Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015
Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015
Ιστορία που δεν μελετήθηκε εκτενώς, γιατί δεν..συμφέρει. Δείτε γιατί ...
Κυριακή, 4 Ιανουαρίου 2015
Ιστορία που δεν μελετήθηκε εκτενώς, γιατί δεν..συμφέρει. Δείτε γιατί ...
Σε ειδώλιο της νεολιθικής εποχής από τον Πρόδρομο Καρδίτσας
Μια πολύ σημαντική για την ιστορία και την εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας επιγραφή από την περιοχή μας, έχει πέσει θύμα της κρατικής αδιαφορίας για κάθε τι ελληνικό.
Σύμφωνα με αναδημοσίευση του περιοδικού «ΔΑΥΛΟΣ» από το βιβλίο του καθηγητού Γ. Χουρμουζιάδη «Προϊστορικά ειδώλια» (Θεσσαλονίκη 1974), πρόκειται για την εικονιζόμενη επιγραφή που βρίσκεται σε ένα ειδώλιο της νεολιθικής εποχής από τον Πρόδρομο Καρδίτσας, στην οποία απεικονίζονται σαφώς οι χαρακτήρες «L Θ € Σ».Η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα την τοποθετεί στην ίδια εποχή με τις επιγραφές του
Δισπηλιού (5.250 π.Χ.) και των Γιούρων της Αλοννήσου (5000 π.Χ.), δηλαδή στην αρχαιότερη νεολιθική εποχή, περισσότερο από 7.000 χρόνια πριν.
Την εποχή εκείνη ο ελλαδικός χώρος γνώρισε ευρύτατη πολιτιστική ανάπτυξη με πάρα πολλές εστίες και πλούσια ευρήματα όπως άλλωστε και η περιοχή μας.
Υπενθυμίζουμε ότι η επιγραφή του Δισπηλιού που ανακαλύφτηκε το 1993 στον νεολιθικό οικισμό του Δισπηλιού της Καστοριάς, αποτελείται από παρόμοιους χαρακτήρες χαραγμένους σε ένα κομμάτι ξύλο που διατηρήθηκε λόγω των ιδιαιτέρων συνθηκών καταχώσεώς του (βυθισμένο στη λάσπη υπό αναερόβιες συνθήκες).
Από την επιγραφή αυτή, σώζονται σήμερα μερικές μετρίας ποιότητος φωτογραφίες και ευτυχώς κάποιες απεικονίσεις των «σημάτων» της, ενώ η τύχη της ίδιας αγνοείται, χωρίς να παρέχονται επαρκείς εξηγήσεις από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Κατά την επίσημη άποψη εδώ και χρόνια ευρίσκεται σε εργαστήριο συντηρήσεως ενώ κατ’ επανάληψη έχει διατυπωθεί δημοσίως η υπόνοια πως έχοντας παραμεληθεί αλλοιώθηκε ανεπανόρθωτα.
Η πινακίδα των Γιούρων ήρθε στο φως το 1994. Πρόκειται για ένα όστρακο (τμήμα πήλινου αγγείου) από το 4.500-5.000 π.Χ. με χαραγμένους πάνω του (πριν το ψήσιμο του αγγείου) τους χαρακτήρες «Α Υ Δ», με μεγάλη ομοιότητα με αυτά των Γραμμικών Α και Β αλλά και με τα φθογγόσημα Α, Υ και Δ.
Τα χαράγματα αυτά δεν αντιστοιχούν σε κανενός τύπου διακόσμηση και αποτελούν με βεβαιότητα προϊστορικό δείγμα γραφής.
Κατά τα φαινόμενα λοιπόν, οι χαρακτήρες των επιγραφών αυτών, αποτελούν γράμματα φωνητικής γραφής με μεγάλη αναλογία με τους χαρακτήρες των μεταγενέστερων (2η χιλιετία π.Χ.) γραμμικών ελληνικών γραφών.
Επισημαίνουμε την ευρύτερη εξάπλωσή της γραφής στον ελλαδικό χώρο εκείνη την αρχαιότατη εποχή (πράγμα καθόλου απίθανο δεδομένης της υψηλής πολιτισμικής στάθμης που μαρτυρούν τα ευρήματα) και κυρίως την επανάσταση που πυροδοτεί η ύπαρξη γραφής εκείνη την εποχή, αφού τοποθετεί την πρώτη γραφή της ιστορίας στον ελληνικό χώρο και μάλιστα περισσότερο από 2000 χρόνια πριν την υποτιθέμενη σαν πρώτη γραφή της ανθρωπότητος, Σουμεριακή.
Έτσι μεταξύ άλλων, ανατρέπεται η θεωρία του φοινικισμού, της δήθεν δηλαδή προελεύσεως του ελληνικού αλφαβήτου από το φοινικικό, την οποία μετά μανίας υποστηρίζει το ντόπιο και ξένο επιστημονικό κατεστημένο.
Αυτό εξηγεί την ύποπτη αδράνεια της μελέτης και αξιολογήσεως των επιγραφών και δημιουργεί εικασίες για τις περίεργες συνθήκες της σιωπηρής «αποσύρσεως» της πινακίδας του Δισπηλιού.
Με δεδομένο ότι η ανακάλυψη του ειδωλίου του Προδρόμου Καρδίτσας προηγήθηκε του Δισπηλιού και των Γιούρων, είναι άγνωστο πόσα αναξιοποίητα σπαράγματα προϊστορικών επιγραφών μπορεί να βρίσκονται παραμελημένα στα μουσεία της Ελλάδος ή στις αποθήκες τους.-->
Είναι αυτονόητο καθήκον όχι μόνο των ειδικών επιστημόνων αλλά και κάθε εμπλεκομένου αρμοδίου, η ανάδειξη κάθε άγνωστης πτυχής της ελληνικής αλλά και της τοπικής ιστορίας όταν μάλιστα αυτή διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πνευματική εξέλιξη όχι μόνο του γένους μας αλλά και της ίδιας της ανθρωπότητος.
ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ thesecretrealtruth
μεταφορά από http://alexander-hellas.blogspot.gr/2015/01/blog-post_4.html
ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΛΛΑ.. ΡΩΜΙΟΙ Ή ΑΡΜΕΝΙΟΙ;
Παρασκευή, 2 Ιανουαρίου 2015
ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΛΛΑ.. ΡΩΜΙΟΙ Ή ΑΡΜΕΝΙΟΙ;
Από το nikosxeiladakis
Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε στην Τουρκία ένα άρθρο του γνωστού και επώνυμου Τούρκου αρθογράφου της τουρκικής εφημερίδας, Taraf, Ahmet Altan, επί τη ευκαιρία της δημόσιας συζήτησης που άνοιξε τελευταία ο ίδιος ο Ταΐπ Ερντογάν, για την μεγάλη τούρκο-οθωμανική ιστορική κληρονομιά. Σε αυτό το άρθρο ο Altan ομολογεί δημόσια ότι οι Τούρκοι δεν… είναι Τούρκοι, αλλά έχουν κοινή ελληνική και αρμενική καταγωγή.
