TA ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ "ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ"
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ(μέρος 1ον)
από: http://ieroslochos.blogspot.gr/2013/06/ta-1.html Δευτέρα, 10 Ιουνίου 2013
Τις
τελευταίες μέρες γίνεται μεγάλη προσπάθεια από τα ΜΜΕ και τους εβραιόδουλους
πολιτικάντηδες να να επιβληθεί το "ολοκαύτωμα" των Εβραίων από τους ΝΑΖΙ
ως αδιαμφισβήτητο γεγονός της ιστορίας.
Μάλιστα
βάσει του αντιρατσιστικού νομού που θέλουν να ψηφίσουν οποίος δεν το δέχεται
αυτό θα τιμωρείται αυστηρά.
Άραγε
για τα διαχρονικά "ολοκαυτώματα" που υπέστη ο Ελληνισμός από τους
Σιωνιστές ποτέ θα μας μιλήσουν; Ως πότε θα κρύβουν την αλήθεια από τον Ελληνικό
λαό;
Ας
μάθουμε όλοι μας την αλήθεια που μας κρύβουν.
Από το
βιβλίο του Ιωάννη Χαραλαμπόπουλου "ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ
ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ"
Ο
ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΑ «ΙΕΡΑ» ΤΟΥΣ ΚΕΙΜΕΝΑ...(ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ
ΕΒΡΑΙΟΙ )
Τα
ανθελληνικά αισθήματα τα οποία τρέφουν οι εβραίοι για τον Ελληνισμό είναι
πασίγνωστα και δεν επιδέχεται αυτός ο ισχυρισμός την ελάχιστη διάψευση. Για να
μη θεωρηθεί όμως ότι ομιλούμε εξ’ ονόματος των εβραίων, κρίνεται αναγκαίο να
παρατεθούν οι αντιλήψεις των ιδίων σε σχέση με τον Ελληνισμό, όπως αυτές
διατυπώνονται στα ιερά τους βιβλία, αρχής γενομένης από το Ταλμούδ:
«Κατηραμένος
ας είναι εκείνος, όστις την του Ελληνος Σοφίαν διδάσκει τοις υιοίς αυτού».
Επιπροσθέτως
το «Δευτερονόμιον» (34) περιλαμβάνει, μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα: «Η μάχη
εκτυλισσόμενη εις τους ουρανούς όπου αι κατηραμέναι πνευματικαί δυνάμεις των
βασιλείων της Περσίας και της Ελλάδος ανθίστανται εις τον Κύριον, αργοπορούντες
την εκπλήρωσιν του έργου Αυτού».
Εξ’ άλλου
στο «Δευτερονόμιον» (17, 12) αναφέρονται τα εξής προκλητικά: «Αυτός που δεν θα
θελήση να υπακούση στην εξουσία του Γιαχβέ, θα πεθάνη».
Στον
«Ιερεμία» (12, 3) οι εβραίοι απευθυνόμενοι προς τον εβραιοθεό γιαχβέ, του
εκφράζουν την κατωτέρω επιθυμία: «Πάρε τους ω Γιαχβέ, όπως τ’ αρνιά προς το
σφαγείο και ετοίμασέ τους για το μακελειό».
Αναφορικά
με την εκλεκτικότητα των εβραίων, το... θεόπνευστο «Δευτερονόμιο» παραθέτει τα
ακόλουθα: Ο λαός του Ισραήλ είναι διάφορος των άλλων. Ο Θεός εξ’ υπ’ αρχής
έθεσε αυτόν εκτός και διάχωρον των άλλων εθνών».
Θα ήταν
υπερβολικό, και άνευ ουσίας, το να αναλωθεί η παρούσα μελέτη στην παράθεση των
εκατοντάδων, δίχως υπερβολή, χωρίων τα οποία στάζουν στην κυριολεξία θανατηφόρο
δηλητήριο κατά του Ελληνισμού, προερχόμενα από τις χωρίς αξία ιουδαΪκές γραφές,
οι οποίες μόνο δολοφονικές διαθέσεις, κτηνώδη ένστικτα και χυδαίες παρορμήσεις
-αντιπροσωπευτικές του εβραϊκού ήθους- αντικατοπτρίζουν. Είναι ευκρινές ότι
διακατεχόμενοι οι εβραίοι από ένα διαρκές σύμπλεγμα κατωτερότητας, επιδιώκουν
να υποβαθμίζουν τεχνηέντως τους άλλους λαούς, επιθυμώντας για αυτούς τα
χείριστα.
