. Μέχρι η θάλασσα να πάρει μαζί της το νεκρό κορμί του.

Την επόμενη μέρα, η κίνηση στους δρόμους η ίδια. Οι πολιτικοί συνέχιζαν να αψημαχούν σαν τα κοκόρια στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τα σόσιαλ συνέχισαν να φωνάζουν για την επερχόμενη καταστροφή και σωτηρία. Για τον Α. δεν ακούστηκε τίποτα, δεν υπήρξε ποτέ. Δεν θα υπάρξει ποτέ!

Είμαι η Αγάπη Σου - Ποίηση - Ρένα Γέρου

Ρένα Γέρου

Γεννήθηκα από έρωτα..
Έρωτας έγινα..
Αγάπη , πάθος, δόσιμο, μοίρασμα
Δεν μπορώ να είμαι μίσος, αδιαφορία, απαξίωση
Δεν μπορώ...
Μέσα μου ανθίζουν οι ζωές των ανθρώπων
Είμαι η Γη, ο Κήπος των κρίνων
Είμαι ανάσα κι ελπίδα
Είμαι ομορφιά και γαλήνη
Είμαι όσα δεν έχεις τη στιγμή που ξυπνάς από τ' όνειρο...
Ναι είμαι η λύση στου κόσμου τον γρίφο
Η αρχή και το τέλος των πάντων
Είμαι το φως, το σκοτάδι.
Η χαρά σου κι η λύπη
Εμένα ζητάς όταν χάνεσαι μόνος μεσ' την μιζέρια της πόλης
...
Είμαι η Αγάπη Σου
Και το ξέρεις.

(Ρ. Γέρου)

Τι σημαίνει: αιγίδα

Τετάρτη, 1 Οκτωβρίου 2014

Τι σημαίνει: αιγίδα

από http://alexander-hellas.blogspot.gr/2014/10/blog-post_96.html

Στενοχωρήθηκε πολύ η Αμάλ­θεια κι ο Δίας, για να την παρηγορή­σει, ευλόγησε το κέρατο και το έκανε «κέρας της αφθονίας»

Γράφει ο Ερανιστής

Από το  eranistis

Όπως είναι γνωστό από την αρχαία ελληνική μυθολογία, η Αμάλθεια ήταν η τροφός του Δία στοΙδαίο Άντρο, όπου τον είχε κρύψει η μητέρα του η Ρέα για να γλυτώσει από τον πατέρα του, Κρόνο, ο οποίος έτρωγε τα παιδιά του. Άλλοτε περιγράφεται ως νύμφη Υάδα και άλλοτε ωςκατσίκα, από το κέρας της οποίας τρεφόταν ο Δίας με γάλα και μέλι.

Η λέξη Αμάλθεια: α- στερητικό + μάλθος [= έλλειψη, στέρηση (βλ. μαλθακός)], οπότε η αρχική σημασία της λέξης ήταν η μη στέρηση και κατά συνέπεια η γενναιοδωρία.

Η λέξη αιγίδα χρησιμοποιείται σήμερα κυρίως στην έκφραση υπό την αιγίδα και σημαίνει με την επίσημη υποστήριξη (ηθική ή υλική), υπό την προστασία, φροντίδα κάποιου· όπως θα δούμε, η αρχαία σημασία ήταν: ασπίδα φτιαγμένη από δέρμα αίγας, κατσίκας, γίδας.

Στην Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας  των H.G. Liddell & R. Scott, βρίσκουμε:

αἴξ, αἰγός, ὁ, ἡ, δοτ. πληθ. αἴγεσιν· I. 1. γίδα, κατσίκα, Λατ. caper, capra, σε Όμηρ. 2. αἲξ ἄγριος, αγριοκάτσικο, αίγαγρος, ο Λατ. ibex, στον ίδ. II. αἶγες, παλαιός τύπος που σημαίνει τα μεγάλα, υψηλά κύματα (πιθ. όχι από το ἀΐσσω, γιατί √ΑΙΚ αυτού του ρήματος).