Ο Altan, αφού επικρίνει έντονα όλες τις δηλώσεις που έχουν γίνει τελευταία από διάφορους Τούρκους πολιτικούς ότι θα πρέπει οι Τούρκοι να επιστέψουν στην μεγαλόπρεπη οθωμανική τους κληρονομιά και αφού τις χαρακτηρίζει… «προγονικές παλάβρες», (Ecdadımız palavraları), δηλώνει με ξεκάθαρο τρόπο ότι οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας δεν έχουν καμία σχέση με τα τουρκικά φύλα που είχαν έρθει στη περιοχή από τον δέκατο και ενδέκατο αιώνα και μετά. Στο συγκλονιστικό αυτό άρθρο του Τούρκου δημοσιογράφου –αρθρογράφου, στην εφημερίδα Taraf, αναφέρεται ότι οι Οθωμανοί ίδρυσαν την πρώτη τους ηγεμονία το 1299, ενώ τα πρώτα τουρκικά φύλα είχαν έρθει στην Μικρά Ασία μετά το 1071. Σύμφωνα λοιπόν με τον Τούρκο αρθρογράφο, δεν μπορεί στη συνέχεια να εξαφανίστηκαν οι γηγενείς κάτοικοι που αριθμούσαν πολλά εκατομμύρια, εκτός και αν, όπως λέει μάλλον ειρωνικά, ο Αλπ Αρσλάν, o ηγέτης των πρώτων Σελτζούκων της Μικράς Ασίας, είχε φέρει μαζί του από την κεντρική Ασία… 70 εκατομμύρια κατοίκους. Τότε θα δικαιολογούνταν, όπως καταλήγει στο άρθρο του ο Altan, να λέμε ότι σήμερα είμαστε απόγονοι αυτών των πρώτων Τούρκων που είχαν έρθει στην Μικρά Ασία.
Αλλά ο Ahmet Altan δεν περιορίζεται να καταρρίψει τον μύθο της τουρκικής καταγωγής των σημερινών μουσουλμάνων κατοίκων της σύγχρονης Τουρκίας. Προχωρεί και σε έντονη κριτική κατά του Ισλαμιστή Ταϊπ Ερντογάν και του νεοοθωμανικού του επιτελείου, κατηγορώντας τους ότι βασίζονται σε μυθικές ιστορικές αναφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μάλιστα δεν διστάζει να καταρρίψει και τον καλλιεργούμενο τελευταία μύθο για τους «ένδοξους – ήρωες», Τούρκους σουλτάνους. Ο Altan αναφέρει πως οι περισσότεροι σουλτάνοι ήταν ηγεμόνες νωθροί που ξόδευαν τον χρόνο τους στα χαρέμια, χωρίς να έχουν ιδέα τι γίνετε στην αυτοκρατορία. Άλλοι ήταν μέθυσοι, όπως ο περίφημος Σελίμ ο δεύτερος, γιος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, άλλοι άρρωστοι, ενώ άλλοι πέθαναν από το πολύ αλκοόλ, όπως ο Μουράτ ο Τέταρτος. Ο Τούρκος αρθρογράφος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αντί οι σημερινοί Τούρκοι να πιστεύουν ιστορικά ψεύδη, θα πρέπει να ξαναγράψουν την ιστορία τους και να ανακαλύψουν τις πραγματικές τους ρίζες. Όπως υποστηρίζει και αυτό είναι το συγκλονιστικό για ένα σύγχρονο Τούρκο δημοσιογράφο, οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας θα πρέπει να αποδεχτούν την… ελληνοαρμενική τους καταγωγή και να αναδείξουν ξανά τον πολιτιστικό πλούτο της Μικράς Ασίας, που έχει σαν βάση του τους λαούς που η σύγχρονη τουρκική ιστορία θέλει να διδάσκει ότι εξαφανίστηκαν, ως δια μαγείας, μετά την έλευση των τουρκικών φυλών.
Η δημόσια αυτή ομολογία ενός επώνυμου Τούρκου αρθρογράφου, που έγινε σε μια μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα, ότι δηλαδή οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας έχουν κοινή ελληνική –αρμενική και κουρδική καταγωγή, σίγουρα είναι άλλο ένα συγκλονιστικό επεισόδιο της μεγάλης συζήτησης για το «Kimlik Meselesi», δηλαδή της μεγάλης «Κρίσης Ταυτότητας» που διέρχεται η σημερινή Τουρκία που θέλει να προβάλλεται σαν υπερδύναμη, αλλά στην πραγματικότητα παρουσιάζεται σαν ένα οικοδόμημα που τρίζει συθέμελα.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Nikosxeiladakis.gr
από http://alexander-hellas.blogspot.gr/2015/01/blog-post_11.html
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Η ευρωζώνη είναι έτοιμη να προχωρήσει σε "κούρεμα"...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Η ευρωζώνη είναι έτοιμη να προχωρήσει σε "κούρεμα"...: Διαβάστε την είδηση, όπως τόσο αθώα μεταδόθηκε από το euobserver στις 2/1/2015: H θέσπιση ενός πλαισίου νέων κανόνων της ΕΕ για την περάτωσ...
Κυριακή, 4 Ιανουαρίου 2015
Η ευρωζώνη είναι έτοιμη να προχωρήσει σε "κούρεμα" καταθέσεων
Διαβάστε την είδηση, όπως τόσο αθώα μεταδόθηκε από το euobserver στις 2/1/2015: H θέσπιση ενός πλαισίου νέων κανόνων της ΕΕ για την περάτωση αφερέγγυων τραπεζών τέθηκε σε ισχύ την Πέμπτη. Η οδηγία για την ανάκαμψη και εξυγίανση των τραπεζών αποσκοπεί στη διασφάλιση ότι οι μέτοχοι και οι πιστωτές των τραπεζών είναι πρώτοι στη γραμμή για να αναλάβουν το κόστος της χρεοκοπίας μιας τράπεζας μέσω ενός μηχανισμού "bail-in".
Τι προβλέπει η εν λόγω οδηγία που μπήκε σε εφαρμογή;
• Υιοθετεί νέους κοινούς σε όλη την ΕΕ κανόνες για το πώς το κόστος της διάσωσης μιας τράπεζας. Οι τράπεζες - πρωτίστως οι αποκαλούμενες "συστημικές" θα πρέπει να "κουρεύουν" πρώτα τις απαιτήσεις των πιστωτών τους πριν χρησιμοποιηθούν δημόσια κονδύλια για τη διάσωσή τους.