Τα
ανωτέρω αποσπάσματα, τα οποία όλων ενδεικτικώς επελέγησαν, θα ήταν οπωσδήποτε
χρήσιμο να καταστούν αντικείμενα επισταμένης αναγνώσεως και αναλύσεως από τους
υποστηρικτές της ανύπαρκτης «ελληνοεβραϊκής φιλίας»...
Ο
ανθελληνισμός ωστόσο των εβραίων, δεν εξαντλείται μόνο στα ιερά τους κείμενα.
Προσλαμβάνει και επιστημονικοφανή χαρακτήρα, ή μάλλον οι ιουδαίοι καταφεύγουν
ακόμη και στην επιστημονική παραποίηση, προκειμένου να εκδηλώσουν το
ανθελληνικό τους μένος.
Αιώνες
τώρα, οι εβραίοι επιχειρούν, ανεπιτυχώς, να αποκρύψουν με δόλια τεχνάσματα, τις
τιτάνιες διαστάσεις του Ελληνικού πνευματικού οικοδομήματος, αποσιωπώντας το
γεγονός ότι όλες οι τέχνες και οι επιστήμες, γεννήθηκαν και ήκμασαν στην
Ελλάδα. Βαθύς γνώστης της πανουργίας αλλά και της ιστορικής παραποιήσεως ο
μοχθηρός εβραίος αποστέρησε από την Ελληνική δικαιοδοσία, προσωρινά βεβαίως,
ανυπολόγιστη δύναμη γνώσεως.
Αναφορικά
με το μέγεθος της πρωτοφανούς ιστορικής παραποιήσεως που συντελέσθηκε,
παρατίθενται ενδεικτικά τα ακόλουθα, αδιάσειστα, στοιχεία.
Ο εβραίος
καθηγητής Ερνέστος Μαξ, εκστόμισε το 1903 βαρύτατη ύβρη κατά του Ελληνικού
Πολιτισμού, ισχυριζόμενος ότι «...το αρχαίο ελληνικό πνεύμα εμποδίζει την
πρόοδο του πολιτισμού και των επιστημών, γι’ αυτό πρέπει να πάψουμε να
ασχολούμαστε μ’ αυτό...». Πόσο αλήθεια εναρμονίζεται η μειωτική αυτή θέση του
σιωνιστή, καθώς και όσες ενδεικτικώς παρατιθέμενες έπονται, για το αρχαίο
Ελληνικό Πνεύμα, με τα όσα αναφέρονται σχετικά στα Πρωτόκολλα των Σοφών της
Σιών: «...Θ’ αντικαταστήσουμε τον κλασικισμό, καθώς και κάθε μελέτη της αρχαίας
ιστορίας, η οποία δίνει περισσότερα κακά παρά καλά παραδείγματα, με τη μελέτη
του προγράμματος του μέλλοντος...»
Θα ήταν
επουσιώδης παράλειψη να μην αναφερθεί ότι οι διαστρεβλωτικές προσπάθειες των
εβραίων δεν εστιάζονται μόνο στον τομέα της αρχαιογνωσίας, αλλά εκτείνονται και
στον τομέα της ιστορίας και όλων κατ’ επέκταση των επιστημών. Εβραίοι και
«ιουδαϊζοντες» καθηγητές, αποδύονται σε μία συστηματική προσπάθεια να
διαστρέψουν την ιστορία και την επιστημονική αλήθεια, καθώς η ανάδειξή της
καταδεικνύει την ανεπιθύμητη για τους πιστούς της Σιών, πνευματική ανωτερότητα
του Ελληνισμού έναντι ολόκληρης της Οικουμένης.
Στα
πλαίσια αυτά εντάσσεται και η απόπειρα του εβραίου μαθηματικού των αρχών του
αιώνα μας Δαυίδ Χίλμπερτ, να καταργήσει την Ευκλείδιο Γεωμετρία. Ο Χίλμπερτ
εξέδωσε το 1900 δική του γεωμετρία, η οποία τελικώς απεδείχθη αστήρικτη και
ακατανόητη με αποτέλεσμα να καταρριφθεί.