Τις αίγες του βόσκει και ο έφηβος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:

«Ἡ τελευταία χρονιὰ ποὺ ἤμην ἀκόμη φυσικὸς ἄνθρωπος ἦτον τὸ θέρος ἐκεῖνο τοῦ ἔτους 187… Ἤμην ὡραῖος ἔφηβος, καστανόμαλλος βοσκός, κ᾽ ἔβοσκα τὰς αἶγας τῆς Μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἰς τὰ ὄρη τὰ παραθαλάσσια, τ᾽ ἀνερχόμενα ἀποτόμως διὰ κρημνώδους ἀκτῆς, ὕπερθεν τοῦ κράτους τοῦ Βορρᾶ καὶ τοῦ πελάγους.»

«Ἦτον ὠχρά, ροδίνη, χρυσαυγίζουσα καὶ μοῦ ἐφαίνετο νὰ ὁμοιάζη μὲ τὴν μικρὴν στέρφαν αἶγα, τὴν μικρόσωμον καὶ λεπτοφυῆ, μὲ κατάστιλπνον τρίχωμα, τὴν ὁποίαν ἐγὼ εἶχα ὀνομάσει Μοσχούλαν.» (Όνειρο στο κύμα)

Στους Liddell & R. Scott διαβάζουμε ακόμη:

αἰγίς, -ίδος, ἡ (αἴξ)· I. 1. αιγίδα ή ασπίδα του Δία, όπως περιγράφεται στην Ομήρ. Ιλ. Ε. 738 κ. ε.Η αιγίδα σε αγάλματα της Αθηνάς παρουσιάζεται ως κοντό κάλυμμα από κατσικίσιο δέρμα, καλυμμένο με λέπια, με το κεφάλι Γοργόνας και με κρόσσια που σχηματίζονται από φίδια, βλ. Ηρόδ., Δ. 189. 2. παλτό από κατσικίσιο δέρμα, σε Ευρ. II. (αἲξ II), ορμητική θύελλα, φοβερή καταιγίδα, σίφουνας, τυφώνας, σε Αισχύλ.

Στην Ε” ραψωδία της Ιλιάδας βρίσκουμε άλλη μία αναφορά:

ἣ δὲ χιτῶν᾿ ἐνδῦσα Διὸς νεφεληγερέταο
τεύχεσιν ἐς πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα.
ἀμφὶ δ᾿ ἄρ᾿ ὤμοισιν βάλετ᾿ αἰγίδα θυσσανόεσσαν
δεινήν, ἣν περὶ μὲν πάντῃ Φόβος ἐστεφάνωται, ( Ιλιάδα, Ραψωδία Ε, 735)

Και ως τον χιτώνα ενδύθηκε του αστραποδόρου Δία,
στην μάχῃν την πολύθρηνον να ορμήσει οπλίζετ΄ όλη.
Στους ώμους βάζει την φρικτήν, την κροσωτήν ασπίδα,
πόχει τριγύρω την φυγήν κι η Έρις είναι μέσα

(Μετάφραση Ιάκωβου Πολυλά)

 Ο Νίκος Καζαντζάκης αποδίδει την αἰγίδα θυσσανόεσσαν ως κροσσωτό  βροντοσκούταρο:

του Δία μετά φοράει το θώρακα του νεφελοστοιβάχτη
για τον πολύδακρο τον πόλεμο, και τ” άρματά του βάζει.
Το κροσσωτό του βροντοσκούταρο περνά στους ώμους γύρω,
το τρομερό, που στεφανώνει το περίγυρα η Φευγάλα.

Ενώ ο Αλέξανδρος Πάλλης σημειώνει:

...και στα τσαπράζα βάζοντας του Συγνεφοσυνάχτη,
φορούσε τ” άρματα να βγει στη δακροδότρα μάχη.
Πρώτα στους ώμους κρέμασε την κροσσωμένη ασπίδα,
φριχτή, που κύκλωθε παντού την τριγυρίζει ο Φόβος,

Γνωστό είναι και το γίδι, με διάφορες μεταφορικές σημασίες: μσν. γίδιν < αρχ. αἰγίδιον (αποβ. του αρχικού άτ. φων.) υποκορ. της λ. αἴξ `κατσίκα