• Θεσπίζει μια (περιορισμένη) νέα πηγή των ταμείων εξυγίανσης - με στόχο την αυτοχρηματοδότηση των τραπεζών για μια δεκαετία.
• Οι καταθέτες με επιλέξιμες καταθέσεις μέχρι € 100 χιλ δεν θα υπόκεινται σε "κούρεμα", αλλά οι κάτοχοι χρέους (τραπεζικά ομόλογα, αμοιβαία κι άλλα χρεόγραφα) θα πρέπει να προηγούνται στο "κούρεμα" πριν από τους καταθέτες.
• Καθορίζει τις ελάχιστες απαιτήσεις για τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών και το επιλέξιμο παθητικό (MREL) με βάση το
το μέγεθος, τον κίνδυνο, το επιχειρηματικό μοντέλο της τράπεζας, κοκ.
Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αρχικά η οδηγία επρόκειτο να τεθεί εν ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2016. Επισπεύτηκε η εφαρμογή της κατά ένα χρόνο. Κι έτσι ήδη από την Πέμπτη τέθηκε σε ισχύ. Γιατί άραγε; Διότι η "υγεία" του τραπεζικού καρτέλ της ΕΕ είναι στα κακά της χάλια. Το δημόσιο χρήμα που ξελάσπωνε τις τράπεζες με ανακεφαλαιοποιήσεις και ενέσεις ρευστότητας δεν επαρκεί πια κι έτσι βιάζονται να βάλουν χέρι στους καταθέτες και τους πιστωτές των τραπεζών.
Με την οδηγία σε εφαρμογή υπάρχει πλέον το νομικό πλαίσιο που επιτρέπει το "κούρεμα" των καταθέσεων και των πιστωτών των τραπεζών σε οποιαδήποτε χώρα αποφασίσει το καρτέλ της ευρωζώνης. Τυπικά οι καταθέσεις μέχρι 100 χιλ. ευρώ δεν πρόκειται να πειραχτούν, αλλά η εμπειρία της Κύπρου δίδαξε ότι ένα ενδεχόμενο "κούρεμα", θα συνδυαστεί τουλάχιστον με δέσμευση όλων των καταθέσεων. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Αυτοί που θα βρεθούν στη πρώτη γραμμή του "κουρέματος" είναι όσοι έχουν αγοράσει χρεόγραφα από τις τράπεζες. Δηλαδή τραπεζικά ομόλογα, αμοιβαία, κοκ. Γι' αυτούς δεν υπάρχει το όριο προστασίας των 100 χιλ. ευρώ. Η οδηγία προβλέπει το "κούρεμα" να ξεκινά από όσους διαθέτουν ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις προς την τράπεζα. Ανεξάρτητα ύψους.
Το μόνο που μένει είναι να μάθουμε πότε και με ποια ακριβώς μεθοδολογία θα αποφασιστεί να εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα της νέας οδηγίας. Εσείς, σε ποια χώρα εικάζετε ότι θα γίνει αυτό; Είναι σαν να ακούω από τώρα τα παπαγαλάκια, όταν θα επιβληθεί το "κούρεμα". Τώρα πληρώνουν οι έχοντες και κατέχοντες, θα μας πουν στοχοποιώντας όσους έχουν καταθέσεις πάνω από 100 χιλ. ευρώ και όσους διαθέτουν τραπεζικά χρεόγραφα.
Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει μεγάλη σπέκουλα για το ποιος ευθύνεται σε περίπτωση "κουρέματος". Ένα είναι σίγουρο. Το "κούρεμα" αυτό δεν πρόκειται να το αποφύγουμε όσο βρισκόμαστε υπό το ευρώ και μέσα στην ΕΕ. Αποτελεί pack and parcel, όπως λένε οι αγγλοσάξωνες, της νέας δομής του ευρώ προκειμένου να διασωθεί το τραπεζικό καρτέλ σε βάρος των κρατών μελών.
Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Από τη στιγμή που επίσημα η ΕΕ αναγνωρίζει την ανάγκη αποφασιστικού "κουρέματος" του χρέους των τραπεζών, γιατί αρνείται να κάνει το ίδιο και με τα χρέη των κρατών; Γιατί μια ιδιωτική τράπεζα να έχει το δικαίωμα να διαγράψει το χρέος της, ενώ ένα κράτος που αδυνατεί να πληρώσει να μην έχει το ίδιο ακριβώς δικαίωμα; Από τη στιγμή μάλιστα που το κράτος δεν εκφράζει - τυπικά έστω - ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά το δημόσιο συμφέρον ενός ολόκληρου λαού;
Η απάντηση είναι αυτονόητη μόνο για όσους διατηρούν έστω και λίγη εθνική αξιοπρέπεια, ή έστω διαθέτουν κοινή λογική.
Τι προβλέπει η εν λόγω οδηγία που μπήκε σε εφαρμογή;
• Υιοθετεί νέους κοινούς σε όλη την ΕΕ κανόνες για το πώς το κόστος της διάσωσης μιας τράπεζας. Οι τράπεζες - πρωτίστως οι αποκαλούμενες "συστημικές" θα πρέπει να "κουρεύουν" πρώτα τις απαιτήσεις των πιστωτών τους πριν χρησιμοποιηθούν δημόσια κονδύλια για τη διάσωσή τους.
• Θεσπίζει μια (περιορισμένη) νέα πηγή των ταμείων εξυγίανσης - με στόχο την αυτοχρηματοδότηση των τραπεζών για μια δεκαετία.
• Οι καταθέτες με επιλέξιμες καταθέσεις μέχρι € 100 χιλ δεν θα υπόκεινται σε "κούρεμα", αλλά οι κάτοχοι χρέους (τραπεζικά ομόλογα, αμοιβαία κι άλλα χρεόγραφα) θα πρέπει να προηγούνται στο "κούρεμα" πριν από τους καταθέτες.
• Καθορίζει τις ελάχιστες απαιτήσεις για τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών και το επιλέξιμο παθητικό (MREL) με βάση το
το μέγεθος, τον κίνδυνο, το επιχειρηματικό μοντέλο της τράπεζας, κοκ.
Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αρχικά η οδηγία επρόκειτο να τεθεί εν ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2016. Επισπεύτηκε η εφαρμογή της κατά ένα χρόνο. Κι έτσι ήδη από την Πέμπτη τέθηκε σε ισχύ. Γιατί άραγε; Διότι η "υγεία" του τραπεζικού καρτέλ της ΕΕ είναι στα κακά της χάλια. Το δημόσιο χρήμα που ξελάσπωνε τις τράπεζες με ανακεφαλαιοποιήσεις και ενέσεις ρευστότητας δεν επαρκεί πια κι έτσι βιάζονται να βάλουν χέρι στους καταθέτες και τους πιστωτές των τραπεζών.
Με την οδηγία σε εφαρμογή υπάρχει πλέον το νομικό πλαίσιο που επιτρέπει το "κούρεμα" των καταθέσεων και των πιστωτών των τραπεζών σε οποιαδήποτε χώρα αποφασίσει το καρτέλ της ευρωζώνης. Τυπικά οι καταθέσεις μέχρι 100 χιλ. ευρώ δεν πρόκειται να πειραχτούν, αλλά η εμπειρία της Κύπρου δίδαξε ότι ένα ενδεχόμενο "κούρεμα", θα συνδυαστεί τουλάχιστον με δέσμευση όλων των καταθέσεων. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Αυτοί που θα βρεθούν στη πρώτη γραμμή του "κουρέματος" είναι όσοι έχουν αγοράσει χρεόγραφα από τις τράπεζες. Δηλαδή τραπεζικά ομόλογα, αμοιβαία, κοκ. Γι' αυτούς δεν υπάρχει το όριο προστασίας των 100 χιλ. ευρώ. Η οδηγία προβλέπει το "κούρεμα" να ξεκινά από όσους διαθέτουν ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις προς την τράπεζα. Ανεξάρτητα ύψους.
Το μόνο που μένει είναι να μάθουμε πότε και με ποια ακριβώς μεθοδολογία θα αποφασιστεί να εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα της νέας οδηγίας. Εσείς, σε ποια χώρα εικάζετε ότι θα γίνει αυτό; Είναι σαν να ακούω από τώρα τα παπαγαλάκια, όταν θα επιβληθεί το "κούρεμα". Τώρα πληρώνουν οι έχοντες και κατέχοντες, θα μας πουν στοχοποιώντας όσους έχουν καταθέσεις πάνω από 100 χιλ. ευρώ και όσους διαθέτουν τραπεζικά χρεόγραφα.
Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει μεγάλη σπέκουλα για το ποιος ευθύνεται σε περίπτωση "κουρέματος". Ένα είναι σίγουρο. Το "κούρεμα" αυτό δεν πρόκειται να το αποφύγουμε όσο βρισκόμαστε υπό το ευρώ και μέσα στην ΕΕ. Αποτελεί pack and parcel, όπως λένε οι αγγλοσάξωνες, της νέας δομής του ευρώ προκειμένου να διασωθεί το τραπεζικό καρτέλ σε βάρος των κρατών μελών.
Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Από τη στιγμή που επίσημα η ΕΕ αναγνωρίζει την ανάγκη αποφασιστικού "κουρέματος" του χρέους των τραπεζών, γιατί αρνείται να κάνει το ίδιο και με τα χρέη των κρατών; Γιατί μια ιδιωτική τράπεζα να έχει το δικαίωμα να διαγράψει το χρέος της, ενώ ένα κράτος που αδυνατεί να πληρώσει να μην έχει το ίδιο ακριβώς δικαίωμα; Από τη στιγμή μάλιστα που το κράτος δεν εκφράζει - τυπικά έστω - ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά το δημόσιο συμφέρον ενός ολόκληρου λαού;
Η απάντηση είναι αυτονόητη μόνο για όσους διατηρούν έστω και λίγη εθνική αξιοπρέπεια, ή έστω διαθέτουν κοινή λογική.
Αέναη επΑνάσταση: Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέ...
Αέναη επΑνάσταση: Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέ...: Χρόνια Πολλά... Καλή Χρονιά!!! Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος Επιμέλεια-τονισμοί: Σοφία Ντρέκου Υπά...
Υπάρχει ένα όχι πολύ γνωστό φιλολογικό σημείωμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίο υπό μορφή πρωτοχρονιάτικου άρθρου δημοσιεύθηκε πριν από 115 χρόνια στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ακρόπολις».
Σε αυτό το πρωτότυπο (και απίστευτα επίκαιρο) δημοσίευμα, ο άγιος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ενώ ξεκινά με μια διάθεσι φιλολογική (στην εισαγωγή του κάνει τρείς κειμενικές αναφορές σε αντίστοιχους κλασσικούς συγγραφείς, Όμηρο, Κικέρωνα και Πλάτωνα), συνεχίζει με μια σύντομη διήγησι, την οποία χρησιμοποιεί ως παράδειγμα (λίαν τολμηρό και στην σύλληψι καί στην διατύπωσι –ειδικά στο β’ μέρος του- όπως ίσως καταφέρουμε να καταδείξουμε σε προσεχή αναφορά μας) για το άστοχο της αναζήτησης «οιωνών, καλών δηλ. σημαδιών και ευνοϊκών προβλέψεων.
«Οι μόνοι αληθείς οιωνοί είναι τα πράγματα» επισημαίνει ο Παπαδιαμάντης και κλείνει το άρθρο του με μια σύντομη αναφορά στα εν εθνικά ζητήματα.
Σ’ αυτό το κομμάτι (που αναδεικνύει το όλο δημοσίευμα σε μαρτυρία μνημειώδους για τον μέγα Σκιαθίτη συγγραφέα πολιτικής τόλμης) με μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων και κατάλληλων κριτικών τοποθετήσεων σε γλώσσα που σφύζει από το πάθος της φιλοπατρίας, αποδεικνύει πως «το αμύνεσθαι περι πάτρης» δεν συγκινεί την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.
Αντίθετα, για την πνευματική και κοινωνική παρακμή, τον ηθικό εκφυλισμό, την πολιτική φαυλότητα ακόμα και αυτήν την οικονομική καταστροφή με την συντελεσθείσα (και ακόμα πρόσφατη τότε) χρεοκοπία της ορφανεμένης από φιλοπάτριδες ηγέτες χώρας μας, καταδεικνύει ως υπεύθυνους τους άστοργους (σαν …τις μητριές! -όπως λέει) πολιτικούς.
Tὸ ἐκήρυξεν ὁ θεῖος Ὅμηρος πρὸ ἐτῶν τρισχιλίων: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος !...
Εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ βάλῃ εἰς τὸ στόμα τοῦ Ἕκτορος ὅλην τὴν ἀηδίαν, ὅσην τοῦ ἐνέπνεον κατὰ βάθος οἰωνοὶ καὶ οἰωνοσκόποι, καίτοι, λόγῳ τοῦ ἐπικοῦ ἀξιώματος, ἦτο ἠναγκασμένος, ὁ θεσπέσιος, νὰ περιγράφῃ μετὰ μεγάλης σοβαρότητος ὅλας τὰς τελετὰς καὶ τὰς ἀσκήσεις τῶν θυσιῶν, καὶ τῶν οἰωνῶν, καὶ τῶν μαντευμάτων.
Καὶ ὁ Κάτων, ὁ ἄκαμπτος Ρωμαῖος, εἶπε, χίλια ἔτη ὕστερον: Si augur augurem...
Δηλαδή, ἐὰν οἰωνοσκόπος συναντήσῃ οἰωνοσκόπον, δὲν ἠμπορεῖ νὰ κράτησῃ τὰ γέλια...
Οἱ μόνοι ἀληθεῖς οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα. Πλήν, ἂν ὑπάρχωσιν ἄλλοι συμβολικοί, ἐναέριοι ἢ ἐπίγειοι οἰωνοί, ἔρχονται ἐπικουρικῶς μόνον, διὰ ν' ἀνοίξουν τὰ ὄμματα τῶν τυφλῶν, ὅσοι δὲν βλέπουν τὰ πράγματα.
Ἀφοῦ αἰτήσω συγγνώμην ἀπὸ τὸν ἀναγνώστην διὰ τὸ βάναυσον καὶ ὄχι πολὺ κόσμιον ἴσως τοῦ συμβόλου ἐνταῦθα, θὰ διηγηθῶ ἕνα οἰωνόν.
Ἕνα καιρόν, δύο νέοι, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ εἷς μοὶ ἐτύγχανε, διὰ νὰ εἴπω κατὰ Πλάτωνα, ἐγγύτατα γένους ὤν καὶ ἐν τῷ αὐτῷ οἰκῶν, ἔκαμναν τὸν ἔρωτα εἰς μίαν νέαν, ἥτις δὲν εἶχεν εἴδησιν τοῦ πράγματος. Διότι εἶχεν ἴσως τόσους λατρευτάς, ὅσας χιλιάδας προῖκα. Δὲν εἶχε καιρὸν ἡ ἰδία, μὲ τὰς ἁβρὰς καὶ τρυφερὰς χεῖράς της, καὶ μὲ τοὺς μεγάλους τακεροὺς ὀφθαλμούς της, νὰ μετρήσῃ οὔτε τὸν σωρὸν τῆς μιᾶς οὔτε τὴν ἄγελην τῶν ἄλλων.
Ἴσως οἱ δύο, περὶ ὧν ὁ λόγος, δὲν ἦσαν τόσον ὑγιῶς προικοθῆραι, ὅσον νοσηρῶς αἰσθηματικοί. Ἡ κόρη ἦτο χαριεστάτη. Μετεῖχε καλῶν αἰσθημάτων καὶ δὲν ἦτο ἄμοιρος καλῆς ἀγωγῆς. Ἐξαιρέσει τῆς οἰήσεως καὶ τοῦ ἐξιππασμοῦ τῶν νεοπλούτων, κατὰ τὰ ἄλλα ἦτο ἄμεμπτος. Ἀδιάφορον ὅμως.
Ἓν δειλινόν, ἢ μίαν ἑσπέραν, δὲν ἐνθυμοῦμαι καλά, φθινοπώρου ἀρχομένου, οἱ δύο νέοι ἐκάθηντο ὑπαίθριοι, χωριστὰ ὁ καθείς, ἔξωθεν ζυθοπωλείου, καὶ ἐκοίταζαν ἀντικρὺ τὸν ἐξώστην της. Ἐπερίμεναν πότε νὰ φανῇ. Ἤλπιζον νὰ πέση ἐπ' αὐτοὺς ἡ ματιά της ἢ ποθεινή.
Τὸ ἐλάχιστον τυχαῖον βλέμμα της ἦσαν ἱκανοὶ νὰ τὸ ἐκλάβουν ὡς σκόπιμον καὶ σημαντικόν, καὶ πλάττον εὐτυχίαν δι’ αὐτούς. Μωρότεροι τοῦ Ναρκίσσου, κατωπτρίζοντο ὄχι εἰς τὸ φεῦγον ρεῦμα τοῦ ρύακος, ἀλλ' εἰς τὸ ἀεικίνητον βλέμμα τῆς κόρης.
Ἡ κόρη ἐξῆλθεν. Ἐκοίταξεν ἐδῶ, ἐκοίταξεν ἐκεῖ, ἴσαξε τὰ μαλλιά της, ἔρριψε βλέμμα εἰς τοὺς δύο νέους, τοὺς ἀφῆκε νὰ τὴν κοιτάζουν καὶ νὰ χάσκουν, καὶ προσήλωσε τὸ ὄμμα εἰς ἕν ἀόριστον ὑψηλὸν σημεῖον τῆς πόλεως ἢ τοῦ ὁρίζοντος, εἰς ἓν κωδωνοστάσιον ἢ ἓν νέφος. Ποῦ ἀλλοῦ;
Ἐντοσούτῳ ἐκεῖνοι τὴν ἐθώπευον, τὴν ἔτρωγον, τὴν ἔλειχον, τὴν ἐπιπίλιζον, ἐνετρύφων μὲ τὸ βλέμμα, καὶ ἦσαν οἰκτρῶς εὐτυχεῖς.
Ὅσον καὶ οἱ ἔγκλειστοι τῶν ὑγιεινῶν οἴκων.
Τέλος ὁ εἷς ἀπέσπασε τὸ ὄμμα.
Ἴσως τοῦ ἦλθεν ἀμυδρὰ ἡ συναίσθησις τοῦ κωμικοῦ.
Τὸ βλέμμα του ἔπεσε χαμαί, εἰς τὴν γῆν. Τὴν στιγμὴν ἐκείνην ὑπῆρχεν ἐκεῖ, ὑπὸ τὸν ἐξώστην, μία μεγάλη, λευκή, ὑπερήφανος σκύλα. Ὡραία σκύλα, γένους ἐκλεκτοῦ.
Ἡ σκύλα ἐχαμήλωνε κάτω τὴν κεφαλὴν καὶ ἔψαχνε καὶ ἐζήτει τροφήν.
Ὄπισθεν τῆς οὐρᾶς της ἵσταντο δύο μικρά, οἰκτρὰ κυνάρια. Τὰ δύο κυνάρια ἐμάχοντο μεταξὺ των, ἔγρυζον, ἔτριζον τοὺς ὀδόντας, καὶ ἐζήτουν, πότε τὸ ἕν, πότε τὸ ἄλλο (καὶ πάλιν αἰτῶ συγγνώμην), νὰ ἐπιβῶσι τῆς σκύλας.
