ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ…

ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ…

Γνώθι σαυτόν, μού είπανε,
εμένα να θωρήσω
και τη ψυχή, το είναι μου,
βαθέως να γνωρίσω.

Να ξεχωρίσω τ’ άγανα,
την ήρα απ’ το στάχυ,
τον εαυτό μου μαχητή
στης αρετής τη μάχη.

Με το σπαθί της κριτικής
εμένα να κεντρίσω,
το αίμα πού ‘χω το κακό
απ’ το κορμί να χύσω.

Μα κάποιοι παραφύλαγαν
την ανοιχτή πληγή μου,
μ’ ένα κεντρί διαβολικό
κεντρίσαν τη ζωή μου.

Άγαν μηδέν, μού είπανε,
ποτέ μην υπερβάλλω,
της σωφροσύνης το σκουτί
απάνω μου να βάλω.

Μη προσπαθώ να ξεπερνώ
στον δρόμο τον δικό μου,
ούτε ιερό και όσιο,
μα και τον εαυτό μου.

Γιατί είναι ύβρις στον Θεό,
στους φυσικούς τους νόμους,
ν’ ακολουθούμε ατραπούς
και κολασμένους δρόμους.

Μα κάποιοι παραφύλαγαν
και μού ‘πανε πως όχι
και να κρατάω στιβαρά
τσ’ υπερβολής τη λόγχη.

Άριστον μέτρον, μού είπανε,
χωρίς παραχαράξεις
και της ζωής η διαδρομή
δεν θα ‘χει αναταράξεις.

Μα κάποιοι παραφύλαγαν
και κάμανε προτάξεις,
“ανιαρή είν η ζωή
σα βασιλεύει η τάξις”.

Γηράσκω αεί, γι’ αυτό πολλά
διδάγματα μαθαίνω,
να ζω περσσότερο σοφός
και λίγο να λαθαίνω.

Τα πάντα ρεί, μού είπανε,
ο Ηράκλειτος πως είπε,
και σαν ο λόγος είν’ μεστός
αεί στη μνήμη κείται.

Κι αυτό το πύρ το αείζωον,
θα είναι πάντα γνώσις
κι ας προσπαθούνε οι μωροί
να δημιουργούν εκτρώσεις.

Γι αυτό οφείλω και εγώ
με σθένος να φυλάω,
Αγάπη, Δίκαιο κι Αρετή,
σημαίες να κρατάω.

Γιώργος Δουζένης
8-11-2011
Συλλογή "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"