Ενας
άλλος εβραίος από την Αυστρία, ο Οθων Νοϊγκεμπάουερ, προέβη χωρίς κανέναν
απολύτως ενδοιασμό, στη συνολική κριτική του Ελληνικού πνευματικού
οικοδομήματος, αναφέροντας ότι «οι αρχαίοι Ελληνες εμπόδισαν την ανάπτυξη των
μαθηματικών και του Πολιτισμού επί 2000 έτη». Ο ίδιος συγγραφέας υποστήριξε την
άποψη, ότι το Πυθαγόρειο θεώρημα είχε επινοηθεί στη Βαβυλώνα ήδη από το 1800
π.Χ. καθώς και ότι η μαθηματική σκέψη του Πυθαγόρα δεν περιείχε κανένα είδος
αποδείξεως. Την επίθεση κατά του Ευκλείδη, συνέχισε ο Ολανδοεβραίος «καθηγητής»
Εβερτ Μ. Μπρουνς από το Αμστερνταμ. Ο σιωνιστής αυτός, εξέδωσε το 1968 μία
μελέτη με τίτλο «Η Ευκλείδιος γεωμετρία κατά την αρχαιότητα» στην οποία
επιχείρησε να παρουσιάσει τον Ευκλείδη σαν «έναν άξεστο και πειραματικό
φυσικό», αμφισβητώντας άμεσα την κατάρτισή του. Αυτός ήταν και παραμένει ο
σιωνισμός ανά τους αιώνες, αμείλικτος εχθρός του ανθρώπου και του πολιτισμού.
Μία πολύ
«περίεργη» άποψη περί του Πυθαγόρου, δημοσιεύουν τα εβραϊκά «Χρονικά» (τεύχος
Μαίου - Ιουνίου 1988).
Το
σχετικό δημοσίευμα αναφέρει επί λέξει τα ακόλουθα:
«Ενας από
τους πρώτους Ελληνες φιλοσόφους που κατά τον Ιώσηπο ήρθε σε επαφή με την
εβραϊκή φιλοσοφία ήταν ο Πυθαγόρας, επικαλούμενος κάποιον μεταγενέστερο
βιογράφο του, το Ερμιππο...». Και παρακάτω υποστηρίζει: «...Με άλλα λόγια ο
Ιώσηπος υποστηρίζει ότι ο γνωστός φιλόσοφος της Σάμου, που όπως γνωρίζουμε
προφανώς να έχει έρθει σε επαφή και με άλλες ανατολίτικες δοξασίες, είχε
εισαγάγει στη φιλοσοφική του σκέψη, στοιχεία από την εβραϊκή θρησκεία...».
Δυστυχώς
για τους εβραίους, ουδεμία έγκυρη ιστορική μαρτυρία υφίσταται που να
τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι ο Πυθαγόρας «εισήγαγε στη φιλοσοφική του σκέψη
στοιχεία από την εβραϊκή θρησκεία!», γι’ αυτό θ' ήταν συνετό να προσέχουν τι
ισχυρίζονται, διότι η ιστορική παραποίηση έχει και τα όριά της...
Καλό θα
ήταν επίσης ο συντάκτης του κειμένου, να μας εκθέσει σε τι συνίσταται η
διαβόητη «εβραϊκή φιλοσοφία», διότι πέρα από τη νομαδική ζωή και τις
μαστροπείες του Αβραάμ, δεν γνωρίζομε να είχε επιδείξει τίποτε άλλο ο
εβραϊσμός.
Οσον
αφορά τον συγγραφέα του κειμένου Μ. Λίτση, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι σε
αντίθεση προς αυτά που υποστηρίζει, οι Ελληνες είναι εκείνοι που έχουν
πανάρχαιη ιστορία και όχι οι εβραίοι που οπωσδήποτε μόνο «βίοι παράλληλοι» δεν
υφίστανται μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. Κι η προπαγάνδα ακόμη, χρειάζεται την
τέχνη της. Οταν είναι απροκάλυπτη, όχι μόνο δεν πείθει αλλά και γελοιοποιεί.
Κύριοι του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, γνωρίζομε ποια είναι η τέχνη σας,
λίγη σοβαρότητα όμως δεν βλάπτει, έστω και για να τηρούνται κάποια προσχήματα,
εκτός κι εάν κρίνετε ότι είναι τέτοιο το επίπεδο εκείνων στους οποίους
απευθύνετε την προπαγάνδα σας, ώστε δεν χρειάζεται...
Η ΠΡΩΤΗ
ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
Η
σύγκρουση ανάμεσα στον Ελληνισμό και στον Εβραϊσμό, συγκεκριμενοποιείται προς
τα τέλη του 17ου αιώνα π.Χ. μία περίοδο κατά την οποία συντελείται μία
πολιτιστική ανάπτυξη των Φιλισταίων στις ακτές της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι
ως γνωστόν είναι ελληνικό φύλο που έλκει την καταγωγή από τους Αχαιούς,
προέρχεται δε από την Κρήτη.