Ἀλλὰ δὲν ἔφθαναν.
Τὰ νῶτα τῆς σκύλας ἦσαν πολὺ ὑψηλά.
Θὰ τοὺς ἐχρειάζετο σκαλωσιὰ διὰ ν' ἀναβῶσιν.
Ἡ μεγάλη, εὔμορφη σκύλα, οὔτε ἐγύριζε νὰ τὰ ἰδῇ, τὰ δύο κυνάρια. Ἔκυπτε χαμαί, ἐξηκολούθει νὰ ψάχνῃ, καὶ δὲν ἠνωχλεῖτο ποσῶς ἀπὸ τὰς παιδιὰς οὔτε ἀπὸ τὰς ἐπιχειρήσεις των.
Οὔτε τὰ ἐνεθάρρυνε, οὔτε τὰ ἀπεθάρρυνε. Προφανῶς, εἶχε πεποίθησιν εἰς τὰ ὑψηλὰ νῶτα της.
Τὰ δύο κυνάρια ἐξηκολούθουν νὰ μάχωνται, νὰ γρύζουν καὶ νὰ δαγκάνονται, ἑωσότου, τὴν ἰδίαν στιγμὴν ἔφθασε μέγας, μαῦρος σκύλος.
Ὁ μαῦρος σκύλος ἐγαύγισε μεγαλοπρεπῶς, ἔδειξε τοὺς ὀδόντας, ἐφυγάδευσε τὰ δύο κυνάρια, καὶ ἔμεινε κύριος τοῦ πεδίου, ἐκρέμασε τὴν γλῶσσαν, ὠργίασεν, ἐγαύγισε... καὶ γαυγίζει ἀκόμη.
Τὸ σύμβολον ἦτο εὔγλωττον. Ὁ οἰωνὸς ὡμίλει ἀφ' ἑαυτοῦ.
Ὁ νέος ὁ εἷς, «ὁ ἐγγύτατα καὶ ἐν τῷ αὐτῷ οἰκῶν», τὸ ἐνόησεν, ἔφυγε, καὶ ἀκόμη φεύγει, διότι δὲν ἦτο ἱκανὸς νὰ τὰ βγάλῃ πέρα μὲ τὸν μαῦρον σκύλον. Ὁ ἄλλος δὲν ἐβράδυνε νὰ τὸν ἀκολούθησῃ.
Ἀλλὰ τί ἐχρειάζετο ὁ οἰωνός;
Μήπως δὲν ἦσαν τὰ πράγματα; Μήπως δὲν ἦτο ἡ δυσαναλογία τοῦ πλούτου καὶ τῆς κοινωνικῆς θέσεως, καὶ τὸ ὕψος τῶν νώτων;
Ὁμοίως, καὶ παντοῦ ἀλλοῦ.
Τί χρειάζεται ὁ οἰωνός;
Μήπως δὲν εἶναι τὰ πράγματα;
Εἷς οἰωνὸς ἄριστος. Ἀλλὰ τίς ἔβαλεν εἰς πρᾶξιν τὴν συμβουλὴν τοῦ θειοτάτου ἀρχαίου ποιητοῦ; Ἐκ τῆς παρούσης ἡμῶν γενεὰς τὶς ἠμύνθη περὶ πάτρης;
Ἠμύνθησαν περὶ πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοὶ τοῦ ταλαιπώρου ὠρφανισμένου Γένους, τοῦ «στειρεύοντος πρὶν καὶ ἠτεκνωμένου δεινῶς σήμερον»;
Ἄμυνα περὶ πάτρης δὲν εἶναι αἱ σπασμωδικαί, κακομελέτητοι καὶ κακοσύντακτοι ἐπιστρατεῖαι, οὐδὲ τὰ σκωριασμένης ἐπιδεικτικότητος θωρηκτά. Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεοκοπίας.
Τίς ἠμύνθη περὶ πάτρης;
Καὶ τί πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπὶ ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος.
Καὶ σήμερον, νέον ἔτος ἄρχεται. Καὶ πάλιν τί χρειάζονται οἱ οἰωνοί;
Οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα.
Μόνον ὁ λαὸς λέγει: «Κάθε πέρσι καλύτερα».
Ἂς εὐχηθῶμεν τὸ ἀρχόμενον ἔτος νὰ μὴ εἶναι χειρότερον ἀπὸ τὸ ἔτος τὸ φεῦγον.
Πηγή: Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο «Οιωνός» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις την 01 Ιανουαρίου 1896.
Το κείμενό του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο «Οιωνός» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις την 01 Ιανουαρίου 1896 είναι ένα κείμενο που συνδυάζει την αξίωση για ευσυνείδητη λειτουργία των θεσμών, με την πρόληψη της χρεοκοπίας σε ένα άλλο. Πόσο αληθινά είναι το λόγια του μεγάλου λογοτέχνη μας ακόμη και σήμερα!
Τετάρτη, 1 Ιανουαρίου 2014
Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος
Χρόνια Πολλά... Καλή Χρονιά!!!
Ένα κείμενο του 1896 του Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος
Επιμέλεια-τονισμοί: Σοφία Ντρέκου
Υπάρχει ένα όχι πολύ γνωστό φιλολογικό σημείωμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίο υπό μορφή πρωτοχρονιάτικου άρθρου δημοσιεύθηκε πριν από 115 χρόνια στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ακρόπολις».
Έχει τον τίτλο «Οιωνός», τίτλος ο οποίος σχετίζεται με την περίφημο ομηρικό στίχο –αποφθεγματική ρήσι/ομολογία φιλοπατρίας- (στο Μ 243) της Ιλιάδος: ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ (= Ένα είναι το καλύτερο σημάδι, ο καλύτερος οιωνός: το να πολεμάει κανείς υπερασπιζόμενος την πατρίδα του).
Σε αυτό το πρωτότυπο (και απίστευτα επίκαιρο) δημοσίευμα, ο άγιος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ενώ ξεκινά με μια διάθεσι φιλολογική (στην εισαγωγή του κάνει τρείς κειμενικές αναφορές σε αντίστοιχους κλασσικούς συγγραφείς, Όμηρο, Κικέρωνα και Πλάτωνα), συνεχίζει με μια σύντομη διήγησι, την οποία χρησιμοποιεί ως παράδειγμα (λίαν τολμηρό και στην σύλληψι καί στην διατύπωσι –ειδικά στο β’ μέρος του- όπως ίσως καταφέρουμε να καταδείξουμε σε προσεχή αναφορά μας) για το άστοχο της αναζήτησης «οιωνών, καλών δηλ. σημαδιών και ευνοϊκών προβλέψεων.