Στο λεξικό Σουίδα διαβάζουμε σχετικά:

Λεξικό Σουίδα

Και στο Λεξικό του Δημητράκου:

Λεξικό Δημητράκου

Μεταξύ άλλων, καταγράφονται και οι τύποι αιγίοχος, αυτός που κρατάει ασπίδα  και αιγιπόδης, ο κατσικοπόδης:

Λεξικό Δημητράκου

Γνωστός είναι και ο Αιγόκερως:

Λεξικό Δημητράκου

Η λέξη χρησιμοποιείται από τους δημοσιογράφους, με την ίδια περίπου σημασία: Σύστημα σταθερών ισοτιμιών υπό την αιγίδα του ΔΝΤ;,  Χημικός πόλεμος υπό την αιγίδα του ΔΝΤ.

Το κέρας της αφθονίας

 Τέλος, σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (βλ. Βιβλίο Ιστορίας Γ” Δημοτικού), όταν ο Δίας ήταν ακόμη μικρός, παί­ζοντας με την Αμάλθεια μια μέρα, χωρίς να το θέλει, της έσπασε το ένα κέ­ρατο. Στενοχωρήθηκε πολύ η Αμάλ­θεια κι ο Δίας, για να την παρηγορή­σει, ευλόγησε το κέρατο και το έκανε «κέρας της αφθονίας». Από μέσα του έβγαινε ό,τι μπορούσε κανείς να επι­θυμήσει: λαχανικά και φρούτα, μέλι, λάδι και κρασί, όλοι οι καρποί της γης κι ό,τι άλλο μπορούσε κάποιος να ζη­τήσει.

Με το δέρμα της Αμάλθειας έντυσε την ασπίδα του, που ονο­μάστηκε αιγίδα, και προστάτευε όποι­ον την κρατούσε. Όταν πέθανε η Αμάλθεια, ο Δίας την έκανε αστέρι.

Η φωτογραφία είναι από εδώ: http://cigarlabelblog.wordpress.com/2011/04/07/the-enigmatic-symbols-in-cigar-box-labels/

Γορτυνία - Βιώματα και Αναμνήσεις: Το κλάμα (Του Γιάννη Στ. Βέργου)

ΣΆΒΒΑΤΟ, 10 ΜΑΪ́ΟΥ 20

Το κλάμα

Όλος ο κόσμος κλαίει, δακρύζει… 

Και η φύση κλαίει την άνοιξη για να δημιουργήσει!... 

Κλαίει, δακρύζει το κλαδί να ανθίσει! 

Δακρύζει πρώτα, πρώτα, η νέα  πηγή το γάργαρο νερό να βγάλει!… 
Να μας χαρίσει!...

Δακρύζει και η μάνα που θα πρωτογεννήσει!...

Το μικρό παιδάκι μόλις γεννηθεί και αυτό κλαίει!... 

Γιατί; 

Για το φόβο της ζωής; 

Ή για τον άγνωστο  τον κόσμο; 

Το παιδάκι κλαίει,  κλαίει σίγουρα για της μάνας του το γάλα!… 

Ένα δάκρυ, ένα κλάμα, ένα χαμόγελο, είναι η ζωή!…. 

Ο νέος κλαίει, δακρύζει, για την αγάπη του, για τον έρωτά του!… 
Ο παραστρατιμένος κλαίει για τα αμαρτήματά του....

Ο πλούσιος για τα λεφτά του… 
Μη χάσει μέρος από τα πλούτη του… 

Ο γέρος κλαίει που έχασε τα νιάτα του, χωρίς χαμπάρι να το πάρει…. 

Και φύγανε τα νιάτα του και πάνε… 

Που  κόντυναν τα πόδια του, που χάθηκε η λεβεντιά του.. 

Και για το ηλιοβασίλεμα, που ο ήλιος βασιλεύει… 

Θα δει και το άλλο ηλιοβασίλεμα;… 

Ποιος ξέρει;…

Ο λαός κλαίει για την πείνα του... 