Οι
Φιλισταίοι λοιπόν, φορείς μίας υψηλής πολιτιστικής παραδόσεως που όμοιά της δεν
είχαν ποτέ γνωρίσει οι νομάδες σημίτες, επεκτείνονται σε ολόκληρη την περιοχή
της Παλαιστίνης. Τότε ακριβώς επιχειρείται λυσσωδώς η εκδίωξή τους από τους
Χανανίτες και τους ευρισκόμενους σε πρωτόγονη κατάσταση περιφερόμενους
ιουδαίους. Μέχρι να επέλθει η επιβολή των Φιλισταίων, προηγήθηκε ένας αγώνας
αδυσώπητος, σηματοδοτώντας την αρχή της συγκρούσεως, ανάμεσα στον Ελληνισμό και
στον εβραϊσμό.Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημανθεί, ότι τους Φιλισταίους οι
Αιγύπτιοι τους αποκαλούσαν «Παλαισάτι», δηλαδή πρόσφυγες, ονομασία από την
οποία προήλθε αργότερα η λέξη «Παλαιστίνιος». Ανιχνεύοντας τις πηγές του
παρελθόντος, προκύπτει ότι η χώρα της Παλαιστίνης, ουσιαστικά γη Ελληνική,
έλαβε την ονομασία της από τον Ηρόδοτο. Το δε νότιο τμήμα της Παλαιστίνης, της
γης δηλαδή των «Παλαισάτι» - Φιλισταίων, ονομαζόταν από τους εβραίους «νεγέβ
των Χερεθί», φράση η οποία σημαίνει «νότος των κρητών» ακριβώς λόγω της
κυρίαρχης παρουσίας των Φιλισταίων στην περιοχή.
Οι
εβραίοι, ουδέποτε συμβιβάστηκαν με την Ελληνική παρουσία στην Παλαιστίνη.
Αντιπροσωπευτικό δε των αισθημάτων που έτρεφαν και που εξακολουθούν να τρέφουν
για τους Ελληνες, είναι το ακόλουθο απόσπασμα, προερχόμενο από τον «προφήτη»
Σοφωνία (6ος αιώνας π.Χ.), έναν από τους απειράριθμους συγγραφείς περικοπών της
Παλαιάς Διαθήκης: «Αλίμονον εις τους κατοικούντας εις τα παράλια της θαλάσσης,
εις το έθνος των Κρητών. Ιδού ο λόγος του κυρίου εναντίον σας: Θα σε ταπεινώσω,
χώρα των Φιλισταίων, θα σε ερημώσω, ώστε ουδείς κάτοικος να υπάρχη. Και θα
γίνει λιβάδιον, βοσκότοπος δια τους ποιμένας και μάνδρα δια τα πρόβατα. Αύτη θα
μοιρασθή δια κλήρου εις το υπόλοιπον του Οίκου του Ιούδα...»
Εξ άλλου
η επινόηση και διαιώνιση του μύθου της κατατροπώσεως του Φιλισταίου Γολιάθ από
τον ισχνό εβραίο Δαυίδ αποτελεί έναν μύθο που συνιστά κωδικοποίηση μιας
οδυνηρής πραγματικότητας, η οποία αλληγορεί την προσπάθεια που κατέβαλλε δια
δόλου ο σιωνισμός, προκειμένου να επιτύχει την εξόντωση του πανίσχυρου μυικά,
αλλά άδολου Γολιάθ (Ελληνισμού), με σκοπό την τελική εξόντωσή του. Υποδηλώνει
την σύγκρουση της δολιότητας με τη δύναμη και την επικράτηση της πρώτης.
Επανερχόμενοι
στο κυρίως θέμα, πρέπει να τονίσουμε ότι την Ελληνικότητα των Φιλισταίων δεν
διανοούνται να την αμφισβητήσουν ούτε τα ίδια τα φερέφωνα του εβραϊσμού.