«Οι μόνοι αληθείς οιωνοί είναι τα πράγματα» επισημαίνει ο Παπαδιαμάντης και κλείνει το άρθρο του με μια σύντομη αναφορά στα εν εθνικά ζητήματα.
Σ’ αυτό το κομμάτι (που αναδεικνύει το όλο δημοσίευμα σε μαρτυρία μνημειώδους για τον μέγα Σκιαθίτη συγγραφέα πολιτικής τόλμης) με μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων και κατάλληλων κριτικών τοποθετήσεων σε γλώσσα που σφύζει από το πάθος της φιλοπατρίας, αποδεικνύει πως «το αμύνεσθαι περι πάτρης» δεν συγκινεί την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.
Αντίθετα, για την πνευματική και κοινωνική παρακμή, τον ηθικό εκφυλισμό, την πολιτική φαυλότητα ακόμα και αυτήν την οικονομική καταστροφή με την συντελεσθείσα (και ακόμα πρόσφατη τότε) χρεοκοπία της ορφανεμένης από φιλοπάτριδες ηγέτες χώρας μας, καταδεικνύει ως υπεύθυνους τους άστοργους (σαν …τις μητριές! -όπως λέει) πολιτικούς.
«Οἰωνός» Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος
Tὸ ἐκήρυξεν ὁ θεῖος Ὅμηρος πρὸ ἐτῶν τρισχιλίων: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος !...
Εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ βάλῃ εἰς τὸ στόμα τοῦ Ἕκτορος ὅλην τὴν ἀηδίαν, ὅσην τοῦ ἐνέπνεον κατὰ βάθος οἰωνοὶ καὶ οἰωνοσκόποι, καίτοι, λόγῳ τοῦ ἐπικοῦ ἀξιώματος, ἦτο ἠναγκασμένος, ὁ θεσπέσιος, νὰ περιγράφῃ μετὰ μεγάλης σοβαρότητος ὅλας τὰς τελετὰς καὶ τὰς ἀσκήσεις τῶν θυσιῶν, καὶ τῶν οἰωνῶν, καὶ τῶν μαντευμάτων.
Καὶ ὁ Κάτων, ὁ ἄκαμπτος Ρωμαῖος, εἶπε, χίλια ἔτη ὕστερον: Si augur augurem...
Δηλαδή, ἐὰν οἰωνοσκόπος συναντήσῃ οἰωνοσκόπον, δὲν ἠμπορεῖ νὰ κράτησῃ τὰ γέλια...
Οἱ μόνοι ἀληθεῖς οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα. Πλήν, ἂν ὑπάρχωσιν ἄλλοι συμβολικοί, ἐναέριοι ἢ ἐπίγειοι οἰωνοί, ἔρχονται ἐπικουρικῶς μόνον, διὰ ν' ἀνοίξουν τὰ ὄμματα τῶν τυφλῶν, ὅσοι δὲν βλέπουν τὰ πράγματα.
Ἀφοῦ αἰτήσω συγγνώμην ἀπὸ τὸν ἀναγνώστην διὰ τὸ βάναυσον καὶ ὄχι πολὺ κόσμιον ἴσως τοῦ συμβόλου ἐνταῦθα, θὰ διηγηθῶ ἕνα οἰωνόν.
Ἕνα καιρόν, δύο νέοι, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ εἷς μοὶ ἐτύγχανε, διὰ νὰ εἴπω κατὰ Πλάτωνα, ἐγγύτατα γένους ὤν καὶ ἐν τῷ αὐτῷ οἰκῶν, ἔκαμναν τὸν ἔρωτα εἰς μίαν νέαν, ἥτις δὲν εἶχεν εἴδησιν τοῦ πράγματος. Διότι εἶχεν ἴσως τόσους λατρευτάς, ὅσας χιλιάδας προῖκα. Δὲν εἶχε καιρὸν ἡ ἰδία, μὲ τὰς ἁβρὰς καὶ τρυφερὰς χεῖράς της, καὶ μὲ τοὺς μεγάλους τακεροὺς ὀφθαλμούς της, νὰ μετρήσῃ οὔτε τὸν σωρὸν τῆς μιᾶς οὔτε τὴν ἄγελην τῶν ἄλλων.
Ἴσως οἱ δύο, περὶ ὧν ὁ λόγος, δὲν ἦσαν τόσον ὑγιῶς προικοθῆραι, ὅσον νοσηρῶς αἰσθηματικοί. Ἡ κόρη ἦτο χαριεστάτη. Μετεῖχε καλῶν αἰσθημάτων καὶ δὲν ἦτο ἄμοιρος καλῆς ἀγωγῆς. Ἐξαιρέσει τῆς οἰήσεως καὶ τοῦ ἐξιππασμοῦ τῶν νεοπλούτων, κατὰ τὰ ἄλλα ἦτο ἄμεμπτος. Ἀδιάφορον ὅμως.
Ἓν δειλινόν, ἢ μίαν ἑσπέραν, δὲν ἐνθυμοῦμαι καλά, φθινοπώρου ἀρχομένου, οἱ δύο νέοι ἐκάθηντο ὑπαίθριοι, χωριστὰ ὁ καθείς, ἔξωθεν ζυθοπωλείου, καὶ ἐκοίταζαν ἀντικρὺ τὸν ἐξώστην της. Ἐπερίμεναν πότε νὰ φανῇ. Ἤλπιζον νὰ πέση ἐπ' αὐτοὺς ἡ ματιά της ἢ ποθεινή.
Τὸ ἐλάχιστον τυχαῖον βλέμμα της ἦσαν ἱκανοὶ νὰ τὸ ἐκλάβουν ὡς σκόπιμον καὶ σημαντικόν, καὶ πλάττον εὐτυχίαν δι’ αὐτούς. Μωρότεροι τοῦ Ναρκίσσου, κατωπτρίζοντο ὄχι εἰς τὸ φεῦγον ρεῦμα τοῦ ρύακος, ἀλλ' εἰς τὸ ἀεικίνητον βλέμμα τῆς κόρης.
Ἡ κόρη ἐξῆλθεν. Ἐκοίταξεν ἐδῶ, ἐκοίταξεν ἐκεῖ, ἴσαξε τὰ μαλλιά της, ἔρριψε βλέμμα εἰς τοὺς δύο νέους, τοὺς ἀφῆκε νὰ τὴν κοιτάζουν καὶ νὰ χάσκουν, καὶ προσήλωσε τὸ ὄμμα εἰς ἕν ἀόριστον ὑψηλὸν σημεῖον τῆς πόλεως ἢ τοῦ ὁρίζοντος, εἰς ἓν κωδωνοστάσιον ἢ ἓν νέφος. Ποῦ ἀλλοῦ;
Ἐντοσούτῳ ἐκεῖνοι τὴν ἐθώπευον, τὴν ἔτρωγον, τὴν ἔλειχον, τὴν ἐπιπίλιζον, ἐνετρύφων μὲ τὸ βλέμμα, καὶ ἦσαν οἰκτρῶς εὐτυχεῖς.