Και ο Βασιλιάς κλαίει για το χαμένο βασίλειο του…

Κλαίει, δακρύζει και ο Χριστός επάνω στο σταυρό, από τις πολλές του κόσμου ανομίες, αμαρτίες, τον κόσμο για να σώσει…

Οι πολιτικοί, δακρύζουν, κάνουν πως συγκινούνται για τον λαό… 

Αυτοί φωνάζουν, κινδυνολογούν,  και μερικοί από αυτούς, τον λαό με τα λόγια τους παραπλανούν, τρομοκρατούν, φοβίζουν  και δημόσια του λένε πως  αυτοί αν δεν βγούνε στην εξουσία, θα γίνει στην Χώρα συμφορά μεγάλη…. 

Θα γίνει  της Κορέας,  της Βοσνίας, Ερζεγοβίνης, και τώρα της Ουκρανίας…. 

Όλα αυτά  τα λένε και κλαίνε από το φόβο τους μήπως δεν ψηφιστούνε... 
Και χάσουν την κουτάλα της ρεμούλας….  

Η εκτός αν είναι τόσο διεφθαρμένοι και κάτι τέτοιο, αντί  για την πρόκοψη του λαού, σκέφτονται ετοιμάζουν… Περιμένει... 

Και αν είναι, Θεός φυλάξει, ετοιμασμένοι… για αναμπουμπούλα....

Τότε, θα χαθούνε ούλα... 

Και φοβισμένος ο κοσμάκης, ο λαός, όλο κλαίει- κλαίει δακρύζει… 

Κλαίει, κλαίει, δεν ξέρει τι τον βρίσκει…. 

Με δάκρυα πάει, ψηφίζει… 

Και δεν θα βρεθεί εισαγγελέας, ικανός θεματοφύλακας των θεσμών και του λαού προστάτης;..

Και ο τρανός,  ο Κατής;… 

Τι θα κάνει;…  

Αυτούς τους τύπους, νομίμως πρέπει να τους συμμαζέψει, να τους καθίσει στο σκαμνί, σαν ψυχικούς ηθικούς αυτουργούς  της καταστροφής της ψυχής, της ψυχικής πνευματικής  και σωματικής  υγείας του λαού,  σαν διαφθορείς, σαν να είναι δολιοφθορείς, τρομοκράτες;… 

Που κάνουν το λαό να τρέμει το φυλλοκάρδι του και να περπατάει υποψιασμένος, φοβισμένος, στους δρόμους σκυφτά –σκυφτά, φυλαχτά, τοίχο-τοίχο;… 

Και το μυαλό του να μη το αφήνουν να σκεφτεί για κάτι άλλο, το καλύτερο για την προκοπή του... 

Αλλά  το μόνο που ο λαός, ο κοσμάκης, σκέφτεται νοιάζεται το πώς από την κακιά την ώρα θα την γλυτώσει…  

Και  αυτοί  που θέλουν να κάνουν τους ηγέτες, δεν ντρέπονται που κάτι τέτοια σκέφτονται και ξεστομάνε;… 

Η δημοκρατία θέλει από όλους σύνεση, θέλει σωφροσύνη!.. 

Και ο λαός θέλει από τους ηγέτες του αγάπη και καλοσύνη!...

Τα βήματά τους ο λαός θέλει να είναι σταθερά, τα λόγια τους να είναι ξάστερα, καθάρια, μετρημένα… 

Τα αχνάρια τους να είναι  φανερά για να τους ακολουθήσουνε 

Στην ελπίδα, στην προκοπή!...  

Για να είναι το κλάμα, το δάκρυ της χαράς και όχι της δυστυχίας….

Γιάννης Στ Βέργος {gortynios.isv}

09.04.2014

Γορτυνία - Βιώματα και Αναμνήσεις: Το κλάμα: Όλος ο κόσμος κλαίει, δακρύζει…  Και η φύση κλαίει την άνοιξη για να δημιουργήσει!...  Κλαίει, δακρύζει το κλαδί να ανθίσει!  Δακρύζ...

ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝ: ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ...

ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝ: ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ...: ΔΥΝΑΣΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΥΝΑΣΤΕΥΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ... ΠΡΕΠΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ, ΜΗΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ!...