Χαρακτηριστική επ’ αυτού είναι η περίπτωση του πρέσβη Γ. Τσορμπατζή, γνωστού
φιλοσιωνιστή, ο οποίος σε βιβλίο που εξέδωσε το 1905 υπό τον τίτλο «Ηώς της
Εβραϊκής Παλιγγενεσίας», αναφορικά με την καταγωγή των Φιλισταίων, παραθέτει τα
ακόλουθα αποκαλυπτικά στοιχεία: «Οι Φιλισταίοι ήταν Ελληνες, Κρήτες ιδία,
αποικήσαντες εις Παλαιστίνην κατά το 1500 ή 1800 π.Χ., ήτοι επί της εποχής του
Μυκηναϊκού Πολιτισμού. Παρά την Βηθλεέμ ευρέθη μία των κυριοτέρων πόλεων, η
Μητρόπολις ίσως των Φιλισταίων, εκτισμένη επί ερειπίων ετέρας πόλεως των
αρχαίων ιθαγενών Χαναναίων, ηττηθέντων προφανώς υπ’ εκείνων. Τα εν τοις τάφοις
των Φιλισταίων ευρεθέντα χαλκά ή αργυρά κοσμήματα και πήλινα αγγεία, προδίδουν
αριδήλως την Μυκηναϊκήν τέχνην των, αντιθέτως προς τα εν τοις συγχρόνοις τάφοις
ευρήματα, πάντα ευτελούς και πρωτογόνου σχεδόν νεολιθικής εποχής, ενώ και τα
οστά των τάφων των Φιλισταίων, καταδεικνύουν ομοίως την ανθρωπολογικήν διαφοράς
της φυλής. Ετέρα έκπληξις την οποίαν επεφύλαττεν εις την Ελληνικήν Ιστορίαν η
αρχαιολογική σκαπάνη, είναι ότι δεν παρελάβομεν ημείς την γραφήν των Φοινίκων,
αλλ’ οι Φοίνικες παρά των Φιλισταίων υπό τον αρχαιότατον ιερογλυφικόν τύπον, 22
γράμματα του οποίου απετέλεσεν την βάσιν του βραδύτερον μεταδοθέντος εκ
Φοινίκης αλφαβήτου...»
Κατά πολύ
αργότερα, οι έχοντες σημιτική καταγωγή Φοίνικες, θα πολεμήσουν λυσαλλέα τον
Ελληνισμό σε όλες τις περιοχές του, με σκοπό να καταστούν ισχυρή ναυτική
δύναμη. Οι Φοίνικες θα συνεργασθούν στενά με τους Πέρσες εναντίον των Ελλήνων
και το 498 π.Χ., έτος κατά το οποίο οργανώθηκε από τον Αρισταγόρα και τον
Ιστιαίο η Ιωνική Επανάσταση κατά των Περσών, οι Ιωνες θα κατατροπώσουν τον
φοινικικό στόλο πλησίον της Σαλαμίνας της Κύπρου.
Θα
επακολουθήσει μία δυσμενής έκβαση των θαλασσίων επιχειρήσεων τις οποίες
διεξήγαν οι Έλληνες, η οποία θα ολοκληρωθεί με τη διάλυση του στόλου των Ιώνων
από τους Φοίνικες, ύστερα από ναυμαχία που δόθηκε κοντά στη νήσο Λόδη το 596
π.Χ. Αιτία της ήττας ήταν η οργανωτική αδυναμία του Ιωνικού στόλου, ήττα η οποία
θα ανοίξει το δρόμο στους Πέρσες για την κατάληψη της Μιλήτου και την εξόντωση
των κατοίκων της. Μία άγνωστη πτυχή στους ελληνοπερσικούς πολέμους αποτελεί το
γεγονός ότι στην εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδας, σημαντικότατο
παρασκηνιακό ρόλο διαδραμάτισε η σύζυγος του Πέρση βασιλιά, η εβραία Εσθήρ. Η
Εσθήρ προκειμένου να επηρεάσει αποφασιστικά τη γνώμη του Ξέρξη, αναφορικά με το
ζήτημα της εκστρατείας, εξόντωσε το φιλέλληνα σύμβουλό του Αμμάν και σε πλήρη
σύμπνοια με τον επίσης εβραϊκής καταγωγής πρωθυπουργό Μαρδοχαίο(Μαρδόνιος),
έστρεψαν τον Πέρση αυτοκράτορα κατά των Ελληνικών πόλεων.
Οταν ο
Ξέρξης θα εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, το 480 π.Χ. ο φοινικικός στόλος με το
βασιλιά της Σιδώνας Τετρανέστο, της Τύρου Μάπεν και της Αράδου Μερβαάλ, θα μεταφέρει
το μηδικό ασκέρι στα ελληνικά εδάφη. Οι φοίνικες όμως δεν περιορίσθηκαν σε
αυτές τους τις ανθελληνικές ενέργειες, αλλά επετέθηκαν και στην Μεγάλη Ελλάδα
κατά των Ελλήνων, σε σύμπραξη με τους αποίκους τους Καρχηδονίους.