Ὅσον καὶ οἱ ἔγκλειστοι τῶν ὑγιεινῶν οἴκων.
Τέλος ὁ εἷς ἀπέσπασε τὸ ὄμμα.
Ἴσως τοῦ ἦλθεν ἀμυδρὰ ἡ συναίσθησις τοῦ κωμικοῦ.
Τὸ βλέμμα του ἔπεσε χαμαί, εἰς τὴν γῆν. Τὴν στιγμὴν ἐκείνην ὑπῆρχεν ἐκεῖ, ὑπὸ τὸν ἐξώστην, μία μεγάλη, λευκή, ὑπερήφανος σκύλα. Ὡραία σκύλα, γένους ἐκλεκτοῦ.
Ἡ σκύλα ἐχαμήλωνε κάτω τὴν κεφαλὴν καὶ ἔψαχνε καὶ ἐζήτει τροφήν.
Ὄπισθεν τῆς οὐρᾶς της ἵσταντο δύο μικρά, οἰκτρὰ κυνάρια. Τὰ δύο κυνάρια ἐμάχοντο μεταξὺ των, ἔγρυζον, ἔτριζον τοὺς ὀδόντας, καὶ ἐζήτουν, πότε τὸ ἕν, πότε τὸ ἄλλο (καὶ πάλιν αἰτῶ συγγνώμην), νὰ ἐπιβῶσι τῆς σκύλας.
Ἀλλὰ δὲν ἔφθαναν.
Τὰ νῶτα τῆς σκύλας ἦσαν πολὺ ὑψηλά.
Θὰ τοὺς ἐχρειάζετο σκαλωσιὰ διὰ ν' ἀναβῶσιν.
Ἡ μεγάλη, εὔμορφη σκύλα, οὔτε ἐγύριζε νὰ τὰ ἰδῇ, τὰ δύο κυνάρια. Ἔκυπτε χαμαί, ἐξηκολούθει νὰ ψάχνῃ, καὶ δὲν ἠνωχλεῖτο ποσῶς ἀπὸ τὰς παιδιὰς οὔτε ἀπὸ τὰς ἐπιχειρήσεις των.
Οὔτε τὰ ἐνεθάρρυνε, οὔτε τὰ ἀπεθάρρυνε. Προφανῶς, εἶχε πεποίθησιν εἰς τὰ ὑψηλὰ νῶτα της.
Τὰ δύο κυνάρια ἐξηκολούθουν νὰ μάχωνται, νὰ γρύζουν καὶ νὰ δαγκάνονται, ἑωσότου, τὴν ἰδίαν στιγμὴν ἔφθασε μέγας, μαῦρος σκύλος.
Ὁ μαῦρος σκύλος ἐγαύγισε μεγαλοπρεπῶς, ἔδειξε τοὺς ὀδόντας, ἐφυγάδευσε τὰ δύο κυνάρια, καὶ ἔμεινε κύριος τοῦ πεδίου, ἐκρέμασε τὴν γλῶσσαν, ὠργίασεν, ἐγαύγισε... καὶ γαυγίζει ἀκόμη.
Τὸ σύμβολον ἦτο εὔγλωττον. Ὁ οἰωνὸς ὡμίλει ἀφ' ἑαυτοῦ.
Ὁ νέος ὁ εἷς, «ὁ ἐγγύτατα καὶ ἐν τῷ αὐτῷ οἰκῶν», τὸ ἐνόησεν, ἔφυγε, καὶ ἀκόμη φεύγει, διότι δὲν ἦτο ἱκανὸς νὰ τὰ βγάλῃ πέρα μὲ τὸν μαῦρον σκύλον. Ὁ ἄλλος δὲν ἐβράδυνε νὰ τὸν ἀκολούθησῃ.
Ἀλλὰ τί ἐχρειάζετο ὁ οἰωνός;
Μήπως δὲν ἦσαν τὰ πράγματα; Μήπως δὲν ἦτο ἡ δυσαναλογία τοῦ πλούτου καὶ τῆς κοινωνικῆς θέσεως, καὶ τὸ ὕψος τῶν νώτων;
Ὁμοίως, καὶ παντοῦ ἀλλοῦ.
Τί χρειάζεται ὁ οἰωνός;
Μήπως δὲν εἶναι τὰ πράγματα;
Εἷς οἰωνὸς ἄριστος. Ἀλλὰ τίς ἔβαλεν εἰς πρᾶξιν τὴν συμβουλὴν τοῦ θειοτάτου ἀρχαίου ποιητοῦ; Ἐκ τῆς παρούσης ἡμῶν γενεὰς τὶς ἠμύνθη περὶ πάτρης;
Ἠμύνθησαν περὶ πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοὶ τοῦ ταλαιπώρου ὠρφανισμένου Γένους, τοῦ «στειρεύοντος πρὶν καὶ ἠτεκνωμένου δεινῶς σήμερον»;
Ἄμυνα περὶ πάτρης δὲν εἶναι αἱ σπασμωδικαί, κακομελέτητοι καὶ κακοσύντακτοι ἐπιστρατεῖαι, οὐδὲ τὰ σκωριασμένης ἐπιδεικτικότητος θωρηκτά. Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεοκοπίας.
Τίς ἠμύνθη περὶ πάτρης;
Καὶ τί πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπὶ ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος.
Καὶ σήμερον, νέον ἔτος ἄρχεται. Καὶ πάλιν τί χρειάζονται οἱ οἰωνοί;
Οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα.
Μόνον ὁ λαὸς λέγει: «Κάθε πέρσι καλύτερα».
Ἂς εὐχηθῶμεν τὸ ἀρχόμενον ἔτος νὰ μὴ εἶναι χειρότερον ἀπὸ τὸ ἔτος τὸ φεῦγον.
Πηγή: Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο «Οιωνός» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις την 01 Ιανουαρίου 1896.
Το κείμενό του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο «Οιωνός» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις την 01 Ιανουαρίου 1896 είναι ένα κείμενο που συνδυάζει την αξίωση για ευσυνείδητη λειτουργία των θεσμών, με την πρόληψη της χρεοκοπίας σε ένα άλλο. Πόσο αληθινά είναι το λόγια του μεγάλου λογοτέχνη μας ακόμη και σήμερα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)