THE BT47GR PROJECT: Ήρωες του Πληκτρολογίου και Επαναστάτες του Φραπέ

THE BT47GR PROJECT: Ήρωες του Πληκτρολογίου και Επαναστάτες του Φραπέ: Το ξυπνητήρι χτυπά για μια ακόμη φορά.  Κουρασμένο κορμί, ζαλισμένο μυαλό από τον ύπνο, σηκώνεται για μια ακόμη μέρα στον αγώνα της επιβ...

Σήμερα πωλείται στο Λονδίνο το αρχαίο ελληνικό «αγγείο του Ιάκχου»!..

Σήμερα πωλείται στο Λονδίνο το αρχαίο ελληνικό «αγγείο του Ιάκχου»!.. 

Χρονοτοπία 01.10.2014 01.10.2014 

Ποιος είναι ο «Τρίτος Διόνυσος», ο ηγέτης της πομπής των μεμυημένων στα Ελευσίνια Μυστήρια!... / Αφιέρωμα: Χρονοτοπία - Γράφει o Γιώργος Λεκάκης / ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ!!! Ένας πανέμορφος αττικός ερυθρόμορφος κρατήρας, των μέσων του 4ου αι. π.Χ., με θέμα τα ελευσίνια μυστήρια, επωλήθη σήμερα από τον Οίκο Δημοπρασιών Κρίστι'ς στο Λονδίνο... Δυστυχώς το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού, αν και το ήξερε, δεν έκανε καμμιά ενέργεια να προστατέψει ως είχε καθήκον, την κληρονομιά των Ελλήνων...  
Η εμπρόσθια όψη αυτού του εξαιρετικού έργου τέχνης, απεικονίζει μια σκηνή από τα Ελευσίνια Μυστήρια! Κεντρική μορφή ο μακρυκόμμης Ίακχος, που φορά κοντό μακρυμάνικο χιτωνίσκο, διακοσμημένο με κυμάτια στον όρμο, και «μπότες»[1], και στεφάνι κισσού στα μαλλιά! Σε κάθε χέρι του κρατά από μια αναμμένη τελετουργική δάδα. Εκατέρωθέν του «διαγωνίζεται» ένα ζευγάρι, σύμβολο γονιμότητος: Ένας σάτυρος, που κάθεται καταγής απογοητευμένος στ' αριστερά, κρατώντας ένα ιδιαίτερο τελετουργικό κλαδί (το λεγόμενο βακχί, βακτί > βακτηρία) με σείστρα, στο δεξί του χέρι και έχει μαζί του μια γυναίκα, που ακουμπά στον ώμο του, η οποία απορριφθείσα πετάει το βακχί της προς το μέρος του Ιάκχου! Στο έδαφος ο τελετουργικός άρτος (κουλούρα). Από την άλλη πλευρά, το άλλο ζευγάρι: Ένας νέος, καθιστός φορώντας χιτώνα, κρατώντας επίσης ένα βακχί στ' αριστερό του χέρι, με μια νεαρή γυναίκα δίπλα του, που φορά ποδήρη φόρεμα, με πτυχώσεις, και μαλλιά πιασμένα σαν σε είδος σάκκου! Φορά κοσμήματα στα μαλλιά, ενώτια και βραχιόλια, όλα ασορτί! Ο Ίακχος φαίνεται να επιλέγει αυτό το νεανικό ζευγάρι, διότι ο έρως ταιριάζει μόνον σε νέους, και αυτή ετοιμάζεται να αποκαλύψει τα κάλλη της! Την τελετή-αναπαράσταση γονιμότητος παρακολουθεί μια μεγάλη γυναικεία ανάγλυφος εικών της Δαμάτηρος-Δήμητρος, η οποία ξεπροβάλλει από την δα (> δάπεδο, έδαφος, αλλοδαπός, δηλ. την γη), κλίνοντας προς τα επάνω προς τον Ίακχο. Φορά διάδημα στα μαλλιά, έχει περίτεχνη κόμμη (μπούκλες και κοτσίδες που πέφτουν πάνω από τους ώμους της)... Μαίανδροι, τετράπεζα και δάφνες συνεχίζουν την διακόσμηση του κρατήρος, με λευκό και κόκκινο χρώμα... 