Ωστόσο τα
μισελληνικά τους σχέδια δεν ευοδώθηκαν. Την ημέρα κατά την οποία ο περσικός
στόλος που είχε φοινικική ηγεσία καταστράφηκε στην ένδοξη ναυμαχία της
Σαλαμίνας, το 480 π.χ., ο τύραννος των Συρακουσών Γύλων, νικούσε τα στρατεύματα
των Φοινίκων στην μάχη που διεξήχθη κοντά στην Ιμέρα, κατά την οποία μάλιστα
σκοτώθηκε και ο αρχηγός των Φοινίκων Αμίλκας. Δεν θα πρέπει, οπωσδήποτε, να
διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι ο προδότης στη μάχη των Θερμοπυλών, ο
μηδίσας Εφιάλτης, ήταν γεφυραίος... (σημιτικής καταγωγής)
Ομως οι
εβραϊκές ραδιουργίες δεν σταματούν στο σημείο αυτό. Ο «περιούσιος λαός»
εμπνεόμενος από τον ιουδαίο ιστορικό Φλ. Ιώσηππο, ο οποίος στα έργα του «Λόγοι
κατ’ Απίωνος» και «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» επιχειρεί να υποβαθμίσει την ζωτική
συμβολή των Ελλήνων στη γένεση του Πολιτισμού, επιδίδεται στην διαστροφή της
αλήθειας.
Πληθώρα
ιστορικών στοιχείων αποδεικνύουν ότι ανάμεσα στο 1000 και στο 500 π.Χ.
κλιμακώνεται εντονότατα η αντίθεση ανάμεσα στους Ελληνες και στους Φοίνικες
εμπόρους. Η κυριαρχία στη Μεσόγειο, αποτελεί ζωτικό στόχο αμφοτέρων των
πλευρών, η επίτευξη του οποίου συνεπάγεται τον έλεγχο της οικονομικής ζώνης της
ευρύτερης περιοχής. Κάτω από αυτή την εξήγηση παρέχεται μία επαρκής απάντηση
στο ερώτημα, γιατί οι φοίνικες εξέθρεψαν ένα πρωτοφανές μίσος κατά των Ελλήνων
και έγιναν μηδίσαντες. Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο ότι οι Γεφυραίοι (σημιτικής
καταγωγής) συνετέλεσαν αποφασιστικά τόσο στην συνθηκολόγηση της Μιλήτου και της
Αλικαρνασού, όσο και στην υπονόμευση της άμυνας της Εφέσου, την οποία
ανενδοίαστα κατέστρεψαν. Ο δε Γεφυραίος, με εξελληνισμένο όνομα, Ηρόστρατος,
πυρπόλησε και κατέστρεψε το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσσο, δημιούργημα που
συγκαταλεγόταν στα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Έκδηλη
υπήρξε επίσης η αντίδραση των εβραίων στην προσπάθεια την οποία κατέβαλλε ο Μ.
Αλέξανδρος δια της οποίας απέβλεπε στην πολιτική ένωση του Ελληνισμού. Είναι
ιστορικά γνωστό, ότι η μοναδική πόλη που αντιστάθηκε στο ενωτικό κήρυγμα του
Αλεξάνδρου, πριν ξεκινήσει την εκστρατεία του προς την Ασία, ήταν η Θήβα. Η
πόλη των Θηβών, αποτελούσε την ισχυρότερη, εντός Ελλάδος, κοινότητα των
Γεφυραίων*, οι οποίοι υπήρξαν προγενέστερα οι πρώτοι μηδίσαντες στρεφόμενοι
κατά του Ελληνισμού. Επίσης οι γεφυραίοι ήταν εκείνοι που εισήγαγαν στον
ελλαδικό χώρο το νοσηρό φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας και της παιδεραστίας.
Η
καταστροφή της κοινότητα των γεφυραίων και η εξάλειψη της ισχύος τους, επέφερε
την ενότητα του Ελληνισμού.
Κατά την
διεξαγωγή της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου προς την Ασία και συγκεκριμένα κατά
τη διέλευση της Μικράς Ασίας, ο μακεδόνας στρατηλάτης έγινε μάρτυρας σωρείας
ανθελληνικών ενεργειών που διέπραξαν οι γεφυραίοι, τους οποίους απέπεμψε από
όσες Ελληνικές πόλεις απελευθερώθηκαν.