Το αγγείο έχει ύψος 38,2 εκατ. Αναμενόταν να ξεκινήσει από 23.000 ευρώ... 
ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΣ Ο οίκος Κρίστι'ς που το... ξεπούλησε λέει ότι ανήκε στην συλλογή του Robert Forrer (1866-1947). Ο Forrer ήταν ένας Ελβετός αρχαιολόγος, ιστορικός τέχνης, συλλέκτης, συντηρητής έργων τέχνης, συγγραφέας, αλλά και εμπόρος τέχνης! Ήταν επιμελητής του Αρχαιολογικού Μουσείου Στρασβούργου. Αυτό όμως δεν λέει τίποτε. Είναι θεμιτό να θέλει κανείς να είναι νόμιμος συλλέκτης αρχαιοτήτων, αλλά και πάλι δεν μπορεί να πωλεί, αυτός ή οι κληρονόμοι του, τα αντικείμενα της συλλογής του, ακόμη κι αν αυτά αποκτήθηκαν δια της νομίμου οδού. Το συγκεκριμένο υπέροχο αγγείο δεν ξέρουμε πώς βρέθηκε στην κατοχή του Forrer. 
Όπως και να έχει, απαγορεύεται η πώλησις αρχαίων αντικειμένων, ακόμη κι αν ο κατέχων αυτά, τα κατέχει νόμιμα... Τα αρχαία αντικείμενα, δεν είναι στραγάλια, δεν είναι είδος διατιμήσεως... 
Ίακχος, ο τρίτος Διόνυσος Ποιος όμως είναι ο πρωταγωνιστής αυτού του αγγείου; Είναι ένα από τα ιερότερα και πλέον μυστικιστικά πρόσωπα της αρχαίας ελληνικής κοσμοαντιλήψεως... Ο Ίακχος ήταν ο «τρίτος Διόνυσος» (μετά τον Ζαγρέα, και τον «κυρίως» Διόνυσο, τον γνωστό σε όλους μας θεό της χαράς, τον υιό του Διός και της Σεμέλης). Γι' αυτό και έμεινε ως επίθετο του θεού Διονύσου και μάλιστα το κρυφό του, αυτό που δεν έπρεπε κανείς να εκφέρει οποτεδήποτε και για οιονδήποτε λόγο. Η γνώση της κρυφής μαγικής δυνάμεως του ονόματος αντιγράφηκε από τον χριστιανισμό, στον παράμυθο των Δέκα Εντολών του, που λέει «ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»... Γι' αυτό και εν τέλει, το όνομα του Ιάκχου έμεινε συντετμημένο, ως επιφώνημα, «ιχ», «αχ» (< Ίακχε Βάκχε).. 
Κατά την θρακική παράδοση, οι ορφικοί εταύτιζαν τον Ίακχο με τον Σαβάζιο της μακεδονο-θρακικής Φρυγίας ή/και με τον Ζαγρέα. Μετά τον φόνο του, ο Ζαγρεύς αναστήθηκε[2] και ξαναγεννήθηκε (ξανα-ενσαρκώθηκε) ως Ίακχος. Έτσι ένα κομμάτι του ήταν στον Κάτω Κόσμο και ταυτόχρονα ένα άλλο κομμάτι του στον Απάνω Κόσμο.[3] Η νύμφη Αύρη/Αύρα έτεκε από τον Διόνυσο δύο διδύμους: Ο πρώτος κατασπαράχθηκε από την ίδια του την μητέρα. Ο δεύτερος, ο Ίακχος, εσώθη από την θεά Άρτεμη και παρεδώθη στον πατέρα του, ο οποίος τον εμπιστεύθηκε στην νύμφη Νίκαια. Η νύμφη τον εθήλασε και τον μεγάλωσε. Όταν έγινε μικρό αγόρι, ο Διόνυσος τον επήγε στην θεά Αθηνά. Αυτή τον παρέδωκε στις Βακχίδες της Ελευσίνος.[4] Αυτές τον ενέταξαν να τον ομοτιμούν. Έτσι μαζί με το αρσενικό θείο ζεύγος «Μάνα-Κόρη» (Δήμητρα-Περσεφόνη) συλλάτρευαν και το αρσενικό αντίστοιχό του, «Πατέρας-Υιός» (Διόνυσος-Ίακχος). 