Ακόμα
είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος τους επέβαλλε, σαν ανταπόδοση και ελάχιστη
τιμωρία για τα επαίσχυντα εγκλήματά τους, σκληρές οικονομικές κυρώσεις, ενώ
πολλοί από αυτούς πλήρωσαν τις πράξεις τους με την ποινή του θανάτου. Στο
σημείο αυτό αξίζει να τονισθεί, ότι ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση στα στρατεύματα
του Αλεξάνδρου προέβαλλε η σημιτική Τύρος, μία στάση η οποία ερμηνεύεται ως
προσπάθεια του ιουδαϊσμού, να ανακόψει την ακάθεκτη προέλαση του στρατηλάτη και
την ευεργετική επίδραση του Ελληνικού πνεύματος στην ευρύτερη περιοχή της
Παλαιστίνης. Επακολούθησε η αναίμακτη είσοδος των Ελληνικών στρατευμάτων στην
Ιερουσαλήμ, η οποία ύστερα από την καταστροφή της Τύρου κατελήφθη αμαχητί.
Πανικόβλητοι οι εβραίοι, δεν τόλμησαν να προβάλλουν την ελάχιστη αντίσταση,
προκειμένου να μην έχουν την τύχη των κατοίκων της Τύρου. Μετά την είσοδό του
στα Ιεροσόλυμα, ο Μ. Αλέξανδρος, σύμφωνα με τη συνήθειά του να πραγματοποιεί
θυσίες στους Θεούς των υποταγμένων λαών, θυσίασε και προς τον γιαχβέ. Ομως σε
ένδειξη της απόλυτης κυριαρχίας του, εισέδυσε, παρά τις σαφείς απαγορεύσεις,
στο άδυτο των αδύτων του Ναού του Σολομώντα, μία πράξη στην οποία προσδώθηκε
από τους Ιουδαίους προσβλητικό περιεχόμενο.
Οι
ιουδαϊκές ραδιουργίες ωστόσο δεν σταμάτησαν. Συνεχίσθηκαν, φθάνοντας στην
αποκορύφωσή τους κατά τα χρόνια του Αντίοχου του Επιφανή. Ο Αντίοχος ωστόσο
επεφύλαξε στους Ιουδαίους την επιβεβλημένη αντιμετώπισή τους. Οχι μόνο
κατέπνιξε τις ιουδαϊκές αντιδράσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης, αλλά
παράλληλα κατέστρεψε τον Ναό του Σολομώντα, αναγείροντας στην ίδια ακριβώς θέση
μεγαλοπρεπή ναό αφιερωμένο στο Δία.
Επί της
κυριαρχίας του Αντίοχου του Επιφανή, ο ιουδαϊσμός περιορίσθηκε θανάσιμα,
συρρίκνωση την οποία οι εβραίοι δεν συγχώρεσαν ποτέ. Ενδεικτικά για το
ανθελληνικό μένος που έτρεφαν οι εβραίοι, είναι τα βιβλία των Μακαβαίων. Το
περιεχόμενό τους αναφέρεται στους πολέμους τους οποίους διεξήγαγαν οι εβραίοι
κατά των Ελλήνων Αντιγόνων και αποτελούν μνημεία ανθελληνισμού.
Αξίζει να
παρατεθεί το απόσπασμα που αναφέρεται στο θάνατο του Αντίοχου του Επιφανή, για
του λόγου το αληθές: «Ο δε πανεπόπτης κύριος ο θεός του Ισραήλ, επάταξεν αυτόν
ανιάτω και αοράτω πληγή, άρτι δε καταλήξαντος τον λόγον έλαβεν αυτόν ανήκεστος
των σπλάχνων αλγηδών και πικραί των ένδον βάσανοι πάνυ δικαίως τον πολλαίς και
ξενίζουσαις συμφοραίς ετέρων σπλάχνα βασανίζοντα»*
Οταν το
βασίλειο των Πτολεμαίων αντικαταστάθηκε από εκείνο των Σελευκιδών, οι εβραίοι
εκμεταλλεύτηκαν την αστάθεια που δημιούργησε η μετάπτωση αυτή και υπό την
καθοδήγηση των Μακκαβαίων, εξεγέρθηκαν αρχίζοντας έναν ένοπλο αγώνα με σκοπό
την επικράτησή τους. Μετά από αιματηρές μάχες, οι Μακαββαίοι κατόρθωσαν να
επιβάλλουν τον μωσαϊκό νόμο σε κάποιες περιοχές της Παλαιστίνης,
εκμεταλλευόμενοι στο έπαρκο εσωτερικές διαμάχες των Ελλήνων.