Δηλ. μία μυθική-μυστικιστική ευθεία ένωνε Ζαγρέα-Διόνυσο-Ίακχο, που ήταν εν τέλει ένα και το αυτό πρόσωπο, τρεις σε ένα, μια τριάδα ομοούσιος και αδιαίρετος. (Στην αρχαία ελληνική πατρώα κοσμοαντίληψη πολλάκις αναφέρεται η τριαδικότης του θείου). Στην Ελευσίνα, ο προπάτοράς μας Ίακχος ενσωματώθηκε στην επιχώρια μυθολογία και λατρεύθηκε ως υιός της Δήμητρος[5] (ή της Περσεφόνης) και του Διός (ή του Ιασίωνος, ή του Κελεού, ή του θεού Διονύσου). Και γίνεται ο ηγέτης με την δάδα που οδηγούσε την πομπή των μεμυημένων προς τα Ελευσίνια Μυστήρια! 
Η ελευσίνια λατρεία, σεβαστή σε όλον τον μετακατακλυσμιαίο ελληνισμό, επέρασε και στην πόλη των Αθηνών. Έτσι η 19η Βοηδρομιώνος ονομαζόταν «`Ιακχος ημέρα» και εορταζόταν με λαμπρό πανηγύρι. Την ημέρα εκείνη έπαιρναν από το Ιακχείον (τον ναό του Ιάκχου εν Αθήναις) το ξόανο του θεού και το επήγαιναν στην Ελευσίνα εν πομπή. Ο επί κεφαλής της πομπής ονομάζετο «ιακχαγωγός». Αυτός κρατούσε το ιερό ξόανο. Ακολουθούσαν, σε διαφορετικές ομάδες, οι άνδρες και οι γυναίκες. Στην Ελευσίνα οδηγούσαν το ξόανο του Ιάκχου με αναμμένες δάδες μέσα στον ιερό ναό. Ο ύμνος που έψελναν εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή[6], ονομαζόταν «ίακχος». Αρχικώς η πομπή επήγαινε πεζή. Όσοι δεν άντεχαν, ανέβαιναν σε άμαξες. Η εορτή ήταν γεμάτη αστεία πειράγματα.[7] Κατά την πορεία αυτή, στην γέφυρα του Κηφισού, αλλά και σε άλλες γέφυρες της διαδρομής, οι ιερείς και οι συμπανηγυριστές της πομπής κατέβαιναν από τις άμαξες, για να διέλθουν την γέφυρα. Τότε άκουγαν τα «εξ αμάξης» από το πλήθος - φράσις που έμεινε έκτοτε και έως τώρα παροιμιώδης στα χείλη του ελληνικού λαού. Αυτά όλα τα αυτοσχέδια σκωπτικά λαϊκά κατασκευάσματα ονομάσθηκαν «γεφυρισμοί» (που έμεινε εν τέλει να σημαίνει «χοντροκομμένα αστεία»).[8] 
Εκτός από τον Ίακχο, η θρακική μυθολογία συνευρίσκεται με την ελευσινιακή, και στον μύθο της Ιάμβης, Θράσσας θεραπαινίδας της Μετανείρας, η οποία έκανε την βαριοπενθούσα Δήμητρα να γελάσει. Εξ ης το ρήμα «ιαμβίζω» έμεινε να σημαίνει λοιδωρώ, σκώπτω, αστειεύομαι. Τέλος, και στα Λήναια ο δαδούχος επρόσταζε τους συμπανηγυριστάς πιστούς «Καλείτε θεόν!» και εκείνοι έλεγαν την επίκληση «Σεμελήιε Ίακχε Πλουτοδότα»... 