Το 63
π.Χ. εκδηλώθηκε νέα εξέγερση των εβραίων κατά των Ελλήνων αλλά και κατά των
Ρωμαίων, κυριάρχων πλέον της Παλαιστίνης. Το 66 π.Χ. λαμβάνει χώρα στην
Παλαιστίνη και νέα ιουδαϊκή ένοπλη επανάσταση, η οποία έφερε ως αποτέλεσμα την
επικράτηση των εβραίων στην Ανθηδόνα, στην Ασκολώνα καθώς και στη Γάζα, με
αποτέλεσμα την γενικευμένη σφαγή των Ελλήνων. Ωστόσο, γρήγορα άρχισε η
ανασύνταξη των Ελληνικών και ρωμαϊκών δυνάμεων, οι οποίες υπό την κάλυψη των
ρωμαϊκών λεγεώνων του Τιβερίου, ξεκλήρισαν τουλάχιστον 50.000 εβραίους στην
Αλεξάνδρεια.
Ουδέποτε
σταμάτησε το υπονομευτικό έργο των εβραίων κατά του Ελληνισμού. Μεταξύ 115 και
116 μ.Χ., σημειώνεται μεγάλη εβραϊκή εξέγερση, η οποία συμπίπτει με τη νικηφόρα
προέλαση του αυτοκράτορα Τραϊανού, κατά των Περσών. Η εξέγερση θα προσλάβει
πολυμέτωπο χαρακτήρα, καθώς εκδηλώνεται ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη, στην
Αίγυπτο, στην Κυρηναϊκή και στην Κύπρο. Θα επακολουθήσει η σφαγή στην Κυρηναϊκή
από τους εβραίους 220.000 Ελλήνων υπερμάχων της Ελληνικής θρησκείας, ενώ στην
Κύπρο, οι ιουδαίοι θα κατασφάξουν 100.000 Έλληνες και θα καταστρέψουν την
πρωτεύουσα της νήσου, Σαλαμίνα. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι η θανάτωση
χιλιάδων Ελλήνων επήλθε στην πυρά όταν παραδόθηκαν, ενώ ήταν εγκλωβισμένοι μέσα
σε τεράστια αγάλματα του Μολώχ. Ήταν μια θυσία προς το Θεό των εβραίων.
Ο
Ερνέστος Ρενάν αναφέρεται διεξοδικά στην εβραϊκή εξέγερση και χαρακτηριστικά
τονίζει ότι η φρενίτιδα που κατέλαβε τους ιουδαίους ήταν τέτοια, ώστε έτρωγαν
ωμά τα κρέατα των θυμάτων τους, τα δε έντερά των τα χρησιμοποιούσαν ως ζώνες...
Μεθοδεύσεις
επίσης, όπως αυτής της βασίλισσας της Παλμύρας Ζηνοβίας -εβραϊκής καταγωγής
(Μπαθ-Ζαβάι)- η οποία στην προσπάθειά της να καθυποτάξει τον Ελληνισμό της
Ανατολής, βάπτισε το γιο της Βααλβαθάν, Αθηνόδωρο, ισχυριζόμενη ότι κατάγεται
από την Κλεοπάτρα και εμφανιζόμενη παράλληλα δήθεν ως οραματίστρια της
επανιδρύσεως του βασιλείου των Σελευκιδών, μόνο δολιότητα αποπνέουν.
Η
εγκληματική δραστηριότητα των εβραίων συνεχίζεται απρόσκοπτα με την πάροδο των
αιώνων. Παράλληλα επιδίδονται και στην συστηματική πλαστογράφηση και αλλοίωση
των αρχαιοελληνικών κειμένων. Η εκτεταμένη αυτή πλαστογράφηση πραγματοποιήθηκε
κυρίως από τους εβραίους, αλεξανδρινούς συγγραφείς, υπό την καθοδήγηση
ραββίνων, κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζονται
ότι «Πλάτων εστί Μωϋσής αττικίζων». Μία τεραστίων διαστάσεων παραχάραξη και
διαστρέβλωση της πραγματικότητας συντελέσθηκε και εξακολουθεί με αμείωτη ένταση
και σήμερα να συντελείται, με προκαθορισμένο στόχο την εξόντωση του Ελληνικού
πνεύματος.
Τέλος 1ου μέρους