Ο πίναξ της Ναννίου 
Θυμίζω την σχέση του παρανόμως πωληθέντος κρατήρος στο Λονδίνο, με τον ονομαζόμενο αναθηματικό «πίνακα της Ναννίου» (ή της Νινίου), ο οποίος ευρέθη το 1895 στην Ελευσίνα. Ευτυχώς αυτός σώζεται στο Εθν. Αρχαιολ. Μουσείο. Είναι ερυθρόμορφος πήλινος πίναξ, ναόσχημος. Χρονολογείται στα τέλη 5ου ή 4ου π.Χ. αι. Πρόκειται για ανάθημα νεαρής γυναικός, της Νιννίας ή Ναννίας, προς τις ελευσινιακές θεότητες. Φέρει κι αυτός παράσταση σχετική με τα ελευσίνια μυστήρια: Παριστάνονται οι δυο θεές της Ελευσίνος, Δήμητρα και Κόρη, ο Ίακχος ή ο Τριπτόλεμος, ο Κηφισός, οι μύστες, άνδρες και γυναίκες, γεφυρισμοί, η παννυχίδα[9] πομπή, κλπ. Δυο των γυναικών φέρουν επί της κεφαλής αγγείο, όμοια του οποίου ευρέθησαν άφθονα στις ανασκαφές της Ελευσίνος, τον κέρνον, ο οποίος περιείχε τον μαγικό κυκεώνα. Ο πίναξ ονομάσθηκε έτσι εξ επιγραφής η οποία υπάρχει στο κάτω μέρος της αφιερώτριας: «Νίννιον τοιν θεοίν ανέθηκε». Θεωρείται το καλύτερον εκ των διασωθέντων ελευσινιακών μνημείων![10] 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: [1] Περισσότερα για την υπόδηση των αρχαίων Ελλήνων, βλ. Γ. Λεκάκης «Τα... 105 είδη υποδημάτων των αρχαίων Ελλήνων», περ. «Ελληνόραμα», τ. Ιουλ-Αυγ. 2013. [2] Στην αρχαία ελληνική μυθιστορία αναφέρονται περισσότερες από 17 αναστάσεις νεκρών. [3] Η περίπτωσις δεν είναι μοναδική στην ελληνική μυστικιστική αντίληψη. Θυμίζω πως ο Ερμής είχε δώσει το χάρισμα στον Αιθωλίδη, η ψυχή του πότε να κατεβαίνει στον Άδη και πότε να ευρίσκεται στον Επάνω Κόσμο. Στον αρχαίο ελληνικό εσωτερισμό επίστευαν πως, υπό προϋποθέσεις, είναι δυνατή η ταυτόχρονη συνύπαρξη στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών. Αυτό το εμάθαινε κάθε μυημένος με άσκηση στα Καβείρια και είτα στα Ελευσίνια Μυστήρια - βλ. Γ. Λεκάκης «Σαμοθράκη-Ιερά Νήσος», εκδ. Ερωδιός, 2006. [4] βλ. Νόννος «Διον.» (μη΄,925-968, 951κ.ε.). [5] Αναφέρεται και σύζυγος της Δήμητρος. [6] Αναφέρεται πολλάκις στην παράδοσή μας, από τα αρχαιότατα χρόνια, ότι υπάρχουν τραγούδια και χοροί, γραμμένα για να ακουστούν, τραγουδηθούν και χορευθούν μία και μόνη ημέρα τον χρόνο! Αυτό εξακολουθεί ακόμη και σήμερα στην ελληνική παράδοση. [7] βλ. Αριστοφάνης «Βατρ.» (στ. 395 κ.ε.).. [8] βλ. Αριστοφ. «Βάτρ.», 324.κ.ε. και σχολ., Ηρόδ. 8.65. Παυσ. 1.24. Πλούτ. «Κάμ.», 19.6-7. Στρ. 15.1.7. [9] βλ. Γ. Λεκάκης «Αγρυπνίς και Παννυχίς - Οι αγρύπνιες των αρχαίων Ελλήνων, απ' όπου βαστούν και οι αγρυπνίες των χριστιανών», στο περ. «ΝΕΑ ΣΚΕΨΗ», τ. Σεπτεμβρίου 2011. [10] βλ. Ιω. Ν. Σβορώνος «Και πάλιν περί του πίνακος της Ναννίου», εκδ. Beck und Barth, Αθήναι, 1902.

Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=94584